The Informer (1935)

filmcomponist max steiner won terecht een oscar voor zijn fantastische muziek!!

Een van de beste films over een anti-held. Je vergeeft alle verschrikkelijke keuzes van het hoofdpersonage omdat hij zo dom is.

één van de interessantste 'mislukkingen' in Ford's carrière.

mislukking? Hoezo dat?

Nederlandse poster

Een vreemde eend in de bijt van John Ford, maar desalniettemin een meesterwerk. The Informer heeft weliswaar dezelfde intieme sfeer en intense persoonlijke relaties van zijn later werk, maar verschilt op enkele significante punten door de overduidelijke invloed van het Duits expressionisme. De composities en het schaduwgebruik hebben veel weg van Pabst, Murnau en vooral Fritz Lang's M. Naast de grimmige cinematografie vormt de film ook op vlak van ruimte en karakter uitdieping de tegenpool van Ford's geromantiseerde Ierland vertellingen, How Green Was My Valley en The Quiet Man. De setting bestaat niet uit pittoreske akkers, maar uit mistige steegjes en de personages zijn geen nobele harde werkers, maar wantrouwige paupers. Dat brengt ons bij een laatste fundamenteel verschil met het oeuvre van Ford, namelijk de keuze van het hoofdpersonage. Gypo Nolan is geen heldhaftige idealist à la Abe Lincoln of Wyatt Earp, maar een lafaard met handen als kolenschoppen en een lege bovenkamer. Het is verbijsterend hoe hij er alles aan doet om geliefd te zijn, maar elk conflict met spierkracht oplost. Toch is het uiteindelijk moeilijk om geen medelijden te voelen om deze tragische paljas.

Een treffende gelijkenis met Ford's overig werk is dan weer het gebruik van Christelijke symboliek. Het verhaal loopt duidelijk parallel met het verraad van Judas en ook het thema vergiffenis staat centraal. Vooral de scène waar Gypo door een soort 'Madonna' vergeven wordt is erg mooi en betekenisvol.

The Informer was duidelijk een grote inspiratiebron voor Abel Ferrara, een andere favoriete cineast van me. De laatste scène bijvoorbeeld heeft veel weg van The Bad Lieutenant.

Waar komt die naam Gypo vandaan?

Oei, ik vrees dat er dan toch iets mankeert aan mijn inlevingsvermogen. Ik had zo'n hekel aan de hoofdpersoon dat ik niet kon wachten tot hij eindelijk neergeknald werd. Op zich niets mis mee, zulke personages kom je in heel veel films tegen, maar hier werd er juist veel moeite gedaan om de hoofdpersoon iets tragisch-sympathieks mee te geven, en wat mij betreft volkomen misplaatst en mislukt.

Ben sinds kort in de jaren '30 gedoken, en van de 21 films uit dit decennium die ik nu gezien heb is dit voorlopig de minste. Ziet er overigens wel uit om door een ringetje te halen (composities en het schaduwgebruik worden hierboven terecht bejubeld), waardoor de score niet extreem laag uitvalt. Desondanks toch een teleurstelling.