35 Rhums (2008)

Oei, dat ik dit ooit schreef. Heel fijn dat Mubi deze film programmeerde en iets me zei de film een herkansing te geven.

Bijna ongeëvenaarde tederheid brengt Denis in beeld, schitterend.

Mooi ingetogen naturel werkje van Claire Denis van wie ik eerder Vendredi Soir zag. (3.5) Subtiel verhaal, gesitueerd in de late herfst, over een beslissende fase in het leven van de hoofdpersonen, die qua spanning op een keerpunt in het leven staan. Althans, die suggestie wordt gewekt.

Treffend uitstapje naar Lübeck, waar we meer te weten komen over het verleden (de overleden vrouw en moeder), en waar tijdens de Sint Maartenviering aan de kust, het 'agrarische jaar (oftewel een leven uit het verleden) wordt afgesloten door vader en dochter. Mooi, erg mooi.

Een klein kritiekpuntje. Wat ik jammer vind is de montage bij Claire Denis. Ze weet soms scenes plotsklaps af te breken, waardoor een ingezette ontwikkeling en medeleven, althans bij mij, tot een abrupt einde komt. En dat komt het ritme van de film niet ten goede. 4*

De films van Denis worden over het algemeen juist geroemd om die vorm van monteren en het daaruit vloeiende ritme. Ik vind het dan ook meer 'poëtisch' dan abrupt. Toch geef je eigenlijk al aan dat die stijl voor jou niet werkt, zonder dat je het veroordeelt en het afdoet als slechte montage. Dat kan ik altijd wel waarderen

opgeheven.....niet opgeheft.

Mijn idee ook, pretentieuze flut.

Had hem vorig jaar gezien...gister op tv...na vijf minuten wist ik het weer: weergaloze saaie film , die bol staat van pretentie.Incest sfeertje , die het gammele produkt ook niet boeiend maakt. Eindeloos stilzwijgen in een vreselijke stad..Parijs zeker? Er komt zoveel beters uit het land van pain,vin en paturain ( ...het laatse is puur nederlands, weet ik)

Ik zag deze afgelopen zaterdagavond toen hij vrij laat werd uitgezonden op tv. Ik was vrij moe en had het wellicht beter even kunnen laten. Ik heb hem uitgezeten en ben ook niet in slaapgevallen, maar de concentratie was niet ideaal voor een wat afstandelijk familiedrama met een minimaal plot die soms wat hermetisch afgesloten was.

Zover ik het goed kan beoordelen vond ik het een wat aandoenlijk en mooi klein filmpje, maar ook wat al te vrijblijvend misschien. Het is slice-of-life in een extreme vorm en dat werkt in de ene scène beter dan de andere. Eerlijk is eerlijk, zodra er iets lijkt te broeien, zoals in die barscène is het toch wel al snel boeiender. Maar ik denk dat ik het nog eens moet zien om er een goed oordeel over te kunnen vellen. De drie sterren die ik nu geen staan dan ook wellicht niet vast.

The One Ring Hopelijk komt het er ooit van de film opnieuw te zien, want hij is echt wel wat meer waard dan 3*

Deze film kon me totaal niet boeien.

Vond hem zo saai dat ik meermaals eraan heb gedacht hem af te zetten....

Toch niet gedaan, maar voor mij was dit tijdverlies....

Magnetiserende hoofdpersonages en bijwijlen poëtische fotografie. Vooral het begin met de treinen is wondermooi.
Toch zijn de mensen wat té gesloten om echt mijn hart binnen te geraken. 4 zonderlingen eigenlijk (als we Noé en Gabrielle meetellen) die moeilijk te peilen zijn. Alleen de gepensioneerde René en student Ruben lijken een beetje normaal en ook zij raken niet binnen in dit hermetische gezelschap.
Dat de film uitloopt op een bizar, bijna liefdeloos huwelijk dat uit de lucht komt vallen, helpt ook niet echt. En dan die 35 Rhums: waarom zoveel gewicht geven aan zo'n mysterieus verhaal? Ofwel heb ik er niets van begrepen, ofwel komt het neer op het feit dat hij die drinkt, telkens als hij de belangrijkste vrouw in zijn leven verliest. In dat laatste geval is het bijna banaal.
Enfin, allemaal redenen dat deze film mijn ogen kon bekoren, maar mijn hart bleef er koud bij.

Ik heb besloten mijn verwachtingen voor de Denis's voortaan maar iets te temperen, want dit was, net zoals het eveneens teleurstellende Les Salauds, weer pijnlijk onindrukwekkend.

Vooral stierlijk saai, de zoutzakkerige personages en hun nodeloze beslommeringen konden me een rotzorg zijn. Mijn desinteresse deed dan ook al intrede na een klein halfuurtje, waardoor het uitzitten van de film niet zonder slag of stoot verliep. Les Salauds had al met hetzelfde euvel te kampen, in tegenstelling tot het geweldige Trouble Every Day, dat wél mateloos intrigeerde. Wellicht een toevalstreffer, heb vooralsnog in ieder geval weinig zin om me door de rest van Denis's oeuvre heen te worstelen. Met de afgelopen twee films van haar in m'n achterhoofd.

Toch is de beginscené wel de moeite waard en is het veelal mooi, klinisch geschoten, maar dat weerhield me er meestal niet van om een paar flinke gaapjes te laten. Heb op zich weinig tegen een afstandelijke aanpak, in Trouble Every Day deed pakte dat immers erg goed uit, maar dit vond ik gewoon saai en nagenoeg sfeerloos.

Snore-fest van formaat. 1,5*.

Ik geef leatherhead hierbij een hand!

Oef! Saai, saaier, saaist. Na het zoveelste treinbaanshot gingen de ogen eerder naar de timer op de dvd-speler dan naar het beeldscherm. Oninteresssante hoofdpersonen die nauwelijks wat meemaken en dan plots van Frankrijk naar Lübeck gaan omdat daar blijkbaar een moeder begraven ligt????

Deed me erg denken aan Haneke, maar daar zit er altijd nog een punch in zijn films die de kale, koele registraties de moeite waard maken. Nee, niets voor mij. 2*

Wel een fijn filmpje met een prettig wat kabbelend tempo maar echt enthousiast ben ik nou ook weer niet.

Het acteerwerk is prima, je wordt als kijker deelgenoot van scenes die ik als intiem omschrijf. Het verhaal gaat eigenlijk nergens heen, je ziet wat van het gewone leven van een groepje mensen. Ook vrij veel aandacht voor treinsporen.

Redelijk.

Claire Denis werd mede geïnspireerd door Banshun van Yasujirô Ozu. Ze baseerde de intieme vader-dochterrelatie op de relatie van haar moeder met haar grootvader, die haar als alleenstaande ouder opvoedde. Ze begon in 2004 met het schrijven van het script. Dit tegelijk met het script voor White Material. De post-productie op beide films gebeurde eveneens gelijktijdig. Humbert Balsan was in eerste instantie aangesteld om de film te produceren. Helaas pleegde hij op 10 februari 2005 zelfmoord. De opnames namen ongeveer zes weken in beslag. Dit was het filmdebuut voor actrice Mati Diop. De rol van Lionel werd geschreven voor Alex Descas.

Een film met oneindige tederheid waarin de levens van de personages subtiel met elkaar verweven zijn. Dit om een tapijt van onderlinge verbondenheid te bouwen dat de onvermijdelijke passages van het leven aangeeft. Lang niet voor iedereen weggelegd.

3,0 *