Dinner at Eight (1933)

Een groepje has-been rijke has-beens wordt neergezet door een enorme cast die even wisselvallig is als deze film. In het eerste uur, dat vooral een komedie probeert te zijn, valt de film vrijwel continu op zijn bek (alleen de enorm schmierende Dressler en Harlow zijn enigszins te pruimen), maar het tijdsbeeld van de depressie wordt prima neergezet en het laatste half uur dat meer naar drama neigt werkt zelfs verrassend goed. Als geheel is het net de moeite waard, al helpt Cukor's afstandelijke regie niet echt. 6+.

Wat een zwakke komdie is dit zeg. Geen enkele keer heb ik ook maar één glimlach op mijn gezicht gekregen. Spijtig dat Warner dit in de Classic Comedies Box stopte want er zijn heus toch wel betere komedies gemaakt in de jaren '30 (altans zo mag ik toch hopen). Jean Harlow is wle leuk in de film, maar al bij al wordt de film nooit echt interessant en is het vooral wachten op het einde. 2*

Het plot klopt niet. Jean Harlow organiseert het feestje niet, dat doet Billie Burke of Marie Dressler (1 van die twee )

^Billie Burke. Marie Dressler speelt de hilarische Carlotta Vance.

Beter dan Grand Hotel. Weet de balans tussen comedy en drama perfect te handhaven. Jean Harlow op haar komische best, en altijd goede Barrymores maken de klassieker compleet. 4*

Heerlijk drama met scherpe conversaties en subtiele humor. De film gaat vooral over vergane glorie wat pijnlijk duidelijk wordt bij Larry Renault.

Wordt aanstaande zondag op de Belgische zender Eén uitgezonden!

Zondag 15 januari 2012

Tijd: 14:05 - 15:55

Wat een heerlijke verrassing weer, dit. Verrassend scherpe dialogen soms, gedrenkt in vitriool en ondanks de soms wat gedateerde overacting toch nog steeds fris en in feite geen spatje verouderd.

Ik heb trouwens sowieso een dikke voorkeur voor films waar gewoon veel humor in zit in tegenstelling tot films die puur op uitgewerkte grappen mikken. Die zitten er hier niet in.

Wat we wel krijgen is een hele rij niet al te sympathiek mensen, allemaal mankeren ze wel iets, waardoor ze natuurlijk weer net wél aantrekkelijk worden. Geen stroperige draak met een schmalzie happy end, maar een vlijmscherpe 'zedenkomedie' of hoe noemen ze zoiets?

Tegen de achtergrond van de Amerikaanse crisis begin jaren dertig een geslaagde schets van een zekere high society in hun frivool gedoe en hun betrachting financieel het hoofd boven water te houden.

Duidelijk verfilmd toneel waarin de dialogen erg belangrijk zijn en behoorlijk geslaagd en waarin ook meerdere menselijke karaktertrekjes aan bod komen. Ook een allusie op de teleurgang van de sterren uit de stille films.

Zeer goede acts. Jane Harlow schittert eens te meer als vamp.

Aangename verrassing. Ik had een screwball comedy verwacht, maar het is meer een drama met wat sporadische humor. Humor die dan wel weer geslaagd was overigens. Het is overduidelijk ook een poging van MGM om het succes van Grand Hotel te herhalen, met wederom een hele keur aan verhaallijnen en een ensemble met een absurd aantal sterren. Net als in Grand Hotel doen de gebroeders Barrymore weer mee en zit ook Wallace Beery er weer in. Die laatste vind ik overigens een wat mindere acteur. Zelfs in dit gezelschap van theatrale acteurs in een tijdperk dat theatraal acteren de mode was en die ook nog eens in een theaterverfilming spelen springt Beery's overacting er wel erg uit. Doe mij maar Marie Dressler. Ik heb haar nooit eerder gezien, maar ze is echt geweldig hier en weet veel van haar teksten van zowel pathos als humor te voorzien.

Verder is het portret van Lionel Barrymore als man die getroffen wordt door de grote depressie ineens weer relevant in tijden van deze crisis. De verhaallijnen zijn eigenlijk allemaal goed uitgewerkt en ook in balans, waardoor er niet één de overhand krijgt, terwijl andere achterblijven. Ook de dialogen mogen er absoluut zijn. Het enige nadeel is dat de theaterwortels duidelijk zichtbaar blijven en dat de verhaallijn nooit echt met verrassingen komt. Ook stiekem jammer dat de film stopt voor het diner. Met al die hoog opgelopen emoties aan het eind zou dat echt een horrormaaltijd worden dat wellicht niet door de censuur van die tijd was gekomen. Gelukkig hebben de Denen decennia later nog een vervolg gemaakt, met de titel Festen.
3,5*

P.S.: Die laatste dialoog tussen Harlow en Dressler over het boek dat die eerste gelezen heeft is echt hilarisch!

Uitstekende film waarin de echtgenoot van een scheepsmagnaat een etentje organiseert voor Britse adel. Door de vele personages en ontwikkelingen komt het geheel als een klucht over. Echter door de depressie die in bijna iedere scene voelbaar is, is de film een stuk serieuzer en dramatischer van toon. Goed opgebouwde scenes, bijzonder onderhoudend en een fijne cast.

Veel gedoe om een dinner, je leert de mensen kennen die aan het dinner mee gaan doen en je leert wat van de onderlinge relaties. Grappig vond ik het niet, kijkt wel prima weg maar het is geen topper.

Een heerlijke komedie —met hier en daar wat dramatische accenten— over een pedant gezelschap dat door de streberige vrouw van een nagenoeg failliete scheepsmagnaat uitgenodigd wordt voor een chic diner. Verfilmd toneel en dat biedt de gerenommeerde cast de gelegenheid op de toppen van hun kunnen te acteren. Een echte acteursfilms (altijd een kolfje naar de hand van regisseur George Cukor) met vlijmscherpe dialogen en een aantal prachtige scènes. Erg mooi.
De laatste scène met Jean Harlow en Marie Dressler, terug te zien in menige Hollywood-compilatie, vormt de spreekwoordelijke kers op de spreekwoordelijke taart. Die mag je niet missen!

Dit is een typisch voorbeeld van een ensemblecast, waarbij verschillende verhaallijnen met elkaar verweven zijn, zonder duidelijke hoofdrol. Drie acteurs steken er toch wat boven uit: de oorspronkelijke Hollywoodblondine Jean Harlow en de gebroeders Barrymore.

Het is tegelijk een tragedie, een komedie en een zedenschets. Het tragische zit vooral in de verhaallijn rond Larry (John Barrymore), een acteur uit het stomme tijdperk die te veel drinkt en in de waan leeft dat hij nog steeds een grote ster is. Het komische zit in de echtelijke ruzies van Dan en Kitty Packard (Wallace Beery en Jean Harlow). De zedenschets draait rond de veranderende sociale verhoudingen ten tijde van de Grote Depressie. De scheepsmagnaat Oliver Jordan (Lionel Barrymore) staat op het randje van het bankroet, maar z'n vrouw (Billie Burke) organiseert een etentje alsof ze nog volop tot de high society behoren. Tegelijk zijn er oplichters als Dan Packard die snel rijk worden via frauduleuze praktijken. Voor veel van deze personages komt het erop aan de waarheid onder ogen te durven zien.

De Jordans spreken een verfijnd Engels, in tegenstelling tot de grofgebekte Packards. Jean Harlow gebruikt bonte, verouderde scheldwoorden: you big windbag, sour-faced frumps, nitwit, stuffed shirt, rummies (zatlappen) en nerts (nonsens). Ook het woord swell werd toen vaker gebruikt. Daartegenover staat het zalvende taalgebruik van mensen die een harde boodschap verpakken met beleefde woorden en valse retoriek.

Tijdens de openingscredits zie je een klok in art-decostijl. De scheepsmagnaat heeft een miniatuurschip in z'n interieur. Jean Harlow en Marie Dressler roken en dragen bont, wat tegenwoordig ongepast zou zijn. John Barrymore heeft een ontroerende scène zonder tekst vlak voor z'n zelfmoord. Meestal zit je te kijken naar pratende mensen in een kamer, maar dat wordt gecompsenseerd door de kwaliteit van de dialogen en de acteurs.

De high sociéty die min of meer van zijn voetstuk valt , een uitgerangeerde acteur pleegt zelfmoord , een verwend kreng van een vrouw van een zakenman gaat vreemd met haar dokter , een actrice over the hill is blut en de dochter des huizes die veloofd is heef teen affaire met diezelfde uitgerangeerde acteur .
Deze karakters moeten uiteindelijk allemaal bij mekaar komen voor een dinner at eight waarin we dus vooraf alle ins en outs van alle karakters goed leren kennen .
Goede mix tussen scherpe humor en drama en de karakters spelen hun rol allen prima .