
La Bête Humaine (1938)
Alternatieve titels: The Human Beast | Het Dierlijke in de Mensch
Frankrijk
Drama
100 minuten
geregisseerd door Jean Renoir
met Jean Gabin, Simone Simon en Fernand Ledoux
Verfilming van het gelijknamige boek van Émile Zola. Als Roubaud hoort dat zijn vrouw Séverine met haar werkgever naar bed gaat om haar baan veilig te stellen, wordt hij boos en besluiten ze samen haar werkgever te vermoorden. Dit lukt, maar Jacques Lantier, die verliefd is op Séverine, is getuige. Séverine gaat ook met hem naar bed om zeker te zijn dat hij zwijgt.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=b8SJVXOSwGE
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Nou, ik vond 'm sterk. Jean Renoir was cinematografisch zijn tijd ver vooruit en weet bijvoorbeeld erg goed gebruik te maken van licht. Zijn personages zijn altijd erg boeiend en dat is deze keer niet anders. Renoirs regulars Jean Gabin en Julien Carette zijn goed en Simone Simon ziet er prachtig uit.
Het einde was niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Zal te maken hebben met het bronmateriaal; het boek van Emile Zola was onderdeel van een serie van 20, die verschillende generaties uit een familie beschreef.
4*.
3,5*
Mooie film van Renoir, met schitterende beelden vanaf de trein. Fritz Lang verfilmde het boek van Emile Zola opnieuw in 1954 als Human Desire 3,5*
La Bête Humaine kan bouwen op een mooie regie en goede acteerprestaties. Een goede film zonder meer.
3,5*
Het is duidelijk dat de makers veel respect hebben voor locomotieven; er zijn veel shots aan gewijd, en daardoor is het interessant voor liefhebbers van deze voertuigen. Het verhaal is zeer ongebruikelijk voor een film uit 1938, La bête humaine is zijn tijd ver vooruit en was ongetwijfeld zeer controversieel toen hij uitkwam. Jean Gabin speelt overtuigend als een afstandelijke man die uit angst voor de bijeffecten van zijn ziekte ervoor kiest om in eenzaamheid te leven, vergezelt door zijn grote liefde: de locomotief.
Wat me ook verraste, was dat de film naar mijn beleving een erg snel tempo had, en dat ondanks de duidelijke rust. Voor ik het wist was hij weer voorbij. Het enige nadeel was de dood van Séverine. Het lag nogal voor de hand dat Lantier haar zou vermoorden. Ik kijk uit naar meer werk van de twee Jeans.
Overigens snap ik niet waarom dit geen film noir is, en bijvoorbeeld een film als Fourteen Hours wel... Maar goed.
De intrige rondom femme fatale Simon(wel een schatje,hoor


Voor treinliefhebbers zal LBH wel de ultieme natte droom zijn.Bovendien geven de treinsequenties(overigens is de setting uit de roman getransponeerd van 1870 naar de jaren '30),behorende tot de beste uit de filmgeschiedenis imho,de film vanzelf dynamiek mee.
Nogmaals goede cinematografie,en een grauw sfeertje mede doordat de film zich afspeelt tussen gare Saint-Lazare en le Havre,zodat we van het weer ook niet vrolijk worden.
Deze film miste iets wat ik zeer waardeer in de films van renoir, de typische gezelligheid en sympathie die zijn personages afstralen en de leuke humor waardoor zijn films altijd dat tikkeltje menselijker worden. In La Bête Humaine is die gezelligheid er dus duidelijk niet. Het is allemaal wat donkerder dan gewoonlijk en dat komt de film spijtig genoeg niet ten goede.
Soms zijn de acties die de personages in Renoirs films uitvoeren wat moeilijk te begrijpen of komen ze wat onnatuurlijk over, maar dat wordt dan meteen weggewist met humor die ervoor zorgt dat ik mij helemaal geef aan het verhaal en het met een glimlach aanvaard (dan denk ik vooral aan Le Crime de Monsieur Lange, geweldige film). Door het ontbreken van die humor echter was het niet zo vanzelfsprekend dat ik mij volledig liet onderdompelen door het verhaal en zijn personages. De rol van Jean Gabin leek mij zeer zwak uitgewerkt: een gekwelde man met psychopatische neigingen, die tot rust komt wanneer hij in aanraking komt met een trein. Nogal vlak, onrealistisch en oninteressant als je het mij vraagt. De scene waarin hij een meisje (die hij al langer kende, weet niet juist wat zijn relatie met haar was) uit het niets probeert te wurgen, maar dan gestopt wordt door een langskomende trein was op ten minst vreemd te noemen.
Ondanks de nogal vreemde hoofdrol en het niet helemaal overtuigende verhaal, was er op het onderhoudende gehalte van de film niets aan te merken en kan ik stellen dat ik mij (die enkele ergernissen niet meegerekend) toch zeker niet verveeld heb. Daarom een 3*
Naast de goede acts en de keurige opbouw, valt vooral de interesse op die van de cineast uitgaat naar de spoorwegen. Het is de tijd van de stoomtractie en de film staat bol van uitstekende, sfeervolle beelden van locomotieven met hun zwartgeblakerde machinisten, stations, spoorcomplexen, depots en uitslaapplaatsen. Zelden op dat vlak zo iets expressief in een film gezien.
Ook aandacht voor de muziek (Het chanson "Le petit Coeur de Ninon" is passend ingelast en leeft nog in Frankrijk voort.) en het volkse leven.
Het was even inkomen moet ik zeggen. De openingsscène op de trein is bijzonder fraai, maar al vrij snel daarna wordt Lantiers geestelijke probleem getoond in een bijzonder knullige scène. Hij ziet een mooi meisje dat hij kennelijk van vroeger kent. Hij verleid haar enkele secondes op een nogal achterloze manier. Vervolgens probeert hij haar vanuit het niets te vermoorden. Dan komt hij even plotseling weer tot rust en legt aan haar zijn probleem uit. Haar reactie? Dezelfde als iedere vrouw in een film van voor de jaren '60: laten we trouwen. Dat moeten vreemde tijden zijn geweest voor vrouwen, of in ieder geval voor vrouwen in fictie. Hoe dan ook, de scène is erg geforceerd en vanuit een psychologisch standpunt wellicht gedateerd.
Gelukkig herpakt de film zich uiteindelijk zodra het wat meer duidelijk wordt waar het verhaal heen wil. Renoir is toch wel een vreemde regisseur voor dit materiaal zo blijkt. Hij staat graag stil bij scènes waarin machinisten gezamenlijk pauze hebben en wat keuvelen, maar dingen als moord en suspense behandelt hij wat achteloos, behalve gelukkig de cruciale sterfscène van Simon aan het einde. De kracht komt hier vooral uit de effectieve straatsfeer die Renoir weet te creëren, de verrassend sensuele scènes (de aantrekkingskracht van Simone Simon vat ik hier beter dan in Cat People) en de goede karakteruitwerking. Het fatalisme weet uiteindelijk toch wel te overtuigen en het geheel is licht ontroerend en spannend. Het is dan ook gewoon wat jammer dat het verloop onvermijdelijk wat steunt op die vreemde moordimpulsen van Lantier, die gewoon meer als een plotelement aanvoelde, dan als een natuurlijke geestesstoornis.
Overigens wordt de show hier inderdaad gestolen door een regenpijp. Die Renoir toch.
3,5*
Van Emile Zola heb ik ooit de novelle Therese Raquin gelezen, eveneens een verhaal over moord en overspel, en ik kan me dan ook iets voorstellen van de sfeer die hangt in Zola’s werk. Fatalisme is daarbij voor mij het kernwoord. De personages hebben elk hun eigen persooniljke geschiedenis, ontmoeten mekaar, en gaan hun onontkoombare noodlot tegemoet, als uitkomst van een haast wiskundig samenspel van psychologische en sociale factoren.
Zo ook in La Bête Humaine. Jean Gabin is geweldig enigmatisch als machinist van zijn locomotief Lison. Ergens heb ik gelezen dat zijn locomotief ook een personage in het verhaal vormt, en dat begrijp ik, maar ik zie er ook nog iets anders in wat misschien nog niet naar voor kwam in het geschreven werk. In de film wordt in de start en de finale lange tijd ingezoomd op het traject over de sporen met een subjectief shot, wat voor mij het fatale - niet te vermijden pad - aanwijst dat de ‘bestuurders’ volgen. Ontsnappen is helaas niet mogelijk.
Naast Jean Gabin schitteren Simone Simon en Fernand Ledoux in de hoofdrollen. Alleraardigst dat Simone Simon in haar eerste scène een poes in de armen houdt, een onvoorziene verwijzing naar haar rol enkele jaren later in de Val Lewton/Jacques Tourneur klassieker Cat People. Fatalisme weet je wel

Ook mooi dat Jean Renoir zichzelf vereeuwigd heeft in de film als Cabuche, een klein rolletje maar niet onbelangrijk.
Het werk van regisseur Jean Renoir en cameraman Curt Courant (hij werkte ook al samen met Fritz Lang en Alfred Hitchcock) is top. Prima tempo, prachtige clairobscur belichting, mooie shots.
De originele muziekscore van Joseph Kosma is bijwijlen bombastisch maar past voor mij perfect bij wat gaande is op het scherm.
La Bête Humaine is een exponent van het zogeheten poëtisch realisme - een louter Franse stroming - die op zijn beurt één van de invloeden van de film noir zou worden. En dat is zeker ook duidelijk in de esthetiek en thema’s van deze film. Nacht, regen, een fatale vrouw, diverse shots met spiegels, achtervolging door het eigen verleden; het komt hier allemaal aan bod.
Het predicaat klassieker is hier terecht op zijn plaats.