La Bête Humaine (1938)

Nog geen berichten geplaatst? Hm.

Nou, ik vond 'm sterk. Jean Renoir was cinematografisch zijn tijd ver vooruit en weet bijvoorbeeld erg goed gebruik te maken van licht. Zijn personages zijn altijd erg boeiend en dat is deze keer niet anders. Renoirs regulars Jean Gabin en Julien Carette zijn goed en Simone Simon ziet er prachtig uit.

Het einde was niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Zal te maken hebben met het bronmateriaal; het boek van Emile Zola was onderdeel van een serie van 20, die verschillende generaties uit een familie beschreef.

4*.

De laatste zin in de beschrijving klopt trouwens niet helemaal. Ze begint inderdaad een affaire met Lantier, maar dat is meer uit verwarring en vervreemding dan uit chantage.

Goede film met een (zoals zo vaak) zeer goede en menselijke Gabin. Ook de scènes vanuit de trein of beelden van de stations scheppen een eigenaardige sfeer, die je terugvoert naar vervlogen tijden. Een dikke 3.5*

Mooie film van Renoir, met schitterende beelden vanaf de trein. Fritz Lang verfilmde het boek van Emile Zola opnieuw in 1954 als Human Desire

3,5*

Mooie klassieke film van Renoir, met een sterke Jean Gabin in de hoofdrol als onstabiele, verliefde machinist. De film had af en toe wat weg van een film noir avant-la-lettre (veel schaduwen, de femme fatale die de man tot misdaden aanzet, intriges, het 'unhappy end',...).
La Bête Humaine kan bouwen op een mooie regie en goede acteerprestaties. Een goede film zonder meer.

3,5*

Mijn introductie aan zowel Jean Renoir als Jean Gabin, en die is me zeer goed bevallen. De film heeft vele mooie shots en lange stiltes, maar dat laatste is niet ten nadele van de film. Aanvankelijk keek ik de film voor Simone Simon, die ik eerder enkel in Amerikaanse films heb gezien (oa. Girls' Dormitory, Ladies in Love, Cat People). Ze is werkelijk voortreffelijk als de verleidelijke, immorele Séverine. Wat mij betreft is zij de beste femme fatale die ik tot op het heden heb gezien in een film. Hoe zij met zo veel charme mannen om haar vinger windt om daar van te profiteren, en ze vervolgens weer te laten vallen... zeer interessant.

Het is duidelijk dat de makers veel respect hebben voor locomotieven; er zijn veel shots aan gewijd, en daardoor is het interessant voor liefhebbers van deze voertuigen. Het verhaal is zeer ongebruikelijk voor een film uit 1938, La bête humaine is zijn tijd ver vooruit en was ongetwijfeld zeer controversieel toen hij uitkwam. Jean Gabin speelt overtuigend als een afstandelijke man die uit angst voor de bijeffecten van zijn ziekte ervoor kiest om in eenzaamheid te leven, vergezelt door zijn grote liefde: de locomotief.

Wat me ook verraste, was dat de film naar mijn beleving een erg snel tempo had, en dat ondanks de duidelijke rust. Voor ik het wist was hij weer voorbij. Het enige nadeel was de dood van Séverine. Het lag nogal voor de hand dat Lantier haar zou vermoorden. Ik kijk uit naar meer werk van de twee Jeans.

Overigens snap ik niet waarom dit geen film noir is, en bijvoorbeeld een film als Fourteen Hours wel... Maar goed.

Als "Human Desire" een film-noir is, dan is deze het ook. Beide films zijn verfilmingen van het boek van Zola, wel met een verschillende evolutie in het plot. Ik weet niet welke van de twee het werk van Zola het nauwgezetst volgt.

Nog maar eens een Franse film uit de jaren '30 die voor proto-noir kan doorgaan,hoeveel zijn er eigenlijk.Al kun je het personage van Gabin,natuurlijk weer working-class, ook zien als een voorloper van serial-killer psychopaten,deze meneer heeft ze duidelijk niet op een rijtje en verandert op de gekste momenten in een ongeleid projectiel.Aangezien deze film gebaseerd is op een roman vd naturalist Zola,wordt de gekte van Gabin(er is ook een korte intro ) vooral "verklaard"uit zijn aanleg:hij is een product van generaties alcoholisme en syfilis,een dégeneré.Door deze blijkbaar onherstelbare schade is de anti-held reeds verdoemd,en deze film is misschien wel de meest pessimistische van Renoir.

De intrige rondom femme fatale Simon(wel een schatje,hoor )is natuurlijk zo noir als een schaduw op de muur.De romance tussen haar en Gabin geeft zowaar enige aanleiding tot comic relief:ik doel op de liefdesscène afgewisseld met beelden van een leeglopende regenpijp .

Voor treinliefhebbers zal LBH wel de ultieme natte droom zijn.Bovendien geven de treinsequenties(overigens is de setting uit de roman getransponeerd van 1870 naar de jaren '30),behorende tot de beste uit de filmgeschiedenis imho,de film vanzelf dynamiek mee.

Nogmaals goede cinematografie,en een grauw sfeertje mede doordat de film zich afspeelt tussen gare Saint-Lazare en le Havre,zodat we van het weer ook niet vrolijk worden.

Degelijke film van de hand van Jean Renoir die eigenlijk toch wel veel beter kan.

Deze film miste iets wat ik zeer waardeer in de films van renoir, de typische gezelligheid en sympathie die zijn personages afstralen en de leuke humor waardoor zijn films altijd dat tikkeltje menselijker worden. In La Bête Humaine is die gezelligheid er dus duidelijk niet. Het is allemaal wat donkerder dan gewoonlijk en dat komt de film spijtig genoeg niet ten goede.

Soms zijn de acties die de personages in Renoirs films uitvoeren wat moeilijk te begrijpen of komen ze wat onnatuurlijk over, maar dat wordt dan meteen weggewist met humor die ervoor zorgt dat ik mij helemaal geef aan het verhaal en het met een glimlach aanvaard (dan denk ik vooral aan Le Crime de Monsieur Lange, geweldige film). Door het ontbreken van die humor echter was het niet zo vanzelfsprekend dat ik mij volledig liet onderdompelen door het verhaal en zijn personages. De rol van Jean Gabin leek mij zeer zwak uitgewerkt: een gekwelde man met psychopatische neigingen, die tot rust komt wanneer hij in aanraking komt met een trein. Nogal vlak, onrealistisch en oninteressant als je het mij vraagt. De scene waarin hij een meisje (die hij al langer kende, weet niet juist wat zijn relatie met haar was) uit het niets probeert te wurgen, maar dan gestopt wordt door een langskomende trein was op ten minst vreemd te noemen.

Ondanks de nogal vreemde hoofdrol en het niet helemaal overtuigende verhaal, was er op het onderhoudende gehalte van de film niets aan te merken en kan ik stellen dat ik mij (die enkele ergernissen niet meegerekend) toch zeker niet verveeld heb. Daarom een 3*

Sterke en passievolle film van Renoir naar het werk van Zola.

Naast de goede acts en de keurige opbouw, valt vooral de interesse op die van de cineast uitgaat naar de spoorwegen. Het is de tijd van de stoomtractie en de film staat bol van uitstekende, sfeervolle beelden van locomotieven met hun zwartgeblakerde machinisten, stations, spoorcomplexen, depots en uitslaapplaatsen. Zelden op dat vlak zo iets expressief in een film gezien.

Ook aandacht voor de muziek (Het chanson "Le petit Coeur de Ninon" is passend ingelast en leeft nog in Frankrijk voort.) en het volkse leven.

Een wat meer duistere film dan Renoir gewoon is. De geboren humanist besluit ineens een film te maken over een man die potentieel zomaar mensen kan vermoorden en levert ermee een soort blauwdruk af voor film noir.

Het was even inkomen moet ik zeggen. De openingsscène op de trein is bijzonder fraai, maar al vrij snel daarna wordt Lantiers geestelijke probleem getoond in een bijzonder knullige scène. Hij ziet een mooi meisje dat hij kennelijk van vroeger kent. Hij verleid haar enkele secondes op een nogal achterloze manier. Vervolgens probeert hij haar vanuit het niets te vermoorden. Dan komt hij even plotseling weer tot rust en legt aan haar zijn probleem uit. Haar reactie? Dezelfde als iedere vrouw in een film van voor de jaren '60: laten we trouwen. Dat moeten vreemde tijden zijn geweest voor vrouwen, of in ieder geval voor vrouwen in fictie. Hoe dan ook, de scène is erg geforceerd en vanuit een psychologisch standpunt wellicht gedateerd.

Gelukkig herpakt de film zich uiteindelijk zodra het wat meer duidelijk wordt waar het verhaal heen wil. Renoir is toch wel een vreemde regisseur voor dit materiaal zo blijkt. Hij staat graag stil bij scènes waarin machinisten gezamenlijk pauze hebben en wat keuvelen, maar dingen als moord en suspense behandelt hij wat achteloos, behalve gelukkig de cruciale sterfscène van Simon aan het einde. De kracht komt hier vooral uit de effectieve straatsfeer die Renoir weet te creëren, de verrassend sensuele scènes (de aantrekkingskracht van Simone Simon vat ik hier beter dan in Cat People) en de goede karakteruitwerking. Het fatalisme weet uiteindelijk toch wel te overtuigen en het geheel is licht ontroerend en spannend. Het is dan ook gewoon wat jammer dat het verloop onvermijdelijk wat steunt op die vreemde moordimpulsen van Lantier, die gewoon meer als een plotelement aanvoelde, dan als een natuurlijke geestesstoornis.

Overigens wordt de show hier inderdaad gestolen door een regenpijp. Die Renoir toch.
3,5*

Dat Fransen het niet zo nemen met trouw zijn, wordt in La bete humaine mooi uit de doeken gedaan. Jean Renoir laat Jean Gabin en Simone Simon (echt een popje trouwens!) opdraven in dit tragische drama met een vleugje film-noir en een scheutje Hitchcock. En ohja, de film wordt alsmaar verdrietiger. Zo heel geniaal vind ik Renoirs films nooit, maar dit is toch heel alleraardigst.

La Bête Humaine is gebaseerd op een novelle van Emile Zola, schrijver uit de naturalistische stroming, die expliciet aandacht krijgt bij aanvang van de film met de projectie van een citaat uit het geschreven werk (dat in de loop van de film nog eens uitgesproken wordt door Jean Gabin) naast zijn portret. In Frankrijk eert men duidelijk zijn culturele helden.

Van Emile Zola heb ik ooit de novelle Therese Raquin gelezen, eveneens een verhaal over moord en overspel, en ik kan me dan ook iets voorstellen van de sfeer die hangt in Zola’s werk. Fatalisme is daarbij voor mij het kernwoord. De personages hebben elk hun eigen persooniljke geschiedenis, ontmoeten mekaar, en gaan hun onontkoombare noodlot tegemoet, als uitkomst van een haast wiskundig samenspel van psychologische en sociale factoren.

Zo ook in La Bête Humaine. Jean Gabin is geweldig enigmatisch als machinist van zijn locomotief Lison. Ergens heb ik gelezen dat zijn locomotief ook een personage in het verhaal vormt, en dat begrijp ik, maar ik zie er ook nog iets anders in wat misschien nog niet naar voor kwam in het geschreven werk. In de film wordt in de start en de finale lange tijd ingezoomd op het traject over de sporen met een subjectief shot, wat voor mij het fatale - niet te vermijden pad - aanwijst dat de ‘bestuurders’ volgen. Ontsnappen is helaas niet mogelijk.

Naast Jean Gabin schitteren Simone Simon en Fernand Ledoux in de hoofdrollen. Alleraardigst dat Simone Simon in haar eerste scène een poes in de armen houdt, een onvoorziene verwijzing naar haar rol enkele jaren later in de Val Lewton/Jacques Tourneur klassieker Cat People. Fatalisme weet je wel

Ook mooi dat Jean Renoir zichzelf vereeuwigd heeft in de film als Cabuche, een klein rolletje maar niet onbelangrijk.

Het werk van regisseur Jean Renoir en cameraman Curt Courant (hij werkte ook al samen met Fritz Lang en Alfred Hitchcock) is top. Prima tempo, prachtige clairobscur belichting, mooie shots.

De originele muziekscore van Joseph Kosma is bijwijlen bombastisch maar past voor mij perfect bij wat gaande is op het scherm.

La Bête Humaine is een exponent van het zogeheten poëtisch realisme - een louter Franse stroming - die op zijn beurt één van de invloeden van de film noir zou worden. En dat is zeker ook duidelijk in de esthetiek en thema’s van deze film. Nacht, regen, een fatale vrouw, diverse shots met spiegels, achtervolging door het eigen verleden; het komt hier allemaal aan bod.

Het predicaat klassieker is hier terecht op zijn plaats.

Bijzonder mooi gefilmd door Renoir en z'n cameraman. Het verhaal is ook zeker onderhoudend maar echt sprankelen doet de film voor mij niet. Vooral in het tweede gedeelte ontbreekt wat spanning.

Matige film waarin een machinist zich inlaat met een getrouwde vrouw van een collega. De film begint zeker wel goed, al is het alleen maar vanwege de vele locomotieven die langskomen en het werken op de trein. Echter wisten de personages en het verhaal me nauwelijks te boeien en wordt er onnodig veel bij gehaald.

Klassieker op Netflix!

Het beroemdere La règle du jeu vind ik slaapverwekkend, maar deze titel van een jaar eerder is behoorlijk goed. La bête humaine is een veelzijdige film. Er is de stilistische kant: het (fraai) neutrale zwart-wit en de gevarieerde kaders, met vooral een paar erg mooie opnames van en vanaf de trein. De beeldkwaliteit is sowieso zeer goed. Een ander opvallend aspect is de score en soundtrack, beide sterk toegepast. De orkestmuziek is verre van gezapig, komt soms ineens dreigend op en blijft op andere momenten helemaal afwezig. Verder toont Renoir zich hier een goede verteller. Het eerste halfuur blijft het onduidelijk welke kant de film op wil, maar intrigeert het verhaal wel. Ook nadien laat La bête humaine zich niet zo makkelijk in een hoek plaatsen. Proto-noir is inderdaad een toepasselijke term. Qua acteerwerk zag ik er weinig bijzonders in, maar over de gehele linie is dit een film die nog steeds modern aanvoelt. Een buitenkansje dus om mee te pakken.