Going My Way (1944)

Going My Way (1944) heeft maar liefst 7 Oscars gewonnen: Beste Film, Regisseur (Leo McCarey), Acteur (Bing Crosby), Mannelijke Bijrol (Barry Fitzgerald), Originele Song, Origineel Verhaal en Scenario.

Verder waren er nog nominaties voor Barry Fitzgerald, die ook in de hoofdrolcategorie genomineerd was, maar verloor van zijn medespeler Bing Crosby. Tegenwoordig kan een acteur maar in één categorie genomineerd worden voor een acteerprestatie. Ook de fotografie (zwartwit) en de montage waren genomineerd.

Eerlijk gezegd had ik nog nooit gehoord van de film, wel van (wat blijkt) de opvolger The Bells of St. Mary's.

De titel klonk eerder als een bio-pic over Frank Sinatra, maar de cover pronkte al met de woorden Oscar winnaar beste film. Een stimulans om hem te lenen dus.

En ik mag niet mopperen, integendeel. Ik werd emotioneel overmand door een aantal zeer krachtige scenes die net niet rieken naar goedkoop sentiment.

Going My Way is een aandoenlijke mix van komedie, drama, romantiek en vanzelfsprekend muziek. Bing Crosby, een jongenskoor, en een operazangeres. Eerlijk is eerlijk, het was even wennen in het begin, zeker door de ietwat oubollige sfeer, maar de film pakte me bij m'n lurven en liet me niet los. Heeft ook zeker te maken met de cast, het straalt, het huilt, het leeft.

Lekkere feelgood-film, tip voor de Kerstdagen.

Ik vraag me af of er nog mensen zijn die nostalgisch zijn naar de tijd waarin als iets niet helemaal deugde de lokale pastoor op bezoek kwam? Je weet wel, toen de buurvrouw opmerkte dat je misschien naar bed ging met een vrouw voor het huwelijk, waarna diezelfde buurvrouw de pastoor waarschuwde zodat hij in kon grijpen (ja, deze situatie zit min of meer in deze film). Niemand die dat mist? Ik niet in ieder geval. Zelfs niet als de pastoor de altijd sympathieke en gelukkig weinig prekerige Bing Crosby is, die voor iedere probleem wel een liedje heeft om het mee op te lossen.

Het werkte voor mij gewoon ontzettend in het nadeel dat zowel het thema als het verhaal enorm oubollig zijn. Leo McCarey is een prima regisseur, die een bepaalde respektabiliteit weet te halen uit zijn acteurs en hij brengt een aangename kalmte in het verhaal en daardoor werkte Going My Way enigzins nog wel. Enigzins, want dit spreekte mij verder gewoon weinig aan. Het is een van die Oscarwinnaars van Beste Film die een beetje in de vergetelheid dreigt te raken en het is niet moeilijk te zien waarom. Hij is gewoon niet meer echt van deze tijd, in geen enkel opzicht. Klassiekers blijven ondanks dat ze in toon zijn met hun eigen tijd altijd nog iets hebben voor het moderne publiek. In Going My Way vind ik zoiets niet terug.

Als musical heeft het te weinig liedjes, waarvan er ook geen een gedenkwaardig is. Als komedie te weinig grappen. Voor een drama worden alle problemen te snel opgelost, vaak namelijk al in dezelfde scène waarin het probleem begint. En als een van de grootste conflicten draait om het zingen van een liedje getiteld 'Three Blind Mice' weet je al enigzins waar je aan toe bent. Het is te danken aan de charismatische B9ing Crosby, de sterke Barry Fitzgerald (wiens stem mij aan Yoda deed denken) en de eerder genoemde regie van Leo McCarey die voorkomen dat het ooit saai of irritant wordt. Het blijft altijd aangenaam. Bijzonder wordt het echter geen seconde.

3*

En maar weer eens een Oscarwinnaar van beste film bekeken.

Hoewel het op zich geen verkeerde film is, is het onderwerp inmiddels wel enigszins ingehaald door de tijd. Going My Way komt vandaag de dag alleen nog voor in kleine gemeenschappen, waar iedereen elkaar door en door kent en men een front vormt tegen de grote boze buitenwereld.

Maar toch is Going My Way niet slecht. Bing Crosby slaagt erin een levendige en overtuigende hoofdrol te spelen. Ook de rest van de cast doet het niet verkeerd. Daarnaast zijn de liedjes, die tussendoor gebracht werden, best leuk waren. Verder is vond ik het voor een pure komedie niet altijd genoeg brengen. Daarvoor waren er toch te weinig echt leuke momenten. Ook is het nergens geweldig of gedenkwaardig, daarvoor is het allemaal niet sterk genoeg. Aan de andere kant heeft het ook iets ongrijpbaar aangenaams. Ik zit namelijk behoorlijk wat minpunten op te sommen, maar ik kan niet zeggen dat het een vervelende film is, want ik heb me totaal niet verveeld.

Kortom niet echt slecht dit, soms best leuk, maar ook niet iets wat me lang zal bijblijven. Going My Way was misschien in de jaren veertig baanbrekend, maar is inmiddels wel ingehaald door de moderne tijd.

3,0*

Oef, dit soort films kunnen tegenwoordig echt niet meer gemaakt worden . Een jonge, muzikaal onderlegde pater (Crosby) komt in de parochie terecht van een ervaren pater, type ouwe knar, en dat levert uiteraard spanningen op. De manier waarop ie problemen aanpakt en mensen helpt is wel erg progressief. Maar goed, uiteindelijk vallen de spanningen weg (al vrij vroeg in de film) en worden de jonge en oude pater dikke vrienden. Hierna kakt de film ontzettend in. In het middengedeelte gebeurt er eigenlijk maar heel weinig, alleen wat zouteloze liedjes worden gezongen. Opeens komt er dan richting het eind toch wat meer pit in de film, maar dat kon de film voor mij niet echt meer redden.

Het is allemaal nog wel om aan te gluren en het is ook heel behoorlijk gemaakt. Zelfs het onderwerp vind ik nog best interessant. Dus een onvoldoende kan ik het niet geven, maar briljant is deze film allerminst.

Oubollig inderdaad.

Zeker het eerste uur is érg stoffig. Een hoop inmeng van de lokale parochie, een vervelende roddeltante en wat norse oude mensen zorgen, naast de compleet verouderde thematiek, voor een niet al te fris sfeertje. Het beperkte aantal stemmen hier geven ook al aan dat populariteit eindig is, een hoop Oscars garanderen duidelijk geen eeuwige roem.

Gelukkig weet de aanwezigheid van Crosby zijn vruchten af te werpen in het tweede uur. Hij neemt de hele film (en de personages) op sleeptouw om af te sluiten met een aardige scheut feel-good. Crosby is er de ideale man voor, voor z'n tijd toch een redelijk vlot en luchtig acteur die ik best kan pruimen.

Duurt wel érg lang en de pay-off is redelijk miniem. Verder blijft de setting mij iets te benauwd en zijn de personages (en hun veranderingen) toch iets te simpel. Enig lichtpuntje nog: Swinging on a Star.

1.0*

Ik vond het stiekem een hele leuke film. Bing Crosby is niet iemand waar ik speciaal naar op zoek ben. Ditmaal was het het voornemen om in 2014 de Oscarwinnaars (ik lees het vaker hier - ik moet er nog vier, eentje daarvan ligt klaar) compleet te maken de reden om de film te bekijken. Ik kan me voorstellen dat upbeat (religieuze) normen en waarden cinema in 1944, in de donkere dagen van de oorlog het goed deed. Juist het feit dat Bing Crosby elk probleem met een naïef liedje wegzingt op meta-niveau eigenlijk wel werken. Bijna 'mindfullness' avant-la-lettre. Het neven plotje met de blonde schone en de zoon van de pandjesbaas was eigenlijk nog het minst interessant.

Doorgaans kan ik wel begrip opbrengen voor de Oscartoekenningen aan films, maar waarom deze film maar liefst zeven Oscars in de wacht sleepte, waaronder die voor beste film, ontgaat mij. Noch het verhaal, noch het acteerwerk zijn naar mijn mening bijzonder. Allicht heeft meegespeeld dat de film verscheen middenin de ellende van de Tweede Wereldoorlog. Nu, 70 jaar later, vind ik eigenlijk de enige hoogtepunten het optreden van operazangeres Risë Stevens én de vertolking door Bing Crosby van het Ierse volksliedje “Too-ra-loo-ra-loo-ral”, dat je op een willekeurige zondagmiddag nog in de pubs in Ierland kunt beluisteren en met de andere gasten kunt meezingen.

Behoorlijk gedateerd deze film, het ging eraan toe zoals ik me de jaren '50 voorstel in Nederland (in Nederland gebeurt alles 10 jaar later, zo wordt wel eens gezegd, dus dat zou ongeveer moeten kloppen): veel invloed van de kerk, veel sociale controle, en een wat kneuterige maar vertrouwde sociale cohesie- en de enige atheist in de film (uiteraard onsympathiek en wantrouwig) krijgt een sneer- andere tijden.

Ik kon niet zo veel met deze film, ondanks dat de hoofdrollen goed ingevuld werden door Crosby en Fitzgerald. Crosby is een ideale schoonzoon maar legt het er niet te dik op gelukkig- een sympathieke vent. Fitzgerald heeft een aardige rol als knorrig oud baasje die alle "moderniteit" maar moeilijk aankan. Dan heb je nog een groep kwajongens, die zich na een wedstrijdje honkbal en een ijsje gewillig laten omvormen tot koorknaapjes (kom daar nu maar eens om), een vriendelijke
operazangeres, en als plotelement nog een hypotheekfinancier en zijn zoon die uiteindelijk ook best OK zijn. Kortom, spanning of drama is er nauwelijks. Erg veel te lachen valt er ook niet dus het was soms een taaie zit.

Het sfeertje is wel aangenaam, op een voortkabbelende manier, en McCarey weet een luchtig sfeertje te scheppen. Zo af en toe komt er een liedje voorbij, waarbij de titelsong niet bepaald memorabel is. "Swinging on a Star" (bekender in de uitvoering van Big Dee Irwin en Little Eva) kreeg de Oscar voor beste liedje.

Best een sympathieke film, maar ook zeker oubollig en gedateerd. Deze film wordt hoofdzakelijk overeind gehouden door het goede acteerwerk van Bing Crosby (als de sympathieke pater O'Malley) en Barry Fitzgerald (als de knorrige pater Fitzgibbon). Het verhaal heeft de tand des tijds niet helemaal doorstaan, maar is ook weer niet verkeerd. Sommige verhaallijnen zijn niet heel erg interessant, maar de film weet de aandacht er wel bij te houden. De diverse liedjes zijn, hoewel zeker niet slecht gezongen, niets bijzonders.

Die Jean Heather heeft iets aandoenlijks.

Bing Crosby heeft een lekkere stem, die overigens niet past bij zijn gezicht en lijf. Zover mijn willekeurige observaties.

Een heel populaire film aan de kassa en op de eerste rij wanneer de Academy Awards uitgedeeld werden. Onder andere beste film en Bing Crosby was zelfs beste acteur … Zwaar overschatte film op dat vlak. Het is voor mij aangenaam kijkvoer maar van dit kaliber zijn er dertien in een dozijn. Bing doet gewoon wat hij altijd doet, met zijn gekende charme, alleen loopt hij er nu bij als pastor. Het duurt ook gewoon veel te lang voor wat het is. Los van dit alles geef ik het toch een ruime voldoende want onprettig wordt het nooit.