The Bells of St. Mary's (1945)

voor de Magdalene Sisters-fans verplichte kost

Beetje sentimenteel, maar wel lekker.....4*

Vervolg van Oscar-winnaar Going My Way, alhoewel het eigenlijk de bedoeling was dat dit andersom zou zijn. De twee films kwamen ook nog eens uit bij verschillende filmmaatschappijen...

Het niveau van Going My Way wordt jammer genoeg niet gehaald. Daar zijn de liedjes stukken beter te behappen en is er een grotere cast die zorg draagt voor de veelvuldigheid aan lagen in het verhaal.

Maar ja, een van de grootste actrices allertijden, Ingrid Bergman, weet deze film naar hemelse hoogten te brengen. Het is weer smelten bij haar tranen en het spontane Zweedse folklore liedje dat nogal opmerkelijk eindigt. Anders wel bij haar gezeur over het niet lekker zitten van de kraag van haar gewaad.

ben geen liefhebber van bing crosby. maar wat zingt deze man makkelijk.

Ingrid Bergman vertolkt haar rol prachtig in deze film en draagt een groot gedeelte van de film, ze is niet alleen mooi om te zien maar was ook nog eens 1 van de beste van haar tijd.

Bing Crosby is een goede tegenspeler maar toch heeft Ingrid stiekem een streepje voor in mijn bescheiden mening, dit heeft deels natuurlijk ook te maken met haar schoonheid

De film duurt iets te lang en dat is dan ook wel gelijk het grootste punt wat je kan noemen, hier en daar is de film wat langdradig maar tegelijkertijd komt er opeens weer een mooie emotionele scene om de hoek zetten.

Hartverwarmend is het gevoel wat nablijft.

Zeker de moeite waard om te kijken, de 2 uur en 5 minuten die je hieraan besteed is zeker geen verloren tijd.

3,5*

Neem een populaire crooner en stop hem in priesterkledij en neem een even populaire actrice en maak er een jonge, correcte en sportieve non van, voeg er wat sympathieke, verstandige kids aan toe en een pak brave idealen, voornemens en daden, zorg voor emotie in het verhaal en ge zijt vertrokken voor een suksesvolle familiefilm anno 1945, die m.i. na 70 jaar nog recht staat, precies omdat hij, ondanks de sentimentaliteit, hartverwarmend overkomt.

Bing Crosby, in de populariteits polls in de States, reeds voorbijgestoken door Sinatra, zit goed in zijn rol van predikant en zijn warme, innemende stem leent zich voor enkele songs (zijn boo-boo-boo liet hij achterwege) en Ingrid Bergman bewijst eens te meer haar veelzijdigheid.

Voor mij was deze film toch nog een stukje leuker dan zijn voorganger (Going My Way-1944)

Dat is vooral de verdienste van Ingrid Bergmann, die heel sterk is in de rol van zuster Benedict.

Een zuster om verliefd op te worden, maar dat mocht Father O'Malley (Crosby) natuurlijk niet

De boksles die Bergmann geeft aan een van de schooljongens is hilarisch, en een hoogtepunt van de film.

Ook leuk om Henry Travers, die engel Clarence speelde in "It's a Wonderful Life", hier ook weer in te zien.

Deze keer als "harde" zakenman Horace P. Bogardus.

Zeer van genoten.

Deze voeg ik toe aan mijn lijstje met opnieuw te bekijken films gedurende de Kersttijd.

De eerste sequel die een oscarnominatie kreeg. Ik heb het eerste deel niet gezien, en dat hoeft ook niet. De film begint vrij luchtig en ouwbollig, zelfs voor dit genre. Ik vroeg me af of Hollywood zich niet ging verbranden door een verhaal te vertellen over een pastoor en een zusteroverste door er wat romantiek tussen te gooien. Gelukkig niet, de film kent wel filmnostalgie in een nonnenschool.

Het verhaal is leuk, maar verre van memorabel, tot het nieuws binnenkomt dat zuster Benedict ziek is en beter naar een andere omgeving gestuurd wordt. Meteen staat het verhaal op scherp en schitteren de acteurs. Dat geeft het gevoel dat de aanloop hierna toch wat lang duurt. Gelukkig is de finale niet slecht en maakt dat de film nog goed. Een film die het nu misschien minder goed zou doen, maar als je dan toch wil snoepen, moet je maar voor het echte spul gaan. Heerlijke feel good film.

Hier en daar tegengekomen als kerstfilm.

Niet zo heel veel kerst in deze film, wel een beetje sneeuw. Maar het zal wel het redelijk opgewekte karakter en de overvloedige feelgood zijn die deze film tot een goede optie voor kerst maken. Vond het alleen toch net allemaal iets té week en mak. Ondertussen is het toch wel érg oubollig geworden.

Hier en daar wel een opgewekte scene, maar echt geweldig is het nergens en met een speelduur die over de twee uur gaat is het toch allemaal net wat te min. De film is erg gezapig, het beetje drama dat erin zit wordt wel erg makkelijk opgelost en de personages zijn net allemaal iets te lief en aardig.

Bergman vind ik ook een grijze muis. Ik heb haar toch al een aantal keer in een film gezien, maar ik zou haar nog steeds niet herkennen denk ik. Crosby is beter, de rest van de cast hangt er maar vooral een beetje bij. Een dik half uur korter, en hier en daar toch net iets snediger. Maar dat hoort niet echt bij zo'n commerciële Hollywood klassieker als deze natuurlijk. Gewoon mijn ding niet zo.

1.5*