Urga (1991)

Valt me tegen dat nog niemand deze film beoordeeld heeft.
Zeer sfeervol met fantastische landschappen.
Prachtige rol van de Rus.
4*

heeft iemand deze film misschien op video?

Prachtig! Meer mensen zouden deze film moeten zien.

De hamvraag: is deze film in Nederland op video/dvd verschenen ?

Ja, hij is iig te huur bij Moviecenter in Amsterdam en bij de openbare bieb in Amsterdam (beide op VHS). Ik vermoed dat hij dan ook wel in andere steden ergens te huur is. Zelf heb ik een tv-opname gezien die ik van iemand geleend heb.
Klik hier en zoek op 'urga'

Dank. Staat bij deze op mijn to-see lijst.

Ik heb de film op DVD en ben hem nu aan het kijken, zier er erg mooi uit....

Mooie, bij momenten bijzonder ontroerende en vertederende film. Erg mooie beelden van de eindeloze grassige heuvellandschappen onder de niet aflatende wind en en knappe schets van de confrontatie tussen twee culturen, met alle gevolgen van dien. Ik leefde erg mee met de personages. Mooi acteerwerk en een speciaal einde.
Deze film verdient zeker 3,5 sterren, misschien een verhoging nadien. Een aanrader.

Ik heb deze film inmiddels op DVD, in een woord Prachtig!!!

Zeer aardige film. De afwisseling van kalme muziek van Eduard Artemyev en mooie beelden werkte erg goed tegenover soms absurde situaties. Veel leuke karakters van de Rus, tot aan de altijd dronken oom en het kleine jochie. 3.5 sterren

Pure esthetiek, nooit gedacht het in zo'n onverbloemde vorm tegen te komen. Deze film doorbreekt het normale patroon van de conventionele (wereld)cinema, hier lijkt het verhaal een middel om het beeld (=doel) te bereiken. En daar had ik moeite mee, vooral omdat deze film 40 minuten te lang duurt en de humor meer dan eens tot op een heel laag niveau zakt.
Het is allemaal wat teveel van het goede, na een dik uur voelde ik me al ferm verzadigd, en dan komt dat (bijkomstige) verhaal er nog bij om aan de film nog een boodschap te geven. Een parabel over mensen, trouw aan hun cultuur, en hypocriete wetten. Maar als regisseur moet je een keuze maken: "Wil ik een verhaal vertellen?" of "Wil ik natuurschoon filmen?" Nikita Mikhalkov kiest voor beide, wat hem duur te staan komt: die keuze levert hem een film op die schommelt tussen moraal en natuur, en slechts enkel op ecologisch vlak scoort. Om een aanklacht tegen "de wereld" te brengen had hij volgens mij een documentaire moeten draaien, hier luidt de boodschap jammer genoeg dat het al te laat is (zie aankoop televisie), al wil de wekker ons op het einde toch nog wakker schudden. Waarvoor? Een communistisch China?
Goed geprobeerd, maar naast een heerlijke natuurschets van Mongolië (en een logische [en overbodige!] maatschappelijke aanklacht) heeft de film niet bijster veel te bieden.
3*

Het eerste deel van de film is goed, vooral met de rus. Het tweede deel is veel teveel van hetzelfde en is soms te langdradig.

2,5*

staat op mijn te zien lijstje maar binnenkort bestellen bij bol.com

Echt een prachtige film, die je doet verbazen. De weidse leegte van de Mongoolse landschappen is prachtig in beeld gebracht door Nikita Mikhalkov. Neem daarbij een mooi verhaal over een geïsoleerde Mongoolse familie, die in contact raakt met een geinige vrachtwagenchauffeur (wat een gast _O-) en eveneens mooie muziek van Eduard Artiemev en ik kom wel tot een hoge waardering. Speciaal voor de liefhebbers van Mongolië zijn de docu's The Story of the Weeping Camel en The Cave of the Yellow Dog zeker de moeite waard. De leefwijze van de Mongolen is echt fascinerend .

Hier heb ik echt lang naar uitgekeken. Toch apart om de Russische cultuur opnieuw samen te laten komen met de Mongoolse, tenslotte hebben zij jarenlang geleefd onder Stalinistisch bewind. Toch is deze ontmoeting niet helemaal vreemd, want dit verhaal speelt zich af rond een Mongools gezin wonende in Binnen-Mongolië, wat behoord tot China.

Met pilotenbril op het hoofd, zonder vooruit, een lege fles vodka naast hem en half gesloten slapende ogen rijdt Sergei door de Mongoolse vlakten. Wanneer hij al slapende tot stilstand komt op de rand van een rivier weten wij al gauw wat voor een prachtig personage dit is; Vladimir Gostyukhin speelt zijn rol als Sergei geniaal. Excentriek, energiek, maar toch wel een erg typisch Russisch.

De ontmoeting tussen Gombo en Sergei is overtuigend, compleet met taalbarriere en cultuurshock. Dit alles in een eerste half uur, veel kan niet meer fout gaan! Wat daarop volgt is één van de mooiste scenes die ik al zag. Perfect geregisseerd, maar vooral subliem geacteerd: Sergei word uitgenodigd in de familie Ger (vilten tent) en is te gast voor het avondmaal. De manier waarop hij keer op keer een slok Airag (paardenmelk) neemt, gevolgd door een zure bek is lachwekkend. Elke slok gaat gepaard met een toost; op het eten, op de ger, op oma, op de familie en uiteindelijk op de Accordeon van de dochter. Haar korte optreden daarna is surrealistisch en prachtig tegelijk. Sergei’s tranen zijn te voelen; voor het eerst zo dichtbij dit volk, gastvrij, muzikaal. Probleemloos, zou hij bijna geloven.

Helaas begrijp ik daarna goed wat “JJ_D” hierboven mij zegt. Want na dit prachtige eerste uur, een samenkomst van twee culturen, twee talen, twee personen, volgt een stem van kritiek vertaald in beelden. Ik denk dat Mikhalkov dit idee op een vrij originele manier aanpakt, maar het werkt van geen kant en voelt te geforceerd.

Gelukkig kon ik vooral genieten van een aantal onvervangbare scènes waaronder ook de scène in de bar. Sergei drukt de nodige vodka achter zijn kiezen, terwijl Gombo toekijkt hoe hij het podium op klimt en de band de getatoeëerde Russische waltz van zijn rug af laat spelen. Sergei zingt mee, en klinkt zowaar indrukwekkend. Prachtig!

Geen perfecte cinema, maar de dronkaard en zijn poster van “zijn broer uit Amerika” (in fact, Sylvester Stallone), het berijden van een paard in tuxedo, de Lenin speech van Sergei’s dochter, condooms kopen in de stad, rondje kermisattractie, avondmaal met Sergei, de accordeon van Gombo’s dochter en de terugkerende Russische Waltz maken dit echt een fijn stuk film.

4.0/5.0

Rustgevende film

De schoonheid zit eigenlijk in 'losstaande' scenes zoals het gezamenlijk eten en als hoogtepunt dat prachtige Russische lied met de accordeonspelende meid en het lachende jongetje. De introductie van de Rus vind ik houterig en wat kinderachtig maar z'n optreden in de disco is erg overtuigend als de vaderlandslievende, dronken oorlogsveteraan. Heel mooi.

Jammer van het laatste halfuur waarin de film verandert in een soort kritiek op oprukkende commercie en industrialisatie, vrij onnodig inderdaad. De 'droomscene' vind ik ook iets te vreemd.
Ruime 3,5*

Een mooi portret van een man, die samen met zijn gezin in de Mongoolse hoogvlakten woont en daar een vrij primitief leven leidt. Ik kan me vrij goed vinden in de commentaren, die hier gegeven zijn, maar ik ga ergens “in het midden zitten” Vooral het eerste uur is behoorlijk sterk. In de traagheid zitten soms mooie beelden verweven en daarnaast is de humor soms lekker droog. Vooral de manier waarop de Mongoolse landschappen worden vastgelegd op camera, is meer dan de moeite van het kijken waard.

In het tweede uur zakt het niveau dan helaas wel wat weg. De mooie scenes worden spaarzamer en het verhaal lijkt soms wat teveel heen en weer te schieten en “een kop en staart” te missen. Overigens is de soundtrack wel erg mooi en ook erg passend bij een verhaal als deze. Die rustige muziek zorgt in combinatie met de traagheid en de mooie beelden vooral in de eerste helft voor een heerlijk rustgevend gevoel. Het leukste moment is de scene, waarbij Bayartou door zijn vrouw naar de winkel wordt gestuurd om condooms te kopen, maar dit uiteindelijk niet durft. Dat was echt humor.

Jammer dat de tweede helft niet zo goed is als de eerste, maar in potentie is dit zeker een topper. Soms lekker traag en rustgevend en soms ook heerlijk droogkomisch.

3,5*

Tsjonge wat een mooie film...Wat hebben wij een hoop...en wat zijn wij hebberig en ontevreden...

Deze film wist mij ook nu na herziening niet te boeien. De beelden van de Mongoolse steppen waren zonder meer mooi, dat wel, maar het verhaal sprak mij op een of andere manier gewoon niet aan. De boodschap hiervan - in zoverre deze film een boodschap af wil geven - ontging mij ook enigszins. De mooiste scène vond ik trouwens die scène waarin Gombo in zijn droom Dzjengis Khan en zijn gevolg tegenkwam, waarbij zijn ruiters de TV, fiets en de auto, die symbool staan voor de westerse samenleving, aanvielen.

3.0*