Near Dark (1987)

Redelijke film om 1x te zien. Voor gore, special effects of actie kun je deze beter negeren, die stellen weinig voor. De moeite waard is vooral de dromerige synth soundtrack, ook voor een bescheiden stukje romantiek. De film is wel onevenwichtig daardoor: hij kan ook hard en smakeloos zijn. Omdat veel zich in het donker afspeelt mis je toch een stuk mooie setting. De actie aan het einde is ook niet echt geweldig gefilmd.

Henriksen en Paxton zijn natuurlijk bekende gezichten, zeker voor Cameron-liefhebbers (Bigelow was zijn vriendin), die Jeanette Goldstein ook zullen herkennen (Vasquez in Aliens) en hoewel het aardig is ze in een oudere low budget film te zien tillen ze het niet echt naar een hoger plan, daarvoor is het geheel te mager en niet mooi genoeg gefilmd of geschreven. Bigelow heeft meegeschreven aan het verhaal maar heeft toch meer talent voor het regisseren.

Afwijkingen van de klassieke vampierenfilm leiden niet tot verbetering hier, de Vampieren hier:

-kunnen zonlicht niet verdragen en vatten er vlam door (maar het begint met veel rook en roet);

-hebben normale tanden en ogen (toch wat saai);

-genezen van vampirisme door bloedtransfusie (beetje makkelijk misschien?).

Qua acteurs was het voor mij vooral een leuke verassing Adrian Pasdar in zo'n jonge rol te zien, ik kende hem alleen van Heroes en S.H.I.E.L.D. Het dikke joch (Miller) dat zich nooit wast vond ik echter vooral stomvervelend.

Op basis van de hoge stemmen ben ik deze Horror-film gaan kijken. Echter ik heb hier echt niet van genoten. Het was niets minder dat een typische jaren '80 Hap-slik-weg-film. Wat tenenkrommend romantiek, veel geknal maar weinig bloed. Wat andere goedkope ogende actie. Natuurlijk is er een verplichte ontploffing. Wat geneuzel over dat het moeilijk is om als vampier te beginnen. Dialogen die houterig en onhandig worden opgezegd. Hoofdrolspeler Adrian Pasdar is geen groot acteur en dat is hier duidelijk te zien. Een paar leden van de cast kwamen uit Aliens ( Lance Henriksen, Bill Paxton, en Jenette Goldstein) en speelde hierin mee doordat James Cameron en Kathryn Bigelow iets met elkaar hadden. Op Paxton na was het geen meerwaarde. Zelfs de muziek van Tangerine Dream klonk te dramatisch en soms niet op zijn plaats. Na vijf minuten in de film had ik al door dat deze film het voor mij niet ging worden. Natuurlijk kwam er een happy einde! Maar net daarvoor moest ik eerst nog met mijn ogen rollen van een ongelooflijk slecht bedachte toevoeging; Hallo, hoe kan je nu genezen van vampirisme door een bloedtransfusie? Je bent een ondode! Deze film was voor mij een grote tegenvaller.

Een film die het vooral van de sfeer moet hebben. Het is een film die best wel makkelijk wegkijkt en die de aandacht aardig goed weet vast te houden, maar bijzonder of spannend vond ik de film nergens echt worden.
Het hoogtepunt was voor mij persoonlijk de scène in de bar en later in het motel.

Interessant concept met een redelijke uitwerking.

2,5*

Eigenlijk vond ik deze lang niet slecht. Ik moet toegeven dat ik een country setting niet het meest aantrekkelijke vind voor vampiers. Toch werkt het op zich nog wel vrij aardig. Ja, ok het einde is melig en we moeten even vergeten dat Mae op enkele jaren toch enkele honderden slachtoffers heeft gemaakt. Aan de andere kant is zij wel de enige die het echt niet uit plezier deed en toch niet echt bij die familie hoorde. De andere 4 waren onsympathieke karakters dus ik vond het geweldig dat zij er uiteindelijk aan gingen.Dat er veel onschuldige mensen hebben moeten sterven gewoon om dat zooitje in leven te houden, verdienen ook niet om te blijven leven. De film heeft wel zijn mankementen omdat het uiteindelijk vrij braaf blijft en de karakters vrij stereotiep zijn. Het concept is goedmaar de uitwerking kon misschien toch net wat beter.

Een vampierfilm met een originele setting. Sterke film hoor. Ook als de film wat bakvisserige momenten heeft, zoals wanneer Caleb en Mae elkaar ontmoeten, of cheesy, met die over de top rol van Paxton, dan heb je nog altijd die geweldige sfeer, dromerig en broeierig. De muziek is heerlijk, en de cinematografie zelfs nog beter.

Prachtige schaduwen, silhouetten, reflecties. Van alles dat goed is aan de film viel dat me nog wel het meeste op. Vond de confrontatie met de politie bij dat motel erg fraai met ieder kogelgat dat meer licht doorlaat. Ook de scène in de bar en redelijk spectaculaire finale zijn goede scènes. Echt een van de betere horrorfilms. 4.0*.

ik vond het maar een snoozfest. horror kan je dit iig niet noemen

“Howdy. I'm gonna separate your head from your shoulders. Hope you don't mind none.”

Deze vampieren romcom film viel me toch vies en vies tegen. Niet omdat de film zozeer heel slecht was (ik hou niet van dit soort films) maar, meer omdat het een totaal andere film was dan ik me had voorgesteld waar nergens sprake is van een echte horror film en buiten de korte actie scenes is het niet meer dan een romantische drama film met een verhaal waar ik persoonlijk nauwelijks een touw aan vast kon knopen, dit zou wellicht misschien ook wel liggen aan het feit dat de film me na zo’n tien minuten totaal niet meer wist te interesseren en ik eigenlijk alleen werd gewekt door de paar actie scenes die voorbij kwamen.

De cast was prima, ‘Bill Paxton’ deed zijn ding en ook ‘Adrian Pasdar’ deed het aardig. Maar daar is ook wel alles mee gezegd. Dat moeilijk doen om vampier te worden kwam een beetje mijn neus uit, en op elk moment had het echt wel spannender gekund. Zo laat dit maar eens zien dat deze film mij dus totaal niet lag, ik ben er echt geen fan van.

Horror nergens te bekennen, en qua bloed is het wel aanwezig maar niks extreems. Het vampieren verhaaltje was redelijk, er zaten wel een paar leuke stukken in zoals de bar en het overnachten op het einde maar dat was ook gelijk het leukste van de film in mijn ogen. Nee, totaal anders dan verwacht en ook nog eens flink tegen gevallen.

1.5*

Niet bijzonder.

Grappig dat deze film afkomstig is van regisseuse Bigelow. Buiten het feit dat ze getrouwd is geweest met James 'Iron Jim' Cameron, ken ik haar ook gewoon van hele andere soort films. Wat ze tegenwoordig maakt is toch wel een stuk strakker te noemen dan dit niemendalletje. De vele goede geluiden snap ik dan ook niet helemaal.

Zoals wel vaker bij dit soort 80s films met het horrorlabel is het acteerwerk tamelijk knullig te noemen. Wright en Pasdar bakken er echt helemaal niks van, en als ze dan de hoofdrollen moeten gaan vervullen zit je snel met een probleem. De leukere personages worden ingekleurd door Paxton en Henriksen, maar deze hadden toch wel een stukje beter uitgewerkt kunnen worden. Niettemin zijn dit wel de twee koppen die leven in de brouwerij brengen.

Visueel is de film ook gewoon niet strak genoeg, en vooral lomp. Hierdoor zit Near Dark een beetje tussen het actiegenre en horrorgenre in. Aan de ene kant is het een zeer lompe actiefilm die zeker richting de finale best uithaalt, en aan de andere kant is het een horrorfilm die liefhebbende vampiers includeert. Het lijkt me dat deze film de nadruk probeert te leggen op de opbouw tussen Pasdar en de gang, maar dat lukt nauwelijks.

De band wordt nooit echt goed opgebouwd waardoor je ook niets voor de personages voelt. De vampiers zijn behoorlijk gestoord, maar hadden allemaal wat unieker mogen zijn. Paxton is de enige die echt memorabel is, en dat is best jammer. Paxton is echter een godsgeschenk in vergelijking met de saaie loser die Pasdar moet invullen. Toch altijd hele saaie hoofdpersonages wel.

De film kent wel een aantal aardige ideeën en de toch wel actievolle finale weet de boel flink op te fleuren. Het laatste halfuur is dan ook geweldig te noemen, maar ook tussendoor kent de film aardige scenes. Het had ook best leuk kunnen zijn, maar is waarschijnlijk te kort om zijn verhaal tot in de puntjes goed uit te kunnen werken. Ik denk zonder twijfel dat ik deze film waarschijnlijk beter had gevonden als ik hem op jongere leeftijd had gezien, maar dat is dus nu niet zo.

Kritiek op deze film is begrijpelijk, maar het is wel uiterst sfeervol, bij vlagen erg grappig en die soundtrack is he(me)ls.

Moderne western vermomd als vampierfilm, traag maar bijzonder sfeervol in beeld gebracht. Bepaalde aktiescenes hebben de tand des tijds niet doorstaan en de uitwerking van de plot laat her en der te wensen over, maar toch heeft de film nog veel moois te bieden. Adrian Pasdar en Jenny Wright zijn uitstekend in de hoofdrollen, maar het zijn natuurlijk de drie Aliens-akteurs die de show stelen. Vooral Bill Paxton gaat hier volledig los. En let eens op de scene waarin hoofdpersoon Caleb langs een bioscoop loopt. Zeg, welke film draait daar...

Herziening van lang geleden en het blijft helemaal overeind. De makers slagen erin een onheilspellende sfeer te creëren en dit de hele film lang vol te houden. Kudos voor de prachtige clair obscur belichting in de talrijke nachtscenes. Het bijna kan niet anders of ze hebben zich lekker laten inspireren door vampier Nosferatu met deze nadruk op expressionistische shots en schaduwen. Behalve dat zijn er ook behoorlijke acteerprestaties in een film die ook wel zijn eighties over the top momenten heeft. Love it. Adrian Pasdar doet het prima in de hoofdrol tussen donker en licht. Zijn love interest Jenny Wright is de juiste vrouw op de juiste plaats, en bovendien een lookalike van Madonna anno 1986. Nice. The bendeleden zijn samengesteld op maat van variatie.
Het narratief betreft au fond een strijd tussen familiewaarden en de criminele onderwereld. Het is symbolisch dat ‘verdorven’ Jenny Wright uiteindelijk het leven redt van de zus van Pasdar (zij staat voor goedheid, onschuld en familiale warmte). De cynici trekken in deze film aan het kortste eind.
En dan is er nog de geweldige soundtrack van krautrock/electro helden Tangerine Dream. Ze verzorgen een subtiel knallende score, slechts enkele keren onderbroken voor specifieke scènes waarin o.a. heel toepasselijk The Cramps aan bod komen.

Als je gebruiksnaam James Cameron is of een superfan van de Alien franchise bent zoals ik, dan kun je dat moment gewoon niet over het hoofd zien.