Quadrophenia (1979)

Geweldige film over de jongerencultuur in het Engeland van de jaren 60. De Mods en de Rockers slaan er vrolijk op los op het strand van Brighton. Daarnaast gaat het verhaal over vriendschap en loyaliteit. Puik acteerwerk en de sfeer van de 60's perfect weergegeven door de regisseur. Daarnaast doet de geweldige muziek ook wonderen. A must see!

The Who...

Weer een topfilm

Met Sting en toch geweldig cool.

Gisteren gevonden op de rommelmarkt voor een eurooke. ZA-LI-GE film, vooral voor wie van retro houdt ook.

Prachtige acteerprestaties en een supercoole bijrol voor Sting

Heb em gevonden dus op video, zonder ondertitels, wat extra leuk was omdat je dan meer op de taal let.

Aanrader.

Redelijke film die goed aansluit bij mijn filmsmaak.

Het eerste stuk is wat mij betreft het sterkste stuk, daarna zakt het toch wat in. Jammer dat die lijn niet werd doorgetrokken.

Enkele bijrollen waaronder die van Sting waren best droevig geacteerd.

Maar Phil Daniels speelt de hoofdrol en dat maakt een hoop goed, al is het pillen effect dan weer niet realistisch weergegeven.

Toch wel leuk om gezien te hebben. Twijfel nog tussen een 3.0/3.5*

Film geeft mooi tijdsbeeld en laat goed zien hoe 'onschuldig' rellen soms ook zijn. Maar al met al is het allemaal net iets te braafjes om een echt hoge score te krijgen. Dus 3,5 voor een aardige coming of age vertelling.

Aanrader, overtrof mijn (hoge) verwachtingen. Personages zijn stuk voor stuk memorabel, vooral Ace Face, ik heb al zijn screentime dubbel bekeken (rest van de film niet). Beelden sluiten goed aan bij de muziek. Een sfeerschets, die zeker niet onderdoet voor films als 24 Hour Party People en Control (ja andere periode ik weet het).

Erg fijne toevoeging aan de pakketservice.

Vond het eerlijk gezegd nogal tegenvallen.

Vind persoonlijk dit Who album eerlijk gezegd beter dan het bekendere Tommy, maar bij de films is het andersom zo blijkt. Wat niet meehielp was de erg slechte, want ongelofelijk donkere, transfer op de Universal DVD. Verder vond ik de uitstraling van de film ook nogal rommelig en kneuterig (in het visuele was weinig leuks te ontdekken (Brighton kiezel strand wel aardig, einde bij de kliffen ook niet opzienbarend) en kwam het bekende gegeven toch niet zo uit de verf. Toch wel vaker en veel beter gezien al doet de enthousiaste jonge (onbekende) cast het wel vol overtuiging.

Tand des tijds niet doorstaan, zo vrees ik. O ja, wel fijn om Toyah Wilcox (heb ik een zwak voor, zijnde mrs. Robert Fripp) te zien.

Enig minpunt is het feit dat de oorspronkelijke 35MM copie zonder beeld of geluid gerestaureerd te hebben meteen werd omgezet voor de dvd. Daardoor doet de film af en toe wat oubollig aan terwijl dat niet hoeft als ze de film handen gerestaureerd. Je ziet trouwens de overgangen zoals je dat ervaart in een bioscoop. Steeds naar ongeveer 20 minuten.

Qua inhoud dik in orde! Daarbij vond ik vooral de persoonlijk zoektocht van Jimmy naar de zin van het leven, de liefdesverdriet dat hij oploopt en dat hij een plekje in deze maatschappij zoekt heel knap in beeld gebracht. Waarbij de muziek het een en ander verklaard. Het tijdsbeeld vond ik ook perfect weergegeven. Aangrijpende film die ik zeker nog eens wil herkijken. Maar dan wil ik wel zeker weten dat het beeld en geluid gerestaureerd is want dit was drie keer niks...

Voor het eerst sinds 20 jaar bekeken. Nu op DVD.

Blijft een topper! Met een geweldige soundtrack!

"We are the Mods"

Jammer; de plaat vinden de echte Who fans doorgaans veel beter dan Tommy, waarvan de film nou juist weer wél vijf sterren scoort. Maar ja; een rockband moet natuurlijk nóóit Sting in een film mee laten spelen. Maar aan de andere kant deden Elton John en Tina Turner in Tommy net weer mee, maar die zelfs die wisten het niveau van de film niet naar beneden te trekken.

Ik vond Sting best cool eigenlijk hiero.

Indertijd misschien een brandend actuele film, maar anno 2009 doet 'Quadrophenia' bijzonder gedateerd aan. Vooral de matige acteerprestaties en het lelijke camerawerk zijn bijgebleven...

Lelijk camerawerk..?

Ja, of niet soms...?

Hoe constateer je zoiets..?

Op basis van het gevoel dat je overhoudt na het kijken van een bepaalde film. "Vond ik dit nu mooi in beeld gebracht, of lelijk?" Het antwoord hier was - voor mij - lelijk. De enscenering is daarom niet slecht, maar werkt esthetisch niet (onder andere omwille van de walgelijke kostuums en dito setting).

Maar kan je zo'n kritiek eigenlijk wel rationaliseren?

Ik ben het wel eens dat deze film nogal gedateerd overkomt en ik vind hem minder spectaculair dan de eerste keer dat ik hem zag wat al weer jaren geleden is. Blijft wel mooi gezicht die vele scooters. Die verdwenen steeds meer uit het straatbeeld. Nu zijn ze, weliswaar gemoderniseerd, weer helemaal in en de brommers zijn uit ha ha.

Deze film toen in de bios gezien. Naast me zat een dronken engelsman die regelmatig met zijn voeten op de grond stampte en tegen het stoeltje voor hem ging boksen, en riep:"Kill the fokkin' piggs"

Die Lambretta scooters waren wel schitterend overigens.

Een lichte versie van zowel "Trainspotting" and "A Clockwork Orange". Wel leuk om een keer gezien te hebben. De brommers van de "Mods" zijn inderdaad geweldig.

Toch wel sterk filmpje. Mooi portet en tijdsbeeld. Blu ray van Criterion is zeer aan te raden.

In de kern een (zeer) Britse film over de worsteling van jongeren op zoek naar hun identiteit. Een combinatie van een drama en een rockfilm, dat een duister, pessimistisch, somber en gedetailleerd beeld schept van de (mod) subcultuur in het Londen van de zestiger jaren. In het oog springen de ongerustheid en vrees bij de tieners en de leegheid van de massa. Vooral ook aanbevolen voor de fans van The Who.

Three Reasons: Quadrophenia | The Criterion Collection

Kort: This movie rocks! Of beter mods!

Zo f**king Brits. 4,5 ster

Well, people try to put us down

Talkin' bout my generation

Just because we get around

Talkin' bout my generation

The things they do look awful cold

Talkin' bout my generation

I hope I die before I get old

Talkin' bout my generation

Het eerste half uur vond ik een ronduit saaie bedoening. Een tijdsbeeld van een specifieke groep jongeren, met fuiven en muziek, maar inhoudsloze dialogen.

Daarna komt het personage van Jimmy op de voorgrond: zijn twijfels, ongenoegen, frustraties, desillusies. De 'mods' zijn voor hem veel meer dan kameraden in het uitgaansleven; hij ziet het als een protestbeweging, bijna een revolutie - maar beseft niet dat hij zowat de enige binnen de groep is met die kijk.

Naast de persoonlijkheid van Jimmy is de vete tussen mods en rockers is een belangrijk onderdeel van de film; de vete en vooral de onzin ervan: andere kledij, ander vervoer, andere muziek, maar zijn we binnenin niet allemaal dezelfde...? Bij de 'veldslag' in Brighton kwam Black (2015) in m'n gedachten: het is van alle tijden, zou ik denken.

Sting verdient het niet om bij de cast in de top drie te staan; hij is maar beperkt aanwezig. Al is zijn rol wel veelzeggend: een 'big man' bij de mods, maar in het dagelijkse leven bijna een slaafje...

Gedateerd: ja, maar eigenlijk stoorde me dat helemaal niet.

Goeie film, cultfilm; maar niet sterk genoeg om van een 'cultklassieker' te spreken...

Te lang geleden gezien om nog enige herinnering aan te hebben, en bovendien kende ik de plaat toen nog niet. Nu herzien, en het was toch wel een heel andere film dan ik eigenlijk had verwacht, met minder muziek om de beelden te sturen en veel meer serieus drama. Als je deze film ziet als uitbeelding van hoe een vrij kansloze jongere probeert om te gaan met het vinden van een richting in zijn leven terwijl het zielloze arbeidersbestaan hem bedreigt, zou je kunnen zeggen dat Quadrophenia niet wezenlijk anders is dan Saturday night and Sunday morning 19 jaar eerder of Trainspotting 17 jaar later, maar de achtergrond van Mods versus Rockers, de bijbehorende stijlgevoeligheid, de nadruk op muziek en het portret van een tijdsgewricht waarin zowel de regisseur als de vier Who-leden opgroeiden maken hier toch een wezenlijk andere film van. Phil Daniels is Jimmy zoals ik maar weinig acteurs met hun rol vereenzelvigd heb gezien, zijn vriendengroepje is scherp getekend, en de dramatische spanning blijft wat mij betreft de hele film door gehandhaafd. Nog altijd een vrij intense ervaring die ik absoluut niet gedateerd vind. En nogmaals, Phil Daniels máákt de film.

        Gezien via de Universal-Blu-ray uit 2011, met uitstekend beeld en geluid + Nederlandse ondertiteling op mijn versie + audiocommentaar van Franc Roddam, Phil Daniels en Leslie Ash + twee leuke docu's van samen vijf kwartier. Opmerkelijk dat er bij dat audiocommentaar wel wordt ingegaan op hoe on-politiek-correct sommige opmerkingen van de personages over het enige Jamaicaanse personage (Ferdy de dealer) zijn, maar dat daarnaast niemand iets vertelt over hoe gangbaar zijn aanwezigheid in een verder geheel blanke groep was en of dat iets zegt over de Mod-cultuur.

Hoewel het bij lange na niet zo succesvol was als het album Tommy, beschouwen veel muziekkenners Quadrophenia als het artistieke hoogtepunt uit het oeuvre van The Who. Pete Townsend verwerkte opnieuw ervaringen uit zijn eigen jeugd in dit verhaal over Jimmy [Phil Daniels], die probeert los te komen van zijn verstikkende familie in een zoektocht naar zijn eigen identiteit. Die zoektocht brengt hem in de subcultuur van The Mods, die zich op hun beurt weer afzetten tegen The Rockers. Het is Jimmy's eerste grote stap in een zoektocht naar zichzelf, een tocht die uiteraard niet over rozen gaat.

Energieke reconstructie van de Britse jaren '60 geeft een scherp beeld van de verschillende subculturen en valt op door het spontaan ogende spel van de acteurs. Dat geeft deze film een authenticiteit die meer dan voldoende compenseert voor het gebrek aan een verhaal, een element dat sowieso onderschikt was aan de muziek en het sfeerbeeld. Om optimaal te kunnen genieten van deze film is het belangrijk om goed geluid te hebben, aangezien de muziek van The Who (maar ook o.a. The Kinks) de soundtrack domineert. Fans van The Who zullen deze film waarschijnlijk een halve ster extra geven.

Uitstekende film waarin de Mods vaak overhoop liggen met de Rockers. Een mooi tijdsdocument over een jeugdcultuur uit het Engeland van midden jaren '60. Tevens een coming-of-age film met een vrij treffend einde. Uitstekend gecast met een paar bekende koppen aan het begin van hun carrière (waaronder het filmdebuut van Sting).

Een iconische film voor de mod revival geloof ik, de scene rondom Paul Weller c.s. Zoals ik al vreesde is het niet allemaal even geweldig, geen bijzonder verhaal en veel te lange speelduur, maar als sfeerschets is wel behoorlijk geslaagd. Vooral de scènes in Brighton zijn de moeite waard, met een grappige bijrol van de jonge Sting. Het deed me op veel vlakken denken aan Northern Soul.

En hoewel alles natuurlijk gebaseerd is op het gelijknamige album van The Who, past die theatrale jaren '70 rock echt totaal niet bij de uitgebeelde periode natuurlijk. Toch een beetje vreemd. Hun '60s hit My Generation zit daarentegen wel als gegoten uiteraard.