Disgrace (2008)

Een wat overbodige verfilming van van de roman van Coetzee.

De sfeer, het barakje buiten, bleken wonderwel aan te sluiten bij het beeld dat ik daarvan had toen ik het boek las. Prachtige beelden ook van een heel mooi, woest landschap. Het woord 'schepping' komt spontaan bij me op en voor een atheïst wil dat wel iets zeggen.

Maar zoals gezegd: alles wat aan bod komt, stond al in het boek. De kracht die in het boek zit (de interne beleving van David) wordt echter niet echt gecompenseerd met cinematografische meerwaarde.

Een mooie film, zonder meer.

om deze film echt te begrijpen zijn twee zaken nodig 1 in zuid afrika zijn er per jaar 500.000 verkrachtingen!!! ja ,1750 per dag. dan is ghana nog een vakantie land want daar gebeurt 'het 'maar 48 keer per uur!!! waar ik niemand over zie schrijven is dat de rol van david een bedenkelijke is. hij gebruikt ook vrouwen! alleen verhult hij het in een ander jasje, en geeft er een bijna filosofische onderbouwing en legitimatie aan. 'schoonheid is niet van het vrouwelijke individu,maar maakt deel uit van de omgeving.....".tja. lucy weet dat verkractingen deel uit maken van het leven in z afrika. natuurlijk kan ze weg gaan,maar het is haar keuze.. ze probeert er mee te leven. en of dat tegen de 'kijkers' logica indruist is niet van belang. malkowich rol is prachtig ,voor degenen die zijn rol niet begrijpen. als 'gevoelsarme man die alleen maar voor lust leeft , het dagelijkse leven zeker in z afrika als ondraaglijk ervaart, en wegvluchtte in erotiek, breekt aan het einde van de film. hij huilt,maar vooral om zich zelf. a-klasse film die boeit van de eerste tot de laatste minuut,vergezeld door het prachtige landschap.

Van Afrika weet u heel veel.

Van hoofdletters en leestekens daarentegen....

Er is al veel geschreven over deze film, in kan me iig vinden in het verhaal van frans123

Ik ben geen fan van John Malkovich ondanks het feit dat hij een topacteur is die bijzondere rollen neer weet te zetten. Echter, na het lezen van de recencies (de menselijke kant van het verhaal en de beweegredenen die de personages hebben voor hun gedrag), werd ik wel nieuwsgierig. De eerste drie kwartier wekte de film mijn interesse, maar later vond ik het wat langdradig worden. De terugkerende discussies tussen vader en dochter over het wel of geen actie te ondernemen tegen het geweld. De accepterende, gelaten houding van Lucy en haar pogingen de boel te sussenderen en te bemiddelen om op deze wijze haar boerderij te behouden. Dit irriteerde me en uiteraard zegt dat meer over mijn karakter dan over de kijk op het leven door Lucy zelf en haar gevoel. De film schetst een mooi beeld van de cultuurverschillen op deze wereld en ook het Afrikaanse landschap is erg mooi gefilmd. John Malkovich blijft zelf nogal passief en lijkt, ondanks zijn vraag om vergiffenis, niet veel geleerd te hebben van zijn levenservaringen en die van zijn dochter. Hij geeft aan het hele leven een filosofische draai. Het einde valt mij wat tegen. Ik blijf bij deze film het gevoel houden dat er geen afsluiting is en het geheel gewoon stopt. Beoordeling: 3 sterren.

Knap werk.

De onsympathieke persoon die Malkovich neerzet maakt het onmogelijk om een binding met de hoofdrol te voelen. Toch is het boeiend om zijn belevenissen te volgen. Het contrast tussen hem en zijn dochter is sprekend ondanks dat het moeilijk is om je in een van beiden in te leven, de problemen die ze tegenkomen worden neutraal en observerend verteld, en in het contrast wordt duidelijk dat geen van beiden daar het laatste woord in heeft. Juist daardoor een erg knappe film.

Het boek van Coetzee zal ik maar eens op mijn lijstje zetten, ik ben nieuwsgierig geworden.

Sterke film.

Hard, pakkend verhaal, met Malkovich in een rol die hem op het lijf geschreven is.

Verschillende meningen hier over de geloofwaardigheid van vooral de houding van Lucy. Niet makkelijk in te schatten, maar gezien de situatie op dat (en dit) moment in Zuid-Afrika, en wat daar de voorbije eeuw is gebeurd, lijkt me dat toch heel realistisch. De noodzaak om bepaalde zaken te aanvaarden, een bijna gedwongen boetedoening voor fouten die door een grote groep mensen gemaakt zijn. Fatalisme.

Een film ook die ik me liever blijf herinneren dan dat ik er (ooit) nog eens zou naar kijken.

Lastig te duiden. Niet echt een film met een kop en een staart of een catharsis, wel met enkele thema's die terug blijven komen. Lust. Chaos. Vernedering. Macht en vooral onmacht. En gelaten acceptatie van zaken die eigenlijk niet acceptabel zijn, omdat er geen andere mogelijkheid lijkt te zijn. Primitieve krachten winnen het van moraliteit. De film laat je vooral achter met een machteloos gevoel.

Wat ik kan waarderen is dat de personages allemaal complex zijn, niet alleen David en zijn dochter Lucy, maar ook de boer Petrus. Alle 3 hebben ze ook hun eigen manier van wegkijken. David doet geen enkele moeite zijn carriere te redden en deed daarvoor al geen enkele moeite zijn lust te beheersen, hoewel hij eerst onnozel opmerkt dat hij het niet zover zal laten komen. Petrus laat zijn familie en eigen belang voor al het andere gelden, zelfs misdaad. En Lucy gaat nog het verst. Toch wordt geen van de voornaamste karakters neergezet als slappe hap of heel slecht. David neemt verantwoordelijkheid en handelt wel degelijk om Lucy te beschermen. Petrus en Lucy hebben vooral door hard zwoegen hun leven opgebouwd en willen vooral verder bouwen en niet teveel achterom kijken, op het blinde af.

Extra complexiteit is onvermijdelijk door de verwikkelingen die Zuid Afrika kenmerken, een verscheurd land dat steeds wettelozer wordt. Hier wordt niet diep op ingegaan maar de haat en verachting die de criminelen in het verhaal extra aanmoedigt worden wel pijnlijk voelbaar gemaakt.

Ondanks de pracht van het landschap is de prent niet gericht op mooifilmerij en romantiseert of dramatiseert het niets. Zeker in het begin komt het daardoor wel wat klinisch en droog over. Helemaal omdat David vooral dan nogal een flapdrol is, met zijn mooie praatjes. Hij lijkt door het leven te slaapwandelen, zonder veel emotie.

In zoverre kent de film toch een soort van catharsis, David heeft veel "verrijkende" ervaringen van het soort waarbij je liever wat armer was gebleven en bereikt eindelijk, tegen het einde aan, zijn emotionele breekpunt.

Bij al teveel analyse zou ik het gevoel te krijgen teveel een soort David te worden zoals hij in het begin is. De film slaagt er in ieder geval in zonder al teveel poespas de complexiteit te behandelen van een leven met traumatiserende gebeurtenissen.

Niet om vrolijk van te worden, ook geen klassieker als Death and the Maiden maar met goed acteer- en camerawerk en interessante, lastige thema's.

Van J.M. Coetzee kan ik me nog altijd goed dat VPRO interview en de ongemakkelijkheid van hem daarin herinneren (hier een fragment). Het boek heb ik nooit gelezen. De film had ik ook niet zoveel trek in, maar nou heb ik het toch geflikt.

Malkovich doet het heel goed, maar Jessica Haines speelt hem toch wel van het scherm, een indrukwekkende prestatie. Het verhaal bevat vele interessante zaken, maar over het geheel voelt het te geforceerd aan. Moeilijk uit te leggen, maar er wordt van alles benoemt en getoond dat implicieter had gemoeten. Zo is Petrus overduidelijk de figuur die staat voor het gelaten accepteren van een zwaar lot waar de hoofdpersoon de gehele duur van de film voor nodig heeft. De jongste van de drie aanvallers wordt neergezet als een soort primitieve geest die wel kwaad doet, maar er vanwege zijn jeugdigheid en daaraan verbonden onschuld er eigenlijk geen schuld aan zou hebben. Ik neem aan dat dergelijke zaken in het boek ook zo geschetst worden, maar laat ik het bij de film en kort maar krachtig houden: ik vond het niet erg geslaagd als geheel.

En waarom dat hondje afmaken? Geen idee. Sowieso is het gedrag van David tamelijk ongrijpbaar, wat vast de bedoeling was, maar het leverde niet de intrigerende mystiek op zoals het leek te willen doen.

Toch was het helemaal geen straf om 'Disgrace' eens gezien te hebben, want het is een onderhoudende film en na afloop was er ook nog eens genoeg om mentaal herkauwen. Een 6 à 7.

Geen gevoel van déjà vu gehad ZAP!?

Nou, het kwam me soms wel bekend voor, maar ik meende misschien ooit es wat fragmenten te hebben meegekregen van tv of zo... Ach, meer dan tien jaar geleden, gelukkig.