
Phantom of the Paradise (1974)
Verenigde Staten
Muziek / Horror
92 minuten
geregisseerd door Brian De Palma
met Paul Williams, William Finley en Jessica Harper
De jonge componist Winslow Leach heeft een rockmusical geschreven gebaseerd op de legende van Faust. Hij presenteert zijn werk aan platenmagnaat Swan, die onmiddellijk merkt dat hij een geniale compositie in handen heeft. Hij wil het werk gebruiken bij de opening van zijn nieuw rockpaleis The Paradise en besluit Leach te verraden en zijn werk te stelen. In een poging Swan te stoppen raakt Leach gruwelijk verminkt. Hij zoekt toevlucht in de catacomben van The Paradise en verzint een plan om wraak te nemen op Swan. Leach wordt de "Phantom of the Paradise".
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=2n5qVJEg3qA
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,4 / 17038)trailer (YouTube)filmscore (MusicMeter)
Waardeloos slechte en walgelijk lelijke Rocky Horror wannabe,
Deze was toch echt eerder dus klopt er weinig van je stelling helaas

2*
En wat blijkt: Knotsgekke film in de trant van latere films als "The Rocky Horror Picture Show" en "Hedwig And The Angry Inch".
Muziek zit allemaal ergens tussen Showaddywaddy, Elton John en Elkie Brooks, maar ook mooi met The Phantom die via een vocoder praat en zingt.
Phantom hier mismaakt doordat hij met zijn hoofd in een platenpers-machine komt.
Fantastische make-up, decords, split-screens (2 x), compleet krankzinnig allemaal.
Oscar-nominatie (voor de muziek) is natuurlijk de doodsteek voor enige cult-reputatie, maar echt hij verdient het wel deze film.
Een moderne update van Phantom of the Opera, met William Finley als Winslow Leach, een geeky, werkloze componist. Maar als evil platenmagnaat Swan (part-time trol Paul Williams, die een pérfecte sleazebag neerzet!) zijn rock-opera adaptatie van 'Faust' hoort, jat hij Leach' deuntjes, laat hem in de gevangenis gooien, waar hij als proefkonijn mee moet doen aan een experimenteel tanden-vervangingsprogramma ("Tanden zijn een ziektebron...")!
Erger nog, als hij de arme Winslow ontsnapt uit de slammer, en Swan's platenemperium wil vernietigen, wordt zijn gezicht gruwelijk verminkt door een platenpersmachine! Hij ziet zich genoodzaakt een grotesk masker en leren outfit te dragen, en zijn wraakplannen ten uitvoer te brengen. Jammer genoeg valt hij onvoorwaardelijk als een blok voor zangeresje Phoenix (de betoverende Jessica Harper), en wordt een pion in de mindgames van Swan.
De Palma's materiaal is zo buitensporig als zijn sloophamer-techniek, als Brian tekeer gaat met split screens, Hitchcock homages, een rijkdom aaan parodieën, een anuszwart gevoel voor humor, en vooruitziende satires van muziektrends (beachpop-balades, do-wop, goth rock!).
Een eervolle vermelding voor de übercoole Gerrit Graham (vooral bekend van zijn expressieve rol als 'Bud' in CHUD2 - Bud the CHUD!) als Beef - de schmierende glam weirdo die de Phantom's toorn over zich afroept als hij Poenix' rol o het podium overneemt!
Paul Williams' songs zijn geweldig. Dit is een van De Palma's beste films. Een rockopera over een rockopera, wat een concept! Een waar spektakel, een kruising tussen Faust, Rocky Horror, Alice Cooper en Tommy!
Voor Gerrit Graham's glamrock tribute en Paul William's recordproducer from Hell, 4 naar zwavel stinkende sterren!

Toch een hele kleine 3,5, omdat deze obscuriteit wel meer aandacht verdient en redelijk uniek is. Zelfs eerder dan The Rocky Horror picture Show, maar hij lijkt van jaren later. En dat is zowel een pre (visueel gezien) als een slechte eigenschap (mis frisheid)
Soms is Phantom of the Paradise best mooi, geestig of bizar. Soms juist afstandelijk, flauw of saai. Het is een wilde (qua verhaal, personages, ideeen) rock musical, die wellicht ook door dat wilde karakter af en toe wat stuurloos over komt. De Palma wilde lekker los gaan, dat is alvast gelukt, in een genre-overstijgende productie. Duidelijk gemaakt in een tijd dat regisseurs veel meer vrijheid kregen van studiobazen, al was het vast niet zo'n dure film.
Leuk om eens gezien te hebben, al komt hier de liefhebber in me naar boven die vooral geintresseerd is eens wat anders te zien van een auteur om hem wat beter te kunnen duiden. De entertainment waarde wisselt. Krappe 3 sterren.
Volgens mij één van De Palma's meest vergeten en onderschatte prent, een extravagante parodie op Phantom of the Opera, Faust en The Picture of Dorian Gray. Grotesque en over-the-top, kan hij zeker meten aan het bekendere Rocky Horror Picture Show (1975) als een subversieve 'glam rock opera musical'.
Meer over deze De Palma en een top 25 aan vergeten New Hollywood klassiekers kan je vinden op:
New Hollywood's Lost Classics - The Filmtransition
Zoals wel vaker wil het niet lukken tussen een DePalma en mij.
2.0*

Waardeloos slechte en walgelijk lelijke Rocky Horror wannabe, met afgrijselijk domme en niet werkende humor en verbazingwekkend belachelijke acteer prestaties. Muziek is niet om aan te horen en teksten en script van een ziekelijk laag niveau -> 0,5*
Muziek van Paul Williams (Swan) is duidelijk als parodie bedoelt. Dus in dit geval dus erg geslaagd te noemen.
Niet dat ik anti-musical ben maar mij gaat het allemaal snel vervelen. Moulin Rouge met Nicole Kidman was soms nogal over de top maar had nog een redelijk verhaal waar je toch een binding krijgt met de protagonisten. Hier wordt de Phantom afgeschilderd als een sukkeltje (vooral in de periode voordat hij uiteindelijk phantom werd). Maar zelfs als phantom gaat er nauwelijks dreiging van hem uit. De vrouw voor wiens hart de Phantom slaat Phoenix (Mary Philbin in het origineel met Chaney als Phantom) komt eigenlijk veel te weinig aan bod en in beeld. De regisseur of leider van het theater of hoe je hem ook wil noemen heet Swan speelt eigenlijk meer voor Phantom dan de Phantom zelf. Hij wil niet gefotografeerd worden, laat zich niet al te vaak zien. Hij lijkt ook niet echt goede smaak te hebben in de keuzes van artiesten. Dit zijn vooral vrij jannetterige gasten waar volgens mij enkel tienermeisjes voor zouden vallen (nu goed andere tijd andere smaak blijkbaar). Hij wil niet graag iemand laten opdraven die perfecter is dan hij, maar eerlijk gezegd vraag ik me af welke kwaliteiten hij had. De vrouwen zouden voor hem vallen, maar als je hem ziet lijkt hij het meer voor de mannen te hebben.
Een van zijn trouwe medewerkers heette dan wel Philbin, toch een mooie knipoog naar de muze van het origineel.
De Palma zou de Palma niet zijn als hij er natuurlijk geen speciale dingetjes in zou steken en ja hoor de splitscreen was er. Niet dat deze veel toevoegde deze keer. Maar zoals dutchtuga al opmerkte voelde het niet echt als een DePalma film.
Neen, Carrie vind ik veruit zijn beste film. Sisters kan er ook nog goed mee door maar de rest moet het toch teveel hebben van camerawerk met vrij belabberde verhaaltjes en/of personages.
Het eerste wat ik deed was opzoeken wat De Palma liefhebber baspls ervan vond, maar ik zie geen bericht van hem. Ik neem aan dat je deze dus niet hebt gezien vriend.
ik heb hem inderdaad niet gezien, mede door de interpretatie van vreemde eend. sommige prijzen de film als unieke cult rock-film, maar ik vreesde ergens al dat ik de conclusie zou maken die hier nu ook maakt haha.
ik heb hem inderdaad niet gezien, mede door de interpretatie van vreemde eend. sommige prijzen de film als unieke cult rock-film, maar ik vreesde ergens al dat ik de conclusie zou maken die hier nu ook maakt haha.
Het voelt totaal niet aan als een DePalma film zelfs niet met dat splitscreen momentje. Ik zou zeggen, herkijk eender welke andere DePalma film of eender welke Phantom of the Opera versie daar ga je veel meer plezier aan beleven dan deze 'musical'.
Maar hoe anders valt het bij herziening. Prachtig vormgegeven rock opera met giallo invloeden. De Palma is natuurlijk een grootmeester en wellicht de beste regisseur die zich aan dit genre gewaagd heeft. Fantastische set, aankleding en natuurlijk foute kapsels. Heb genoten en dat ga ik vaker doen van deze film!
Dikke 4,5
Het blijft een heerlijk kleurrijk muzikaal meesterwerkje van DePalma.