Salomé (1923)

Fraaie decors en kostuums (door de vrouw van Rudolph Valentino naar het schijnt), maar de muziek is tamelijk ergerlijk. Ook hier blijkt maar weer hoe storend titelkaarten zijn (afgelopen week Limite op het IFFR gezien, waar een 'zwijgende film puur op beeldkracht zonder dialoog of titelkaart wordt verteld). Echt zonde, want dit is haast meer een roman, zoveel als je moet lezen. Leuk om eens gezien te hebben. Zoveel zwijgende Amerikanen ken ik toch eigenlijk nog niet.

Focus Knack schrijft van een opmerkelijke mix van art nouveau en Russische avant-garde, maar kan iemand me uitleggen op welke manier zich dat uit en vertaalt binnen het geheel van 'Salome', meer specifiek wat betreft de tweede stroming.

Ikzelf vind 'Salome' eerder een licht surrealistisch spektakelstuk met een uiterst theatrale fysiek. Echter heeft het laatstgenoemde aspect meer weg van een loutere toneelregistratie (voornamelijk bereikt door het gordijnperspectief en de extreme long shots), dan wel van een volwaardige filmproductie; al wordt het desbetreffende aspect net voldoende doorbroken door het surrealitische karakter.

Daarnaast lijkt 'Salome' zich te presenteren als een tragedie met een dreigende sfeer enerzijds, en een zekere mistroostigheid anderzijds. Een dergelijke 'presentatie' brengt ook enkele klassieke thema's met zich mee (lust, jaloezie, ontgoocheling, liefde,...), die duidelijk waarneembaar zijn, maar zelden een emotionele impact tot gevolg hebben.

Ten slotte, en dit in tegenstelling tot Mochizuki Rokuro, sloot de muzikale score mijns inziens correct aan bij het geheel. De titelkaarten daarentegen riepen dezelfde irritatie op.

2.5*

De Russische diva Alla Nazimova investeerde flink wat geld in deze verfilming van het toneelstuk van Oscar Wilde, maar de gestileerde, expressieve acteerstijl maakt dit weinig toegankelijk voor een breed publiek. Bovendien houdt scenarist Natacha Rambova krampachtig vast aan de oorspronkelijke tekst, waardoor er er een overdaad aan tussentitels is die het verhaal erg ophouden. Het is wel een fantastisch vehikel voor Nazimova en ondanks de genoemde onvolkomenheden is dit een fascinerende film geworden. Het door een figurant verspreide (maar nimmer bevestigde) gerucht dat de cast grotendeels als homoseksuelen bestond - naar verluidt als eerbetoon aan Oscar Wilde - betekende de commerciële doodsteek voor dit ambitieuze melodrama. Het statische camerawerk wordt gecompenseerd door de weelderige sets en de prachtige kostuums, allebei ontworpen door Rambova. En Nazimova is altijd een lust voor het oog.