The Crying Game (1992)

geweldige film. niets meer, niets minder.

2 sterren voor het eerste stuk van de film

Pfff... Hier had ik toch wel bakken meer van verwacht.

Toen ik twee jaar geleden naar Ierland ging, heb ik de Trotter-gids van dat land eens uitgepluisd en daarin stond een hoofdstuk 'Films met betrekking tot Ierland'. Daar werd bijvoorbeeld The Commitments (zéér terecht!) hoog in aangeprezen. Maar ook The Crying Game raadden ze heel hard aan. 'Subliem scenario, subtiele vertolking. En meer verklappen we niet.' schreven ze. Dat (en ook de korte inhoud) wekte enorm mijn interesse. Lang heb ik achter deze film gezocht en 'm nergens gevonden. Ondertussen wist ik al wel hoe hij afliep (godverdomme, Shallow Hal, kun je nu niet gewoon je mond houden!), maar toch bleef ik benieuwd naar deze film.
En dan vind ik 'm gisteren toch wel in de bib van Mechelen. Meteen meegenomen, hoge verwachtingen, vandaag gekeken.
En wat 'n tegenvaller.
Om te beginnen: de regie is zo amateuristisch mogelijk gedaan. Bij momenten lijkt de film wel een amateurvideo. De inval van het leger op de plaats van gijzeling is zó knullig in beeld gebracht dat het wel een scène uit één of andere Scary Movie leek.
Ook de acteerprestatie van (Dirk Draulans-lookalike) Stephen Rea viel me behoorlijk tegen. En Jaye Davidson irriteerde me zelfs heel hard, zo'n afschuwelijk manwijf.
De melodramatische verwikkelingen en het knullige einde konden het schip ook niet meer redden. Het had allemaal wat harder, wat rauwer mogen zijn.
Dat alles resulteert tot één van de grootste tegenvallers die ik al ooit meegemaakt heb. Enorm spijtig, hier had véél meer ingezeten.

Geweldig, wat een spanning en wat een eind.

Wat een onevenwichtige film is dit zeg, het begint veelbelovend maar veranderd in een draak van een film. Slecht gespeeld, gauw vergeten.

Zeer goede film met fantastisch acteerwerk. De enig film waarin ik Forest Whitaker super vindt. Als het einde iets beter was geweest, dan had ie nog een punt extra gekregen.

Toen ik de film voor het eerst zag schrok ik bij DE scene verschrikkelijk. Zoiets ben ik nooit vergeten. Ook de dialoog over de scorpioen is legendarisch.

Ontroerende film over de IRA en Noord-Ierland rondom politiek, de menslijke aard en seksuele identiteit en over schuld, twijfels, liefde en verbintenis, met een geweldig plot. Subliem geschreven en prachtig uitgevoerd. Een verhaal waar je op zijn minst over napraat. Er was een Oscar voor het intelligente en verrassende scenario.

Prachtige film, met een uitstekende rolverdeling.

De 4 hoofdrolspelers zijn stuk voor stuk prima, maar het is toch vooral Jaye Davidson die indruk maakte en haar moeilijke rol prachtig vertolkt.

Ik heb de film een 15-tal jaren geleden al eens gezien, maar hij blijft indrukwekkend.

Het scenario voert je van de ene verrassing naar de andere, en het geheim van Jody is des te verrassend....

Wel een verrassende film... Ik had een film over het IRA verwacht, maar dat is slechts een setting. Uiteindelijk viel de film nogal mee, al lost het niet echt de verwachtingen die ik had. Veel wil ik niet echt kwijt over de film omdat het verrassingselement belangrijk is voor deze film. Enkel dat wie een IRA-film wil zien beter iets anders opzoekt...

Lang geleden eens gezien en vond hem toen wel iets hebben. Een film met klote

Trailer @ youtube

Al een tijdje geleden bewonderd en deze film herinner ik mij na al die jaren nog!

Het verhaal heeft indruk gemaakt en ik kan mij nog herinneren dat ook emoties een rol speelden tussen de soldaat en de bewaker(s). Hier ging het echt op, de gijzelnemer die 'vriend' werd met de gijzelaar. Prachtige en indrukwekkende film!

Film die naarmate hij vordert slechter en slechter wordt. Abominabel script en ondermaats geacteerd.

The Crying Game is een titel, die ik wel van naam kende. Ondanks dat gegeven kwam de verrassende wending, waaruit bleek dat Dil een man was, toch als een totale verrassing voor me. Ik zag het totaal niet aankomen en was echt oprecht verbaast tijdens dat moment.

Los daarvan, is dit best een goede film te noemen. Ik had in het eerste half uur zelfs het idee, dat dit echt een topper ging worden, want dat gedeelte is echt heel sterk. Hier maken we kennis met Jody en Fergus. Beide personages worden echt heel goed gespeeld door Forest Whitaker en Stephen Rea. De dialogen zijn bijzonder sterk en de band die ontstaat is ontzettend geloofwaardig. Echt jammer ook, dat Whitaker het niet overleefd.

Daarna krijgen we alsnog een bijzonder verhaal voorgeschoteld, maar zo goed als in het begin wordt het echter niet meer. Na de scene uit de eerste alinea, vroeg ik me wel af hoe het verder zou gaan. Jordan houdt het redelijk boeiend. Ook de interactie tussen Fergus en Dil is de moeite waard. Ik had alleen een iets andere afloop verwacht, maar dat maakt het nog geen slechte film.

Jordan toont in ieder geval originaliteit en durf, met een film als deze. Niet iedereen zal hem goed kunnen waarderen, maar ik vond hem zeker de moeite van het kijken waard.

3,5*

Erg apart filmpje. De gehele speelduur geboeid zitten kijken, en na de film met de gedachte: waar in hemelsnaam heb ik nou naar zitten kijken??

Want wat is nou de clou van deze film. Echt geen flauw idee. Dat die travestiet ook maar een mens is? Of dat je iedereen naar zn waarde moet liefhebben. Dwz: hoe iemand van binnen is, en niet van buiten. Geen idee.

Maar die twist, jeetje zag ik niet aankomen. Nog maar eens een keer zien..

Het begin was absoluut sterk en veelbelovend, maar de film zakte op een gegeven moment zo verschrikkelijk erg in elkaar dat het me totaal niet meer kon boeien. De acteurs waren nog helemaal niet zo slecht, maar ook zij konden het niet meer redden. Eveneens als de "twist", die ik een beetje zag aankomen, want in het begin, toen Fergus de hele tijd aan zijn zwansje moest zitten, kreeg ik al het idee dat ie homo was. 2,5* max.

Melodramatisch broddelwerk met een (ja, echt waar) overacterende Whitaker als cricket speler met een raar accent. Ook nog eens met de meest harkerige dialogen, maar dat geldt voor iedereen hier. Niet het enige dat niet serieus te nemen valt. Zijn vriendschap met Fergus is meteen al iets dat niet overtuigt en de volgende relatie die zich aandient, tja, Jimmy, dat had je toch moeten zien aankomen. Jordan zet z'n film dan ook nog eens voor lul met die flashbacks en het IRA plotje dat weer de kop opsteekt, is meteen om zeep als Jude zich gaat aanstellen. Brandhout van begin tot eind.

Toen de klanken van Percy Sledge’s “When a man…” (een song waaraan ik zeer dierbare herinneringen heb) uit de speaker kwamen, wist ik meteen dat ik de film al eens eerder gezien had.

Hoewel dat vrij lang geleden moet zijn, slaagde de film erin mij opnieuw te boeien. In de eerste plaats dankzij het prachtige scenario, waar alles in zit wat je maar kunt wensen: spanning, romantiek en drama. Op de tweede plaats vanwege de gedenkwaardige rollen van Stephen Rhea, Jim Broadbent (de barkeeper) en vooral van een uitmuntende Jaye Davidson. Het komt niet zo vaak voor dat een herziening mij aangenaam verrast. Dat was hier het geval.

Uitstekende film. Heel humanistische film vooral, waarin het hoofdpersonage uit oprechte goedaardigheid en daarna liefde voor de vriendin gaat geven van een gedode Britse soldaat die hij heeft gegijzeld samen met zijn IRA vriendjes. De ambiguë gevoelens overheersen en de relatie tussen een door schuldgevoel bekropen Fergus/Jimmy en de eenzame maar naar affectie hunkerende Dil vond ik erg boeiend om volgen. Naar het einde toe keert de IRA nog eens terug en kent de film nog wat spanning. Zelden zo'n film gezien waar romantiek, drama en thriller zo goed aan elkaar hangen. Ik had de film al gezien dus kende de twist wel, maar zelfs met herziening blijft deze film echt een kanjer. Slechte poster: het wordt verkocht als een thriller terwijl de film in essentie een drama is.

Bizarre film in allerlei opzichten, maar wel eentje die film tot kunst verheft. Petje af.

Deze film stond al lange tijd op mijn lijstje en erg nieuwsgierig was ik dus wel naar wat deze film brengen zou. Veel nominaties sleepte de film in de wacht op de Oscars van '93 waarvan het achteraf maar één won, wat kan er misgaan zou je denken? Mwoah....

Het begin van de film is bekend, de ontvoering van de Engelse soldaat Jody door een IRA cel, de vriendschap die met bewaker Fergus ontstaat, en de noodlottige afloop. Gedreven door de belofte en schuldgevoel neemt Fergus inderdaad de wijk naar Engeland om Dill op te zoeken en hij had niet kunnen vermoeden wat hem te wachten stond. Helaas wist ik de grote onthulling al, dus dat was wel of verrassend, mogelijk dat het daarom voor mijn gevoel maar wat aanmoddert en ik me ook afvraag waarom Fergus niets door heeft. De zogenaamde club waar Dill komt en optreedt heeft met alle playback en andere artiesten van meer af aan de allure van een club als The Birdcage. En sowieso Dill zelf ook dat er toch de uitstaling en een bepaalde vibe vanuit gaat dat het allemaal niet 100% vrouwelijk is. Maar gaat dat is misschien gemakkelijk lullen als je het al weet.

Sowieso heeft The Crying Game een bijzondere opbouw en tendens die rustig voortkabbelt en je vervolgens met een onthulling of twist keihard wakker schud en verrast. Het einde van Jody is best heftig te noemen en de vraag is wat er verder allemaal speelt bij Fergus. Sowieso zien we het Stockholm Syndroom en zaken als schuldgevoel en gedwongen meewerken aan de zaken van de IRA. De film lijkt naar steeds te switchen van ontwerp en dilemma, maar er helemaal uitkomen doet het niet. Van The Troubles, ontvoering en geweld naar relationele besognes en weer terug naar de IRA. Het tweede deel lijkt de film vooral de draaien om het idee van eengeestelijke klik met het karakter terwijl het in de verkeerde verpakking zit, en wat dan te doen...? De woorden van Jody 'It's only a piece of meat' zijn welhaast profetisch te noemen. Het andermaal opduiken van Jude en Maguire zijn welhaast nodig om de film uit het slop te trekken en op te bouwen naar een aardige finale.

Faalt The Crying Game dan voor mij...? Nee, niet eens zo zeer want de film heeft zeker interessante fases. Toch had ik er niets meer en misschien iets anders van verwacht. Ongetwijfeld gaat de film op termijn nog wel een keer aan de beurt komen en wie weet hoe het geheel dan valt...