Walk Hard: The Dewey Cox Story (2007)

Langdurige muziekkomedie over leven van Dewey Cox. In begin heel leuk en hilarisch, later werd het wat meer standaard allemaal. Goed gezongen en geacteerd door John C. Reilly, bijgestaan door vele chicks.

Wat een grappig film is dit zeg!

Helemaal niet bekend bij het gros van de mensen, ook niet bij mij, dus blanco "erin" gegaan, en zeer aangenaam verrast!

De flim boeit vanaf minuut 1, en eigenlijk is het jammer als ie is afgelopen!

Leuk. Geinige film en toch wel een van de betere uit de Apatow stal.

Het hele beroemde muzikanten gebeuren wordt in Walk Hard goed op de hak genomen en tegelijkertijd zijn de makers ook niet te beroerd geweest om nog eens flink de draak te steken met allerlei genre clichés.
Vooral veel persiflages uit Walk the Line maar ook andere muzikanten ontspringen niet de dans. De Bob Dylan scene was echt geweldig, die teksten Ook The Beatles in hun guru-periode was geniaal.
Verder natuurlijk de te verwachten grappen over drugsgebruik, buitenechtelijke relaties, inkeer en bezinning en natuurlijk een lifetime achievement award met come-back op bejaarde leeftijd. Mooie speech van Eddie btw.
Walk Hard is een parodie met het hart op de juiste plaats, neigt af en toe wel wat naar het flauwe maar is wel met veel liefde en aandacht voor het onderwerp gemaakt. Wil je iets echt goed belachelijk maken dan moet je er volgens mij in eerste instantie erg van houden. Elementen uit een heel leger aan (met name) Amerikaanse muzikanten worden gebruikt om het karakter van Dewey Cox vorm te geven. Sommige zullen direct herkenbaar zijn terwijl andere wat meer voor de insiders bedoelt zijn. Het maakt de film wel op meerdere niveaus aangenaam om te bekijken en zodoende wordt hier een puike comedy afgeleverd.

Verder is de muziekkeuze opvallend. In plaats van afgezaagde covertjes te gebruiken is er voor een originele muziekscore gekozen met bijzonder grappige teksten. Zoiets als; Lets' Duet is echt geweldig gevonden.

Ik heb overigens de normale versie van ongeveer 90 minuten gekeken wat ik dan wel lang zat vond.

Aanrader , 3.5*

Enne...die beste quote uit de film: " we are Cox dad... we both are Cox"

You never once paid for drugs not once!

Grappige film over de rise and fall and rise and fall en rise van Dewey Cox.

Ten tijden is de humor echte te flauw maar over het algemeen goed te doen.

Heel veel gastrollen je ziet echt veel acteurs voor bijkomen dat maakt de film toch een stuk leuker ook.

John C. Reilly acteert en zingt echt gewoon top in deze film.

Nu zie ik ook pas in dat die vage overacting bij sommige stukken echt bedoelt zijn om een parodie neer te zetten wel grappig gedaan.

Ik vind het nummer Walk Hard ook een geweldig nummer.

Zeker een aanrader, prima vermaak.

3.5

Aardige film, soms zeer lekkere flauwe humor die precies werkt, maar soms kwamen de grappen niet helemaal over. Denk dat het ook helpt als je Walk The Line hebt gezien, natuurlijk (fantastische film overigens).

Het eerste stukje van dit clipje vond ik trouwens geweldig.

"Ah, the Temptations!"

Aardige persiflage op films over muzikanten. Ray werd als een rode draad gebruikt, meer dan Walk The Line imo, maar zo waren er nog weer. Ik heb geprobeerd over de flauwe grappen heen te komen, ze hadden zelfs wel een functie. Maar mijn smaak absoluut niet en het bleef me ergeren. Het persiflage idee vond ik goed, de grappen vreselijk.

Erg grappige parodie op de muzikale biopics, en dan vooral 'Walk the Line'. John C. Reilly is goed op dreef als Dewey Cox (een naam waar veelvuldig grappen over worden gemaakt). Een aantal hilarische scenes en dialogen waarbij ik meerdere malen hardop moest lachen. Leuke bijrollen van acteurs uit de Judd Adaptow-stal. Ook een mooie production design waarbij de verschillende decenia overtuigend worden aangekleed.

Niet geheel overtuigend. Het semi-serieuze aspect was beter verbloemd. Een duidelijke parodie die min of meer zijn eigen richting wil uitgaan is namelijk maar een vreemde bedoening. De rode lijn vertoont wel veel overeenkomsten, maar de zijsporen doen dat minder. Zonder de parodiërende eigenschap was dit echter een aaneenrijging van sketches geworden. Nu zijn de mopjes doorgaans wel tamelijk tot zeer geslaagd, maar trop zou natuurlijk teveel zijn. Hetzelfde geldt voor het zingen, dat te aanwezig is. Ben geen fan van deze 'rock'.

Reilly is gelukkig goed gecast en steekt veel moeite in een belachelijke rol. Hij speelt heel los en slaagt erin om samen met de rest van de cast de humor zo vloeiend mogelijk te laten overkomen.

3,00 (2,75)

Vermakelijke parodie.

Het balanceert op het randje van flauw, en gaat daar soms overheen. Maar over het algemeen prima vermaak.

Zoals hierboven ook al is opgemerkt helpt het als je films als Walk The Line hebt gezien en een beetje op de hoogte bent van de vele 'sterke' verhalen die over vele artiesten de ronde gaan.

Het is geen Spinal Tap maar ook zeker niet slecht!

3,5*

Sorrie maar als je hier een onvoldoende voor geeft ben je op je achterhoofd gevallen om dat dit het beste in zijn genre is

Yes, weer eens herzien! Echt geniaal van het begin tot het einde. Heb liggen brullen van het lachen om alle hilarische momenten, de heerlijke cliché's, de totaal onnozele, maar niets minder dan prachtige scénes... en met tranen in m'n ogen zitten kijken hoe deze Walk Hard haar hoofdpersonages, de werkelijk verbluffend geweldige muziek en alle gebeurtenissen samen weet te brengen naar een niets minder dan briljant hoogtepunt. Zoals Dewey Cox zelf al zei; 'A Beatiful Ride'.

Een originele film, deze Dewey Cox en de goede bedoelingen worden door mij sterk gewaardeerd. De film is soms grappig, maar soms ook veel te melig. Een beetje de soort humor, die als 'inside jokes' bij de makers echt goed werkten, maar die op film lang niet altijd even grappig zijn.

De parodie op de rise and fall en de muziekbiografiën komt echter wel goed aan en is ook werkelijk erg geestig. Wat dat betreft is het als half geslaagde goede bedoeling wel een succes en zou de film eigenlijk best een wat groter publiek verdienen. Reilly past ook goed bij de rol. Redelijk leuk, maar zal de dvd niet snel weer in de speler stoppen.

The wrong kid died

Dit was een film die ik al een serieuze tijd in mijn bezit had maar waar het nog nooit van was gekomen om hem eens op te zetten. Om eerlijk te zijn was ik al half en half vergeten dat ik hem had liggen maar het was met gisteren een lijst op te stellen van mijn to-see films dat de film me terug onder ogen kwam. De poster, die een persiflage is op de bekende Lion foto's van Jim Morrison, sprak me erg aan dus gisteren maar eens opgezet.

Walk Hard: The Dewey Cox Story is een film voornamelijk veel bekende muzikanten op de hak neemt. Ik had geen idee dat het zo ging verlopen, had de film in een 5 voor 5 euro actie gekocht dus soms let ik niet op plot of dergelijke, maar het kon me in ieder geval wel vermaken. Als enorme Johnny Cash fan viel het begin van de film natuurlijk meteen op en gaandeweg worden er nog een aantal persoonlijke favorieten gepersifleerd en het merendeel is daarvan wonderwel geslaagd. De Beatles worden heerlijk nagedaan (alleen wat jammer van Jack Black in de Paul McCartney rol) maar ook Roy Orbison en Bob Dylan worden leuk in beeld gebracht. Alleen jammer dat er hier en daar toch weer een paar scènes te lang worden doorgetrokken. Ik had het na een tijd wel gezien met de drummer met de drugs en ook het einde lijkt te lang duren. De pap was blijkbaar op en ergens ben ik blij dat ik de kortere versie heb gezien want een 20 minuten langer had ik niet kunnen halen denk ik. Qua muziek is dit trouwens wel erg aanstekelijk. De meeste nummers zijn lekker catchy maar zitten vaak ook bomvol tekstuele vondsten, met het nummer 'Let's duet' tussen Cox en Darlene als hoogtepunt.

Normaal gezien ben ik niet zo'n fan van Reilly. Zelden een degelijke film mee gezien maar dankzij What's Eating Gilbert Grape toch maar een kans gegeven en daar ben ik niet in teleurgesteld. Jammer dat ze ervoor hebben gekozen om hem als een 14 jarige in beeld te brengen, iets dat helemaal niet past en zelfs enorm belachelijk aanvoelt, maar gelukkig wordt dit later goedgemaakt. Reilly speelt hier de pannen van het dak als Cox maar waar ik nog het meeste van verschoot was van die geweldige stem. Nu hoop ik wel dat hij de nummers zelf heeft ingezongen want de film scoort hiermee toch een extra punt. Verder komen er nog een hoop bekende gezichten in voor waarvan de ene meer geslaagd is dan de andere. Jack White, Frankie Muniz, Paul Rudd, .. Allemaal portretteren ze wel een icoon uit de muziekwereld en over het algemeen gaat het hun goed af, blijf het alleen jammer vinden van Jack Black. Ook nog wel leuk om Simon Helberg en Jane Lynch in een kleine bijrol te zien verschijnen. Jenna Fischer had trouwens ook nog wel een fijne bijrol, zou zonde zijn om haar hier niet te vermelden.

Uiteindelijk is Walk Hard een film geworden die het vooral moet hebben van de bekendheid van de sterren die er worden geparodieerd. Ik vrees als je met deze muziek niet bekend bent, dat er veel van de humor verloren gaat maar dan nog blijft dit wel een leuke film met een aantal toffe cameos zoals die van Eddie Vedder of Lyle Lovett.

3.5*

Hmm, zoals welke? Het zijn stuk voor stuk grappen die betrekking hebben op de films die geparodieerd worden, met bijbehorende cliché's en al.

Echte inside jokes kan ik me niet echt voor de geest halen..

Vermakelijk. Binnenkort moet ik deze maar weer eens herbekijken.

Heerlijke film keek lekkerr weg..

En heerlijke goede muziek zit daarin zeg.

Rock N Roll 4 ever!!

Zeker 3,5 waard

Behoorlijk onevenwichtige film; hilarisch en flauw tegelijk, en wat aan de lange kant. Maar Reilly speelt leuk, en de soundtrack is echt behoorlijk goed!

Het is zelden dat ik echt moet lachen om een film!

Maar bij de The Dewey Cox Story lach ik in het eerste 3 kwartier dubbel!

zo grappig en herkenbaar...

het laatste half uur slaat de film wat door.

3 sterren

Whoa, wat stonden er legio bekende gezichten, kinderen, blote vrouwen en extra's op de loonlijst zeg hey... en veel uitgaven aan stukgegooide wasbakken! Whahaha, zelden dat running gags zo leuk bleven.

Af en toe heb ik liever een handvol grappen die vreselijk goed om te lachen is, dan twee uur lang tsjokvol redelijke. Heb aardig wat verdraaid geestig gevonden zoals de disco-versie van zijn eigen klassieker of "if you have an erection for more than four hours...call in more girls!".

De hoekjes van deze film zijn volgestauwd met blote extra's en ..een..umm ah, komt niks van in, dat ga ik niet zeggen. Maar moest het nou? Zelfs op het laatst nog... Je ziet toch ook geen... okay genoeg. Ik denk dat daar de kortere versie voor bedoeld is.

PEN15 zag the Cox Story; music made him hard

je hoeft geen sherlock holmes te zijn om de vergelijking met Walk the Line (2005) te zien,maar door het verhaal soms in grote lijnen te volgen , blijft het toch een unieke film, het word gelukkig niet een rock n roll versie van scary movie

De humor is zo goed , dat het lastig is om dat vol te houden,zeker als de speelduur twee uur is , maar zijn wel ijzersterk .

Dit soort humor verwacht je niet van mede schrijver judd apatow , die zich meestal braaf aan de romantische komedie's waagt .

Het word ook nergens heel goedkoop, door fart jokes of i.d, een uitzondering daar gelaten .

En lekker grof betreft naaktheid . helaas niet Jenna Fischer ,wat een pracht vrouw is dat zeg .

En komt nog eens bovenop dat de muziek alleen maar bedoeld voor deze film , zeker lekker klinkt .Wat valt te waarderen .

En het slot was wel echt de kers op de taart met een paar heerlijke cameo's .

dikke vette leuke voldoende, 4*.

Regisseur Jake Kasdan schreef samen met Judd Apatow het scenario voor deze parodie en muzikale biografie. De film haalt de mosterd in eerste instantie grif bij Walk the Line (2005). De film die het serieuze kevensverhaal van Johnny Cash vertelt en twee jaren daarvoor was verschenen.

Als je met het werk van Kasdan of Apatow bekend bent, is het resultaat niet moelijk in te schatten. Walk Hard is een spoof die inzet op veel, snel, springerig en bizar. Leuk? Soms wel. Soms niet. Het duurt even voordat de film voldoende krediet opbouwt (een eigen richting kiest die wegvoert van Johnny Cash) om de grappen te laten vallen. En dan is ie wel grappig. Vooral de running gags doen het logischerwijs na een tijdje pas goed. De verwijzingen naar de excentrieke gedragingen van bekende popsterren zijn ook zeer geslaagd. Leuk zijn ook de songs, die speciaal voor de film werden geschreven en vol zitten met ironische, onzinnige en dubbelzinnige teksten.

De hoofdrol is voor John C. Reilly. Hij kruipt succesvol in de huid van Dewey Cox en etaleert daarbij een soort naïeve kwetsbaarheid die zijn egocentrische personage een bepaalde hoeveelheid sympathie verleent. Reilly draagt de film. De andere rollen zijn niet erg onderscheidend. Het leukst zijn nog de personages met korte speeltijd. De passanten. Uiteraard mogen gastoptredens van een aantal acteurs die op de vriendenlijst van Apatow staan vermeld, niet ontbreken. Paul Rudd, Jonah Hill, Jack Black. Van dat werk. Meer een zaak van namedropping dan heuse intrigerende toevoegingen die het aanzien van de film gigantisch beïnvloeden.

Aan het eind van de film is er berusting. Walk Hard heeft een paar leuke momenten en geslaagde grappen. De songs zijn bijzonder leuk ingebed in tekstuele onzin. Maar toch. Walk Hard is een film van momenten die niet over de hele linie bovenmatig boeit. Daarvoor is de film gewoon te springerig.