The Majestic (2001)

De eerste serieuze rol can Carrey die ik zie en ik moet zeggen dat hij me op deze manier beter bevalt dan dat domme gedoe. Mooi verhaaltje alleen de regisseur heeft er wel voor gekozen om de zoetsappige kant op te gaan, dat is niet helemaal mijn smaak.

Wederom zien we Carrey weer eens in een serieuze rol en dat kan die zeker (wat die zeker heeft bewezen in eternal sunshine...) Mooie film, mooi en redelijk origineel verhaal en goed acteerwerk...

Naast de uitroeiing van de indianen en de oorlog in Vietnam, is de heksenjacht op de vermeend communisten binnen Hollywood de derde grote schandvlek in de Amerikaanse geschiedenis. Uiteraard zijn er meer films over dit onderwerp gemaakt, denk onder andere aan Irwin Winkllers ‘Guilty by Suspicion’ (1991) en het onlangs verschenen ‘Trumbo’ (2015) van Jay Roach. ‘The majestic’ past met gemak tussen dit rijtje historische films, hoewel de aanpak een stuk anders is.
´The Majestic`is eigenlijk twee films in een. De eerste: een jonge opkomende scenarioschrijver Peter Appleton, die een kleine hit heeft gescoord met de film ‘Sand Pirates of the Sahara’, wordt ten tijde van het tijdpek van senator Joseph McCarthy verdacht wordt van communistische sympathieën.
De tweede: een jonge man, Peter Appleton krijgt een ongeluk, lijdt aan geheugenverlies en komt terecht in een kleine gemeenschap, waar ze hem aanzien voor een van hun verdwenen oorlogshelden, Luke Trimble.
In beide films gaat het om dezelfde persoon. Even lijkt het dat de twee verhalen elkaar behoorlijk in de weg zitten. Is de eerste film een beetje op gang gekomen, dan gaat alle aandacht naar de tweede film en zien we Appleton worstelen met zijn identiteit. Hij zelf heeft het gevoel dat hij niet diegene is waarvoor hij wordt aangezien. Veel aandacht wordt besteed aan de opbloeiende romance die hij krijgt met zij ‘oude’ vriendin Adele Stanton (Laurie Holden) en de wederopbouw van ‘The Majestic”, de bioscoop die door Luke’s vader Harry Trimble (Martin Landau) gerund werd.
Hoe ‘Luke’ achter zijn ware naam komt laat zich niet zo moeilijk raden, als bekend wordt dat Harry besloten heeft om samen met Luke ‘The Majestic’ nieuw leven in te blazen. Wat dat betreft betreed het scenario van Michael Sloane de bekende paden. Toch overleeft de film deze hindernissen en enkele kleffe scènes met gemak. En dat komt mede door het geweldige spel van Jim Carrey, die na ‘The Truman show’ (1998) en ‘Man on the moon’ (1999) ook nu weer bewijst serieuze rollen aan te kunnen en wellicht de beste prestatie van deze drie aflevert.

Een sentimentele krachttoer met een suikerzoet laagje van Frank Darabont, die bij mij iedere keer wel een snaar weet te raken. Altijd eigenlijk altijd al een zwak voor deze prent gehad.

Een prachtige speelfilm, wat mij betreft geen drama, die uiterst rustig maar niet minder aandoenlijk zijn weg zoekt met veel feel good en sentimentele momenten. Hoewel ik snap dat mensen het over the top zullen vinden, klopt het wat mij betreft precies, met de nostalgische uitstraling en de fijne '50 sfeer, maar vooral het verhaal dat exemplarisch geweest zal zijn voor steden, dorpen en zelfs families doet mij wel wat. Het slaapstadje schud wakker wanneer een van de meest gedenkwaardige karakters lijkt terug te keren en dat terwijl het stadje haar meeste toekomst verloren leek te hebben door het offer aan WO2. Aandoenlijk is toch te zien hoe graag ze één van de verloren zonen zo graag weer in de armen willen sluiten, wat eigenlijk alleen nog maar andermaal benadrukt wat voor litteken al dat verlies is van jonge mensenlevens. Luke wordt onmiddellijk opgenomen en ik moet zeggen dat het me geenszins een slecht plekje lijkt, vooral als je Laurie Holden zo nu en dan eens van de hik af mag helpen. Naast zijn eigen twijfel en ontdekkingen, vind zijn verleden hem letterlijk, en ontpopt hij zich voor de commissie alsnog nog tot iemand die hij dacht niet te durfde te zijn en waar de mensen in het dorp hem juist wel voor zagen.

Bijzondere sobere en prima rol van Carrey, vallen de vele bekende gezichten op met Landau, Whitmore die heerlijk scherp is in het begin, Stiers, DeMunn, Rifkin, Balaban en Holbrook. Daarnaast is Holden erg prettig voor het oog. De soundtrack werkt overigens aanvullend mooi op de film met kwetsbare doch mooie melodieën. En als laatste toch een verscheidenheid aan boodschappen die je uit de film kan halen zoals bijvoorbeeld naastenliefde, hoop en vooral de breuk en keuze van Peter met het eerdere leven van roem, geld en ego om in een slaapstadje een bioscoop te gaan bestieren. Niet bepaald een droombestaan maar wel iets met voldoening en gevoel. Ik vind daar weinig verkeerds aan, wellicht wat te zoet voor sommigen maar ik vind het geheel absoluut een bepaalde charme hebben.

Gewoon een mooie film.