Seabiscuit (2003)

Zeer mooi verhaal vond ik het maar volgens mij was het gebasseerd op waargebeurde feiten toch?

Zoniet blijf ik hem alsnog zeer mooi

Deze film gezien nádat ik Secretariat uit 2010 had gezien. Films komen in grote lijnen met elkaar overeen, een plezier om naar te kijken,spannend, sfeervol en goed gemaakt, zo Amerikaans als wat, sentimenten met aanzwellende muziek vaak zwaar over de top. De scene waar beide brekebenen bij elkaar kwamen, de jockey en het paard, de film komt ermee weg, maar eigenlijk natuurlijk te gek voor woorden. Bij Secretariat vond ik de racebeelden beter, duidelijk moderner gefilmd. Maar deze film is natuurlijk de film waarop Secretariat is gebaseerd, ook hier weer een trainer gespeeld door een topacteur, Chris Cooper.

secreteriat was beter

Redelijke film. Goed geacteerd. niet echt bijzonder, maar zeer zeker niet slecht. Inderdaad wel iets te lang.

Hoewel voor een deel voorspelbaar en kitsch, is deze sentimentele film over (alweer) de Amerikaanse droom, gebaseerd op een boek van Laura Hillenbrand, ook pakkend. De regisseur weet hoe hij de emoties (en verwachtingen) op het witte doek moet zetten. Bovendien wordt het drama gedragen door een sterbezetting (Maguire, Bridges en Cooper), echter ook door William H. Macy als renbaancommentator. De historische beelden moeten de geloofwaardigheid verhogen, maar zijn eerder manipulatief en dragen niet werkelijk bij aan het verhaal.

Ondanks dat 'k het niet zo voor paarden heb, is de film me goed bevallen. De film draait niet alleen rond het paard Seabiscuit, je krijgt ook nog een mooi tijdsbeeld van de jaren '30.

De cast deed het ook goed, met een verrassend goeie Jeff Bridges en Chris Cooper, al deed Tobey Maguire het zeker ook niet slecht. 'k wist trouwens niet dat Toby niet zo'n grote man is. Ook een erg leuke bijrol voor William H. Macy als een soort radiodj

In het begin van de film ligt het tempo niet zo hoog, al vond 'k het zeker ook niet saai. Af en toe was er ook tijd voor humor en drama en 'k moet eerlijk zijn dat de paardenraces wel redelijk spannend waren.

Het waargebeurde verhaal vond 'k de moeite om eens te bekijken, al hoef 'k hem niet direct meer terug te zien.

Dat VIND jij.

Ik VIND seabiscuit beter.

Een film met een hart, dat het Amerikaanse blue collar story gebeuren er omheen hing, stoorde me eindelijk eens een keertje niet.

Trailer

YouTube - Seabiscuit-Trailer 2

Spiderman op een paard...Een beetje een disneyfilm maar het kijken meer dan zeker waard

Prima film, en echt gebeurd ook deze spannende film!!

Voor een film die zich tijdens The Great Depression afspeelt, is dit wel een heel teleurstellende. Het idee dat een racepaard een hele natie een sprankje hoop en plezier geeft, komt totaal niet over. Nou heb ik ook niks met paardenstport, dus dat hielp niet om de film mij te laten boeien. Het (waargebeurde) verhaal werkt ook niet mee. Nadat de film eindelijk een richting heeft gekozen wat het wil vertellen, weet je al wat gaat gebeuren. Het paard Seabiscuit groeit uit tot een racepaard, verliest en wint paardenraces. Tsja, zo gaat dat he .

Maar de cast is ook niet geweldig. Jeff Bridges is routineus en van de acteerkunsten van Spiderman ben ik sowieso niet onder de indruk. Hij zet weer erg vaak diezelfde domme grijns op , zo blijft ie toch een beperkt acteur. Tot slot even vermelden dat Elizabeth Banks een ontzettend oppervlakkige en overbodige rol heeft, zelden vertoond zoiets!

Wel jammer dat Tobey Maguire niet overtuigend speelde anders had ik 5* gegeven.

Maar voor de rest vond ik het geweldig in beeld gebracht en dat merk je ook wel in alles

En de paarden wat zijn dat geweldige beesten en vooral goed en geloofwaardig neergezet met een mooi verhaal

Absoluut 1 van mijn favoriete films. Heb hem zeker 10 keer gezien. Ik laat niet vaak traantjes tijdens films maar underdog-verhalen vind ik zo goed.

Heb na het zien van de film onmiddellijk het boek gelezen van Hillenbrand en Gary Ross deed een fantastische job zoals de hele cast.

De tijdsloop van de Great Depression speelt een grote rol hierin en maakt de "underdog-story" helemaal waar. Dit was 1 vd donkerste periodes uit de Amerikaanse geschiedenis dus uiteraard dat hier een aantal minuten aan besteed werd door PBS-verteller David McCullough die niet door iedereen geapprecieerd werd (beats me).

De absolute ster hier is het racepaard zelf voor mij, Seabiscuit, wat zijn het toch fenomenale dieren de thoroughbreds.

Favoriete scene (als je er 1 kan uitpikken) is de opbouw en de stilte van de score bij de start van de 1ste Santa Anita race met de zoom naar het oog van Biscuit wanneer je enkel de adem hoort.

En dan de start met het wide-pan shot als ze allemaal uit de gate schieten en in single file komen.

Gewoon een fenomenaal shot!

Ook Gary Stevens, Hall Of Fame jockey (als George Woolf) doet het erg goed in zijn 1ste filmrol.

You don't just throw a whole life away just coz he's banged up a little.

Ik krijg er geen genoeg van. Was ook blij dat Secretariat eindelijk een langverwachte film kreeg, maar Seabiscuit is gewoon beter, punt. 5 sterren!

Mooi verhaal, goede acteurs, prachtig in beeld gebracht. Het echt onderscheidende ontbreekt voor een heel hoge score, maar een fijne film is dit absoluut. Ondanks de lange duur van de film, heb je af en toe nog het idee dat het iets te snel gaat. Het trauma van verlaten worden door je ouders bij Red komt wat onsamenhangend naar boven drijven, zo van: oh, kennelijk wil de filmmaker ook nog wat met dat thema. Het verlies van het kind van Charles komt iets beter uit de verf, maar qua psychologische diepgang scoort de film een onvoldoende. Blijft staan het prettige underdogverhaal, de stijlvolle setting van de jaren 30, de mooie personages en de prachtige beelden van natuurlijk de paarden. Al met al dus een aanrader.

Een bekende titel die veel nominaties kreeg maar uiteindelijk niets won. Tja, het kan verkeren met het laatste deel van de LOTR trilogie als concurrent, iets wat niet perse iets hoeft te zeggen, net als The Thin Red Line die ik vorig week nog zag en net zoveel nominaties niet verzilverde. Van een kijkbeurt kwam het met Seabiscuit nog nooit tot gisteravond dan eindelijk. Dat ik de film altijd links liet liggen, bewust of onbewust omdat het me kennelijk niet trok, bevestigde zich helaas gedurende de kijkbeurt. Toch is het uiteraard geen slechte film.

Aardig is toch zeker het begin rond de opkomst van Charles Howard die het van fabriek medewerker tot zelfstandig weet te schoppen en daarna van raceauto's in de paarden komt. Vooral in het begin worden momenten van drama opvallend subtiel in beeld gebracht zonder dat het teveel wordt, ik noem bv het ongeluk, Howard met zijn zoon in de armen of de wijze waarop afscheid genomen wordt van Red. Boeiend zijn vervolgens de problemen van Red, hopeloos met zichzelf in de knoop. Ondanks deze aardige punten doet de film me nagenoeg niets tot een uur a drie kwartier voor het einde wanneer zowelrijder als paard in de prak liggen en elkaar vinden in de weg naar herstel en de onwaarschijnlijkheid weer te kunnen racen. Gaat het dan toch nog gebeuren...?

Nee. Ondanks de laatst genoemde uitdaging die enkele aardige momenten brengt blijft het me ontstellend weinig doen. Tobey Maguire vond ik ontzettend goed in Brothers maar behalve dat weet de acteur Maguire me zelden of nooit te raken en dat is in Seabiscuit niet anders. De zogenaamde close ups rijdend en pratende op de paarden tijdens de race vind ik toch wel onthutsend slecht. Het is overduidelijk dat de acteurs zelf een nep paardenhoofd aan het heen en weer bewegen zijn en het ziet er echt belachelijk uit. Chris Cooper mag opzich nog wel even in de positieve zin benoemd worden als de zonderlinge paardentrainer en Macy als geschifte radioverslaggever. Maar het is mij te weinig.

En zoals wel vaker, net als The Cider House Rules ook toevallig met Maguire, is het me een raadsel waarom de film zo bejubeld wordt en met nominaties overladen. Een slechte film is het niet, er zit genoeg kwaliteit in. Toch zie ik niet wat er bijzonder aan is en uiteraard is het grootste manco dat het me simpelweg niets doet.