Revolutionary Road (2008)

Erg goed neergezet, maar erg onprettig om naar te kijken. Paar wonderschone scènes.

Sterke film waarin je wordt meegesleurd in de problemen van een getrouwd stel. Winslet is geweldig op dreef, wat een heerlijke actrice is zij toch. De film begint wat traag maar dat helpt uiteindelijk mee om een doordringend gevoel bij de kijker op te roepen. Onderhuids, waardoor je na een paar dagen er nog steds over nadenkt. De jongere garde onder ons zal het wel niet zo aan kunnen spreken, daarentegen de ouderen wel als zij die teleurstellingen hebben meegemaakt na een ambitieus, optimistisch en vol plannen in de jonge volwassen jaren.

In het begin ergerde ik me groen en geel aan elke sigaret die in elke scene werd opgestoken, maar later werd me duidelijk dat dit ook een onderdeel van de onzekerheid van hun was. Subtiel.

Hulde aan Sam Mendes

Drama met een hoofdletter.

Wie graag enige subtiliteit verwacht in z'n dramas kan deze film maar beter links laten liggen. Zowel Mendes als het duo DiCaprio/Winslet doen er alles aan om er zoveel mogelijk feels in te steken. Jammer genoeg voelt het verhaal zelf geoverdramatiseerd aan en weet het acteerwerk van de hoofdpersonages niet echt te overtuigen.

Wel geweldig is Michael Shannon, zowel z'n personage als hoe hij hem neerzet. 't Is jammer dat hij maar in twee scenes voorkomt, het zijn meteen ook de beste momenten van de film. Hij verdient eigenlijk een spin-off film, al lijkt me dat dan eerder een zwarte comedy te worden.

Verder verdrinkt deze film in de degelijkheidheid.'t Is allemaal wel aardig in elkaar gezet, visueel af en toe een extratje, pianotjes op de achtergrond, drama links en rechts, maar net als waar men zich tegen wil afzetten in deze film, is het gewoon zo enorm burgerlijk.

Moest het drama zelf dan nog indruk gemaakt hebben had het nog een doel gehad, maar zelfs het einde weet maar weinig emotie op te wekken. Raar hoe je zo'n moment eigenlijk zo weinig gewicht kan meegeven. Middelmaat dus, type film dat vooral voor de Oscars gemaakt lijkt.

2.0*

Goede acteurs, maar het is eerder een niet zo geslaagd toneełstuk. Ze kunnen niet bij elkaar komen omdat ze niet bij zichzelf kunnen komen..... Maar 2 uur gekibbel is echt teveel van het goede.....

Visueel mooi aangekleed met enkele sterke momenten. Die geluidloze dansscène van enkele seconden bijvoorbeeld, maar ook het laatste stuk vanaf de abortus is prima werk. En in potentie een erg mooi thema dat Mendes wil verfilmen. Maar helaas is dit veel te theatraal. Vooral Winslet is ergerlijk, maar ook samen met DiCaprio is dit een vreselijk ding. Vol grote EMOTIES, HUILBUIEN, SCHREEUWPARTIJEN. Op den duur zat ik er maar verveeld naar te kijken. En dan soms komt er weer een prachtige ingetogen scène tussendoor die veel meer zegt, zoals op het strand. En zeker DiCaprio los is prima te doen. Dan veer ik als kijker op, tot de volgende uitbarsting begint. En met die rol van Shannon kon ik ook weinig. 2,5*.

Al veel slechts van gelezen, daarom, ten onrechte, lang mee gewacht om hem op te zetten. Ook wel aangespoord door de andere knappe films van dezelfde regisseur.

Een koppel dat alles heeft, of lijkt te hebben, om gelukkig te zijn en toch doodongelukkig is, vooral zij. Mooi huis, 2 leuke kinderen (ze zijn wel altijd weg als het koppel zwaar ruzie maakt), een baan voor de man die niet slecht betaald (maar wel oersaai is...), bevriende koppels, uit kunnen gaan....

Anderzijds dachten ze van zichzelf, dat ze beter waren, anders, artistieker, echter, losbandiger.....de ontdekking dat ze een doorgewoon koppel zijn dat niets méér realiseert, dan de rest doet de wanhoop toeslaan. Zeker zij, vrouwen hadden meestal nog geen werk, geraakt getraumatiseerd door de doodsaaie alledaagse banaliteit. Uiterst sterke acteerprestaties van DiCaprio, Winslet en in de bijrollen zeker ook van Shannon en Kathy Bates.

Film waar ik opzich wel nieuwsgierig naar was, maar tevens niet helemaal wist wat te verwachten. Bij het verhaal en de aanwezigheid van Winslet moest ik overigens wel meteen denken aan Little Children.

Even is het wennen als je meteen in de over geprikkelde situatie tussen April en Frank geraakt waarvan meet af aan geruzied wordt. Even klaart de lucht en vraag ik me af of we een tijdsprong gemaakt hebben naar een betere tijd. Het idee Parijs ontstaat en even is daar een opmerkelijke revival. Wanneer er twijfel over het plan ontstaat, en een nieuw element in de relatie voor complicaties zorgt, barst de bom en komt de film pas echt op gang.

Net als in Little Children wordt genadeloos afgerekend met 'het plaatje' en keurslijf waar iedereen zorgvuldig in gepropt wordt en geen ontsnappen aan is. Zo hoort het toch? Je hebt alles toch? Het leven is perfect zo...toch? Nou...nee, niet dus. Heerlijk vind ik die sluimerende twijfel, dat men toch iets anders verwacht had van het leven. Ik persoonlijk ben ook absoluut niet van het huisje, boompje, beestje idee. Toch wordt enige twijfel en poging verandering in de sleur te brengen of de kop ingedrukt of met scepsis ontvangen. Waarom...? Wat het perfecte plaatje voor velen lijkt is een nachtmerrie voor een ander. En hoe ook niemand de breuk en keuze steunt of begrijpt, noch eerlijk is. De enige die de vinger op de zere plek durft te leggen is de labiele John die uitermate goed de zeepbel door prikt en knelpunten identificeert. Geweldige rol overigens van Shannon. En na afloop wordt er alleen nog maar slecht gepraat over het zogenaamde droomkoppel. Hoe snel mensen je laten vallen als je niet aan hun beeld voldoet.

Revolutionairy Road is vooral het twee deel een uitmuntend drama met een drietal geweldige acteurs die op de toppen van hun kunnen presteren. Moraal van het verhaal zondermeer het aansprekende aspect dat er genoeg eenheidsworsten in de wereld zijn die doen wat hun omgeving van hun verwacht, ookal worden ze verteert door onvrede. Vecht, probeer, leef en volg je dromen, is wat vooral April lijkt uit te stralen terwijl Frank zich laten gijzelen door 'zekerheid'. Hoewel ik bij aanvang twijfelde over de film ben ik na afloop door het tweede zeer sterke deel in shock en kan ik niets anders zeggen dit een erg sterk en aansprekend drama is. Zie nu al bijna uit naar een tweede kijkbeurt.

Had gehoopt op een melige romantische film voor een gezellige avond met het vrouwtje... Is me dat even anders uitgedraaid. ( Had ik beter even op voorhand wat meer informatie gezocht over wat deze film nou eigenlijk ging)

Maar goed, terug naar de film..

Ja waarover gaat deze film? Ze hebben waar de meeste mensen onder ons naartoe leven , huis-tuintje-gezinnetje... Alleen is dit voor April niet genoeg,

die meer wilt van het leven en wilt weglopen van het leven ze nu hebben. Ze wilt het onbezorgde leven, zonder verplichtingen en zien wel van dag tot dag waar ze uitkomen. Dit kwam toch zo over voor mij, Frank was volgens mij perfect gelukkig met zijn leventje in ‘the suburbs’.

Ik zeg niet dat de film niet degelijk gemaakt is of dat het acteren niet goed is, al is het ook zo dat ik ze beide al beter zien spelen heb. Al een geluk dat ik ze beide graag zie spelen anders had ik deze waarschijnlijk niet uitgekeken.

Uiteindelijk gebeurt er heel weinig in deze film, eigenlijk gewoon een hele saaie prentieuze film. Het was voor mij de minuten aftellen.

2*

Zwaargewichten Winslet en DiCaprio leggen hier 'n sterk staaltje acteerwerk op de mat in 'n film die aanvankelijk begint als 'n feelgood movie over 'n verliefd stelletje, maar al vanaf het begin geeft Mendes middels subtiele signalen aan dat het niet allemaal koek en ei is tussen de twee, en als je 'n aardige romantische film verwacht met 'n happy end kom je dan ook bedrogen uit.

Maar dat had ik ook niet verwacht van de regisseur van American Beauty. Zo sterk als laatstgenoemde wordt hij nergens, maar ook hier krijgen we 'n tamelijk meeslepend psychologisch familiedrama voorgeschoteld, waarin ook op visueel gebied het een en ander valt te genieten.

We moeten bij dit alles niet vergeten dat het verhaal zich afspeelt in de jaren '50 in de amerikaanse suburbs, waar kleinburgerlijkheid troef was, en de man de broek aan had.

Verder nog te vernoemen de sterke bijrollen van Kathy Bates, en vooral van Michael Shannon, die werkelijk altijd goed is.

Het eindshot is dan weer hilarisch en enigszins relativerend.

Ik had er meer van verwacht. Leonardo DiCaprio en Kate Winslet speelden natuurlijk elf jaar voor de release van deze film een iconisch koppel in een prachtige film, dus het was logisch om ze opnieuw bij elkaar te brengen. Dat het beiden goede acteurs zijn of dat ze onderling chemie hebben hoefden ze dan ook niet meer te bewijzen.

Toch levert het wat mij betreft niet opnieuw dezelfde succesformule op. Zelfs niet als Sam Mendes - toch zeker niet de minste - aan het roer komt te staan kennelijk. Revolutionary Road barst van de langdradige scheldpartijen en ruzies, die mij op den duur echt begonnen tegen te staan. Ik snap dat het onderdeel is van het verhaal, maar zó extreem had van mij niet gehoeven. Er zaten ook enkele stille scènes (bijvoorbeeld die op het strand) in die de afbrokkelende relatie weergaven en die maakten meer indruk. Gelukkig slaagt de film er wel in om het tijdsbeeld over te brengen, doet de cast het over het algemeen goed en zitten er enkele wendingen in waardoor het over het nog wel boeiend blijft. Dat het een film is die lang weet te beklijven kan ik echter niet zeggen.

3*

Dit is zo’n type film waarbij ik mezelf geen minuut verveel en die me starend naar de aftiteling achterlaat. Dit is natuurlijk hoe ik het persoonlijk ervaren heb. Toen ik terugdacht aan wat er nu daadwerkelijk gebeurd was in de film, buiten de constante ruzies om, kon ik eigenlijk maar twee dingen bedenken. De abortie die April pleegde, die resulteerde in haar dood en ‘the big fight’ die de ochtend voor de dood van April plaatsvond .

Ondanks zijn niet overgrote plot, weet de film uitstekend medeleven op te roepen voor beide personages. Dit komt deels door hun backstory en deels doordat ze lijken gevangen te zitten in hun eigen karakter . Natuurlijk helpt het acteerwerk van Leo DiCaprio en Kate Winslet ook mee.

Ben buiten een aantal bekende films om niet gigantisch bekend met de speelstijl van Winslet, maar deze film vind ik haar zeer sterk. En ook na de afgelopen paar maanden veel DiCaprio films gekeken te hebben, kom ik erachter dat hij voor mij een van de enige acteurs is die zó bekend is en tegelijkertijd nogsteeds zó goed kan acteren. Kijk je in dezelfde middag twee van zijn films, lijk je toch naar een compleet andere acteur te kijken. En keer op keer vertolkt hij zijn rol meesterlijk.

Leuk om Kate en Leonardo weer samen te zien maar daar is ook alles mee gezegd.