Little Giant (1946)

Het gevolg van de problemen tussen het duo

Nu dat de vakantie definitief gedaan is zet ik mijn reis doorheen het grote oeuvre van Abbott & Costello voort. Nummer 17 uit de reeks is dan ook één van de vreemdste films uit hun samenwerking tot nu toe. Compleet geen muzikale nummers (al was dit al eens eerder gedaan bij Who Done It) maar voor de eerste keer is Abbott & Costello geen team en het voelt vreemd aan.

Abbott & Costello heb ik in de films altijd als een team gezien. Ze hebben altijd wel een zekere relatie met elkaar (broers, vrienden, collega's, ...) maar Little Giant is een serieuze one-man show van Costello geworden omdat er amper scènes tussen beide zijn en het zelfs 16 (!) minuten duurt eer Abbott op het scherm verschijnt. Blijkbaar was er een serieuze spanning tussen beide heren maar zo erg heb ik het nog niet geweten. Die spanning is er nochtans altijd al wel geweest want in hun theaterdagen werd het geld 60-40 verdeelt ten voordele van Abbott maar na Buck Privates werden de rollen omgedraaid ten voordele van Costello. Costello wou meer en stelde aan Universal voor om het team in plaats van Abbott & Costello te noemen, er Costello & Abbott van te maken. Dat werd afgekeurd maar de beslissing van Costello is nooit in goede aarde gevallen bij Abbott. Dit speelde zich allemaal wel af ver voor deze film (zo'n 5 jaar want het was ten tijde van Buck Privates dat ze echt bekend werden) maar het zorgde blijkbaar nog altijd voor wat wrevel. Op een bepaald moment werd het blijkbaar zelfs zo erg dat ze een tijdje uiteen zijn gegaan... Maar gelukkig zijn ze terug bijeen gekomen.

Jammer genoeg zit het probleem van Little Giant in het bovenstaande stuk. Deze keer geen typische Abbott & Costello humor maar wordt er meer gebruik gemaakt van situatiehumor dankzij de rol van Costello. Al zou het niet eerlijk zijn om te zeggen dat er echt niets van de typische humor in zit want hier en daar zit wel een vermakelijke routine in verstopt, het 7*13 = 28 gedeelte onder andere. Neen, deze keer wordt er meer geconcentreerd op de fratsen van Costello alleen en het zorgt hier en daar wel voor een vermakelijke scènes. Het plot zelf lijkt voller dan andere van de films van het duo en het mankeren van Abbott wordt zo wel goed opgelost. Toch voelt Little Giant nogal tragisch aan. Naast situatiehumor (Costello in de trein bijvoorbeeld) wordt er ook voor een tragische aanpak gekozen waardoor Little Giant een vreemde film in de collectie wordt. Vooral het moment wanneer Costello effectief alles verliest is verschrikkelijk on-Abbott & Costello. Gelukkig wordt het daarna wel weer allemaal goedgemaakt.

Het gebrek aan Abbott is duidelijk maar hetgeen dat door Little Giant nog duidelijk wordt, is het feit dat Costello een erg sterke acteur was. Hij slaagt de film compleet op zich te dragen en weet de dramatische scènes een geloofwaardige tragiek mee te geven. Groucho Marx heeft ooit gezegd dat Abbott de beste straight man ooit was, terecht trouwens, maar Costello is toch de betere van de twee in deze film. Toch een verschrikkelijk ondergewaardeerd duo. Het is trouwens niet dat Abbott compleet niet in de film zit, in tegendeel want hij kent wel wat scènes maar maar weinig zijn met Costello dus vandaar dat ik het vaak over het gebrek aan Abbott heb. Abbott heeft zelfs een dubbelrol (en nog eentje extra als je de grootmoeder meerekent) in de vorm van de eigenaars van het Hercules stofzuigerbedrijf. Af en toe vermakelijk maar vooral de weinige scènes met Costello brengen hem naar een hoger niveau. Qua bijrollen is het ook weer genieten geblazen. Seiter had indertijd al een paar Marx Brothers films gerealiseerd en kende daarmee hun typische klankbord, Margaret Dumont. Als grote fan van de Marx Brothers is het dan ook erg leuk om Dumont in een hilarisch bijrolletje te zien verschijnen. Brenda Joyce is een mooie verschijning die aan het lange lijstje van mooie vrouwen in Abbott & Costello films kan worden toegevoegd maar weet vooral te overtuigen in de scène in de pub en het gevolg daarvan.

Vreemde film. Geen muziek, erg weinig Abbott en erg veel Costello. Het resultaat is niet altijd even geslaagd maar door het sterke plot, de leuke situathiehumor en een geniale Costello weet Little Giant zich toch nog wat punten te halen. Het schijnt dat The Times of their Lives van hetzelfde laken een pak is dus ik ben benieuwd.

3.5*