Hit the Ice (1943)

Hey Weokie!

Hit the Ice is alweer de 11e film in de geweldige Abbott & Costello reeks. Deze keer is het exit Kenton, letterlijk en figuurlijk want hij is ter plekke ontslagen en vervangen door Lamont. Ik was benieuwd wat Lamont er van ging maken maar jammer genoeg is het te merken dat het pas zijn eerste samenwerking met het duo was.

Het zit hem vooral in het doseren van de bekende Abbott & Costello kenmerken, Lamont wilt gewoon teveel tegelijkertijd doen. Normaal gezien beginnen de films rustig om dan op te bouwen naar de climax waar Costello zijn geweldige ding kan doen maar onder toeziend oog van Lamont wordt er geprobeerd om vanaf het begin humoristisch te zijn. Resultaat? De humor is geslaagd maar Hit the Ice bevat simpelweg teveel dode momenten. Het minimale plot is niet zo bijster interessant, Abbott & Costello zullen nooit een Pulitzer winnen, maar door het krachtige begin is dit mankement nogal duidelijk. Ontzettend jammer want op zich zit de film weer stokvol met de gebruikelijke en hilarische humor (de inpakscène o.a. die weer typisch wordt opgebouwd tot aan Costello's uitbarsting). Hetzelfde geldt ook voor de muzikale intermezzo's. Ook die zijn normaal gezien meer verspreidt over heel de film maar, het is trouwens noodzakelijk om te weten dat ik geen fan ben muzikale intermezzo's in de Abbott & Costello films, Lamont kiest ervoor om een halfuur geen toontje muziek te laten horen om dan op 5 minuten 2 nummers in je stroot te duwen. Gelukkig is het af en toe wel leuk, het jazzy nummer in de bus bijvoorbeeld, maar op den duur werd het allemaal wat teveel van het goede.

In Hit the Ice begint het onderhand duidelijk te worden dat Abbott & Costello populair waren. De reden is dat Costello erin is geslaagd om Kenton te laten ontslaan voor een paar akkefietjes waardoor Lamont in zijn plaats kwam. Vraag me af waarom want Kenton had al een drietal Abbott & Costello films geregisseerd en daar was nooit sprake van problemen. Soit, Costello had af en toe wel het volste recht om te klagen want blijkbaar kregen ze te weinig van de winst van Universal. Costello lost dit dan wel weer op een geweldige manier op. Van elke set van hun films nam hij meubels of wat dan ook mee als compensatie voor het geld dat ze misliepen, met ruzies als gevolg tussen Costello en de regisseur. Interessant detail is dan wel weer dat Abbott & Costello een rechtszaak tegen Universal hebben gespannen en effectief hebben gewonnen. Teveel leuke details voor een ietwat teleurstellende film want hoewel het duo weer op hun gebruikelijke niveau zitten blijkt de rest van de cast er wel onder te zitten. Een uitzondering is Sheldon Leonard die de rol van Fellowsby op zich neemt. Typische maar heerlijke gangster, al is het natuurlijk allemaal in het grappige getrokken. Elyse Knox heeft een schoon gezicht, een zeer mooie vrouw eigenlijk, maar qua acteren viel het toch allemaal wat tegen. Dat kan misschien wel hebben gelegen aan die verschrikkelijke Patric Knowles die de rol van Bill op zich neemt. Wat een verschrikkelijke droogstoppel... Nefast voor elke scène waarin hij kwam.

Leuk begin, het gedeelte waarin het duo uitlegt hoeveel mensen ze al hebben neergeschoten is hilarisch, maar de film kan nergens een consequent niveau aanhouden. Ontzettend jammer want op zich had dit alles in zich om een uitstekende opvolger in de reeks te worden...

3*

Een filmpje die in een lekker tempo grappen afvuurt en daar voor het grootste gedeelte ook in weet te slagen. De scene met de piano bijvoorbeeld moest ik hard op om lachen en zo waren er nog meer momenten te vinden.
De film duurt ook lekker kort en dat het amper een opbouw heeft werkt met deze slapstick juist wel goed vind ik persoonlijk, je zit al vrij snel in de film en vooral Costello is hier goed op dreef.
En als dat niet genoeg is om je aandacht vast te houden, dan is Ginny Simms dat wel!

Ouderwets vermaak, weinig mis mee!

3,5*