The Time of Their Lives (1946)

Hear me, ye faithless souls. May you lie there in everlasting torment... with but one name to identify your rotting bones: "Traitors. "

Nummer 18 van de ondergewaardeerde Abbott & Costello reeks. Ik was benieuwd naar de film omdat Barton zowat wordt bezien als de beste regisseur voor het duo maar ik was ook benieuwd of je nog veel van de problemen tussen Abbott & Costello ging zien zoals in Little Giant. Wat is het beste om die nieuwsgierigheid weg te krijgen? Juist, de film zien natuurlijk en dat is wat ik dan ook daarjuist heb gedaan.

Al vanaf de eerste momenten wordt het duidelijk dat het duo nog altijd last had van dezelfde problemen als ten tijde van de vorige film. Ik vreesde voor een mindere film maar Barton weet eigenlijk een erg vermakelijke film te maken, zelfs één van de beste. Het plot heeft deze keer meer om handen dan bij de andere films en het doet de film op een zekere manier wel deugd. Er wordt leuk gespeeld met het idee van de geesten en hun bijhorende problemen (een soort van Just Visiting avant la lettre) maar The Time of their Lives weet een erg leuk uitgangspunt te brengen. Het duo is voor de tweede keer, en gelukkig ook de laatste keer, geen duo maar gewoon twee acteurs in een film. Het geeft een leuk effect aan de verhaallijn. Ik had niet verwacht dat ik dit zo goed ging vinden want eigenlijk ontbreekt elk greintje bekende Abbott & Costello humor die in de andere films zoveel is te vinden. Zo zijn er geen routines te ontdekken (denk ik de eerste keer dat dat gebeurd) maar ook mankeren er wederom de muzikale intermezzo's.Dat is iets waar ik met gemengde gevoelens mee zit. Op zich irriteerde ik me vaak aan personages zoals the Andrews Sisters maar langs de andere kant waren sommige nummers erg catchy of erg knap gechoreografeerd. In ieder geval hadden ze hier langs geen kanten in gepast dus ik ben blij dat Barton ze er niet heeft in gepropt. The Time of Their Lives is de duurste film die beide acteurs samen tot dan hebben gemaakt en het is er aan te merken. De setting is 1780 en de kostuums zien er dan ook werkelijk fantastisch uit. Je waant je echt in de tijd maar waar vooral veel geld is in gestoken is het onzichtbaar maken van Costello en Reynolds. Ik blijf het erg knap vinden hoe ze in deze tijd al het kunnen hadden om zo'n trucs uit te halen, iets waar ik de Invisible Man ook al om roemde. De kosten zijn waarschijnlijk ook zo hoog gelopen omdat Costello zijn vreemde gewoonte om delen van de rekwisieten mee te nemen nog altijd niet had afgeleerd. Het resulteerde in extra uren voor de special effects departement maar ze leveren goed werk. Het ziet er in ieder geval erg leuk uit en zorgt voor hier en daar een sterke scène. De verwijzing naar Rebecca van Hitchcock was trouwens ook fantastisch, Gale Sondergaard lijkt ook wel extreem hard op Judith Anderson.

Het is raar om Abbott & Costello niet als een duo te zien. Ik heb ze voor 16 films altijd samen geweten en het is pas bij deze en Little Giant dat ze niet samen zitten. Jammer maar het zorgt wel voor twee goede films (al is deze wel beter). Abbott kent deze keer gelukkig een grotere rol dan in Giant maar het leuke hieraan is, dat hij deze keer eens de dupe is van alle grappen en grollen en dat Costello met alles weggeraakt. Dit is tegelijkertijd ook de reden waarom Abbott dit zijn favoriete film is, juist omdat hij de dupe is en dat het niet altijd Costello is. Ik vind het toch knap dat ze in al die jaren hun verschillen zijn boven gekomen. Costello bewees in Little Giant al dat hij een lekker potje kon acteren en bewijst het hier nog maar eens. Maar genoeg over het duo voor deze film want de bijrollen zijn zeker en vast van een even hoog niveau. Marjorie Reynolds als Melody is een werkelijk prachtige verschijning, vooral wanneer ze zich in de jurk hees die in een leuke scène met Mildred zou veranderen. Maar eigenlijk zijn alledrie (Melody, Nora en June) de dames van die oude klassieke diva's waar men nu nog precies alleen maar van kan dromen. Tijden veranderen, modebeelden veranderen maar het is toch verdomd jammer want vrouwen als Marilyn Monroe zullen we nu niet meer tegen komen. Soit, ik ben te hard aan het afdwalen. John Shelton is ook vermakelijk, vooral in combinatie met Abbott. Het valt eigenlijk wel op dat beide acteurs grappig konden zijn met een andere side kick maar dat ze pas echt hilarisch zijn wanneer ze samen zijn.

Interessante, alternatieve Abbott & Costello. Costello kreeg het soms hoog in zijn bol (zo wou hij niet meer werken eer de rollen met Abbott waren omgedraaid maar Barton weigerde dit en Costello is gewoon terug komen werken zonder er ooit over te spreken) maar het duo weet wel een erg sterke film af te leveren. Als Barton nog meer van dit kan afleveren dan zal hij zijn naam als beste regisseur van de twee komieken hebben verdient maar dat zullen we pas over een paar weken zien.

4*

Inderdaad vreemd om Abbot & Costello hier niet als duo zien te opereren maar Marjorie Reynolds als Melody vult dat op een zeer charmante manier in aan de zijde van Costello.Verder toch wel een leuke film met een redelijk verhaal en ook nog (voor die tijd) prima in beeld gebracht.Costello is af en toe erg grappig,Abbot doet het ook aardig maar wat mij betreft steelt Binnie Barnes als Mildred Dean de show met haar gevatte opmerkingen.Conclusie;nog steeds zeer vermakelijk en ook na ruim 65 jaar nog meer dan de moeite waard,iets wat trouwens wel voor de meeste Abbot & Costello films geldt.

Puur jeugdsentiment, want de films van Abbott en Costello (naast die van Norman Wisdom, George Formby en het duo Jerry Lewis en Dean Martin) waren voor zover ik mij kan herinneren zo’n beetje de enige films waar ik van mijn ouders tijdens mijn prille jeugdjaren naar toe mocht. Ik weet niet of ik destijds alle A&C-films gezien heb, maar wel heel veel.
Nu, zo’n jaar 60 na dato, is het een aangenaam weerzien. Het is natuurlijk geen topfilm, maar wel erg amusant. Smaakt toch naar meer.

Toch wel even wennen dat Abbott & Costello in deze film geen team zijn, gelukkig maakt de niet alleen prachtige maar ook goede tegenspeelster Marjorie Reynolds een hoop goed, haar nuchtere personage werkt goed samen met dat van Costello.
Het idee is op een leuke en grappige manier uitgewerkt, het begin vond ik een beetje trager op gang komen maar zodra we in het jaar 1946 terecht komen werd de film voor mij een stuk leuker en interessanter.

3,5 zijn zeker op zijn plaats, maar ik heb stiekem de voorkeur bij Abbott & Costello als team.