Singapore Sling: O Anthropos pou Agapise ena Ptoma (1990)

Tribute aan de film noir en geheel gefilmd in die stijl.

Zwart/wit met verwijzingen naar o.a. Laura, Les Diaboliques en Sunset Boulevard en op sommige momenten menen we zelfs even in The Addams Family beland te zijn.

Moeder en dochter spelen SM-spelletjes met elkaar, vader is een mummie, expliciete sex met een kiwi en er wordt veel gekotst.

John Waters lijkt dus ook een invloed te zijn.

Intrigerende mengeling van kut, kul en kult.

Maffe cultfilm uit Griekenland. Singapore Sling heeft liefdesverdriet om zijn verdwenen liefje Laura, en komt bij zijn zoektocht terecht bij een gestoord en nymfomaan moeder-dochter-paar. Het is een soort Rocky Horror Picture Show, maar dan zonder het suffe gedans en gezing, donkerder, en met een stuk meer bloot, goorheid (en dan bedoel ik geen gore) en geweld. Coole sfeer ook, met fijne zwart-wit cinematografie en een aparte niet-lineaire verteltechniek. Experimentalisme, mooi man. Het eigenlijke verhaal is een beetje een niemendalletje, maar er volgt een hoop incestueuze seks, niet-incestueuze seks, marteling, komedie, sadomasochisme, kots, en cult. Leuk om eens gezien te hebben.

Een film die zeker valt in de categorie "Wat heb ik net bekeken?" En eentje die je ook niet snel zal vergeten, dat is verdomd zeker! Ik denk dat ik ook nog nooit zoveel vreemde beelden op zo'n mooie manier voorbij heb zien komen. Bij de eerste paar minuten van Singapore Sling, zou je zweren dat je naar een oude, film noir-detective aan het kijken was. Geheel in het zwart en wit gefilmd. Het is buiten donker en de regen stort neer. Twee vrouwen graven een kuil. Een man spreekt in de dialoog dat hij liefdesverdriet heeft. Wanneer één van de vrouwen een man naar het pas gegraven graf sleept en pauzeert om zijn organen in hem terug te duwen. Zijn dat de eerste tekenen dat dit absoluut geen film-noir is! Nee, dit is art/trash cinema. Met veel ranzigheid en perverse seks! Incest, bondage, Roman showers (braken op iemand), golden showers, een menselijke vibrator (serieus,niets is te gek) en een masturbatie met een kiwi. De twee vrouwen worden alleen bekend als "moeder" (Michele Valley uit Dogtooth waarin ze ook de moeder speelde) en "dochter" (Meredyth Herold). Derde en tevens laatste is Singapore Sling de detective. Zoals hieronder al aangeven zijn in film tevens verwijzingen naar Laura (1944) en Les Diaboliques (1955) te vinden. Het maakt de film er nog leuker en vreemder op! Doordat de cultfilm zijn schokkende en weerzinwekkende inhoud weet te vatten in een zeldzame schoonheid is dit absoluut een bijzondere film. (al is hij wel vrij lang)

De eerste paar minuten lijkt de film op een detective uit de jaren 40. Sfeervolle zwart-wit beelden. Stemmige orkestrale muziek. Een mannelijke voice-over die verklarende taal spreekt. Een mysterie is aanstaande. En dat klopt ook, maar het brave film noir sfeertje waar de opening heel eventjes aan refereert, moeten we maar snel vergeten. Braaf is de film allesbehalve.

De film grossiert in vele schokkende beelden. De focus ligt op een driehoeksverhouding tussen een detective en twee zwakzinnige vrouwen. Binnen die verhouding gebeuren de dingen op uitvergrote wijze. Van normaal gedrag is geen sprake. De personages zijn getraind in het uitvoeren van extremen. Het gaat over marteling, kotsen, vraatzucht, incest, shocktherapie en meer van die dingen. Perversiteiten zogezegd. Gefilmd in veilig zwart-wit, denk je dan. Nee hoor. Op een of andere manier is het aanzien van perversiteiten daardoor juist confronterender. Ik zie liever iemand in kleur kotsen, denk ik.

Behalve verwondering over de vele perverse scènes die voorbijkomen, maakt de film weinig los. De personages acteren op overdreven wijze. Heel theatraal in een heel theatraal decor. Denk hierbij aan het acteren in een silent. Het stoorde me.

Van enig verhaal is amper sprake. De film bestaat vooral uit een opeenvolging van shockerende scènes. En ik moet eerlijk zeggen dat een zoveelste schokkende scène halverwege de film al een stuk minder shockeffect sorteert dan in den beginne. Als het verhaal dan verder weinig ontwikkeling heeft en niet heel boeiend is, duurt het maar lang tot het einde.

Een paar momenten helpen dan. Zo spreekt één van de vrouwelijke personages met een Frans accent. Als zij af en toe in de camera tot de kijker spreekt, is de associatie met een komische serie treffend. 'Allo 'Allo! Vloeken in de kerk natuurlijk, want niet komisch bedoeld, maar zo klinkt het wel. Hoe dan ook, zo'n ongewild leuk moment helpt erg goed bij het beter verteren van de film, die met zijn speelduur van twee uur veel van het concentratievermogen vraagt.

Het wordt lastig kiezen tussen joolstein en Collins.