Lo Squartatore di New York (1982)

Is al heel wat!

Maar de sfeertekening van de Beyond is totaal anders, desolaat in een afgelegen omgeving. Het knappe van deze is dat hij een zelfde desolate sfeer weet te creëren in New York, een miljoenen stad, waar toch niemand je ziet als je in de problemen komt. Dat vermengd met een heerlijke late 70s vibe.

Grappig, bij mij is het juist andersom. Daar waar ik Argento's Deep Red beschouw als één van de hoogtepunten van het genre weet deze me niet meer dan gemiddeld te vermaken.

De film kent een sterke eerste helft, maar helaas had ik na de eerste clue al in de gaten wie de moordenaar was. Daarna gaat het gekwaak op mijn irritatie inwerken en vind ik het einde ondanks de kwaliteit van de gore maar wat zwakjes.

Echt slecht is hij niet, maar vooral de tweede helft van de film zorhy ervoor dat hij voor mij niet boven de middenmoot uitkomt.

Fulci weet een smerig sfeertje neer te zetten in deze sfeervolle thriller, die mij toch niet kon boeien. De moord- en martelscènes zijn bijzonder gruwelijk en sadistisch. Ook die man met z'n grote teen zal ik niet snel vergeten. Ik voelde me na het zien van deze film nogal vies, maar dat zal ook wel Fulci's bedoeling zijn geweest.

Hele mooie shots afgewisseld met lachwekkend slechte shots. Dankzij die mooie shots en het acteerwerk van Jack Hedley een nipte 3**. Verder was het acteerwerk vaak om te janken......

viel mee, jammer van die kazige muziek

"But you won't understand me, you'll never understand me! You're too stupid! Quack! Quack! Quack!"

Deze film van Lucio Fulci heb ik op DVD. De teksten op de DVD cover zijn trouwens ook bijzonder grappig: Een van Lucio Fulci's meest omstreden films: Stijlvol en spannend, maar ook extreem bloederig, bruut en sadistisch. Een horrorklassieker van het zuiverste water! Dat is natuurlijk enorm overdreven. In vergelijking met wat ik al eerder van Fulci heb gezien is het niet heel slecht maar ik vond het wel een beetje een tegenvaller. Ook jammer dat mijn DVD zo'n 4 minuten van de film mist.

In New York is een serie-moordenaar aan het moorden. Hij heeft het op knappe jonge vrouwen voorzien en praat met een eendenstem. Fred Williams van de politie word belast met de taak om hem te vinden en schakelt de hulp van een psycholoog in.

Voor het acteerwerk hoef je het niet te doen bij Luci's films maar hier was het toch beter als bij zijn eerdere werk. Vooral Jack Hedley, die de politieagent speelt, was eigenlijk helemaal niet slecht. Wel was de dub weer een beetje vervelend, ook was er een ruis over de audio. Die 'eendenstem' was ook eerder lachwekkend dan eng, gewoon iemand die denkt dat ie Donald Duck na kan doen.

Het concept past eigenlijk helemaal niet bij Fulci en ik geloof dat een andere regisseur er een sterke intelligente thriller van had kunnen maken, maar daar gaat het Fulci niet om. De spanning is ver te zoeken en het verhaal is niet erg sterk, hoewel ik het einde niet zag aankomen. Fulci probeert vooral te choqueren met seks en (nogal stupide) perverse aangelegenheden. De gore kon er mee door en de kills waren lekker bloederig, toch had Fulci beter gekund.

De muziek is niet van Fabio Frizzi en dat is te merken... Paste totaal niet bij de toon van de film en haalde elke spanning compleet weg. Maar op zichzelf is er niet zo veel mis mee.

De beelden waren erg wisselend, dan erg mooie beelden van New York met zowaar sterke cinematografie en dan weer waardeloos geschoten scènes. Kon het wel waarderen dat hij deze film met een widescreen-lens heeft geschoten, geeft de film een minder knullige look.

Al met al weer geen meesterwerk maar wel een aardige film van Fulci. Zombi 2 en The Beyond blijven op eenzame hoogte.

Matige film waarin een rechercheur op zoek is naar een serie-moordenaar die het voorzien heeft op jonge vrouwen. Een nogal slap en vooral wankel plot. Ook het acteerwerk is van een laag niveau. Een flink portie geweld en naakt die hier op een expliciete manier in beeld zijn gebracht en deze exploitation-film nog wel de moeite waard maken.

Films waarin regelmatig geweld en bloot is te bewonderen, trekken meestal mijn aandacht en dat geldt ook voor deze Italiaanse jaren 80 Thriller welke zich afspeelt in New York.

Het verhaal welke draait om een seriemoordenaar (heeft het gemunt op vrouwen en vooral seksueel actieve vrouwen zoals o.a. prostituees) die praat met een eendenstem (zijn bijnaam is dan ook "The Duck") stelt eerlijk gezegd niet zoveel voor, maar wist ondanks dat toch nog redelijk te boeien en de ontknoping van het verhaal was wel aardig en verrassend. Je wordt namelijk grotendeels op het verkeerde been gezet m.b.t. wie de seriemoordenaar is, want je ziet bij de moorden nooit het gezicht van de seriemoordenaar en bovendien draagt hij handschoenen (degene die men in eerste instantie verdenkt is de perverse Mickey Scellenda, gespeeld door Howard Ross, en die mist namelijk twee vingers aan zijn rechterhand). Het motief (dodelijk ziek dochtertje van de seriemoordenaar welke in het ziekenhuis ligt en daar verhalen krijgt voorgelezen over een eend) was wel behoorlijk vergezocht en het komt ook pas op het einde aan bod.

Waar deze film het vooral van moet hebben is de uitvoering en dan doel ik op het bloot en het geweld. Bloot zit er meer dan genoeg in en bepaalde scenes daarin waren best apart zoals de scene met Alexandra Delli Colli (in de rol van de continue geile Jane Lodge) die in een biljartzaal wordt bevredigd en vernederd met een voet door een latino man Ook qua geweld zit er meer dan genoeg in en daarin is ook zeer regelmatig goor te zien zoals een vrouw (de prostituee Kitty) die helemaal wordt opengesneden met een scheermesje. Daarbij wordt vooral expliciet in beeld gebracht het snijden in de borst, tepel en gezicht (inclusief oog). Buiten het bloot en het geweld, zien de beelden van het jaren 80 New York er ook best fraai uit.

De cast deed het verdienstelijk maar wist wel niet echt te overtuigen. Wel hadden ze bijna allemaal een ietwat aparte seksuele rol in het verhaal. Zo bezoekt hoofdrolspeler Jack Hedley in de rol van rechercheur Fred Williams regelmatig een hoer (geweldig was wel toen hij aan de hoer vroeg of ze voor hem koffie wilde zetten en zij daar niet gediend van was. Hij kon wel eventueel van haar melk in de koffie krijgen ) en hoofdrolspeler Paolo Malco in de rol van leraar Paul Davis, die door rechercheur Fred Williams wordt ingeschakeld om de seriemoordenaar te ontmaskeren, valt op mannen want hij koopt seksboekjes met mannen erin. Het was wel geinig toen hij zo'n seksboekje kocht in een tijdschriftenwinkel op straat en het gestopt werd in een krant. Ook de eerder genoemde continue geile Jane Lodge is apart, want buiten dat ze in een biljartzaal wordt bevredigd met een voet, bezoekt ze ook openbare seksshows waarin ze zichzelf bevredigt en ook geluidopnames maakt van die shows. Die geluidopnames geeft ze overigens naderhand steeds aan haar man (gespeeld door Cosimo Cinieri) die daar weer op geilt

Hoewel deze film zeker niet hoogstaand is, wist hij me wel te vermaken van de eerste tot de laatste minuut (duurt ook maar circa 90 minuten) en dat komt vooral door het aanwezige bloot en geweld.

Best heerlijk filmpje van Fulci weer hoor. Het mooie is dat je als kijker op een gegeven moment hoopt dat die Eend zo veel mogelijk vrouwen te grazen neemt. Lekker hard, veel bloot, bloed en een leuke setting in New York. Het verhaal(tje) zelf is behoorlijk vergezocht, maar dat mag de foute pret niet drukken.

Toegegeven ik was verrast wie de uiteindelijke moordenaar was dus Fulci heeft het goed gedaan om mij op een dwaalspoor te zetten. Ik dacht eerder dat het die rare psychiater was die duidelijk homo was. Aan de andere kant is het motief van de moordenaar wel erg slap en de moordenaar doet alvast een paar dingen die niet logisch zijn. Ook worden een aantal karakters gevolgd en scènes die uiteindelijk van weinig belang zijn voor de voortgang van het verhaal en eigenlijk enkel maar dienen voor anderhalf uur vol te krijgen. Krijgt wel een voldoende omwille van de gore en naakt. fulci kan wel een verhaal vertellen maar zijn giallos van voor de jaren 80 zijn een stuk beter en logischer. Dan heb ik liever dat hij zo een niet nadenken filmpje maakt.

Lekker knulig begin met een oude man, aan z'n acteerwerk te zien iemand die van straat is geplukt, die zijn hond uitlaat. Het knullige zet zich voort in de acteurs, karakteruitwekingen, dubbing en dialogen. Niets nieuws bij een dergelijke Giallo film. Toch is dit een voorteffelijke film; de sfeer met het vuige New York, de toffe kills en de ero / horror mix maken het met de gebruikelijke Giallo elementen onweerstaanbaar. Toppunt is de scene met de vastgebonden vrouw.

Eind jaren negentig en begin 2000 veel films gezien, van oa Fulci, Deodato, Argento en alles in het genre, was er toen verzot op (nog hoor), mede door de filmnight specials met Jan Verheyen, die wekelijks horror en wansmaak op je tv bracht uit de jaren 70, 80 en 90. Met dat in het achterhoofd blijf ik deze film en andere in het genre en tijdperk een hoge score geven. Deze heb ik zelfs redelijk zot gedraaid en die duck voice vond ik op een of andere manier toen echt vet, met razor midden door oog, ach gewoon top entertainment

Redelijk vermaakt met deze New York Ripper. Het blijkt dat dit mijn derde van Lucio Fulci is, en net als Zombi 2 en The Beyond is dit absoluut geen meesterwerk, maar alsnog redelijk genietbaar. De titel dekt de lading al redelijk: er is een seriemoordenaar actief in New York, en die vindt het ook nog eens leuk om met een Donald Duck stemmetje te kwaken voor hij toeslaat. Naast de moordenaar en zijn moordpartijen zien we ook nog een Columbo-achtige detective die de moordenaar bij zijn kladden probeert te grijpen - heel kort samengevat hebben we een slasher/whodunit combinatie te pakken. De film is verder niet erg hoogdravend, met vrij matig acteerwerk over het algemeen, terwijl het filmwerk ook nog wat wisselend is met veel irritante shots vanuit het perspectief van de moordenaar. Fulci vindt het duidelijk ook erg fijn om lekker te provoceren met veel naakt, her en der wat nare fetish-achtige actie, en het moorden gebeurt ook op behoorlijk brute wijze. Het tempo zit er verder lekker in, dus mocht je houden van wat rauwe horror zonder veel subtiliteit, dan kan je het beroerder treffen dan Lo Squartatore di New York.

Het verhaal is simpel: in New York dwaalt een maniak rond, die het op welgevormde dames heeft voorzien. De gewelddadige scènes zijn talrijk, doorweven met naakt en vaak in close-up gefilmd. Doordat er soms door de ogen van de killer werd gefilmd, deed het me af en toe denken aan William Lustig's MANIAC (1980). Maar dan wel op een Fulci manier met veel naakt en bloed om te choqueren. De kijker wordt opgegeild met naakte vrouwenlichamen die dan iets later vreselijk worden gemutileerd. Smullen voor de liefhebbers van (Euro-)horror. De voor het giallo-genre gebruikelijke plotgaten zijn aardig weggemoffeld en het blijft lang raden naar (zoals gebruikelijk vergezocht) de identiteit van de moordenaar die de politie door de telefoon treitert met zijn Donald Duck-stemmetje (een effectief bizar detail). Vermoedelijk was de film maar weinig meer dan een excuus om ​​het publiek het na hun zin te maken, niets mis mee! Zeker niet als het met zo'n brutale hardheid wordt getoond.

Pervers erotisch meesterwerkje.

Het is vooral vreemd dat er niet meer films zijn met deze titel en concept. American Psycho comes to mind, maar het concept van een seriemordenaar die het gemunt heeft op mooie dames en de beroemste stad op aarde is natuurlijk een geweldig uitgangspunt.

Al ben ik er ook van overtuigd dat niemand dat met de onconformistische bravoure van Fulci kan of durft neer te zetten. En juist die brute perverse en grove aanpak maakt deze film zo goed. Naar is misschien wel een beter adjectief.

Fulci tapt hier optimaal uit zijn thriller en gore ervaring en ziet hiermee een van de spannendste en sfeervolste serial killer films neer met het New York van begin jaren 80 als dankbaar decor.

4,5

Blue Underground: 4K Restoration

Hier kan ik mij in vinden. Ik heb deze film vanavond na zo'n 30 a 35 jaar in de herziening gehad en zoals baspls ook al vermelde dat The New York Ripper 1 van Lucio Fulci's meest omstreden films is. Stijlvol en spannend, maar ook extreem bloederig, bruut en sadistisch. Ik vond het fijn om deze film opnieuw te hebben gezien. 3.5

Er zijn ook enkele overeenkomsten tussen deze film en Cruising (1980) van Friedkin .

Een film van Lucio Fulci. Een regisseur die gaat voor actie en stijl. In deze film is dat ook het geval. Vooral de stilistisch aangenaam ogende moordscènes zijn het bekijken meer dan waard. Het rode levensvocht vloeit rijkelijk als scherpe messteken royaal inhakken op halfnaakte lichamen. Het is geen film waarin je een logisch verhaal, begrijpelijke handelingen en scherpe dialogen moet verwachten. Die elementen zijn duidelijk niet het handelsmerk van Fulci. Het gaat in The New York Ripper om brute actie en een artistieke enscenering.

In deze giallo mag natuurlijk de gebruikelijke seksuele ondertoon niet ontbreken. De film bevat exploiterend naakt en de moordenaar handelt vanuit psychoseksuele motieven, die van de moor-denaar een gewetenloze en zieke verschijning maken. Maar dan. De Donald Duck achtige stem waarmee hij met zijn slachtoffers en met de politie communiceert is tamelijk belachelijk en doet af-breuk aan zijn verschijning die an sich indrukwekkend kil is.

De uiteindelijke afloop van de film is niet verrassend. Het verhaal is niet heel boeiend. Dat zijn gial-lo’s trouwens maar zelden. Vanuit stilistisch oogpunt bekeken is de film zeker interessant. Smoezelig en duister zijn de beelden. Plastisch is de actie. Banaal is het naakt. Angstwekkend is de moor-denaar. Als ie tenminste z’n mond houdt. De atmosfeer is verstikkend en onheilspellend. De onder-liggende muziek klinkt opgewonden en raakt de zintuigen nog eens extra. Sferisch en stilistisch is het allemaal goed in orde.

Met The New York Ripper voegt Lucio Fulci een relatief rechtlijnige film aan het subgenre toe. De film biedt dat wat je van een giallo mag verwachten. Veel bloederige actie en opgeklopte spanning zorgen voor een duistere sfeer. Allemaal prima. Toch loop ik bij het bekijken van giallo’s steeds meer tegen het feit aan dat het verhaal slordig in elkaar steekt, dat aangename dialoog ontbreekt en dat de hoofdpersonages uit het subgenre niet heel onderscheidend zijn. Daarom voorlopig maar even geen giallo’s meer voor deze kijker.

Spannend, bloederig, verhaal wat ver gezocht, niet slecht

Viespeuk Fulci.
Je kunt je afvragen of de soft porno scènes in deze film wel allemaal hun nut hebben voor het verhaal, zoniet verkneukelde de Italiaan zich met het aftasten van morele grenzen bij publiek en censuur. Een scène waarin een latino met zijn voet een geile dame bevredigt, doet op dit vlak wel vragen rijzen. Maar ergens vormt de perverse sfeer een logische parallel met de verdorven geest van de serial killer waarop gejaagd wordt. Een serial killer die bovendien als Donald Duck spreekt, hoe verzin je het? De moordscènes zijn bloederig en hard en bij eentje moest ik even wegkijken. De film kent ook een paar spannende scènes (o.a. met een vastgebonden vrouw). Het plot is erg standaard voor dit soort films en verrast weinig maar wanneer Fulci dit op zijn manier aanpakt vergeet men het niet licht.

14 juli te zien in Eye in het kader van More Fulci Night.

Giallo met een heerlijke late 70's, early 80's uitstraling. Die (New Yorkse) metro's van vroeger, schitterend! Rijdende kunstwerken waren dat eigenlijk, met die graffiti aan de binnenkant. En alles oogde nog zo lekker groezelig, afval op straat, gebouwen die eruitzien alsof ze maar net een oorlog hebben overleefd. Toen de wereld nog zo'n fijn rauw randje had en niet alles perfect en smetteloos hoefde te zijn, zoals nu.

Fulci is lekker provocerend bezig met hoerig uitziende dames: felroodgeverfde lippen, geblondeerde krullen.. Erotische scènes die weinig aan de fantasie overlaten; blote borsten, schaamhaar, camera dicht erop, maar soms ook een beetje goor zoals met die vieze wiebelteen en later die hand die twee vingers mist bah... De dames gillen het uit van genot, of van de pijn, want de moorden zien er vrij akelig realistisch uit, best wel pervers allemaal..

En dan dat duckstemmetje haha... je weet niet of je nou moet lachen of moet sidderen van angst.. Quack quack quack haha...

Grappige verwijzing naar de eigen titel als de entree van een bioscoop in beeld verschijnt en te zien is welke film daar draait: An American Werewolf in London.

Buiten dit alles ook nog 's een goeie whodunnit, want je kunt haast iedereen verdenken.