
Lo Squartatore di New York (1982)
Alternatieve titels: The New York Ripper | Psycho Ripper | The Ripper | New York Ripper | De Doder van New York
Italië
Thriller / Horror
91 minuten / 93 minuten (VS, director's cut) / 85 minuten (VS)
geregisseerd door Lucio Fulci
met Jack Hedley, Almanta Suska en Andrea Occhipinti
Een seriemoordenaar vermoordt vrouwen in New York en inspecteur Fred Williams probeert deze moordenaar te pakken te krijgen. Wanneer de moordenaar, die praat met een vreemde eendenstem, Williams persoonlijk opbelt, roept deze de hulp in van leraar en psycholoog Paul Davis. Wat volgt is een kat-en-muisspel tussen Williams en de moordenaar.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=9ZamaLSE-rY
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (6,4 / 9535)trailer (YouTube)filmscore (MusicMeter)Ik houd het er maar op dat het een bijzondere ervaring was.

Nee, ik zie het wel, maar ik dan zet ik veel liever The Beyond op. Het heeft er wat mij betreft ook vooral met het subgenre binnen horror te maken.
Maar de sfeertekening van de Beyond is totaal anders, desolaat in een afgelegen omgeving. Het knappe van deze is dat hij een zelfde desolate sfeer weet te creëren in New York, een miljoenen stad, waar toch niemand je ziet als je in de problemen komt. Dat vermengd met een heerlijke late 70s vibe.
Nadat mijn gebrek aan interesse in Giallo bijna werd verbroken door Argento met zijn Deep Red, is het hier helemaal raak.
Grappig, bij mij is het juist andersom. Daar waar ik Argento's Deep Red beschouw als één van de hoogtepunten van het genre weet deze me niet meer dan gemiddeld te vermaken.
De film kent een sterke eerste helft, maar helaas had ik na de eerste clue al in de gaten wie de moordenaar was. Daarna gaat het gekwaak op mijn irritatie inwerken en vind ik het einde ondanks de kwaliteit van de gore maar wat zwakjes.
Echt slecht is hij niet, maar vooral de tweede helft van de film zorhy ervoor dat hij voor mij niet boven de middenmoot uitkomt.
Deze film van Lucio Fulci heb ik op DVD. De teksten op de DVD cover zijn trouwens ook bijzonder grappig: Een van Lucio Fulci's meest omstreden films: Stijlvol en spannend, maar ook extreem bloederig, bruut en sadistisch. Een horrorklassieker van het zuiverste water! Dat is natuurlijk enorm overdreven. In vergelijking met wat ik al eerder van Fulci heb gezien is het niet heel slecht maar ik vond het wel een beetje een tegenvaller. Ook jammer dat mijn DVD zo'n 4 minuten van de film mist.
In New York is een serie-moordenaar aan het moorden. Hij heeft het op knappe jonge vrouwen voorzien en praat met een eendenstem. Fred Williams van de politie word belast met de taak om hem te vinden en schakelt de hulp van een psycholoog in.
Voor het acteerwerk hoef je het niet te doen bij Luci's films maar hier was het toch beter als bij zijn eerdere werk. Vooral Jack Hedley, die de politieagent speelt, was eigenlijk helemaal niet slecht. Wel was de dub weer een beetje vervelend, ook was er een ruis over de audio. Die 'eendenstem' was ook eerder lachwekkend dan eng, gewoon iemand die denkt dat ie Donald Duck na kan doen.
Het concept past eigenlijk helemaal niet bij Fulci en ik geloof dat een andere regisseur er een sterke intelligente thriller van had kunnen maken, maar daar gaat het Fulci niet om. De spanning is ver te zoeken en het verhaal is niet erg sterk, hoewel ik het einde niet zag aankomen. Fulci probeert vooral te choqueren met seks en (nogal stupide) perverse aangelegenheden. De gore kon er mee door en de kills waren lekker bloederig, toch had Fulci beter gekund.
De muziek is niet van Fabio Frizzi en dat is te merken... Paste totaal niet bij de toon van de film en haalde elke spanning compleet weg. Maar op zichzelf is er niet zo veel mis mee.
De beelden waren erg wisselend, dan erg mooie beelden van New York met zowaar sterke cinematografie en dan weer waardeloos geschoten scènes. Kon het wel waarderen dat hij deze film met een widescreen-lens heeft geschoten, geeft de film een minder knullige look.
Al met al weer geen meesterwerk maar wel een aardige film van Fulci. Zombi 2 en The Beyond blijven op eenzame hoogte.
Het verhaal welke draait om een seriemoordenaar (heeft het gemunt op vrouwen en vooral seksueel actieve vrouwen zoals o.a. prostituees) die praat met een eendenstem (zijn bijnaam is dan ook "The Duck") stelt eerlijk gezegd niet zoveel voor, maar wist ondanks dat toch nog redelijk te boeien en de ontknoping van het verhaal was wel aardig en verrassend. Je wordt namelijk grotendeels op het verkeerde been gezet m.b.t. wie de seriemoordenaar is, want je ziet bij de moorden nooit het gezicht van de seriemoordenaar en bovendien draagt hij handschoenen (degene die men in eerste instantie verdenkt is de perverse Mickey Scellenda, gespeeld door Howard Ross, en die mist namelijk twee vingers aan zijn rechterhand). Het motief (dodelijk ziek dochtertje van de seriemoordenaar welke in het ziekenhuis ligt en daar verhalen krijgt voorgelezen over een eend) was wel behoorlijk vergezocht en het komt ook pas op het einde aan bod.
Waar deze film het vooral van moet hebben is de uitvoering en dan doel ik op het bloot en het geweld. Bloot zit er meer dan genoeg in en bepaalde scenes daarin waren best apart zoals de scene met Alexandra Delli Colli (in de rol van de continue geile Jane Lodge) die in een biljartzaal wordt bevredigd en vernederd met een voet door een latino man

De cast deed het verdienstelijk maar wist wel niet echt te overtuigen. Wel hadden ze bijna allemaal een ietwat aparte seksuele rol in het verhaal. Zo bezoekt hoofdrolspeler Jack Hedley in de rol van rechercheur Fred Williams regelmatig een hoer (geweldig was wel toen hij aan de hoer vroeg of ze voor hem koffie wilde zetten en zij daar niet gediend van was. Hij kon wel eventueel van haar melk in de koffie krijgen


Hoewel deze film zeker niet hoogstaand is, wist hij me wel te vermaken van de eerste tot de laatste minuut (duurt ook maar circa 90 minuten) en dat komt vooral door het aanwezige bloot en geweld.


Het is vooral vreemd dat er niet meer films zijn met deze titel en concept. American Psycho comes to mind, maar het concept van een seriemordenaar die het gemunt heeft op mooie dames en de beroemste stad op aarde is natuurlijk een geweldig uitgangspunt.
Al ben ik er ook van overtuigd dat niemand dat met de onconformistische bravoure van Fulci kan of durft neer te zetten. En juist die brute perverse en grove aanpak maakt deze film zo goed. Naar is misschien wel een beter adjectief.
Fulci tapt hier optimaal uit zijn thriller en gore ervaring en ziet hiermee een van de spannendste en sfeervolste serial killer films neer met het New York van begin jaren 80 als dankbaar decor.
4,5
Het verhaal is simpel: in New York dwaalt een maniak rond, die het op welgevormde dames heeft voorzien. De gewelddadige scènes zijn talrijk, doorweven met naakt en vaak in close-up gefilmd. Doordat er soms door de ogen van de killer werd gefilmd, deed het me af en toe denken aan William Lustig's MANIAC (1980). Maar dan wel op een Fulci manier met veel naakt en bloed om te choqueren. De kijker wordt opgegeild met naakte vrouwenlichamen die dan iets later vreselijk worden gemutileerd. Smullen voor de liefhebbers van (Euro-)horror. De voor het giallo-genre gebruikelijke plotgaten zijn aardig weggemoffeld en het blijft lang raden naar (zoals gebruikelijk vergezocht) de identiteit van de moordenaar die de politie door de telefoon treitert met zijn Donald Duck-stemmetje (een effectief bizar detail). Vermoedelijk was de film maar weinig meer dan een excuus om het publiek het na hun zin te maken, niets mis mee! Zeker niet als het met zo'n brutale hardheid wordt getoond.
Een de Palma film die eerder op deze lijkt, is Dressed to Kill. Een schaamteloze Psycho Rip off, maar wel echt een hele lekkere. En deze volgt Dressed to Kill weer op.
In deze giallo mag natuurlijk de gebruikelijke seksuele ondertoon niet ontbreken. De film bevat exploiterend naakt en de moordenaar handelt vanuit psychoseksuele motieven, die van de moor-denaar een gewetenloze en zieke verschijning maken. Maar dan. De Donald Duck achtige stem waarmee hij met zijn slachtoffers en met de politie communiceert is tamelijk belachelijk en doet af-breuk aan zijn verschijning die an sich indrukwekkend kil is.
De uiteindelijke afloop van de film is niet verrassend. Het verhaal is niet heel boeiend. Dat zijn gial-lo’s trouwens maar zelden. Vanuit stilistisch oogpunt bekeken is de film zeker interessant. Smoezelig en duister zijn de beelden. Plastisch is de actie. Banaal is het naakt. Angstwekkend is de moor-denaar. Als ie tenminste z’n mond houdt. De atmosfeer is verstikkend en onheilspellend. De onder-liggende muziek klinkt opgewonden en raakt de zintuigen nog eens extra. Sferisch en stilistisch is het allemaal goed in orde.
Met The New York Ripper voegt Lucio Fulci een relatief rechtlijnige film aan het subgenre toe. De film biedt dat wat je van een giallo mag verwachten. Veel bloederige actie en opgeklopte spanning zorgen voor een duistere sfeer. Allemaal prima. Toch loop ik bij het bekijken van giallo’s steeds meer tegen het feit aan dat het verhaal slordig in elkaar steekt, dat aangename dialoog ontbreekt en dat de hoofdpersonages uit het subgenre niet heel onderscheidend zijn. Daarom voorlopig maar even geen giallo’s meer voor deze kijker.