The Queen of Spades (1949)

Nadat ik de Russische film; Pikovaya Dama. Chyornyy Obryad (2015) had gezien en las over het korte

verhaal van Alexander Pushkin. Ben ik op zoek gegaan naar een echte verfilming van het verhaal. De oudste verfilming stamde uit 1916 maar de keuze viel op deze enigszins vergeten Britse horrorfilm van regisseur Thorold Dickinson. De film wordt geroemd door bekende regisseurs om de mooie visuele beelden. Daarnaast is er veel lof over het feit dat Dickinson pas kort voor de start van de film de regie kreeg toegewezen. Anton Walbrook, Edith Evans en Yvonne Mitchell speelde de hoofdrollen en al waren Evans en Mitchell beroemde podiumacteurs was dit hun filmdebuut. De fantastische decors van ​Russische sneeuw-landschappen, gotische slaapkamers en schunnige zigeuner-tavernes helpen perfect mee om goede sfeer te creëren. De film volgt het verhaal nauwgezet waarbij het onfortuinlijke kaartspel de climax van de film vormt. In de aanloop naar die climax wordt er veel spanning gecreëerd met zowel het acteren als ook erg mooie visuele trucjes. Het is dan ook niet te zien dat het budget niet heel hoog was. Het werd zelfs beloont met een nominatie voor de Best British Film bij de BAFTA Award. De film verdiend het om door meer te worden gezien, het is dan ook vooral jammer dat hij zo lastig is om te vinden.

Goeie film over een leger-officier die achter het geheim van een oude barones wil komen. De hele aankleding is sfeervol te noemen en hier en daar komen een aantal mooie shots voorbij. Het verhaal is onderhoudend genoeg en een kaartspel vormt een spannende finale.

Mooi, sfeervolle verfilming van een kort verhaal van Poesjkin. De opbouw is vrij traag maar kent ook genoeg mooie stukken, waarbij ik vooral denk aan de beginscene in de zigeunerkroeg. Maar ik hou ook wel van dat soort scenes vol drank, dans en muziek. En zo'n stijve ballroom-scène met oude adel en nuffige danspasjes kan ik ook wel hebben. Walbrook is goed als gefrustreerde officier, Mitchell is charmant als Lizaveta, maar het is toch vooral Evans die indruk maakt als stokoude barones (ze was overigens pas een jaar of 60 tijdens de opnamen). Zoals ze voorovergebogen loopt, slepend met haar rokken terwijl haar stok tikt, dat was al enigszins luguber vóór ze als geest terugkeerde. De finale, waarin het opvallend eenvoudige faro-spelletje wordt gespeeld, is wel het hoogtepunt al geeft de titel al wel weg dat de schoppenvrouw roet in het eten zou gooien.