The Thing Called Love (1993)

Goede drama met een uitstekende cast (die overigens allemaal goed acteren). Verhaal was leuk en het had zo zijn mooie muziekjes (die op het begin was erg leuk)

River Phoenix in 1 van zijn beste rollen.
Het verhaal is wat dun maar de sterke acteurs en de muziek (alles door de acteurs zelf gezongen) maken dat helemaal goed.

Overigens zijn er in de studio versie een aantal scenes verwijderd die in de director's cut weer zijn toegevoegd.
Niet onbelangrijke scenes, de personages krijgen een stuk meer diepgang door die ca. 5 minuten.

Hopeloos stuurloze film met een flinterdunne plot, slecht uitgewerkte personages en nog slechter acteerwerk. Samantha Mathis is ergerlijk, onaantrekkelijk en komt constant geforceerd uit de hoek wanneer ze zogezegd juist heel spontaan en impulsief zou moeten zijn. River Phoenix was duidelijk gedrogeerd tijdens het filmen en walst zich door elke scène als een soort mislukte James Dean imitator. Sandra Bullock speelt dan weer een compleet onevenwichtig comic relief personage. De inspiratieloze dialogen missen dynamiek en leiden dus helemaal nergens toe. Op de koop toe is het allemaal amateuristisch en veel te statisch in beeld gebracht. Doelloos op alle vlakken en terecht een financiële flop van jewelste. In verdediging van Bogdanovich: de arme man werd pas ingehuurd als de film reeds grotendeels geschoten was.

Niet bepaald een sterk verhaal, met flauwe dialogen; daarbij bedenkelijk acteerwerk met een soort van emotionele overcasting - de droevige gezichten, de bewonderende blikken, de ontgoochelde tronies... het is er allemaal wat over. Je hebt vaak de idee dat je zit te kijken naar een highschool verhaal voor en over tieners.
Spijtig, want met River Phoenix en een betere (originelere) plot had er veel meer ingezeten, niet alleen voor de fans van country music.

Best een mooie film die een kijk geeft in het leven van beginnende artiesten die naar Nashville komen om er ontdekt te worden in de country music scene.
Voeg daar een vleugje romantiek aan toe en meer heeft de film eigenlijk niet om het lijf.

De muziek daar draait het natuurlijk vooral om in deze film, veel country levensliedjes het ene al beter gebracht dan het andere. Ook een boel achtergrond muziekjes waardoor de film over een uitgebreide soundtrack beschikt.
Het nummer 'Blame it on your heart' vond ik erg mooi en is me het meest bijgebleven.

De actrice (Samantha Mathis) deed het goed, ben benieuwd geworden naar andere films met haar. De te vroeg overleden River Phoenix toont in deze film dan weer dat hij talent heeft als zanger en op de gitaar. Sandra Bullock die ik altijd graag zie spelen had helaas een beperkt rolletje.

Leuk om eens gezien te hebben en genoten van de muziek.

3 sterren

Well, there's these two kings, see and they're both always fighting over the same fair-haired maiden

Ik weet nog goed hoe hard mijn eerste kennismaking met Peter Bogdanovich tegenviel. Ik had op goed geluk The Last Picture Show opgenomen van op televisie en dat was niet echt een succes te noemen. De film bleef echter maanden door mijn hoofd spoken en uiteindelijk besloot ik om hem nog eens opnieuw te kijken en toen viel het kwartje, Boganovich maakte een meer dan uitstekende film. Ik was dan ook al tijden van plan om eens werk te maken om wat meer van de goede man te zien maar het kwam er nooit van (ik heb ook nog zo'n enorme kijkachterstand van gekochte films) maar toen ze deze The Thing Called Love op televisie gaven, heb ik hem toch maar opgenomen.

En ook dit is weer een erg aangename film geworden. Minder als The Last Picture Show maar je kunt beide films erg moeilijk met elkaar gaan vergelijken, er zit dan ook nog eens meer als 20 jaar tijd tussen. Soit, geen vergelijking maken dus. The Thing Called Love is eigenlijk een vrij mierzoete film. Een op het eerste zicht nogal standaard verhaal over een jonge vrouw die besluit om haar leven in New York achter te laten en een poging waagt om in het muziekwalhalla genaamd Nashville haar kans te wagen. Dat lukt echter niet van de eerste keer maar gelukkig ontmoet ze twee vrienden. En daar stopt het verhaal dan ook maar er zit een zekere vorm van geslaagde diepgang tussen de verschillende personages die een mooie touch aan het verhaal geeft. De manier waarop de prille liefdes tussen zowel Miranda en James als Miranda en Kyle tot hun recht komen voelen niet geforceerd aan en dat is een mooi huzarenstukje doordat dat op wel erg veel manieren kan mislopen. Vooral de eindscène waar het trio uiteindelijk dan toch samen op pad trekt kon me erg bekoren, mooi in al zijn eenvoud.

Maar de reden waarom de film een zeker weemoedig gevoel bij je opwekt moet sowieso de uitmuntende cast zijn. Ben sowieso al fan van River Phoenix vanwege Stand By Me maar dit doet hij toch wel erg sterk. Jammer genoeg was The Thing Called Love zijn laatste film voor zijn vroeg overlijden maar het valt ook op hoe goed hij eigenlijk is in de vele muziekscènes die de film kent. Dat zijn broer, Joaquin Phoenix, jaren later de pannen van het dak zou spelen als Johnny Cash in Walk the Line is algemeen geweten maar River's performance moet daar zeker niet voor onderdoen. De onbekendere Samantha Mathis (die trouwens ooit nog Prinses Daidy in de Mario Brothers verfilming heeft gespeeld) groeit trouwens ook wel enorm hard in haar rol. In het begin niet altijd even sterk maar eenmaal je goed en wel in de film zit, kun je ze niet missen. Maar een stoel kan niet op 2 poten staan en daar komt Dermot Mulroney aan te pas die er een solide driepoot van weet te maken. Sowieso knap dat iedereen hun eigen nummers zingen en dat het niet later gedubt is geweest. Vreemd trouwens om Sandra Bullock hier in te zien. Een tijd waarin er van Speed, Miss Congeniality en wat weet ik nog allemaal geen sprake was en het is er aan te merken dat dat nog niet het geval is want Bullock is hier echt wel op het randje. Uitstekende soundtrack ook met nummers van onder andere Johnny Cash.

Ja, die Bogdanovich ligt me precies toch wel. The Thing Called Love is een film die je erg makkelijk kunt klasseren als voorspelbaar, cliché en niet al te bijzonder maar hier zit meer in. Is het misschien doordat ik fan ben van dit soort muziek of doordat het de laatste rol is voor River Phoenix? Ik weet het niet maar ik kan het wel smaken.

4*

Meer sfeerbeeld dan verhaal, maar wat een sfeer dan ook - de film zuigt me helemaal de muziekwereld van Nashville in, met alle gekkigheid en absurditeit die daar bij hoort. En fijne muziek vanzelfsprekend, en kennelijk door de acteurs zelf gezongen. Net een beetje jammer van Sandra Bullock wel, die lijkt niet heel goed tussen de andere acteurs te passen en heeft ook niet de sterkste scenes Phoenix en Mathis dan weer wel.

Peter Bogdanovich heeft aanzienlijk betere films gemaakt dan deze mix van muziek en romantiek met een halfbakken driehoeksverhouding. Het acteerwerk is oké en dat geldt zeker ook voor de c&w-soundtrack, die een handvol prima nummers bevat. Helaas is het verhaal aan de slappe kant. Wat meer pit en venijn zou m.i. de film —de laatste van de getalenteerde River Phoenix— ten goede gekomen zijn.
De sfeer van Nashville, waar nagenoeg 24 uur per dag muziek uit de openstaande deuren van de bars blèrt en cowboylaarzen en -hoeden plus onafscheidelijke gitaren het straatbeeld bepalen, is treffend weergegeven.

Goeie film over een jonge vrouw die naar Nashville vertrekt om het daar te maken als singer-songwriter. Alhoewel misschien een tikkeltje voorspelbaar, zijn de personages goed uitgewerkt en neergezet (zeker ook vanwege de prima cast die hier zelf ook zingen wat bijdraagt aan de authenticiteit). Verder heeft dit muzikaal romantisch drama een fijne sfeer en staat de film vooral bekend als de laatste film van River Phoenix.