Reprise (2006)

Een redelijk dramafilm...

Redelijk verhaal, geen spannend verhaal...

Dit is soort biopic verhaal...

Redelijk acteerwerk...

Redelijk achtergrond geluid/muziek (Dolby Digital)...

Redelijk HD kwaliteit...

Geen moeite waard...

Eigenlijk wel fijn dat ik eerst Oslo 31. August zag. Dat bleek een zeer ingetogen meesterwerk: rechtlijnig, zeer consequent opgebouwd qua sfeer en tempo. Erg volwassen. Als je dan deze eersteling van Trier ziet dan merk je heel erg dat alles bij Oslo 31. August op zijn plek is gevallen dat hier nog wat rafelig is en minder goed werkt - maar wel in potentie aanwezig is. Precies eigenlijk de dingen die The One Ring bijvoorbeeld al opmerkt: freeze frames, rare tijdssprongen, belettering in beeld etc. Meer jonge honden enthousiasme die meer in de film zitten omdat Trier wilde laten zien wat hij al kon of zo. Ik weet het niet. Zorgt er in elk geval voor dat deze film wat onevenwichtig is. Zeker het eerste uur is het lastig om de sfeer te pakken en mee te krijgen. Dat komt denk ik mede dat hier de focus op twee karakters ligt die ongeveer evenveel aamdacht krijgen maar dat wringt toch altijd een beetje - ze vragen allebei om zorgvuldige aandacht en krijgen die niet altijd op logische momenten. Dat is ook in Oslo 31. August al anders, daar heeft Anders Danielsen Lie het rijk alleen. Prima acteur al speelt hij wel twee redelijk gelijkaardige karakters.

De films hadden in die zin ook bijna elkaars inhoudelijke vervolg kunnen zijn: oslo 31. August als de reprise van Reprise In elk geval kan iedereen die hierin een sluimerend talent ziet zich geheel storten in Oslo 31. August.

Heel fijn filmpje.

Eigenlijk vind ik deze film stukken beter dan Oslo 31. August op het einde na. De film werd heel matig afgesloten. Gelukkig was alles wat daarvoor kwam wel genieten.

Een stuk dynamischer qua verhaal en omgeving vergeleken met Oslo. wellicht doordat er twee hoofdpersonen in voorkomen maar gewoonweg maken ze meer mee dan onze vriend in zijn tweede film.

De stijl en thema's van Trier zijn geweldig, Stijlvolle ingetogen melancholische film.

Mmmm ik ben minder enthousiast, er zitten veel goede dingen in de film, de personages en sommige scenes, maar je kunt wel zien dat het een beginnende regiseur is, die niet echt durfde te snijden (kill your darlings), de goede dingen raken daardoor wat ondergesneeuwd.

De interactie binnen de vriendengroep werkte goed daar had wel meer mee gedaan mogen worden, het verhaal van de 2 schrijvers die allebei toch succesvol worden vond ik eigenlijk nauwelijks interessant. Het begint wel mooi natuurlijk bij de brievenbus. Het verdere verloop is me iets te conceptioneel.

Zeer doordringend, deze debuutfilm. De personages zijn i.m.o. erg nauwkeurig uitgewerkt en overtuigend neergezet. Dat er hier en daar wat onnodige details voorbij komen, en de montage wat hyperactief is, is voor mij niet meer dan een kleine irritatie. Uiteindelijk zijn het dan ook juist de vele details die het zo'n samenhangend geheel maken. Geluid en beeld door elkaar, het weg laten van geluid, de voice-over, het is allemaal van toegevoegde waarde. Er is genoeg ruimte voor dialoog en de mooie zorgvuldig gekozen shots en een schone dame om te kriebels van te krijgen maken het bijzonder pakkend. Bij vlagen gevoelig en fantasierijk met vooral veel aandacht voor het geheugen, dat vanuit meerdere invalshoeken in beeld wordt gebracht. Las dat Trier dit persoonlijk van essentieel belang vindt in film. Voor mij absoluut een regisseur om in de gaten te houden. Ben benieuwd wat hij in de toekomst te bieden heeft, aangezien hij zichzelf al heeft overtroffen. Erg fraaie prent!
Careful, Lars. Too much Heidegger can make you dizzy.

Mooie gevoelige film. Anders Danielsen Lie vind ik meesterlijk spelen. Ga Oslo 31. August nog eens her bekijken.

Oslo 31. August is een zeer sterke goed geregisseerde film, en de voornaamste reden dat ik nieuwsgierig werd naar Reprise. Hoewel Reprise een tikkeltje minder is, is dit toch zeker wel een droomdebuut te noemen. Trier doet namelijk zeer veel goed en heeft alleen wat problemen met de balans, omdat hij qua stijl soms net wat teveel wil hier. Het oogt soms net wat te druk met al die aparte tijdssprongetjes, flashbacks, kleurtjes, opvallend lettergebruik, en ga zo maar door. Maar het talent is hier al zeer duidelijk aanwezig en inhoudelijk en qua uitwerking is Reprise los van die kleine minpuntjes gewoon erg sterk te noemen.

Anders Danielsen Lie speelt hier erg sterk, evenals tegenspeler Espen Klouman-Høiner. Beiden zijn bevriend met elkaar en hebben zo hun toekomstdromen. Trier beeldt de gedachten en flashbacks vaak ook een leuke en originele manier uit, waardoor Reprise iets speels en luchtigs meekrijgt. Dat is best wel fijn, want de realiteit van het verhaal is toch wel wat treuriger. De manier waarop beide hoofdpersonages worden neergezet is boeiend en geloofwaardig. Vaak heb je in dit soort situaties dat één van de twee minder boeiend of leuk is om te volgen. Dat had ik hier gelukkig niet, want zowel de ontwikkeling van Philip, als die van Eric is boeiend om te volgen. Ook de soundtrack is aangenaam en vooral het nummer in de laatste scene en tijdens de aftiteling is uiterst fraai te noemen.

Het begin en het einde zijn wel de sterkste scenes van Reprise. Tussendoor wordt het zodanig uitgewerkt, dat ik met beide personages toch wel een sterke band kreeg. Hier en daar loopt het visueel iets uit te band en laat Trier zich iets teveel gaan. Dat soort momenten zorgt er net voor dat dit een erg goede film is geworden, maar net geen echte topper. Gelukkig lukt hem dat vijf jaar later wel en ik ben zeer benieuwd van Trier nog voor ons in de toekomst in petto heeft. Een regisseur, die het in zich heeft om in mijn rijtje van favoriete regisseurs te gaan belanden, daar ben ik van overtuigd.

4,0*

Grappig dat veel quotes uit de film van toepassing zijn op de structuur en de onvolwassenheid van deze film, zoals "Structure, no Substance". Het zoekende van Trier is inderdaad duidelijk, zeker wanneer je eerst Oslo hebt gezien. Daar waar laatstgenoemde een duidelijke boodschap overbrengt en je daarmee overrompelt, is het bij Reprise lang niet duidelijk waar Trier naartoe wil. Een grote schaal aan thematieken wordt aangesneden, maar nergens worden duidelijke keuzes gemaakt. De coming-of-age thematiek is me iets te gemakkelijk, het snobistische en, bij vlagen, puberale gedrag van de vriendengroep komt niet voldoende over en doordat Phillip en Erik beiden aardig wat minuten krijgen, komen ook hun eigen verhalen niet goed genoeg aan bod.

Het spel met geluid en beeld (vooral licht!) is daarentegen wel al briljant, maar niet genoeg voor deze debuutfilm om écht bij te blijven. 3,5*

Ik heb zo veel liefde voor Joachim Trier. Als hij weer een film gaat maken met Anders sta ik echt vooraan bij de première.

Heerlijk hoe alles in elkaar overloopt. Ik vind de kleuren mooi, de gezichten, het verhaal. Zo mooi dat ik het niet eens fatsoenlijk kan verwoorden, en ik heb de film nu 4 keer gezien.

Behoorlijk verward en chaotisch, vooral door de talrijke flashbacks en/of droombeelden. De flashbacks nemen zoveel tijd en aandacht in beslag, dat datgene wat het belangrijkste moet zijn, de kern van het verhaal, gewoon weggeduwd wordt.

Het maakt het inleven voor de kijker een stuk moeilijker, en de voice-overs dragen daar dan ook nog eens een (neerwaarts) steentje toe bij.

Hier is ongetwijfeld een publiek voor (stel ik hier ook vast), maar ikzelf zie 't graag allemaal wat eenvoudiger en meer gestructureerd; het komt bijzonder artificieel over.

1,5* voor Lie en Winge, hun acteerwerk was het enige genietbare aan Reprise.

Van een sterk debuut gesproken !

Joy Division op de soundtrack

De enige film van Joachim Trier die ik nog niet gezien had. Ik vind het acteerwerk goed, het verhaal vind ik redelijk interessant en ik houd van de ingetogen stijl. Helaas vind ik het soms een beetje saai en ik vind het vrij chaotisch, waardoor ik het niet goed kon volgen en er niet echt in kon komen. Anders Danielsen Lie vind ik een fijne, rustige uitstraling hebben. In Oslo, August 31st vind ik hem ook erg goed. Die film is mij beter bevallen dan deze. 3*

Net zoals een behoorlijk aantal anderen leerde ik Trier kennen met Oslo, 31. August (2011), een film die destijds flinke indruk bij mij maakte en zeker in de top tien van dat jaar stond. Daarna volgden chronologisch zijn Engelstalige debuut Louder Than Bombs (2015) (zeker niet verkeerd) en zijn return to form (en de Noorse taal) vorig jaar met het uitstekende Thelma (2017), die wat mij betreft bij de betere films van 2017 hoort. Reprise moest ik echter nog steeds zijn, al lag hij al jaren klaar.

Anders Danielsen Lie speelt ook hier uitstekend, al is dat geen verrassing. Zijn natuurlijke stijl van acteren bevalt mij in ieder geval enorm. Voor een debuut levert Trier hier een verrassend goede film af, al werken de stijlmiddelen voor mij niet altijd; met name het gebruik van voice-overs, foto's en freeze frames voelde voor mij wat overmatig.

Desalniettemin een fijne eerste film, en nu ik al zijn werk gezien heb kijk ik naarstig uit naar zijn nieuwe project. Eerst zal als 'tussendoortje' een docu over Munch komen, The Other Munch (2018) - IMDb, maar hopelijk gaat hij daarna weer snel met schijfpartner Eskil Vogt om de tafel. En wie weet krijgen we Lie dan ook weer eens te zien? In de tussentijd kan ik mooi alvast La Nuit A Dévoré le Monde (2018) kijken.

3,5*

Afgezien van zijn korte films was dit speelfilmdebuut de enige film van Joachim Trier die ik nog niet gezien had. Achteraf kom ik helaas tot de conclusie, dat ik daarmee weinig gemist heb. Het verhaal over twee tobbende en labiele aspirant-schrijvers wist mij op geen enkel moment te boeien. De acteerprestaties zijn niet slecht, maar daarmee is volgens mij alles gezegd.