Ame Agaru (1999)

Après la Pluie

En zo kom er na een half uurtje achter dat je deze film inderdaad al een keer gezien had. Eén van mijn eerste stappen in de Japanse cinema deze film, bijgestaan door het filmminnend publiek bij Arté, lang lang geleden.

Vond deze film toen redelijk matig. Er is in die jaren niet zoveel veranderd.

Ame Agaru is een aardig filmpje dat teert op het warme uitgangspunt maar daar weinig bovenop gooit. Visueel komt de warmte van de mooie kleuren die de natuur aan het zonlicht ontleent. Verder is het camerawerk karig en de cadrering vaak erg slecht. De soundtrack is wel aardig, op de juiste momenten ingezet maar vooral op de juiste momenten niet aanwezig.

Het verhaaltje is redelijk aandoenlijk maar al de lol wordt na een tijdje een beetje melig, zeker tijdens de eindscenes. Einde zelf is wel leuk, aangezien de conclusie niet getoond wordt.

't Is een aardig filmpje om een keer te kijken, maar film als Gohatto en Twilight Samurai zijn veel interessanter in de weergave van de samurai. Deze film is voor de fans van samurai films en zij die graag natuurlijk zien.

Aandoenlijk maar af en toe wat karig en soms te melig.

3*

Een klassiek verhaal over eergevoel en rechtvaardigheid binnen het decadente clansysteem van Japan, maar wel wat te voorzichtig uitgewerkt. Shiro Mifune als daimyo neigt naar karikaturaal, terwijl de sfeer van Ame Agaru juist heel ingetogen is. Wat minder geschreeuw en wat meer fronsende blikken van zijn zijde had ik interessant gevonden. Akira Terao is de goedlachse samoerai met gewetensconflict, maar dat conflict heerst extern, bij zijn vrouw. Zij heeft een summiere rol die vooral bedoeld lijkt om het publiek uit te leggen wat de samoerai moet vinden en denken, omdat hij er zelf te timide voor is. Ik had graag gezien dat de zwaardvechter zelf getergd werd door de keuze tussen eer en trots zodat de strijd ook voor de kijker invoelbaar zou zijn. Dat is toch wel de kracht van bijvoorbeeld Official Gold uit 1969, hoewel het clansysteem daar corrupt is en dus verslagen dient te worden als vijand. Hier is het systeem slechts verheven.

De film kent twee locaties: de herberg waar de arbeidersklasse vertoeft in tijden van regen en het kasteel waar de adel zich ophoudt. De werkloze samoerai pendelt tussen deze symbolen voor arm en rijk, maar er wordt dus louter een verschil geconstateerd tussen de twee klassen en dat is wel wat mager voor een film die een punt lijkt te willen maken. Pas naar het einde toe wordt er een keuze gemaakt voor één van beide. Niettemin zit Ame Agaru boordevol intieme momenten die de film klein en aandoenlijk houden. Dat dit ten koste gaat van de zwaardstrijd doet er helemaal niet toe. De gevechten die erin zitten zijn goed gechoreografeerd. Bovendien worden we toch getrakteerd op een bloedfontein. Visueel verder net zo ingetogen als het verhaal. Fijne plaatjes van de Japanse natuurzijde in een velerlei aan bostinten. Zodoende een kleine film, aangenaam, maar niet zo mooi als het had kunnen zijn. Daarvoor blijven de emoties teveel aan het oppervlak.

De fans van films als 'Twilight Samurai', "Seppuku" en 'Samurai Rebellion' zullen ook deze film wel waarderen. Lekker traag, mooi rustige beelden en best een goed verhaal, zonder dat dat standaard is en wordt. Inderdaad mooi ook het open einde.

Akira Terao vind ik altijd een beetje de 'Johnnyboy Walton' van het Japanse acteursgilde: d.w.z. een acteur met een beetje suffige, lieve uitstraling. In deze (en in de andere films waar ik hem van ken, zoals 'The Professor and His Beloved Equation' en 'The Village') is hij echter perfect gecast en overtuigd hij mij zeer in zijn rol.

Zoon Mifune lijkt inderdaad in zijn doen en laten op zijn vader. Leuk om te zien, net als Tatsuya Nakadai en Hidetaka Yoshioka in de bijrolletjes.

Voor de rest is het gegeven goed uitgewerkt dat 'groot talent hebben' en 'aardig zijn' een combinatie van eigenschappen in een mens is die, tegen alle logica in, bij veel mensen tòch juist wrevel en agressie oproept.

Overigens vond ik de opening scene echt super mooi, de film zit zeer goed in elkaar met een mooie sfeer die goed aansluit op het verhaal. Zeker een film die ik ooit nog een keer wil zien.

Het leidt geen twijfel dat het visuele de grootste kracht is van deze film. Heel mooie beeldcomposities van mens en natuur zijn het resultaat van knap camerawerk.

Inhoudelijk steekt er zeker ook wel wat in al was het maar het contrast tussen arm (prachtige scènes van het volkje dat de rivier niet over kan, maar er toch maar op een lollige manier het beste van maakt) en de nukkige, in grillige uitersten vervallende krijgsheer (karakterieel mooi getypeerd) en ook tussen de eenvoudige en rustige appreciatie van het leven, geluk en natuur door de samourai met de bescheidenheid en hulpvaardigheid die hem siert en anderzijds de onvoldane, jachtige krijgsheer, prachtig uitgebeeld in de slotscène waarbij hij vergeefs achtervolgt...

Goede vertolkingen uiteraard en mooie muziek

Een film die het voornamelijk moet hebben van zijn sfeervolle en luchtige gemoedelijke aanpak. Ondanks de tegenslagen die de lokale bevolking ondervindt, blijft iedereen het positieve zin. Vooral ook de ronin straalt dit uit. Boekhouder zijn vond hij misschien saai, maar zijn goedaardig karakter valt ook niet steeds te rijmen met een strijdvaardige samoerai.

Er gebeurt niet zo heel veel in de film. De speelduur was dan ook perfect om zijn boodschap te brengen. De film is ingetogen en bevat weinig tot geen actie. Niet de eerste film die ik zag met dergelijke insteek, maar ik kan niet meer op de titel komen.

Verder ook aandacht voor setting en beeldgebruik. De film kabbelt rustig verder en dat is prima. Niet memorabel allemaal, maar wel erg degelijk.