Kohayagawa-ke no Aki (1961)

Weer een fijne Ozu. Ik geniet altijd van zijn films. Ze hebben veel overeenkomsten (het zijn altijd familiedrama's) en terugkerende thema's (onderlinge relaties binnen het gezin, voortschrijdende tijd en modernisering in de maatschappij), maar telkens ligt de focus en de toon weer net een beetje anders.

Hier zijn er toch al behoorlijk wat moderne invloeden in Japan binnengeslopen Coca Cola, Marlboro en Honkbal hebben hun intreden gedaan. Verder veel ouder-kind realtie in deze Ozu. De vader van het gezin is vaak zowel kind als vader.

Deze film is net wat minder goed dan de vorige Ozu's die ik zag. Hij mist iets van de scherpte en trok mij wat minder in de film. Desalnietemin blijf ik Ozu altijd erg fijn vinden.

Ruim 3.5* (bijna 4.0*)

Contrast tussen traditie en moderniteit/verwestelijking speelt mooi op de achtergrond mee zonder dat het een moment benadrukt wordt. De vader/opa in deze film is geweldig. Het plezier straalt ervan af dat hij lijkt te hebben in het spelen. Het verhaal is op zich niet erg bijzonder of interessant en ik denk dat als het geen Japanse film was geweest mijn oordeel lager dan een 3,5 uitgevallen was (dan meer een soort klucht op enig niveau was geweest). De entourage/sfeer geeft de film iets exotisch/vervreemdends mee waar een groot deel van de aantrekkelijkheid in schuilt. Vooral dat in westerse ogen wat formeel met elkaar omgaan. Heerlijk rustig zo'n niet-bewegende camera moet ik zeggen die gewoon vanuit één standpunt steeds filmt. Wil zeker meer van Ozu proberen.

Deze film sprankelt van kleur, schoonheid, vrolijkheid en een toefje humor hier en daar en wellicht juist daardoor treft het drama precies z'n doel: recht naar het hart...

Ik ben helemaal blij geworden van dit schouwspel, heerlijk!

4,5*

Prachtfilm van Ozu. Heerlijk gekaderd, prachtig geacteerd.

Fijne muziek. Behoorlijke kritiek op de vooruitgang-flats-traditionele behuizing, Westers eten, Japans eten.

Maar echt in fantastische kleuren geschoten, met eerlijke mensen.

Van zo'n juweeltje krijg ik altijd goede zin.

4.5*

Ik weet niet of ik dat hier kan zeggen maar er zit een spelfout in de samenvatting van deze film: aan het einde gebeurd=gebeurt.

Ozu in kleur!!!
En wat voor een kleuren. Een kleurenfilm met een schitterende schoonheid, vergelijkbaar met die van de betere Hitchcock-films (North By Northwest, Vertigo).
En een prachtige rol van de vader van het gezin.
Een prachtige ingehouden humoristische film die ook nog een moraal heeft over hoe je je leven moet invullen.
Ik vermoed dat de slotscene Hitchcock de inspiratie heeft gegeven voor The Birds.

Ik vind The End Of Summer voorlopig de minste van Ozu's films, ietwat op gelijke hoogte van Ohâyo maar deze laatste steekt wegens zijn originaliteit binnen het oeuvre net iets verder uit. Alhoewel The End of Summer makkelijk wegkijkt, weet de film me nergens echt te imponeren. Het oogt allemaal verzorgd, maar Ozu is iemand die me voorlopig op narratief en emotioneel vlak weet te grijpen. En wanneer ik in reeksen moet denken, dan vind ik zowel Late Spring als Early Summer een pak overtuigender en interessanter. Het is dus niet dat The End of Summer een slechte film is, maar andere films van Ozu zijn wat mij betreft een pak interessanter. Daarom blijft hij steken op een dikke 3*, nét geen 3,5*

3*

Schitterende en fascinerende film. Niet zozeer om het verhaal, maar vooral de sfeer en setting maken deze film zo goed. Je krijgt een goed beeld van het steeds moderner wordend Japan en je merkt die overgang aan kleine en grote dingen. Ook vind ik het mooi de verschillen opvattingen tussen oud en jong voorbij te zien komen.

Dit is op het moment van schijven de eerste film van Ozu die ik zie, maar ik ben zeker van plan om heel snel Tokyo Monogatari te zien. Mochten de andere films nog beter worden dan deze dan zal ik misschien mijn score wat moeten corregeren, maar tot dat moment krijgt de film zeker een

4.0*

Ozu bedankt voor het mooie filmwerk, je bent helaas te vroeg gestorven. Maar gelukkig vernieuwd de natuur zich telkens weer in allerlei vormen

Een goede en erg degelijke Ozu, deze keer nog maar weer eens in kleur, over een belangrijk keerpunt in de geschiedenis van een Japanse familie, bestaande uit een weduwnaar en zijn vier kinderen.

De rustige kalme vertelstijl, daarbij ondersteunt, door de lage cameravoering, heeft altijd iets enorm rustgevends. Ik heb dat al bij diverse Ozu’s mogen ervaren en ook bij deze End of Summer komt dat gevoel na enige tijd weer tevoorschijn. Het verhaal is best interessant om te volgen en de diverse personages staan voor belangrijke keuzes en worstelen allemaal met gevoelens. Sommige veranderingen in het leven zijn nu eenmaal onvermijdelijk, een thema dat hier ook wordt behandeld. Het acteerwerk is zoals altijd in orde en Ozu’s muze Setsuko Hara speelt weer erg fijn met haar kenmerkende sympathieke uitstraling.

End of Summer is overigens niet zo goed als het beste werk van Ozu. Daarvoor laat hij hier af en toe een paar kleine steekjes vallen en is het net wat minder sterk qua emotionele impact, dan vergelijkbare films van hem. Desondanks is het een fijne wegkijker en blijft ook een iets mindere Ozu nog altijd bovengemiddeld goed. Familiedrama’s zijn altijd wel aan hem toevertrouwd.

3,5*

De derde film van Ozu die ik gezien heb en tevens ook zijn mooiste. Schitterend verhaal, uitstekend acteerwerk vooral dat van die weduwnaar en een geweldig laatste half uur vol symboliek. De Zen filosofie viel er zeer duidelijk uit af te lezen. Pluspunt is verder ook dat deze film in kleur is geschoten. De zwart/wit films van Ozu oogden nogal saai. Dat kan niet van deze verder zeer optimistische film gezegd worden, die mij een lekker gevoel bezorgde.

4.5*

Yasujirō Ozu heeft in de jaren na de oorlog tot beginjaren 60 naar mijn mening mooie, soms zelfs prachtige films gemaakt. Toch wil daar een kanttekening bij plaatsen. Zowel qua inhoud als qua vormgeving lijken die films heel erg op elkaar, althans het zestal dat ik tot nog toe van hem gezien heb. Niet voor de eerste keer bekroop mij bij het zien van dit mooie, menselijke drama af en toe het gevoel dat ik naar een of andere herziening zat te kijken. Niet terecht natuurlijk, maar toch. Wat meer variatie, zowel qua inhoud als qua stijl, zou ik niet verkeerd gevonden hebben.

Typische subtiele Ozu weer.

Het Fragiele Leven - de movie.

Constant maar weer druk maken om futiliteiten en randzaken en dan poef.. is het leven voorbij