Hachi-gatsu no Kyôshikyôku (1991)

Jammer....de eerste Kurosawa-flick die me echt een beetje tegenvalt. Je kunt echt zien dat dit een van Kurosawa's laatste films is: de film straalt namelijk een TE gemoedelijke sfeer uit. Kurosawa was al aardig oud en wilde zich, getuige zijn films Dreams, Madadayo en deze, van zijn aardigste en vrolijkste kant laten zien. Zo zijn de kinderen in deze film de meest perfecte kinderen ooit; aardig voor elkaar, gekleed in een nette spijkerbroek en t-shirt zijn zij heel begaan met het lot van de slachtoffers van de Bom. In hun vakantie bezoeken ze allemaal plaatsen en monumenten die betrekking hebben op de Bom in plaats van dat ze met hun luie ballen op het strand gaan liggen.....een beetje cheesy allemaal! Dit wordt helemaal erg als Richard Gere komt opdraven vanuit Amerika, het land dat verantwoordelijk is voor de Bom. Deze ontieglijke goedzak acteert namelijk als een zak hooi. In gebrekkig Japans EN Engels laat hij even zien dat de Amerikanen 'ook zo slecht nog niet zijn". Toch bevat de film een aantal zeer goede dramatische scene's en zijn de beelden, zoals verwacht, wonderschoon. Vooral de scene waarin oma herinnert hoe 'the eye' eruit ziet en een scene waarin oma en de kinderen de maan aanschouwen zijn vreselijk mooi. Ook compenseert het sterke acteren van de grootmoeder grotendeels de cheeky elementen in de film. Ik geef 3,5 sterren.

Ja, ik vond deze film erg mooi. Tragisch. Wat flashbacks van Grootmoeder zouden de film ook wel goed gedaan hebben, maar ik vond het een geslaagde film.

Wel lollig, zo'n film met Richard Gere, terwijl naar mijn weten Kurosawa verder nooit Engelstalige, of gedeeltelijk Engelstalige films heeft gemaakt, maar misschien vergis ik me en bovendien ben ik ook helemaal niet zo op de hoogte van Kurosawa. Ik had eerst ook een beetje een hekel aan Richard Gere, maar dat is mede door deze film ook wel weer bijgetrokken.

Maar terug naar deze film, ik vind de band die Oma met haar Kleinkinderen heeft ontzettend mooi. Ik geef 3,5.

Film gisteren gezien en Ramon K's eerste woord zweefde ook mij door het hoofd. Jammer, erg jammer.

Alleen al het verhaal. Zo geforceerd, zo schematisch, zo de boodschap voor de kijker uit-spel-lend... De oudste jongen is erg wijs en legt de andere kinderen (en ons) alles precies uit, wat toch gewoon een ernstig falen in de vertelkunst is.

De wijze waarop de personages in weet ik hoeveel shots hun plaats innemen om iedere keer weer zo mooi mogelijk gezamenlijk in beeld te zitten, werkt - als je er op gaat letten, wat haast onvermijdelijk is omdat het iedere keer weer het zelfde idee is - klungelig en gekunsteld. Als de middelste generatie in beeld verschijnt dreigt de film kluchtig te worden. Bedoeld of niet, mij irriteerde dat zeer.

Oma is indrukwekkend, maar de meeste andere personages overstijgen niet het niveau van een leuk projectje op een toneelschool.

Reden genoeg om direct een heel lage score uit te delen, ware het niet dat de beelden vaak prachtig zijn en er enkele scènes in zitten die mij zeer ontroerden en die me er toe aanzetten om de meeste tijd alle gebreken van de film maar te verdringen in de hoop dat het allemaal nog goed komt. Als dan inderdaad ook Gere nog eens ten tonele verschijnt is alle hoop verdwenen. Jammer!

Wat een rare kritieken, jullie hebben zeker geen neven en nichten waar je lekker super spontaan mee omging. ?

Echt niet, en wat heeft dit, als 't zo zou zijn, met vertelkunst te maken.

Papagaai-gedrag hier

Ik vond dat juist prachtig en naturel gedaan, en wat schotelt Kurosawa weer eens een gelaagd beeld voor van het vallen van de atoombom in Nagasaki én hoe de verschillende generaties daarmee omgaan.

Maar wat ik echt mooi vond was het inzicht dat het geeft hoe het effect van het vallen van de atoombom geweest moet zijn.

Zelden ook zo'n mooie indrukwekkende slotscene gezien.

Briljantje dit.

Voorlopig 4.5 maar sluit een 5 niet uit. Snel achter de DVD aan.

Vrolijk? Aardige, perfecte kinderen? Is de kritiek van deze film op de eerste generatie van 'na de bom' je dan echt geheel ontgaan? De ouders die zich bijna geheel bezighouden met geldverdienen en carrieres, terwijl het juist de jongere generatie is, die wel belangstelling heeft voor oma en haar leeftijds- en lotgenoen? Ik vind het schrijnend en erg bijzonder dat Kurosawa dat in deze film heeft laten zien.

Ik heb nog nooit eerder een film gezien over de beleving van Japanse burgers ten tijde van de atoombom en de periode daarna, een enkele docu daargelaten, en ik ben blij dat in ieder geval Kurosawa dit filmmonument gemaakt heeft.

Alsof dat nog niet genoeg is, is hij ook in deze film weer gul met prachtig beeldwerk, fantastische kleuren en een sublieme cast.

4,5* en niks jammer aan.

Ben ik toch niet met je eens. Het heeft duidelijk een vakantiestemming en neefjes en nichtjes die eindelijk eens ongestoord bij Oma zijn.


Madadyo staat op 5, ik vind het een bittere wrange film. Dus wederom slaat het nergens op.

Perfect ? Ze klieren elkaar de kot uit als 't kan. Zie de grapjes etc.

ja, zo waren ze onder de indruk van 't verhaal van hun oma. Nogmaals, niks raars aan.



Alsof kinderen van die leeftijd dat standaard willen.

Als je het verhaal een beetje gevolgd hebt, komt ie niet zomaar opdraven. hij laat er zijn stervende vader voor in de steek, om zijn tante op te halen. En respect en spijt te tonen. Juist heel mooi element in de film.



hehe, eindelijk eens.

Denk dat herziening wel helpt Ramon, ook flauw van mij om een post van 2003 te nemen, maar ja, er staat weinig anders

Je gelooft niet hoeveel super spontane familiekiekjes van super spontaan gegroepeerde neefjes en nichtjes ik wel niet heb.

Ik geef een relatief lage, afwijkende waardering en neem de moeite om die te motiveren. Beetje irritant om te zien hoe nota bene een crew-member dan met de reactie komt dat de user maar wat napraat of niets te melden heeft.

Heb je niet toevallig ook een super spontaan neefje dat graag een mop verteld en meteen de noodzaak voelt hem uit te leggen?

Hoezo, je waardering was consequent de waardering die er stond ?

Verkeerd begrepen, ik viel je niet persoonlijk aan. Was ook min of meer een grap. Ik vind jouw huidige reactie eerder flauw. Wat heeft mijn filmsmaak met crew-member te maken, vraag ik me af. Toch helemaal niks toch ?

Laag t.o.v. de stemmen die er stonden toen ik de mijne gaf. Maar daar gaat het niet om.

Uiteraard helemaal niets. Wel dat je een user pappagaaiisme verwijt of schrijft dat er verder niets staat dan Ramon's posting. Zo kwamen je opmerkingen over.

Ik snap um helaas niet

Kurosawa op de Ozu-toer.

Beviel me wel, al lijdt de film wel onder onnatuurlijke 'verklarende' dialogen. Typisch Aziatich, denk ik....

Ik bedoel dan dialogen als:

Neef: "waar zijn die verbrande ceders?"

Nicht: "oma zei dat ze er nog stonden!"

Neef: (als ìk hèm was geweest!): "Ja tuthola! Daar was ik zelf òòk bij, nietwaar?"

Of: "Opa is omgekomen door de atoomaanval op Nagasaki"

Ik mag toch hopen dat de andere 3 kleinkinderen dit toch ook al wisten???? Lekker overbodige opmerking!

Ha! Dat had ik ook, al vind ik wel dat Gere er totaal niet uiziet alsof hij Japans bloed in zich heeft stromen. Zeker een kind van de Hawaïaanse melkboer in plaats van van de broer van oma!

Toch: het kleinburgelijke Ozu-achtige en de af en toe heel mooie plaatjes (de eindscène!) maken de film tòch de moeite van het bekijken waard!

Ondanks dat dit een film van Akira Kurosawa is had ik vreemd genoeg toch redelijk lage verwachtigen. Nergens op gebaseerd, want dit is gewoon alweer een prima film.

We krijgen op een subtiele manier de nasleep te zien van de atoombom die gedropt werd boven Nagasaki. We krijgen het voornamelijk te zien door de relatie van een oude kranige oma met haar kleinkinderen. Er worden verhalen verteld en de kleinkinderen nemen ons mee op een tocht door de stad. Zo krijgen we diverse monumenten te zien en nog enkele andere mooie plaatsen. Ik was er toch wel van onder de indruk.

Duidelijk is dat de oude generatie die de bom nog heeft meegemaakt nog steeds zwaar onder de indruk is. De kinderen raken ook gefascineerd door de verhalen die ze van hun grootmoeder te horen krijgen. Opvallend is echter dat het de generatie daartussen (volwassenen) weinig schijnt te doen. Zij zijn bezig met hun eigen leven en lijken heel wat minder stil te staan bij het drama uit het verleden. Ach, misschien is het ook wel begrijpelijk dat ze zo redeneren. We leven nu éénmaal in een maatschappij waar alles om werk en geld draait.

Over de acteurs kan ik enkel positief zijn. De kleinkinderen doen het gewoon goed. De vader van het gezin is ook een bekend gezicht, een vaste acteur van de latere Kurosawa films, en ook in andere bekende films heeft hij zijn opwachting gemaakt. Prima acteur! En ook met de aanwezigheid van Richard Gere is niets mis. Ik heb hem niet vaak gezien in andere films, maar hier vult hij zijn rol toch prima in. Al speelt hij wel een redelijk kleine rol.

Maar de echte ster van de film is toch wel de oude vrouw. De actrice heet Sachiko Murase en zij zet hier een erg mooie acteerprestatie neer. Ook ik was geboeid aan het luisteren toen ze over het oog vertelde.

Het is dus een mooie en op momenten ontroerende film met toch wel een tragisch verhaal, en door de relatief korte speelduur kijkt de film makkelijk weg. Moeilijk te vergelijken met andere Kurosawa films, maar zoals steeds levert deze regisseur weer een prima film af. Ik heb nog lang niet alle films van hem gezien, maar tot nu toe werd ik nog nooit teleurgesteld. Ook hier kan ik weer een mooi cijfer aan kwijt.

Tsja, genoeg aan te merken op deze film. Het verhaal staat tot in het extreme in dienst van de boodschap en dat maakt het script nogal geforceerd. De drie generaties vertegenwoordigen meer een idee, de oma is het oude Japan van de bom, de ouders zijn zijn na-oorlogse Japan van succes en niet aan het verleden denken en de jeugd is de hoopvolle toekomst. Generaliserend en karikaturaal.

Maar toch is dit een film die dat vaak weet te overstijgen en dat heeft een paar redenen. De eerste reden is de oma. Prachtige innemende rol (overigens de laatste rol van de actrice, ze was 86, haar eerste film op IMDB was een Shimizu uit 1931). Daarbij komt dat de film bij vlagen me wel degelijk wist te raken en overbrengt wat Kurosawa te zeggen had. het besef dat dit bijna zijn laatste film was versterkt dat. En dan betekent zo'n eindscene ineens nog meer en heb je toch ook het gevoel dat dit een van de laatste dingen is die Kurosawa de wereld nog kwijtwilde.. Tel daarbij op de fijne rustige sfeer en de vaak mooie beelden en ik ben toch om.

Kleine 3.5*

Zeker niet de beste film van Kurosawa, maar slecht is het zeer zeker niet. De film bevat niet het beste verhaal, maar gelukkig wordt dat enigszins gecompenseerd door enkele erg mooie shots. De oma is een erg sympathiek vrouwtje, voor wei de kinderen een enorm ontzag en waardering hebben en daarnaast acteert zij ook nog eens zeer goed. Daarnaast heeft de film zijn ontroerende momenten en is het leuk om te zien hoe de kinderen steeds meer te weten komen over hun familie en de Tweede Wereldoorlog. Vijf minuten voor het einde van de film zit ik in twijfel tussen drie sterren of een kleine drieënhalve ster. Maar dan sluit Kurosawa af met hetgene waar hij zo goed in is. Een werkelijke fenomenale eindscene in de stromende regen met schitterende muziek, waarbij de kinderen half rennend en half vallend hun oma achternagaan. En weg is ineens mijn twijfel!

3,5*

Een simpele maar geslaagde film. Hoewel er weinig gebeurt en het acteren/script verreweg van realiteit staat, heb ik erg genoten. Ook visueel was de film niet erg bijzonder. Toch was het een bovengemiddeld filmpje. Het had iets. Iets... En wat een schatje is Kané toch, Aziatische oma's zijn altijd lief, haha.

3,5 ster

Ik heb toch wel wat betere drama's gezien dan dit, nee, viel me gewoon tegen, je houdt ervan of niet.

Sympathieke 'kleine' film van Kurosawa, die inderdaad naar Ozu voorbeeld is geschoten.

Over een lief oud omaatje dat met haar verhalen van vroeger haar kleinkinderen weet te boeien en te inspireren, terwijl ze tijdens de vakantie bij haar verblijven.

Ze gaan vervolgens op pad en op zoek naar locaties / voorwerpen die bij de verhalen horen en gebruiken hun fantasie bij het spelen.

Het is wel erg nadrukkelijk een film die poogt de gevolgen van de atoombom op Nagasaki te herdenken. Soms wat schoolmeesterig, maar het stoort niet.

Leuk om Richard Gere wat woorden Japans te horen spreken.

Opvallend en origineel einde.

Rhapsody in August is een film die ik waarschijnlijk zelf nooit gezien zou hebben. Doordat een van mijn ouders hem een tijd terug ergens heel goedkoop van heeft meegenomen, heb ik hem gisteravond toch bekeken. Het was waarschijnlijk mijn eerste ervaring met de Japanse film.

Dat dit een bijzondere film is lijkt me duidelijk, maar of ik het ook een goede film vond, is een ander verhaal. De film begint met een zeer lange intro (het voorlezen van de brieven). Daarna was het me een beetje onduidelijk waar het verhaal nu precies heen wilde. Ik begreep dat Kane voor de (moeilijke) keuze stond om naar Hawaii te gaan, maar de film maakt gebruik van een aantal langdradige stiltes en dialogen. Hierdoor lag het tempo aan de lage kant. Daarnaast kwam het af en toe een beetje houterig over. Het acteerwerk van de kinderen was bij vlagen ook niet al te best naar mijn mening. De rol van Kane vond ik ook een beetje beperkt. Wellicht dat die een beetje meer uitgewerkt kon worden. Het einde is erg apart en ik snap dan ook dat sommigen dit sterk vinden, maar wat mij betreft was het een beetje te 'plots'.

Toch zie ik zeker wel positieve punten aan de film. De settings maken het namelijk - ook voor de kijker die niet van dit soort films houdt - een stuk vermakelijker. Het levert een paar mooie plaatjes op. Daarnaast is het natuurlijk ook mooi dat de film zo uitgebreid stilstaat bij de slachtoffers van de atoombom in Nagasaki. De mooiste scene uit de film vond ik dan ook als de familie het monument bezoekt, opgevolgd door de oude klasgenoten. Daarnaast doet de volwassen cast het naar behoren. Ook het opvallende bijrolletje van Richard Gere als Suzujiro's zoon was een pluspunt.

Ik kan goed begrijpen dat mensen dit als een meesterwerk zien. Voor mij gaat dat helaas niet op. Ik vond het interessant om eens gezien te hebben, maar de film wist meerdere malen mijn aandacht niet vast te houden en ik vond het, ondanks het vrij korte speelduur, ook bij vlagen aan de lange kant. Desondanks dit weerhouden bovengenoemde pluspunten mij ervan de film te haten. Ik denk wel dat dit inderdaad een geval is van 'kwestie van smaak'.

2,5*

Een filmmaker die in 7 verschillende decennia minimaal 1 meesterwerk(je) heeft gemaakt ben ik nog niet tegengekomen, maar Kurosawa mag zich in elk geval scharen in een beperkt (en persoonlijk) rijtje van regisseurs die het lukte om dit in 6 decennia te doen.

Meesterwerkje is wel van toepassing. Heb nu een film of 20 gezien van hem en dit is misschien wel de kleinste film van hem en ook een van de intiemste. Zowel in opzet als qua personages/ uitwerking van het verhaal. Thematisch is het eigenlijk een erg grote film. Kurosawa is altijd al een cineastische- overbrugger geweest van oost naar west. Nu neemt hij het thema eens letterlijk. Het gaat over de overbrugging van oost en west en afrekenen met iets dat geweest is. De kleinkinderen gaan allemaal gestoken in Amerikaanse t-shirts, terwijl oma door de afwezigheid van haar man nog steeds dagelijks geconfronteerd wordt met een niet meer te vergeven daad. Verschillende generaties die nog steeds op hun manier met oud zeer omgaan. Onschuldig (de kleinkinderen), bevooroordeeld en berekenend (“don’t mention the war!”, de ouders) en met een nooit meer uit te wissen trauma door elke ader (oma).

Het resultaat is een prachtig intieme film. Intiem omdat de lach en traan die ik erbij kreeg kwam door ‘kleine’ dingen. Mensen die aardig voor elkaar zijn. De spelletjes van de kleinkinderen. Het bezoeken van een oorlogsmonument. Het menselijke van de personages viel helemaal goed bij mij. Het acteren was sterk en het ziet er allemaal vrij prettig uit. En die twee zaken ondersteunen het allerbelangrijkste bij deze film. Gevoel. Als je niets voelt bij hetgeen ik omschreef zal dit niet zo’n bijzondere en misschien wel een matige film zijn. Ik ging er in elk geval ademloos in op. 4 sterren.

Een goed dramafilm...

Goed verhaal...

Prima acteerwerk...

Bekende jong acteur Richard Gere...

Redelijk kwaliteit breedbeeld

(geen HD aanwezig)...

Redelijk achtergrond geluid

(geen Dolby Digital aanwezig)...

Knappe voorstelling van hoe 45 jaar na het drama van Nagasaki, drie generaties omgaan met de wonden die de Bom heeft geslagen.

Dat Amerikanen niet graag aan de feiten worden herinnerd zit er ook in, maar het plotse optreden van Richard Gere leek mij binnen het geheel van de film storend en zelfs een beetje potsierlijk.

Matig tempo, maar toch bewondering voor de fotografie, de kleuren en de beeldcomposities. De beelden van het oude dametje zijn expressievol (wat een sloscène) en vaak niet zonder ontroering.

Fijne film die richting het einde wat wegzakt. Een film over de bom, aan het einde van zijn leven maakt Kurosawa dan eindelijk een film erover (I Live in Fear ging vooral over de dreiging van een atoomoorlog, niet zozeer over de bommen op Japan. Want ondanks 75 jaar atoomdreiging is er nog steeds maar 1 land hier ooit mee aangevallen. Ook een film voor internationaal publiek waar dat publiek middels de Japanse kinderen die ook onwetend zijn worden meegenomen in de gevoelens van mensen die overlevenden en nabestaanden zijn.

Zeker het begin is heerlijk kabbelend, echt in de stijl zoals zoveel hedendaagse Japanse films (het hele oeuvre van Koreeda bestaat daaruit). Fijn geacteerd ook en niet heel subtiel qua vertelwijze maar die werkt wel. Grappig om Richard Gere te zien die Japans praat. Enfin, ondanks enkele mooie scènes nog zo na de helft (bij die school) gaat de film aan het eind een beetje als een nachtkaars uit. Vooral omdat de film nogal stuurloos is. In het begin is dat allemaal prima, aan het einde wreekt zich dat. Maar als geheel nog steeds een dikke voldoende. 3,5*.