Kagemusha (1980)

mijn eerste "Kurosawa", en het is me heel goed bevallen, schitterende kostuums, muziek, regie, cinematografie, een meesterwerk.
Meesterlijke eindscènes.
Een tweede kijkbeurt kan 'm alleen nog maar meer opleveren, voorlopig :
**** 4 op 5 ****

Mooie beelden, maar het plot is toch wat aan de magere kant voor z'n lengte. Had toch wel een half uurtje korter gekund, denk ik. Maar toch zeker geen slechte film. 3 *

Het camerawerk, de decors, de kostuums, de montage... deze film oogt echt fantastisch. Over het verhaal ben ik wat minder te spreken. Een aantal momenten waar Kagemusha op een soms bijna slapstick-achtige wijze de rol van Shingen over neemt sporen niet met het serieuze karakter van de rest van de film en ik ben het hier ook gedeeltelijk met Queto eens... er had wel wat meer verteld kunnen worden met deze speelduur.

Toch is dit verder zeker de moeite waard. De energieke battles, prachtig in beeld gebracht en ondersteund door mooie muziek zijn een genot om naar te kijken en zien er bovendien lekker verfrissend uit.

Maarja, Akira heeft ze imo toch wel 's beter gebakken... 3,5*

Ik ben het helemaal eens met Q .

Mijn eerste Kurosawa, want ik zag deze film toen ik een jaar of 7 was! (23 jaar geleden) Zag hem enkele maanden geleden pas voor de tweede keer en herinnerde me toen pas hoe ik jaren nachtmerries heb gehad van vooral die laatste veldslag...

Mijn eerste Kurosowa, erg mooie film, ben benieuwd naar ander werk van hem.

Mijn tweede Kurosawa. Net zoals Ran cinematografisch een juweeltje. Mooi muziek en bijzonder indrukwekkende scènes, alleen ben ik bij deze van Kurosawa minder tevreden met het plot. Vooralsnog,

3,5*

Mijn derde en meteen favoriete Kurosawa. Hoogstaande karakterstudie gefocust op personage en dialoog. De film heeft een geheel eigen sfeer, die te danken is aan de sterke visie van Kurosawa over de Japanse dynastie en de briljante costume design. Visueel is Kagemusha van hoge klasse, typische Kurosawa shots die stuk voor stuk schilderijen opzich zouden kunnen zijn. Verder een prachtige setting, sterk verhaal met veel symboliek over een dief die zich moet transformeren tot warlord en perfect gecaste acteurs. 5*

Kurosawa had voor aanvang van filmen elk shot uitgetekend in kleur. Een briljante extra feature op de Criterion disc: elke schets is te zien. Criterion rocks!

Trouwens, na het zien van de film, ben ik opeens heel erg tevreden met die Kagemusha dvd die ik van je heb overgenomen. Herzieningen zullen volgen, daar is Kagemusha de juiste film voor.

Geen slechte film, inderdaad, maar de soms warrige plot kan amper boeien... Het conventionele camerawerk levert af en toe een pareltje van een shot op en vooral de schitterende score maakt deze film toch bijzonder... Maar zelfs voor de (korte ) versie van 162 minuten viel het mij al zwaar om te kijken en vaak betrapte ik mezelf erop om aandachtloos naar het scherm te zitten staren.
Zeker niet slecht, maar gewoon véél te traag. Vraagt misschien om een herzage binnen een tiental jaartjes (een goed voornemen, zoals die vele andere die nooit in daden omgezet worden)?
2,25*

Vervelende film. Ben tot tweemaal toe over twee dagen in slaap gevallen bij deze film,wat me niet vaak gebeurd. Bijzonder trage, lege en oninteressante Kurosawa. Het chaotische plot interesseerde me weinig en die werd onnodig lang uitgerekt. Buiten wat mooie plaatjes om en wat leuke scenes hier en daar stelde Kagemusha me over het geheel erg tegen. Soundtrack vond ik ook irritant en voegde weinig tot niets toe aan de film.
Teleustellende Kurosawa dus, een regisseur die me met Ran een goede film heeft voorgeschoteld maar die mij verder nog geen één keer echt heeft weten te overtuigen. Heb ook nog maar weinig gezien maar zo wekt hij mijn interesse niet echt.
2*

Ik kreeg overigens en kopie van de franse release in handen gedrukt. Blijkt dat deze gewoon een nederlandse sub heeft. Gauw achteraan............

Het blijft voor mij altijd even wennen, die Aziatische films. Hun cultuur verschilt zo erg van de onze dat ik altijd wat langer nodig heb om in de film te komen. Ja, ik weet dat het eigenlijk een zwakte is, maar het is niet anders. Ook bij Kagemusha moest ik op het begin moeite doen om door te zetten en de film af te kijken. Gelukkig werd de moeite dit maal geloond.

De oude Japanse cultuur met zijn stijve gebruiken, eeuwenoude tradities en weinig waarde voor individualiteit staan in deze film centraal en dat werkte wel prettig. Kurosawa verteld een boeiend verhaal over een man uit de onderste laag van de sociale ladder die de plaats inneemt van een clanleider. Het verschil tussen beide mannen wordt pijnlijk duidelijk, maar is wel interessant om te volgen. Kurosawa lijkt niet kritiekloos te staan tegenover oude Japanse gebruiken.

De beelden zijn zoals bij Kurosawa gewoon weer prachtig en met name op het slagveld komt de film op dit gebied goed uit de verf. Minstens zo mooi zijn de beelden die we na het slagveld aantreffen: honderden dode, of zwaar gewonden mensen en paarden die massaal op een veld liggen te creperen. Opzienbarend om te zien.

Jammer dat de eindslag mij buiten het visuele vlak verder weinig overtuigd. Ten eerste vond ik het al weinig te maken hebben met het verhaal van de kagemusha. En ten tweede klopt het niet met het personage van de zoon van de clanleider. Deze zoon, die intussen de leider is geworden, wordt eerder in de film omschreven als een meester op het slagveld, maar hierin zent hij al zijn mannen naar een overduidelijke dood en lijkt hij vanaf het begin al niet te weten wat hij doet. Erg vreemd en zoals gezegd niet overtuigend.

Maar verder wel een boeiende film, die onder het avontuurlijke laagje ook wat diepgang heeft. Toch verwacht ik iets meer van Kurosawa na Seven Samurai. Gelukkig staat dit niet bekend als zijn beste werk en kan ik waarschijnlijk nog veel moois verwachten.
3,5*

Ondanks dat dit inderdaad niet Kurosawa's beste werk is, is de film nog steeds zeer wel de moeite waard.

Minder spectacel en meer drama, flinke kritiek op het oude feodale Japan ook. De film deed me wel een beetje denken aan Kobayashi, die deze thematiek ook aanhaalt in de films die ik van hem gezien heb.
Het plot is helaas wel wat dunnetjes en het duurt een tijdje voordat de film lekker op gang komt. Goed Kurosawa geeft daarna wel waar voor het wachten. De man weet weer enkele fenomenale beelden tevoorschijn te toveren uit zijn filmkoker, waarbij vooral de scènes op het slagveld met massa's paarden en soldaten niet minder dan indrukwekkend te noemen zijn. Ook laat de man de regen weer lekker met bakken tegelijk uit de hemel vallen.

Toch deed hij het 5 jaar later met Ran alsnog beter, die film heeft dezelfde wat zwaarmoedige, dramatische sfeer maar is qua plot boeiender en afwisselender en qua actie nog spectaculairder.

Kagemusha is goed voor een mooie 3.5*

Kagemusha is niet zomaar een samoerai-film, zoals Kurosawa die voordien heeft gemaakt (Shichinin no samurai = Seven Samurai en Yojimbo). Dit is een film die meer de historie van een duistere tijd in Japan als uitgangspunt heeft. Tussen 1573 en 1603 werd om de macht gestreden, niet die van de keizer die als vanouds onaantastbaar bleef, maar om de feitelijke heerschappij. De Takeda-clan is een van de groepen, twee andere daimyô worden in de film genoemd: Nobunaga Oda en Ieyasu Tokugawa (ik heb hier de moderne Westerse naamvolgorde gebruikt, terwijl die eigenlijk eerst familienaam dan persoonlijke naam behoort te zijn). Uiteindelijk (niet getoond in de film) is de laatste de winnaar want de keizer verleent hem in 1603 de titel van séi-i-tai-sjôgoen (= groot opperbevelhebber ter onderwerping der barbaren). Nog tijdens zijn leven, in 1615, wordt Japan bijna hermetisch afgesloten van de buitenwereld (schipbreukelingen uit den vreemde werden op het strand om het leven gebracht) en de handel met Europa verliep uitsluitend via de Hollanders op het kunstmatige eiland Decima bij Nagasaki. Kurosawa schuwt niet een bepaald onderbelicht aspect van het samoerai-leven in beeld te brengen (hoewel je het moet weten om het te merken), namelijk de (seksuele) relatie tussen meester en schildknaap. Let op de jongeman die telkens bij Nobunaga Oda in beeld komt (stoel klaarzetten, wijn brengen): hoewel hij in de film niet wordt genoemd is hij (de historische) Ranmaru Mori (zie ook imdb). Vergelijk een en ander met de film Gohatto uit 1999 (Engelse titel: Taboo).

Naast de Special Edition (2 DVD) nu ook als 1-DVD verkrijgbaar voor prijzen, variërend van eur 6.66 (Media Markt) tot eur 7.99 (Mediadis.com).

Leuke film die nog leuker wordt met wat historische achtergrond informatie (zoals gegeven door ags50!). Voor mij is deze film leuker dan Ran, die af en toe gewoon saai vond.

Veel mooie beelden en sterk acteerwerk (de dief speelt èrrug goed!) zorgden ervoor dat ik me totaal niet verveelde, ondanks de lange speelduur.

Toch wel mooie film. Het plot gaat misschien niet te diep maar is wel goed uitgewerkt. De massale gevechten maken eigenlijk vooral indruk omdat je er niets van ziet, en vooral moet vertrouwen op de reacties van de personages om een indruk te krijgen. Dit is zeker meesterlijk gedaan bij het einde, wanneer je eindelijk het slagveld te zien krijgt (bezaaid met lijken en creperende soldaten/paarden).

Ondoorgrondelijke, maar zeer interessante film van Kurosawa. Een integer stukje werk over erecode en tradities binnen de Japanse clans. Opvallend is de soundtrack die wat bombastich is, terwijl de film voor de rest vrij ingetogen is. Best een lange zit, een laag tempo, maar ik vond het de moeite waard om eens te zien.

Opvallend aan het begin: het Fox logo kwam langs. normaal zie je dat Toho logo. Hoorde tijdens de extra's dat dit dus kwam doordat George Lucas en Francis Ford Coppola Fox overhaalde deze film te financieren.

3,5*

Verdienstelijke film met enkele erg mooie momenten, maar toch één van de minst interessante films die ik van Kurosawa zag. Het feit dat ik ook niet bijster geïnteresseerd ben in die historische periode beïnvloed dat misschien een beetje, maar ik had ook het gevoel dat er meer zat in het thema van de dubbelganger en hoe de omgeving hiermee omgaat. De film biedt te weinig echt sterke scènes om de volledige speelduur te kunnen boeien, ondanks enkele groots uitgewerkte veldslagen e.d.
Hoogtepunten waren de scène waarin men de kruik naar het midden van het meer vaart (bijzonder sfeervol, plus ook mooi in beeld gebracht hoe de dubbelganger de drie spionnen in de gaten houdt), de slow-motion beelden van het slagveld op het einde van de film en vooral het fenomenale shot van het leger te paard dat tegen het zonlicht over de heuvelrug rijdt, terwijl op de voorgrond andere krijgers toekijken (één van de knapste filmshots die ik sinds lang zag).

Kagemusha is een eerder steriele film die door te weinig echt interessante momenten niet helemaal weet te overtuigen. Een groots opgezette film - waarvan de Amerikaansklinkende, bombastische soundtrack me niet echt een goede keuze leek -, dat wel, maar Kurosawa kan beter. Ik hoorde dat Ran beter is, die film hoop ik dan ook één van de komende dagen te kunnen bekijken.


3,5*

Eergisteren keek ik Kagemusha voor het eerst en vandaag al voor de tweede keer.
De openingsscène is al meteen grote klasse met twee keer Tatsuya Nakadai in beeld. En dan moet je denken dat deze Tatsuya Nakadai normaliter niet eens in de film aanwezig zou zijn. De hoofdrol was weggelegd voor Shintarô Katsu. Maar die kwam opdagen met zijn eigen filmploeg en daar was Kurosawa natuurlijk niet zo blij mee. Er volgde een ruzie waarna Katsu al tijdens de eerste draaidag kon vertrekken. Geen hoofdrolspeler meer en dus werd Tatsuya Nakadai opgeroepen. Ik zal er niet om treuren want beiden staan in mijn top 3 van favoriete acteurs.

Op visueel gebied is Kagemusha echt een pareltje. Vooral het Himeji kasteel vind ik prachtig, misschien wel het mooiste gebouw dat ik ooit heb gezien. Maar ook al de rest ziet er dus erg goed uit. Maar met zo een perfectionistisch ingestelde regisseur aan het roer kan je ook moeilijk iets anders verwachten. Kurosawa tovert alweer regelmatig erg mooie beelden op het scherm. Beelden die hij al lang daarvoor in zijn hoofd had. Voor het filmen tekende hij namelijk honderden gedetailleerde tekeningen, die daarna perfect tot leven kwamen in de film. De man was werkelijk een ware kunstenaar.

Het historisch verhaal vind ik echt top en ik zat dan ook meteen helemaal in de film. Net na de eerste kijkbeurt wou ik de film al zo snel mogelijk opnieuw zien. Bij de tweede kijkbeurt vielen me meer dingen op en voelde ik me emotioneel ook meer betrokken bij de personages. De kagemusha komt ook regelmatig in hachelijke situaties terecht waarbij men hem dreigt te herkennen of waar hij het om een andere reden moeilijk heeft. Hij weet zich hier telkens op een originele of ludieke wijze uit te redden. Tot het moment komt wanneer hij van zijn paard valt.

Kagemusha bevat meerdere sterke momenten, ik vind het dan ook moeilijk om één favoriete scène uit te kiezen. Persoonlijk vind ik de scène erg mooi wanneer de kagemusha voor de vijf bedienden zit en er een luchtige sfeer heerst, waarna hij dan een perfecte imitatie van Takeda Shingen laat zien onder begeleiding van sterke muziek.
Het mistige meer waar men Takeda's lijk in laat zakken terwijl de kagemusha spionnen afluistert zorgt ook voor een mooie scène.
Een ander memorabel moment is het brutale en onbeschofte afscheid van de kagemusha in de gietende regen. Zo zie je maar wat zo een man waard is. Regen en Kurosawa is trouwens wel vaker een mooie combinatie geweest.
En denk aan het slagveld met honderden dode en stervende samoerai en paarden. Erg indrukwekkend, misschien ook wel omdat je eigenlijk amper iets van de actie vooraf te zien krijgt. Het gevolg van een vreselijk domme en onbesuisde actie van Takeda's zoon, die vooraf nog meermaals gewaarschuwd werd om niet aan te vallen.

Dit zijn zo ongeveer mijn favoriete momenten, maar het is toch vooral het geheel wat het zo sterk maakt. Zo een sfeervolle film verdient het niet om ingekort te worden, toch heeft men dat gedaan en het is dan ook jammer dat de volledige versie hier niet te zien is. Ik begrijp echt niet waarom men zoiets doet. Al mogen we natuurlijk wel George Lucas en Francis Ford Coppola bedanken want zonder de hulp van deze mannen was deze film er misschien niet eens geweest.

Kagemusha is het zoveelste meesterwerk van maestro Akira Kurosawa.

De film was er wel geweest, maar niet in deze vorm. Het is een historisch gebeuren dat zich afspeelt tijdens de Edo periode. Hier vechten Shingen, Nobunaga en Kenshin om de macht die het Shogunaat van Japan oplevert.
Je ziet dus ook de historisch correcte aankleding, de correcte wapens (geen katana's in een oorlogssituatie maar tachi's), de helmen met hun correct helmtekens, de vlaggen, kortom het is een minutieus uitgewerkt verhaal met een niet minder schitterende cast. Met de "Seven" zeker zijn beste film.
In feite gaat het om de strijd rond het Osaka Castle, Takaeda Shingen sneuvelt en dat proberen zijn vazallen zo lang mogelijk geheim te houden. Het is een fantastisch spektakel om te zien, met grote vaart gefilmd en geen ogenblik vervelend. Ik kan me heel goed voorstellen dat Ford en Coppola gegrepen werden door de dynamiek van deze grootmeester van de Japans film.

Wat is het grootste verschil tussen deze film en Ran? En is het beter of slechter?

Wat een krachtige film zeg! Dat einde alleen al! De film bestaat voornamelijk uit gepraat en veel van het dialoog is voor bij me gegaan. Vooral gepraat over clans, shogun en andere dingen die niet erg goed voorgesteld worden in het verhaal. Misschien moet ik Japans beter begrijpen om de film (ook Ran en Yojimbo bijvoorbeeld) beter te begrijpen. Maar voor de rest, de karakters, de fotografie, de acteerprestaties, kostuums, situaties en dergelijke, alles is tot in de puntjes uitgevoerd, en hoewel Ran een emotioneel krachtiger werk is is Kagemusha in zoveel opzichten een even krachtig werk en een terecht epos in het oeuvre van Kurosawa. Wat een meesterwerk!

Een vermakelijke en goede Kurosawa, maar geen film die echt kan concurreren met zijn toppers.

Het verhaal is zeker interessant. Een man die qua uiterlijk zo enorm op de hoogste leider lijkt, dat hij op dat gebied gemakkelijk zijn plaats in kan nemen. Het probleem is echter dat hij afkomstig uit de onderste regionen van de sociale ladder, waardoor hij totaal niet bekend is met hoe hij zich op dat hoge niveau moet uiten en gedragen. Daar weet Kurosawa in ieder geval redelijk veel uit te halen.

Visueel is de film ook erg mooi. Het kasteel waar de film zich grotendeels afspeelt, ziet er echt indrukwekkend mooi uit. Alles lijkt tot in de details helemaal verzorgd. Verder valt hier net als in Kurosawa’s latere film Ran het kleurgebruik op. Het rood, groen en blauw zie je regelmatig terugkomen en daardoor zie je als kijker vaak al snel, met wie we te maken hebben, iets wat ik op zich altijd wel fijn vind. In het midden van de film heeft onze Kagemusha een droom, waarin hij een raar iemand tegenkomt. Die droom is best onheilspellend en ziet er ook erg mooi en surrealistisch uit. Een erg mooie scène is dat.

De film kent verder prima acteerwerk. Tatsuya Nakadai is toch wel een erg goed acteur, zo bewijst hij ook hier. De muziek is wat minder en soms wel erg bombastisch, iets wat ik van Kurosawa eigenlijk niet verwacht had. Het einde van de film was en lichte teleurstelling. Ik vond de keuze van de zoon onbegrijpelijk. Sowieso deed dat personage mij niet zo heel veel, waardoor ik op het eind ook dacht, van eigen schuld, dikke bult. Dat was wel jammer, een wat andere afloop, had ik waarschijnlijk beter gevonden.

Desondanks is Kagemusha een bovengemiddelde film, die grotendeels behoorlijk boeiend is en waarbij ik me weer prima vermaakt hebt.

3,5*

Een geslaagde film weer van Akira Kurosawa, waarvan het inmiddels al weer heeeel lang geleden is dat ik een film van hem heb gezien. Wat dit betreft weet ik niet echt wat ik hiervan moet samenvatten, want dit was weer zo'n typische Samurai/Feodale film van hem, netzoals Ran en Seven Samurai. Het verhaaltje was wel zeker te pruimen en ook de opbouw en de decors en de kostuums waren weer prachtig en bevatte dit weer veel mooie sfeervolle beelden. Verder zagen de gevechten er ook erg goed uit. Het acteren is weer iets als toneelspel. Dat kom je wel vaker tegen in oudere Aziatische films.

Verder was dit zeker wel te pruimen.

3,5*

Las dat vandaag eigenlijk pas voor het eerst dat Katsu de hoofdrol zou spelen in Kagemusha. Was wel interessant geweest. In het artikel dat ik las koos Katsu er trouwens zelf voor om weg te lopen, maar dat terzijde. Moet nodig Ronin-gai gaan kijken - om weer eens een non- Zatoichi Katsu te zien.

Swift as the wind. Quiet as a forest. Fierce as fire. Immovable as a mountain

Eigenlijk is het schandalig. Wanneer je moet gaan blokken is het verdomd schoon weer maar wanneer je dan eindelijk je verlof hebt, giet het pijpenstelen. Tjah, dan daalt je gemoed ook onder nul en dan is er voor mij maar één manier om me te amuseren en dat is onder de dekens in mijn bed gaan liggen en een heerlijk lange film op te zetten. De keuze viel op Kagemusha, een Kurosawa die ik al jaren in de kast heb liggen maar waarvan het dus nog nooit was gekomen om hem eens op te zetten.

En ik heb eerlijk gezegd al beter werk van Kurosawa gezien. Kagemusha is zeker en vast geen slechte film maar zeker het begin is echt wel vrij tergend traag. Als er hier wat meer geknipt was geweest, dan had het de film sowieso ten goede gekomen. Nu is het meer wat wachten tot de film echt op gang komt en zelfs dan nog had ik de indruk dat ik af en toe ergens anders met mijn aandacht zat. Ook de slapstick-achtige aanpak kon ik niet altijd even hard waarderen en het geforceerde gelach van de personages voelde bij vlagen nogal vreemd aan. Toch weet de regisseur op den duur je wel vast te grijpen en zijn de veldslagen van een erg hoog niveau. Prachtig kleurgebruik, dit is voor mij tot nu toe de mooiste Kurosawa die ik heb gezien, maar het is vooral het einde dat ik erg kon waarderen. De dubbelganger die helemaal alleen met een speer op de tegenstander afloopt. Zelden zo'n mooie cinematografie gezien. Meteen krijg ik zin om me terug eens wat meer met Kurosawa te gaan bezig houden maar alleen de speelduur staat me vaak nogal tegen. Weet er eigenlijk iemand de reden waarom er in de USA release (en dus ook degene die bij ons in de winkels te vinden is) zo'n 20 minuten geknipt zijn? Niet dat ik die perse moet zien maar er lijkt geen duidelijke reden voor te zijn waarom wij het met een andere versie moeten stellen.

De film is vooral ook erg indrukwekkend. Zeker tijdens de veldslagen wanneer er honderden figuranten over heel het terrein verspreid liggen, is de film erg knap om naar te kijken. Bij dit soort Japanse (eigenlijk Aziatisch in het algemeen) heb ik altijd last om de verschillende acteurs uit elkaar te houden. Ik moet er altijd enorm goed mijn aandacht bij houden maar er was één acteur die mij direct opviel is Tatsuya Nakadai. Oorspronkelijk was het Shintarô Katsu die de rol op zich ging nemen maar toen die met een videocamera op de set verscheen met als uitleg dat hij heel het gebeuren wou documenteren voor acteerlessen, smeet Kurosawa hem van de set af. Exit Katsu en enter Nakadai. Volgens mij voor de rest nog nooit ergens tegen gekomen maar dit doet hij echt magistraal. De bijrollen zijn ook van een goed niveau maar laten nooit echt een grote indruk na. Het kwam vooral soms geforceerd aan, iets dat ik bij Nakadai in ieder geval nooit had. Alleen al de openingsscène is heerlijk om naar te kijken.

Magistrale en groots opgezette film die eigenlijk onderuit wordt gehaald door het gebrek aan een plot dat de gehele speelduur kan boeien. Visueel ziet dit er, zoals we gewend zijn van de Japanner, verbluffend mooi uit en ook de massa scènes komen tot hun recht. Qua cast is het vooral Nakadai die de show steelt, betwijfel of Katsu hetzelfde niveau had kunnen halen.

3.5*

De film heeft mij niet erg kunnen bekoren. Zoals eerder vermeld is de film aan de lange kant en is het verhaal mager. De beelden zijn wel heel erg mooi en vooral op het slagveld, hier is duidelijk denkwerk in gestoken. De choreografie is meesterlijk. Maar het verhaal had zoveel beter gekund!

In het kort. Een ter dood veroordeelde die bijna zou worden gekruisigd wordt gespaard door zijn sprekende gelijkenis op de onverslaanbaar gewaande veldheer Shingen Takeda. Hij wordt opgeleid om als dubbelganger van Shingen te fungeren om zo Shingen te beschermen. Maar wanneer Shingen wordt getroffen door een kogel is hij enorm verzwakt. Zijn wond geneest niet of niet goed en Shingen vraagt zijn clan dat als hij komt te overlijden om dan zijn dood geheim te houden om zo zijn volk en zijn clan te kunnen beschermen. Echter Shingen komt wel te overlijden doordat de schotwond niet goed geneest en hij verder verzwakt. De clan weet wat van hen wordt vewacht en zij verzwijgen de dood van Shingen. De kagemusha, de dubbelganger, moet nu de plaats van Shingen innemen. Het blijkt niet altijd gemakkelijk te zijn om die rol van clainleider te spelen. De dubbelganger stoeit met zichzelf, met zijn identiteit en de taak die hem is opgelegd. Maar uiteindelijk weet hij redelijk zijn draai te vinden, waarbij hij zich hecht aan de kleinzoon van Shingen. Het toneelstukje kan echter niet altijd voortduren en op een gegeven moment wordt hij ontmaskerd.

Je zou verwachten dat wanneer de dubbelganger wordt ontmaskerd dat het verhaal ten einde is, maar dit is niet het geval. De film gaat nog zeker een dik kwartier door. Het verhaal wat Kurosawa probeert te vertellen is mij dan ook niet geheel duidelijk. De film duurt lang en het verhaal is behalve mager zeker tegen het einde niet erg duidelijk meer.

De beelden zijn mooi, de acteurs spelen goed, maar die kunnen het magere verhaal niet redden. Een veel boeiender verhaal had kunnen worden verteld. Een happy end is niet per se nodig, maar dit einde vond ik sowieso tegenvallen. Ik hoef deze film niet nogmaals te kijken.

2 sterren

Een oude krijgsheer sterft en een look-a-like moet het stokje overnemen en de clan beschermen in rumoerige tijden. Enfin, het wordt pas echt goed, zodra er kleur aan te pas komt in de samurai-films van Kurosawa. Al die historische films in het zwart-wit steken toch wat schril af bij hoe zo'n grandioze film als dit gefilmd is. Je moet er wel voor zitten, want Kagemusha duurt maar liefst 3 uur, maar je krijgt wel waar voor je tijd. Verwacht mooi gefilmde sets, epische gevechten en het visueel mooiste is zowaar een droomsequence! Het ietwat bekendere Ran van Kurosawa vond ik ook al zo super trouwens.

"The shadow of a man can never stand up and walk on its own."

Al lange tijd wilde ik een keer een film van Akira Kurosawa gaan kijken en nu is het er dan eindelijk van gekomen.

Japan in de late Middeleeuwen. Het land wordt geteisterd door een burgeroorlog tussen de drie feodaliteiten. Shingen Takeda, de lijder van de onoverwinnelijke Takeda-clan, sterft aan de gevolgen van een kogelwond. Om aan zijn wens om zijn dood drie jaar lang geheim te houden te voldoen word hij door een dubbelvanger - een zogenaamde Schaduw krijger - vervangen. We volgen de ter dood veroordeelde dief in zijn rol als lijder.

Ik heb de iets kortere internationale versie gezien op Netflix, die door George Lucas van ondertitels is voorzien. Ik weet niet precies wat in de extra 20 minuten van de Japanse versie te zien is, maar ik heb niet het idee dat ik iets heb gemist. Tatsuya Nakadai speelde zowel Shingen als Kagemusha (ik weet niet of er in de openingsscène gebruik is gemaakt van special effects), erg goed gedaan want ik dacht echt dat het ging om twee acteurs die heel erg op elkaar leken. Overigens vond ik het wel moeilijk om personages uit elkaar te houden af en toe (en namen ook). Het acteerwerk leek in mijn ogen af en toe theatraal of over-the-top, maar dit valt waarschijnlijk toe te schrijven aan de Japanse manier van acteren. Het heeft ook wel wat moet ik zeggen. Naar het schijnt is de film vrijwel helemaal historisch correct, zelfs het verloop van de veldslagen.

Kagemusha was toentertijd de duurste Japanse film ooit en de eerste Japanse film die gelijk in het westen werd gedistribueerd. Toen Akira Kurosawa grote moeite had met de financiering van de film kreeg hij hulp van George Lucas en Francis Ford Coppola. Lucas, die zich voor Star Wars enorm had laten inspireren door Kurosawa, gaf hem een deel van de winst die hij gemaakt had. Later zou Lucas zich ook door Kagemusha laten inspireren voor het plot van Star Wars: Episode I - The Phantom Menace. De film werd opgenomen in verschillende locaties verspreid over heel Japan. Volgens George Lucas in een interview werden er meer als 5000 extra's gebruikt tijdens het filmen van de laatste veldslag. Voor de productie werden replica's vervaardigd van uitrustingen en kleding maar er zijn ook geleende museum-stukken gebruikt in de film.

Er is een scene waarin een van de lijders van een vijandige clan te zien is met drie Portugese missionarissen. In de late middeleeuwen waren er meerdere missies in Japan en al vrij snel werd het Christendom populair in de lagere klasse. Omdat de Europese handelaren veel respect hadden voor de missionarissen hadden de Japanse lijders dit ook en boden ze hun hulp bij hun missie. Ook sloten sommige Japanse lijders banden met de Christenen om het Boedisme in hun grondgebied tegen te gaan. Eind 1500 had de Kerk goede hoop om heel Japan binnen enkele jaren bekeerd te hebben. Rond 1600 werd het Christendom echter verboden in Japan en was contact met Europa verboden voor het gewone volk. De handel met de Nederlanders ging echter wel door. Tegenwoordig is ongeveer 1% van Japan Christelijk, voornamelijk de hoogste klasse. Japan heeft al meerdere Christenen met grote politieke titels gehad en vrijwel alle stromingen zijn vertegenwoordigd.

De film is best een lange zit en de rustigere scenes in het begin zijn niet altijd even interessant. Maar ergens is die rust en ongehaastheid juist erg mooi een keer. Wat de film het meer dan waard maakt zijn de ongelofelijk epische veldslagen met de duizenden figuranten en banieren (wat dat betreft deed de film me af en toe ook aan Kingdom of Heaven denken). Op meesterlijke wijze gefilmd met ijzersterke cinematografie. Soms heel statisch, zoals in het lange openingsshot dat me een beetje deed denken aan geïllustreerde oosterse sprookjes (zoals de Chinese nachtegaall van Andersen). En soms zo episch dat je er kippenvel van kreeg, zoals het shot van de soldaten voor een lage zon. Jammer trouwens dat de film in 1.85:1 (35mm) is opgenomen en niet in widescreen/panavision. De mooie orkestrale muziek van Shinichirô Ikebe (die niet heel vaak aanwezig is) geeft de scenes ook een mooie dramatiek.

Alles bij elkaar is dit een heel prettige kennismaking met Akira Kurosawa en kijk ik er erg naar uit om binnenkort Ran en Shichinin no Samurai te gaan kijken. De film mag dan niet altijd even vermakelijk zijn, het is een echte aanrader voor de filmliefhebber. Zelden zo'n briljante historische drama gezien.

Ik had veel hoop voor m'n tweede Kurosawa, maar ook deze Kagemusha wist me niet volledig te pakken. De muziek is prachtig en enkele shots zijn een ware lust voor het oog (strand met regenboog, strijders bij rode 'mist' die me heel kort even richting Goodfellas deed denken, en dan nog die gehele droomsequentie), maar de personages en de plot missen diepte. De talloze figuranten en banieren mogen dan een indrukwekkend gezicht zijn, écht meeslepend wordt Kagemusha in haar traagheid (veel long takes), visuele epiek en historische setting (meer context in de film zelf was prettig geweest) helaas nooit.