
Fast Times at Ridgemont High (1982)
Verenigde Staten
Komedie / Romantiek
90 minuten
geregisseerd door Amy Heckerling
met Sean Penn, Jennifer Jason Leigh en Judge Reinhold
Een kijk in de levens van een groep gekke scholieren, wanneer deze worstelt met de sociale druk van het verliezen van hun maagdelijkheid, het maken van een beroepskeuze en het omgaan met sadistische leraren.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=i8Klo7Ezuy0
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,2 / 94168)trailer (YouTube)various artists cd (MusicMeter)De laatste keer toen ik deze film zag (zo'n 10 jaar geleden) had ik er zo weinig over te zeggen dat ik toen maar geen review geschreven heb. Jammer. Nu dan toch maar weer een keertje herzien, om finaal m'n mening neer te pennen.
En kijk, de film krijgt er een halfje bij. Niet omdat het zoveel beter is, eerder omdat ik de laatste tijd toch ook soortgelijke dingen gezien heb die nog veel slechter zijn. Wat verder weinig afdoet aan het feit dat dit soort Amerikaanse jeugdverhaaltjes gewoon niks voor mij zijn, zeker niet wanneer ze ogen als een goedkope TVfilm.
Oninteressante personages, weinig verhaal, in plaats daarvan aandacht voor de dynamiek binnen een groepje vrienden en uiteindelijk toch een beetje drama om tot een aanvaardbare speelduur te komen. Acteerwerk is pover, visueel is het een kerkhof en qua setting is het op en top 80s. Leuk als dat je ding is, ik heb er niks mee.
Echt irritant is vooral de soundtrack, een collectie aan 80s popnummers die ervoor zorgt dat er geen momentje van rust of stilte te bekennen valt. Boeien kon het niet, maar heb me er deze keer iets minder aan gestoord dan vorige keer.
1.0*

Mooie naaktscènes ook trouwens, in een tijd dat Hollywood nog niet zo preuts was.
De film had wat mij betreft best langer mogen duren, de tijd vliegt namelijk voorbij.

4*
Sommige verhaallijnen, vooral rond de prima Jason Leigh, zijn best leuk en lief. En de film kijkt redelijk weg. Ook een heel redelijk 80s sfeertje, maar ook met brakke fotografie waardoor de film er gewoonweg lelijk uitziet. 2,0*.
Opvallend is het groot aantal bekende gezichten van acteurs die toen nog niet doorgebroken waren en een piepklein bijrolletje hebben (Eric Stoltz, Forest Whitaker) of zelfs maar heel even als figurant meedoen Nicolas Cage). Reinhold en Leigh zijn het leukst en krijgen natuurlijk ook veel meer screen time. Leigh lijkt een supersnol in wording maar haar verhaallijntje pakt toch sympathiek uit. Sean Penn blijkt opvallend weinig moeite te hebben met het spelen van een surfend wiethoofd die duidelijk niet om zijn intelligentie "cool" gevonden wordt maar om zijn schaamteloos onbezorgde en rebelse houding. Je zult waarschijnlijk ook nu op de middelbare school nog steeds kunnen waarnemen dat de allergrootste debielen het meest populair zijn.
Heckerling heeft een apart oeuvre opgebouwd en ik blijf me vooral verbazen over het stompzinnige Clueless als je het vergelijkt met intelligentere films als Loser. Ze is in ieder geval ook hier al in staat om heel verschillende types te tonen en ze niet perse in een hokje goed of slecht te stoppen.
Leuk. Vooral de scènes tussen Spicoli en zijn leraar mr. Hand zijn goud, en ik snap ook wel dat veel tieners rode oortjes kregen van een bepaalde scene met Phoebe Cates. Voor de rest is Fast Times at Ridgemont High echt een ouderwetse high school komedie die door het slimme script van Cameron Crowe, de regie van Heckerling en de acteerprestaties wel boven de middelmaat uitstijgt. Jason Leigh, Reinhold, Backer, Romanus, Cates, Walston etc. Allemaal zijn ze sterk op dreef. Maar Sean Penn stijgt er toch wel bovenuit als Spicoli.
De vijftienjarige Stacy (Jennifer Jason Leigh) heeft nog nooit seks gehad en vindt het hoog tijd dat dit gebeurt. Daarvoor vraagt ze raad aan haar wat ervarener vriendin Linda (Phoebe Cates), die een relatie heeft, maar totaal verwaarloosd wordt door haar vriend. Stacy's oudere broer Brad (Judge Reinhold) zit in zijn examenjaar en barst van de toekomstdromen en ambities. Zijn jaargenoot Jeff Spicoli (een piepjonge Sean Penn) vindt alleen surfen en blowen belangrijk en gelooft het verder allemaal wel. Dat valt alleen niet in goede aarde bij leraar Mr. Hand (Ray Walston).
Wie zoals ik de jaren tachtig bewust heeft meegemaakt kan zich aardig vermaken met deze film. Lekkere sfeer, prima muziek en flauwe humor in een prettige gedateerde jaren tachtig-setting. Voor nu drie sterren, met kans op verhoging na eventuele herziening. 3*
3,5*
Dan toch maar eens gezien, omdat high-school films er bij mij altijd wel vlot ingaan. Aangezien dit een van de allereerste was moet ik die natuurlijk niet missen. Echter was het gewoon een beetje hetzelfde voor mij als alle andere high-school komedies.
Het is allemaal vlot, leuk dat hier zo veel acteurs in spelen die later een goede carrière neer zouden zetten. Al vind ik alleen Penn er echt bovenuit stijgen als Spicoli. Leuk om een jonge Leigh, Cates, Whitaker, Reinhold en zelfs een cameo van Cage te zien. Die koppen zijn allemaal zo herkenbaar, al had ik dat niet gelijk herkend bij Leigh.
Nogmaals, vlot en vermakelijk genoeg, maar halverwege kwam ik er toch wel achter dat geen enkele keer echt heb moeten lachen om het komedie gehalte. Hooguit een kleine glimlach, maar echt heel grappig was het nergens. Daarnaast was de romantiek ook maar zo zo.
Prima resultaat, dat vlot blijft, maar echt heel goed is het nog niet echt. Wel leuk om eens een keertje gezien te hebben. Natuurlijk mag de legendarische rode bikini scene ook niet ongenoemd blijven.
Amerikaans highschool gedoe.
De laatste keer toen ik deze film zag (zo'n 10 jaar geleden) had ik er zo weinig over te zeggen dat ik toen maar geen review geschreven heb. Jammer. Nu dan toch maar weer een keertje herzien, om finaal m'n mening neer te pennen.
En kijk, de film krijgt er een halfje bij. Niet omdat het zoveel beter is, eerder omdat ik de laatste tijd toch ook soortgelijke dingen gezien heb die nog veel slechter zijn. Wat verder weinig afdoet aan het feit dat dit soort Amerikaanse jeugdverhaaltjes gewoon niks voor mij zijn, zeker niet wanneer ze ogen als een goedkope TVfilm.
Oninteressante personages, weinig verhaal, in plaats daarvan aandacht voor de dynamiek binnen een groepje vrienden en uiteindelijk toch een beetje drama om tot een aanvaardbare speelduur te komen. Acteerwerk is pover, visueel is het een kerkhof en qua setting is het op en top 80s. Leuk als dat je ding is, ik heb er niks mee.
Echt irritant is vooral de soundtrack, een collectie aan 80s popnummers die ervoor zorgt dat er geen momentje van rust of stilte te bekennen valt. Boeien kon het niet, maar heb me er deze keer iets minder aan gestoord dan vorige keer.
1.0*
En dan toch de film tot twee keer toe bekijken! Heb je echt niets beters te doen?
Mnee, ik heb me uit verveling al meermaals moeten bedwingen om hem geen derde keer te kijken.
Uiteraard ben ik met mijn 1980 te laat geboren voor Heckerlings film, want toen ik die aardig had kunnen vinden halverwege de jaren ’90, leek het voor zestienjarige John Milton wellicht gedateerder en vanuit een ander tijdperk dan het nu op me overkomt; natuurlijk kende ik de legendarische Phoebe Cates scène (gecensureerde versie ), maar ik zie nu pas de mate waarin films als American Pie schatplichtig zijn aan films als deze, naast het werk van John Hughes uiteraard.
Leuk om eindelijk gezien te hebben, net als de piepjonge versies van Judge Reinhold, Sean Penn en Jennifer Jason Leigh. Wie toen geld had ingezet op 2 Oscars voor Penn, was steenrijk geworden, denk ik. Goed is het misschien niet (maar hee, het is een komedie over hormonale tieners, wat verwacht je), maar ik heb me uitstekend vermaakt en erg geïnteresseerd zitten kijken.
3,5*
Brad krijgen we nochtans veel te zien maar wordt helemaal niet uitgewerkt. Niet de sterkste coming of age maar de moeite waard om eens te zien door de aanwezigheid van een beginnende reeks acteurs die allemaal carrière zouden maken. Merk toch ook Forest Whitaker en een piepleine rol van Nicolas Cage op. De cultstatus van deze film is erg overroepen.
Verder heeft het niet zo gek veel te bieden vond ik. Nu word ik waarschijnlijk ook wat te oud voor highschoolfilms, ik vond er zelf in ieder geval weinig aan. En het ene personage is nog lelijker en afstotelijker dan het andere (de jongens dan), met Sean Penn voorop. Nu als volwassen acteur kan ik hem al niet aanzien, maar in deze film is het helemaal erg. Ondanks dat zet hij – hoe overdreven ook – wel op een of andere manier een vrij geloofwaardig karakter neer, dus slecht gedaan is het niet.
Hier en daar een lichtjes vermakelijke scène en dit zal vast op een bepaalde manier wel de toon hebben gezet voor vergelijkbare films, maar verder kon ik er niks mee.
2*