Fast Times at Ridgemont High (1982)

Jeff Spicoli wat een held.

Amerikaans highschool gedoe.

De laatste keer toen ik deze film zag (zo'n 10 jaar geleden) had ik er zo weinig over te zeggen dat ik toen maar geen review geschreven heb. Jammer. Nu dan toch maar weer een keertje herzien, om finaal m'n mening neer te pennen.

En kijk, de film krijgt er een halfje bij. Niet omdat het zoveel beter is, eerder omdat ik de laatste tijd toch ook soortgelijke dingen gezien heb die nog veel slechter zijn. Wat verder weinig afdoet aan het feit dat dit soort Amerikaanse jeugdverhaaltjes gewoon niks voor mij zijn, zeker niet wanneer ze ogen als een goedkope TVfilm.

Oninteressante personages, weinig verhaal, in plaats daarvan aandacht voor de dynamiek binnen een groepje vrienden en uiteindelijk toch een beetje drama om tot een aanvaardbare speelduur te komen. Acteerwerk is pover, visueel is het een kerkhof en qua setting is het op en top 80s. Leuk als dat je ding is, ik heb er niks mee.

Echt irritant is vooral de soundtrack, een collectie aan 80s popnummers die ervoor zorgt dat er geen momentje van rust of stilte te bekennen valt. Boeien kon het niet, maar heb me er deze keer iets minder aan gestoord dan vorige keer.

1.0*

Pas je nog wel even je stem aan?

Dit is en blijft gewoon een heel fijn product uit de jaren 80, de combinatie tussen humor en serieuze scenes werkt erg goed en het personage van Sean Penn blijft ook bij een derde keer kijken awesome!

Mooie naaktscènes ook trouwens, in een tijd dat Hollywood nog niet zo preuts was.

De film had wat mij betreft best langer mogen duren, de tijd vliegt namelijk voorbij.

4*

Wisselend en vooral matig. Ik hou wel van dit soort sfeerschetsen, maar echt leven doet de film niet. Allicht omdat het allemaal losse personen zijn en je dat echte schoolgevoel mist. Te kort ook, te flauw en ook een gebrek geloofwaardigheid speelt een rol. Vooral die rol van Penn vond ik er veel te ver over. Penn zelf doet het nog best goed eigenlijk, maar zijn typetje is gewoon niet leuk.

Sommige verhaallijnen, vooral rond de prima Jason Leigh, zijn best leuk en lief. En de film kijkt redelijk weg. Ook een heel redelijk 80s sfeertje, maar ook met brakke fotografie waardoor de film er gewoonweg lelijk uitziet. 2,0*.

Leuk en luchtig filmpje, een iets vrolijkere en minder sarcastische maar ook minder diepgaande filmvariant op wat we kunnen zien in de geweldige serie Freaks and Geeks, die zich ook ongeveer eind jaren 70 afspeelt. Verwacht geen uitgebreid verhaal maar vooral korte gebeurtenissen die soms een leven kunnen veranderen maar soms ook niet. Ik had bij het kijken nooit het idee dat dit door een vrouw geregisseerd was, bijvoorbeeld omdat toch vooral de mooie meiden (Cates, Leigh) het meest en het langst bloot in beeld komen. Anderzijds kun je het als een stuk emancipatie zien, de moderne jonge vrouwen nemen hier gewoon meer initiatief omdat ze ook seksuele ervaring op willen doen en uiteindelijk de best passende man willen zien te vinden. Sommigen zullen het evengoed "shocking" vinden om meiden openhartig te horen praten over ontmaagding op hun 13e.

Opvallend is het groot aantal bekende gezichten van acteurs die toen nog niet doorgebroken waren en een piepklein bijrolletje hebben (Eric Stoltz, Forest Whitaker) of zelfs maar heel even als figurant meedoen Nicolas Cage). Reinhold en Leigh zijn het leukst en krijgen natuurlijk ook veel meer screen time. Leigh lijkt een supersnol in wording maar haar verhaallijntje pakt toch sympathiek uit. Sean Penn blijkt opvallend weinig moeite te hebben met het spelen van een surfend wiethoofd die duidelijk niet om zijn intelligentie "cool" gevonden wordt maar om zijn schaamteloos onbezorgde en rebelse houding. Je zult waarschijnlijk ook nu op de middelbare school nog steeds kunnen waarnemen dat de allergrootste debielen het meest populair zijn.

Heckerling heeft een apart oeuvre opgebouwd en ik blijf me vooral verbazen over het stompzinnige Clueless als je het vergelijkt met intelligentere films als Loser. Ze is in ieder geval ook hier al in staat om heel verschillende types te tonen en ze niet perse in een hokje goed of slecht te stoppen.

Wat was dit een heerlijk aangename verrassing. Hoog tempo, geen zware onderwerpen en genoeg herkenbare momenten. Een aanrader voor wie van het genre houdt.

“That kid's been stoned since the third grade!”

Leuk. Vooral de scènes tussen Spicoli en zijn leraar mr. Hand zijn goud, en ik snap ook wel dat veel tieners rode oortjes kregen van een bepaalde scene met Phoebe Cates. Voor de rest is Fast Times at Ridgemont High echt een ouderwetse high school komedie die door het slimme script van Cameron Crowe, de regie van Heckerling en de acteerprestaties wel boven de middelmaat uitstijgt. Jason Leigh, Reinhold, Backer, Romanus, Cates, Walston etc. Allemaal zijn ze sterk op dreef. Maar Sean Penn stijgt er toch wel bovenuit als Spicoli.

Fast Times at Ridgemont High is een Amerikaanse komedie uit 1982 onder regie van Amy Heckerling, naar het boek van Cameron Crowe. Het verhaal concentreert zich op een groep jongeren die de Ridgemont Highschool bezoekt. De jongens en meisjes bevinden zich op een punt in hun levens waarop ze afscheid nemen van hun kindertijd en hun eerste stappen naar volwassenheid zetten. Daarin kampen ze stuk voor stuk met hun eigen strubbelingen.

De vijftienjarige Stacy (Jennifer Jason Leigh) heeft nog nooit seks gehad en vindt het hoog tijd dat dit gebeurt. Daarvoor vraagt ze raad aan haar wat ervarener vriendin Linda (Phoebe Cates), die een relatie heeft, maar totaal verwaarloosd wordt door haar vriend. Stacy's oudere broer Brad (Judge Reinhold) zit in zijn examenjaar en barst van de toekomstdromen en ambities. Zijn jaargenoot Jeff Spicoli (een piepjonge Sean Penn) vindt alleen surfen en blowen belangrijk en gelooft het verder allemaal wel. Dat valt alleen niet in goede aarde bij leraar Mr. Hand (Ray Walston).

Wie zoals ik de jaren tachtig bewust heeft meegemaakt kan zich aardig vermaken met deze film. Lekkere sfeer, prima muziek en flauwe humor in een prettige gedateerde jaren tachtig-setting. Voor nu drie sterren, met kans op verhoging na eventuele herziening. 3*

Vermakelijke highschoolfilm, zoals er in de jaren 80 tig van uit zijn gekomen. Maar er zit over het algemeen wel veel rommel tussen, waardoor je kieskeurig moet zijn. Fast Times at Ridgemont High heeft dankzij een prima tempo, geinige personages, geslaagde humor en mooie meiden genoeg te bieden. En ja, Phoebe Cates was heerlijk in haar rode bikini. Bijna perfect zelfs. De film is dan ook niet preuts, waardoor je haar ook gewoon zonder krijgt te zien. Ik kan me voorstellen dat puberjongens uit die tijd hier flink over na hebben gepraat. Dit soort filmpjes kan ik wel blijven kijken, gewoon omdat ze zo lekker het tijdsbeeld van pubers in de 80's tonen.

3,5*

Ah.

Dan toch maar eens gezien, omdat high-school films er bij mij altijd wel vlot ingaan. Aangezien dit een van de allereerste was moet ik die natuurlijk niet missen. Echter was het gewoon een beetje hetzelfde voor mij als alle andere high-school komedies.

Het is allemaal vlot, leuk dat hier zo veel acteurs in spelen die later een goede carrière neer zouden zetten. Al vind ik alleen Penn er echt bovenuit stijgen als Spicoli. Leuk om een jonge Leigh, Cates, Whitaker, Reinhold en zelfs een cameo van Cage te zien. Die koppen zijn allemaal zo herkenbaar, al had ik dat niet gelijk herkend bij Leigh.

Nogmaals, vlot en vermakelijk genoeg, maar halverwege kwam ik er toch wel achter dat geen enkele keer echt heb moeten lachen om het komedie gehalte. Hooguit een kleine glimlach, maar echt heel grappig was het nergens. Daarnaast was de romantiek ook maar zo zo.

Prima resultaat, dat vlot blijft, maar echt heel goed is het nog niet echt. Wel leuk om eens een keertje gezien te hebben. Natuurlijk mag de legendarische rode bikini scene ook niet ongenoemd blijven.

En dan toch de film tot twee keer toe bekijken! Heb je echt niets beters te doen?

Je kunt aan de kop van Sean Penn op de poster al zien dat hij afgrijselijk gaat acteren, met Beavis and Butt-head stemmetje en al.

Mnee, ik heb me uit verveling al meermaals moeten bedwingen om hem geen derde keer te kijken.

Mocht er een kruisingsvlak zijn tussen culturele antropologie, filmwetenschap en demografie, dan zou de fanatiekeling die zich daarom bekommert zich de vraag kunnen stellen waarom een kind van de jaren ’80 met de 6000 stemmen in het verschiet, een cult klassieker als Fast Times at Ridgemont High (1982) nog niet gezien heeft. Een lange zin, voor een simpele vraag.

Uiteraard ben ik met mijn 1980 te laat geboren voor Heckerlings film, want toen ik die aardig had kunnen vinden halverwege de jaren ’90, leek het voor zestienjarige John Milton wellicht gedateerder en vanuit een ander tijdperk dan het nu op me overkomt; natuurlijk kende ik de legendarische Phoebe Cates scène (gecensureerde versie ), maar ik zie nu pas de mate waarin films als American Pie schatplichtig zijn aan films als deze, naast het werk van John Hughes uiteraard.

Leuk om eindelijk gezien te hebben, net als de piepjonge versies van Judge Reinhold, Sean Penn en Jennifer Jason Leigh. Wie toen geld had ingezet op 2 Oscars voor Penn, was steenrijk geworden, denk ik. Goed is het misschien niet (maar hee, het is een komedie over hormonale tieners, wat verwacht je), maar ik heb me uitstekend vermaakt en erg geïnteresseerd zitten kijken.

3,5*

Zedenkomedie die een weerspiegeling is van hoe de jeugd van begin jaren 80 omging met elkaar, met relaties en met seks. Een film uit zijn tijd. Het levert een vrij leuke lichtpikante komedie op. Met dank aan Leigh en Cates die hun bezienswaardige voorgevels aan de wereld tonen. Toch schiet de film tekort want er is weinig binding tussen de personages waardoor ik voor niemand echt ging meevoelen. Ik zag ook nauwelijks echte vriendengroepen, in plaats daarvan duo's (Linda/Stacy, Rat/Damone). Vind toch dat groepsdynamiek veel boeiender is in dit soort films.

Brad krijgen we nochtans veel te zien maar wordt helemaal niet uitgewerkt. Niet de sterkste coming of age maar de moeite waard om eens te zien door de aanwezigheid van een beginnende reeks acteurs die allemaal carrière zouden maken. Merk toch ook Forest Whitaker en een piepleine rol van Nicolas Cage op. De cultstatus van deze film is erg overroepen.

Mwe. Dit was destijds waarschijnlijk wel wat. Het is natuurlijk allemaal wat explicieter en pikanter, zeker voor die tijd (hoewel, deze tijd is waarschijnlijk preutser dan toen...).

Verder heeft het niet zo gek veel te bieden vond ik. Nu word ik waarschijnlijk ook wat te oud voor highschoolfilms, ik vond er zelf in ieder geval weinig aan. En het ene personage is nog lelijker en afstotelijker dan het andere (de jongens dan), met Sean Penn voorop. Nu als volwassen acteur kan ik hem al niet aanzien, maar in deze film is het helemaal erg. Ondanks dat zet hij – hoe overdreven ook – wel op een of andere manier een vrij geloofwaardig karakter neer, dus slecht gedaan is het niet.

Hier en daar een lichtjes vermakelijke scène en dit zal vast op een bepaalde manier wel de toon hebben gezet voor vergelijkbare films, maar verder kon ik er niks mee.

2*

DPG Media Privacy Gate - volkskrant.nl Dit klinkt dan wel geniaal. Met LaBeouf uiteraard die ook echt stoned is.

Ik heb de Criterion blu-ray vorige week gezien.

Goede blu-ray van een puike film!

Van 3,5 naar 4*

Best wel genoten van deze typische jaren 80 tiener komedie.

Sean Penn zet hier de perfecte versie van een Californische surfer dude neer, echt grappig.

Verder een leuk, luchtig verhaaltje en de tietjes krijg je er zomaar bij (toen kon dat nog gewoon zonder gezeik).

3,5 sterren

Ja, ik geef het grif toe: Ik heb een zwakje voor middelbare school komedies. Ferris Bueller, three o'clock high, can't buy me love en dat soort werk vind ik erg geestig, en als je zin hebt om gewoon even dom te lachen dan is dit een heerlijk genre. Je kunt toch niet de hele dag intense drama's, horrors en psychologische thrillers kijken? Wat mij betreft past Fast times.. prima in het al eerder genoemde rijtje top films uit de jaren '80.

De cast is voortreffelijk en ik ben het niet eens met wat vorige opmerkingen. Volgens mij zit hier heel veel verhaal in. Ieder personage heeft namelijk zijn eigen verhaal, zijn eigen strubbelingen. Er wordt veel niet gezegd, maar gespeeld. Misschien dat je het daarom mist, maar kijk nog eens deze film en je ziet het. Elk personage heeft een karakters, verlangens, trekt elkaar aan en stoot elkaar af. Daaruit voor vloeit van alles. Liefde, haat, angst, en dan ga je soms domme keuzes maken. Zoals bijvoorbeeld weglopen bij een fantastische Jennifer Jason Leigh die helemaal klaar is om alles met je te doen. Tja als puber jongen zakt dan misschien de moed in je schoenen, het is begrijpelijk. Dat is volgens mij ook de kracht van deze film: Het toont echt een waar beeld, de maskers zijn echt (cheerleader/macho man/surfdude/strenge leraar) maar wat daaronder zit en onder druk getoond wordt, dat is ook echt.

Deze film beweegt zich heel mooi tussen de stereotypen en de onderliggende problematieken. Ook al word het nergens echt dramatisch of naar. Persoonlijk vind ik dat wel een prettige keuzes. Het had niet gepast bij de setting en de personages.

Kortom, ik zet deze bij in het denkbeeldige pantheon van mijn favoriete middelbare school lach films. Als je enige sympathie voor dit soort films hebt, dan geef je er sowieso wel drie sterren voor denk ik. Ik gewoon lekker de volle mep! Heb erg gelachen.

Mijn favoriete scene is wel die met de American football wedstrijd waar een ontzettend agressieve Forest Whitaker (zal de reden van zijn boosheid niet verklappen, maar die is ook hilarisch) een rivaliserende school helemaal de vernieling in helpt haha. Maar ook de naaktscenes en fantasieën zijn zwoel en heel smaakvol gedaan. Zoals het hoort.

Uitstekende film over een aantal scholieren uit California. Deze tienerkomedie/highschoolmovie is zeker een trendsettende film te noemen. Vermakelijke personages en leuke dialogen. Er valt dan ook genoeg te lachen (vooral de scenes met Sean Penn). Een fijne soundtrack en in retrospect is de cast bijzonder te noemen. In de herziening stem verhoogd naar een nipte 4.0 sterren voor dit regiedebuut van Amy Heckerling.

Het script voor de film is afkomstig van Cameron Crowe. De film volgt een paar karakters gedurende het laatste jaar van highschool. Crowe heeft dat magische schooljaar dat door de gemiddelde Amerikaanse tiener als een opwindende belevenis wordt ervaren, nooit zelf beleefd. Althans niet als student. Een gemis. Om het magische gevoel toch te kunnen ervaren, nestelde hij zich undercover tussen studenten op een highschool en schreef er een boek over. Op dat boek baseerde hij zijn script. De film die geregisseerd werd door Amy Heckerling, wier naam niet meteen bellen doen rinkelen, geeft een prachtig episodisch sfeerbeeld van een examenjaar in het begin van de jaren 80.

De film wordt bevolkt door ogenschijnlijk stereotype personages. Stuk voor stuk clichématig vorm gegeven, maar onder die oppervlakkige laag bevindt zich wel degelijk een bepaalde diepere emotionele laag. Hun problemen, behoeften en drijfveren worden serieus behandeld zonder dat daarbij het luchtige karakter van de film geweld wordt aangedaan. Een mooie balans. Het verleent de personages echtheid en is goed voor de beleving. Best knap hoe de film de karakters soms los laat komen van hun oppervlakkige karakterisering.

De film betekende de doorbraak van enkele grote namen van nu. Leuk om acteurs als Sean Penn en Forest Whitaker in een speelse onvolwassen rol te zien in deze sympathieke coming of age-film. Een film die zijn personages soms heel komisch, soms ook met drama maar altijd empathisch en tastbaar wegzet. Fast Times at Ridgemont High is een prettige film.