Fast Times at Ridgemont High (1982)

Jeff Spicoli wat een held.

Amerikaans highschool gedoe.

De laatste keer toen ik deze film zag (zo'n 10 jaar geleden) had ik er zo weinig over te zeggen dat ik toen maar geen review geschreven heb. Jammer. Nu dan toch maar weer een keertje herzien, om finaal m'n mening neer te pennen.

En kijk, de film krijgt er een halfje bij. Niet omdat het zoveel beter is, eerder omdat ik de laatste tijd toch ook soortgelijke dingen gezien heb die nog veel slechter zijn. Wat verder weinig afdoet aan het feit dat dit soort Amerikaanse jeugdverhaaltjes gewoon niks voor mij zijn, zeker niet wanneer ze ogen als een goedkope TVfilm.

Oninteressante personages, weinig verhaal, in plaats daarvan aandacht voor de dynamiek binnen een groepje vrienden en uiteindelijk toch een beetje drama om tot een aanvaardbare speelduur te komen. Acteerwerk is pover, visueel is het een kerkhof en qua setting is het op en top 80s. Leuk als dat je ding is, ik heb er niks mee.

Echt irritant is vooral de soundtrack, een collectie aan 80s popnummers die ervoor zorgt dat er geen momentje van rust of stilte te bekennen valt. Boeien kon het niet, maar heb me er deze keer iets minder aan gestoord dan vorige keer.

1.0*

Pas je nog wel even je stem aan?

Dit is en blijft gewoon een heel fijn product uit de jaren 80, de combinatie tussen humor en serieuze scenes werkt erg goed en het personage van Sean Penn blijft ook bij een derde keer kijken awesome!
Mooie naaktscènes ook trouwens, in een tijd dat Hollywood nog niet zo preuts was.

De film had wat mij betreft best langer mogen duren, de tijd vliegt namelijk voorbij.

4*

Wisselend en vooral matig. Ik hou wel van dit soort sfeerschetsen, maar echt leven doet de film niet. Allicht omdat het allemaal losse personen zijn en je dat echte schoolgevoel mist. Te kort ook, te flauw en ook een gebrek geloofwaardigheid speelt een rol. Vooral die rol van Penn vond ik er veel te ver over. Penn zelf doet het nog best goed eigenlijk, maar zijn typetje is gewoon niet leuk.
Sommige verhaallijnen, vooral rond de prima Jason Leigh, zijn best leuk en lief. En de film kijkt redelijk weg. Ook een heel redelijk 80s sfeertje, maar ook met brakke fotografie waardoor de film er gewoonweg lelijk uitziet. 2,0*.

Leuk en luchtig filmpje, een iets vrolijkere en minder sarcastische maar ook minder diepgaande filmvariant op wat we kunnen zien in de geweldige serie Freaks and Geeks, die zich ook ongeveer eind jaren 70 afspeelt. Verwacht geen uitgebreid verhaal maar vooral korte gebeurtenissen die soms een leven kunnen veranderen maar soms ook niet. Ik had bij het kijken nooit het idee dat dit door een vrouw geregisseerd was, bijvoorbeeld omdat toch vooral de mooie meiden (Cates, Leigh) het meest en het langst bloot in beeld komen. Anderzijds kun je het als een stuk emancipatie zien, de moderne jonge vrouwen nemen hier gewoon meer initiatief omdat ze ook seksuele ervaring op willen doen en uiteindelijk de best passende man willen zien te vinden. Sommigen zullen het evengoed "shocking" vinden om meiden openhartig te horen praten over ontmaagding op hun 13e.

Opvallend is het groot aantal bekende gezichten van acteurs die toen nog niet doorgebroken waren en een piepklein bijrolletje hebben (Eric Stoltz, Forest Whitaker) of zelfs maar heel even als figurant meedoen Nicolas Cage). Reinhold en Leigh zijn het leukst en krijgen natuurlijk ook veel meer screen time. Leigh lijkt een supersnol in wording maar haar verhaallijntje pakt toch sympathiek uit. Sean Penn blijkt opvallend weinig moeite te hebben met het spelen van een surfend wiethoofd die duidelijk niet om zijn intelligentie "cool" gevonden wordt maar om zijn schaamteloos onbezorgde en rebelse houding. Je zult waarschijnlijk ook nu op de middelbare school nog steeds kunnen waarnemen dat de allergrootste debielen het meest populair zijn.

Heckerling heeft een apart oeuvre opgebouwd en ik blijf me vooral verbazen over het stompzinnige Clueless als je het vergelijkt met intelligentere films als Loser. Ze is in ieder geval ook hier al in staat om heel verschillende types te tonen en ze niet perse in een hokje goed of slecht te stoppen.

Wat was dit een heerlijk aangename verrassing. Hoog tempo, geen zware onderwerpen en genoeg herkenbare momenten. Een aanrader voor wie van het genre houdt.

“That kid's been stoned since the third grade!”

Leuk. Vooral de scènes tussen Spicoli en zijn leraar mr. Hand zijn goud, en ik snap ook wel dat veel tieners rode oortjes kregen van een bepaalde scene met Phoebe Cates. Voor de rest is Fast Times at Ridgemont High echt een ouderwetse high school komedie die door het slimme script van Cameron Crowe, de regie van Heckerling en de acteerprestaties wel boven de middelmaat uitstijgt. Jason Leigh, Reinhold, Backer, Romanus, Cates, Walston etc. Allemaal zijn ze sterk op dreef. Maar Sean Penn stijgt er toch wel bovenuit als Spicoli.

Fast Times at Ridgemont High is een Amerikaanse komedie uit 1982 onder regie van Amy Heckerling, naar het boek van Cameron Crowe. Het verhaal concentreert zich op een groep jongeren die de Ridgemont Highschool bezoekt. De jongens en meisjes bevinden zich op een punt in hun levens waarop ze afscheid nemen van hun kindertijd en hun eerste stappen naar volwassenheid zetten. Daarin kampen ze stuk voor stuk met hun eigen strubbelingen.

De vijftienjarige Stacy (Jennifer Jason Leigh) heeft nog nooit seks gehad en vindt het hoog tijd dat dit gebeurt. Daarvoor vraagt ze raad aan haar wat ervarener vriendin Linda (Phoebe Cates), die een relatie heeft, maar totaal verwaarloosd wordt door haar vriend. Stacy's oudere broer Brad (Judge Reinhold) zit in zijn examenjaar en barst van de toekomstdromen en ambities. Zijn jaargenoot Jeff Spicoli (een piepjonge Sean Penn) vindt alleen surfen en blowen belangrijk en gelooft het verder allemaal wel. Dat valt alleen niet in goede aarde bij leraar Mr. Hand (Ray Walston).

Wie zoals ik de jaren tachtig bewust heeft meegemaakt kan zich aardig vermaken met deze film. Lekkere sfeer, prima muziek en flauwe humor in een prettige gedateerde jaren tachtig-setting. Voor nu drie sterren, met kans op verhoging na eventuele herziening. 3*

Vermakelijke highschoolfilm, zoals er in de jaren 80 tig van uit zijn gekomen. Maar er zit over het algemeen wel veel rommel tussen, waardoor je kieskeurig moet zijn. Fast Times at Ridgemont High heeft dankzij een prima tempo, geinige personages, geslaagde humor en mooie meiden genoeg te bieden. En ja, Phoebe Cates was heerlijk in haar rode bikini. Bijna perfect zelfs. De film is dan ook niet preuts, waardoor je haar ook gewoon zonder krijgt te zien. Ik kan me voorstellen dat puberjongens uit die tijd hier flink over na hebben gepraat. Dit soort filmpjes kan ik wel blijven kijken, gewoon omdat ze zo lekker het tijdsbeeld van pubers in de 80's tonen.

3,5*

Ah.

Dan toch maar eens gezien, omdat high-school films er bij mij altijd wel vlot ingaan. Aangezien dit een van de allereerste was moet ik die natuurlijk niet missen. Echter was het gewoon een beetje hetzelfde voor mij als alle andere high-school komedies.

Het is allemaal vlot, leuk dat hier zo veel acteurs in spelen die later een goede carrière neer zouden zetten. Al vind ik alleen Penn er echt bovenuit stijgen als Spicoli. Leuk om een jonge Leigh, Cates, Whitaker, Reinhold en zelfs een cameo van Cage te zien. Die koppen zijn allemaal zo herkenbaar, al had ik dat niet gelijk herkend bij Leigh.

Nogmaals, vlot en vermakelijk genoeg, maar halverwege kwam ik er toch wel achter dat geen enkele keer echt heb moeten lachen om het komedie gehalte. Hooguit een kleine glimlach, maar echt heel grappig was het nergens. Daarnaast was de romantiek ook maar zo zo.

Prima resultaat, dat vlot blijft, maar echt heel goed is het nog niet echt. Wel leuk om eens een keertje gezien te hebben. Natuurlijk mag de legendarische rode bikini scene ook niet ongenoemd blijven.

En dan toch de film tot twee keer toe bekijken! Heb je echt niets beters te doen?

Je kunt aan de kop van Sean Penn op de poster al zien dat hij afgrijselijk gaat acteren, met Beavis and Butt-head stemmetje en al.

Mnee, ik heb me uit verveling al meermaals moeten bedwingen om hem geen derde keer te kijken.

Mocht er een kruisingsvlak zijn tussen culturele antropologie, filmwetenschap en demografie, dan zou de fanatiekeling die zich daarom bekommert zich de vraag kunnen stellen waarom een kind van de jaren ’80 met de 6000 stemmen in het verschiet, een cult klassieker als Fast Times at Ridgemont High (1982) nog niet gezien heeft. Een lange zin, voor een simpele vraag.

Uiteraard ben ik met mijn 1980 te laat geboren voor Heckerlings film, want toen ik die aardig had kunnen vinden halverwege de jaren ’90, leek het voor zestienjarige John Milton wellicht gedateerder en vanuit een ander tijdperk dan het nu op me overkomt; natuurlijk kende ik de legendarische Phoebe Cates scène (gecensureerde versie ), maar ik zie nu pas de mate waarin films als American Pie schatplichtig zijn aan films als deze, naast het werk van John Hughes uiteraard.

Leuk om eindelijk gezien te hebben, net als de piepjonge versies van Judge Reinhold, Sean Penn en Jennifer Jason Leigh. Wie toen geld had ingezet op 2 Oscars voor Penn, was steenrijk geworden, denk ik. Goed is het misschien niet (maar hee, het is een komedie over hormonale tieners, wat verwacht je), maar ik heb me uitstekend vermaakt en erg geïnteresseerd zitten kijken.

3,5*