Swing Time (1936)

Wie gaat er morgen ook voor zitten?

Lekker tapdansen op zijn best. Meer moet er niet van gezegd worden, want veel meer gebeurt er ook niet. Het verhaaltje is nogal zwak, maar dat is bij een dergelijke film makkelijk te aanvaarden.

Luchtig maar extreem stijlvol. Fred Astaire en Ginger Rogers zijn wellicht het meest voor elkaar bestemde filmduo ooit. De dansscene's zijn werkelijk fenomenaal, en ook die scene in de sneeuw heeft iets magisch. De blackface scene kan (begrijpelijk) een probleem zijn voor een hedendaags publiek, en dat is jammer, want het is meer als ode bedoeld aan Bill 'Bojangles' Robinson dan als...ehm iets racistisch. Maar dit is jaren 30 escapisme op zijn allerfijnst, elegantst en vermakelijkst. Dikke vette 4*

Deze film is al een stuk minder dan Carefree maar beter dan die andere Fred en Ginger films.

Wel mooie evergreen muzieknummers in deze film: A fine romance, Pick yourself up en The way you look tonight.

Typische Astaire-Rogers filmpje.

Gewichtloze plot afgestemd op het danstalent van het beroemde danspaar.

Gelukkig gooide Jerome Kern er drie nieuwe songs in, die evergreen werden : "A fine Romance", "The way you look to night" en "Pick yourself up".

De helft van Amerika was in die periode werkloos maar Fred Astiare in smoking, de omringende dames in weelderige jurken en alles in een luxueuse omgeving. The american dream ?

Nee dit was helemaal niets voor mij.

Ik had hiervoor nog nooit wat van Ginger Rogers en Fred Astaire gezien, maar ik kan helaas niet zeggen dat ik onder de indruk ben. In Swing Time wordt een hoop gedanst en een hoop gepraat en het verhaal stelt nauwelijks wat voor.

Fred Astaire speelt hier het personage Lucky, een ietwat gestoorde danser, die grappig wil zijn, maar nooit grappig weet te worden. Ik vond het zelfs een vrij irritant personage. Roger zegt op een geven moment tegen hem tijdens het dansen: "No, no, your right foot,", waarop hij antwoord: "Sorry, I'm left-handed," Een poging tot humor maar ik vond het totaal niet grappig en zo zitten er veel van dat soort momenten in de film. Rogers doet het beter dan Astaire, maar deed mij verder ook niet zoveel.

Daarnaast vond ik het hele muzikale gebeuren ook niet bijster interessant. Er was geen enkele liedje dat in echt goed vond en het hele tapdansgebeuren had ik na een tijdje ook wel gezien. Swing Time swingt blijkbaar niet voor mij.

1,0*

Best een leuke film. Voorloper van tal van romkom's. Deze is wel erg luchtig, zie vooral ook het eind. Dat maakt het wat genietbaarder. Dat in combinatie met de aardige dansscenes (echt bijzonder vond ik het i.t.t. bijv. the Band Wagon niet) en liedjes zorgt best wel voor wat vermaak. Het is wat oubollig, maar al met al heb ik me prima vermaakt. 3,5 sterren.

Moeiteloos gaan Fred Astaire en Ginger Rogers na Top Hat weer door met hun tapdanserij. Het zorgt voor okeeje scenes, maar de musicalnummers laten lang niet zo'n indruk achter zoals bij Top Hat. Ik vond geen één liedje dr uitknallen. Daarnaast heeft de film een nogal problematisch plot, dat uiteindelijk weinig om het lijf heeft en evenzo problematisch opgelost wordt.

Als Carefree bij herziening al tegen valt, dan deze helemaal, of misschien toch niet. Ik vond deze vroeger ook al niet best. Het gebeurt zelden dat ik heel oude films opeens leuker ga vinden, vaak blijven ze op hetzelfde niveau. Die Fred & Ginger-films lijken inderdaad wel op elkaar. Leuk om één keer gezien te hebben meer niet. Ginger is dan nog wel leuk om te zien. Er zit wel iets in van die moderne huppeltut-actrices. Maar recentere films zijn vaak veel leuker en zitten losjes in elkaar en niet zo strak als die oude Hollywood-films. De opzet van deze film is dan ook duidelijk bedoeld om zang en dans te etaleren.

Voorbeeldige film dat wel, zowel wat dans, romantiek als ook camera-technisch gezien. Op sommige momenten zeer romantisch zoals bij 'The way you look tonight'. Verder saaie, humor-inhoudelijk flauwe film. Heel sjieke uitstraling vaak. Ik snap de titel alleen niet, misschien inspelend op door Benny Goodman toen ingeluide swing-muziek periode. Ik vond die muziek toen al leuk en dat is dan ook de enige reden waarom ik destijds zulke films heb aanschouwd.

In al die jaren niet beter maar ook niet veel slechter geworden. 2.0

Altijd wel eens leuk om zo'n oude film te bekijken.

Ken deze film wel uit mijn jeugd, mijn moeder was er gek van en vooral van het danskoppel Fred Astaire en Ginger Rogers.

Misschien komt dit nu wel allemaal oubollig over, maar dit genre kende voor de oorlog wel een groot succes. Na de oorlog werd het veel minder en van Ginger Rogers is daarna nog weinig gehoord, Fred Astaire daarentegen heeft zich weten te handhaven en verscheen tot zelfs op latere leeftijd in nog vele kaskrakers (o.a. Towering Inferno).

Deze film heeft een simpel verhaaltje, leuk wel, maar het draait hem toch vooral in deze film om de muziek en dans.

Was alweer even geleden.

Al weet ik niet of ik al eerder een Astaire-Rogers combo gezien heb. Niet dat het zo héél veel uitmaakt, want deze filmpjes lijken toch allen sterk op elkaar. Of het nu Kelly, Crosby, Sinatra of Astaire is die de hoofdrol vervult. Hoogstens varieert het tussen dans en zang optredes, maar dat is het dan ook wel een beetje.

Luchtigheid troef dus. Blijkt maar weer uit de eindscene, vreemd toch hoe die romances vroeger opgelost werden. En steeds hetzelfde riedeltje ook. Qua locatie ook niet zo heel speciaal, die nachtclubs zijn graag gebruikte sets voor verhaaltjes als deze.

Astaire en Rodgers doen het verder wel leuk, al vind ik de dansscènes van Kelly toch wat uitzonderlijker geloof ik. Iets meer spektakel, terwijl dit iets meer echte dans is. De romance werkt wel, de luchtigheid zorgt ervoor dat het niet saai wordt, maar mijn genre zal dit nooit worden en aangezien de meeste van deze films érg op elkaar lijken zit er dan ook vaak een plafond aan het plezier dat ik eruit haal.

1.5*

Ultiem romantisch escapisme. In het begin lijkt het nog alsof de plot concessies aan de aanwezigheid van de recessie gaat doen (verstekeling Fred die als een hobo op de trein meereist, Ginger die het leger der werklozen dreigt te gaan versterken), maar al spoedig bevinden ze zich weer in chique nachtclubs, dure hotels en (het voornaamste) op witte dansvloeren, en zwieren ze weer als vanouds. Net als in Top hat krijgen ze comic relief van een dommerik (voor hem) en een cynicus (voor haar), maar het niveau van die voorganger haalt deze film niet. Desalniettemin heerlijk wegdroomvermaak voor wie er gevoelig voor is: buiten regent (of –net als in de film– sneeuwt) het, maar binnen dansen we vederlicht.

In het kader van mijn persoonlijke Ginger Rogers revival was deze film aan de beurt. Best leuk om weer een keer te zien, maar dan toch vooral vanwege een opnieuw schitterend geklede Rogers. De solo’s van Fred Astaire, zoals de “Bojangles”-scène doen mij weinig, omdat die te veel op elkaar lijken. De dansduetten zijn echter spectaculair.

Deze dansmusical is een hoogtepunt van escapistisch entertainment. De dromerige blik van Ginger en de aanstekelijke glimlach van Fred voeren je mee naar een zorgeloze rêverie.

De muziek van Jerome Kern biedt een afwisseling tussen humor (Pick Yourself Up) en romantiek (The Way You Look Tonight). Hij combineert de strakke patronen van wals, polka, foxtrot en quickstep met swingende jazzritmes. Het hoogtepunt hiervan is de Waltz in Swing Time. De ouverture kondigt verschillende liedjes aan. Never Gonna Dance is een finale waarin alles samenkomt. Als uitsmijter is er een quodlibet met de melodie van twee verschillende liedjes tegelijk.

De dansroutines zijn een combinatie van tapdans, ballroomdans en een beetje ballet. De dansers komen steeds met hun volledige lichaam in beeld, de camera volgt hen wanneer ze bijvoorbeeld die trap op gaan. Er is niet in deze dansscènes geknipt; ze werden tientallen keren opgenomen, totdat Ginger voeten bloedden. Het is ingestudeerde spontaneïteit. Als Bojangles maakt Astaire vrijwel feilloos dezelfde bewegingen als zijn vooraf opgenomen schaduwen - als je het beeld stil zet, zie je wel ergens een duim uitsteken of een broekspijp met een lichtjes andere glooiing. De techniek van Astaire en de choreografie van Hermes Pan zouden later de videoclips van Michael Jackson beïnvloeden.

Het verhaaltje is een ouderwetse romantische klucht, vooral bedoeld om de zang- en dansscènes aaneen te hangen. Bepaalde clichés en voorspelbare elementen moet je voor lief nemen. Fred is weer de keurig geklede vrijgezel, Ginger het moeilijk te krijgen liefdesobject. Als Lucky (Fred Astaire) een casino binnenstapt, weet je op voorhand dat hij zal winnen. Er zitten mooie romantische momenten in, zoals wanneer Penny (Ginger Rogers) beseft dat ze shampoo in haar heeft. Helen Broderick speelt het type van de slimme vrouw die de anderen steeds een stap voor is en het toeval een handje helpt; Eric Blore is de nerveuze eigenaar van de dansschool.

De visuele vormgeving mag er wezen: prachtige decors, mooie kostuums, het gebruik van schaduwen. De vloer van de danszaal bevat een trompe-l'oeuil, na iets meer dan een uur begint een scène met een misleidende close-up hiervan. Parallelle, meestal witte lijnen zijn een visueel motief: op Freds broek, in de jaloezieën, op het meubilair... De sneeuw creëert een wereld van witte magie die de problemen van alledag doet vervagen.

Elke Astaire/Rogers-film is de moeite van het bekijken waard, maar in Swing Time” laten Astaire en Rogers net iets meer van hun acteertalenten zien. Het verhaal betreft Lucky [Astaire], een danser met een gokprobleem die een schuld van $25.000 moet inlossen om te kunnen trouwen met zijn verloofde [Betty Furness]. Hij reist af naar New York in het gezelschap van Pop [Victor Moore] waar hij een ongelukkige ontmoeting – zeg maar gerust een aanvaring – heeft met Penny [Rogers], een dansinstructeur. Lucky probeert haar gunst te winnen, maar wanneer ze hem afsnauwt worden zij en haar cynische collega Mabel [Helen Broderick] ontslagen. Fred redt Penny wanneer hij laat zien wat hij heeft geleerd van zijn ‘proefles’, waardoor Gordon [Eric Blore] Penny niet alleen haar baan terug geeft, maar haar ook dwingt om met Lucky mee te doen aan een danswedstrijd. Maar uiteraard gaat de weg daar naartoe niet over rozen.

Dit is werkelijk een genot om naar te kijken, mede omdat de liedjes “A Fine Romance” en vooral “The Way You Look Tonight” nog steeds ontzettend populair zijn. De regie van George Stevens zorgt er bovendien voor dat deze scènes altijd luchtig blijven. “A Fine Romance” is heeft sowieso voldoende humor en Rogers en Astaire weten dat perfect uit te buiten. De eerste uitvoering van “The Way You Look Tonight” met Fred Astaire die zich langzaam draait richting Ginger Rogers, die net uit de badkamer is gekomen... met shampoo in haar haar! “Pick Yourself Up” is nog zo’n onvergetelijk nummer dat nog steeds mensen kan inspireren met de simpele, maar doeltreffende boodschap over vallen en weer opstaan. “The Waltz in Swing Time” is het hoogtepunt voor het duo. Fred Astaire blijkt bovendien de enige filmster te zijn die in ‘blackface’ optreedt en er mee weg komt. Het is een waardig eerbetoon aan Bojangles Robinson, een legendarische danser aan wie alleen iemand met het talent en het perfectionisme van Fred Astaire recht kan doen. Moore en de fantastische Broderick zijn een prachtige komische double-act en hebben samen enkele van de grappigste momenten in de film, vooral in de poging om een dans van Lucky en Penny na te doen in de dansschool.

Dit is de perfecte combinatie van humor, romantiek, muziek, zang en dans. En zeg nou zelf, vergelijken bij “Swing Time” is “La La Land” toch gewoon prutswerk?

Luchtig vermaak, maar wel enorm goed gemaakt, zeker als je nagaat dat deze toch al 80 jaar geleden werd gefabriceerd. Zelfs de muziek/songs zijn hier op heel behoorlijk niveau, wat ik niet altijd vind als ik zo'n oude musical zie. Gelukkig zend men dit soort vergeten pareltjes nog wel eens uit op tv bij onze zuiderburen, zodat je als filmliefhebber deze gemiste klassieker uit de oude doos alsnog een keer kunt inhalen. De charme en klasse van Astaire kwam nergens zo goed te voorschijn als bij dit project, hier gaat hij qua dans en qua acteren helemaal los. Rogers had ik nog niet eerder gezien, maar het is hier duidelijk dat dit een echte diva is. Geen schande dat de rest van de cast tegenover deze twee nogal bleekjes afsteekt. Enige minpunt is dat de humor af en toe net wat te kinderlijk en overdreven is, had wat beter in balans moeten zijn. Een vergelijking met een film als La La Land zoals hierboven heeft trouwens totaal geen zin. Beide producties zijn gewoon mooie, geslaagde voorbeelden over men in hun specifieke periode dacht een goede musical te moeten afleveren. La La land is zwaarmoediger en melancholischer. De oprechte vrolijkheid van Swing Time zal voor de hedendaagse generatie filmkijkers wellicht toch wat gekunsteld overkomen, doch moet je dan wel bedenken dat men anno 1936 in de bioscoopzaal begrijpelijkerwijs niet zat te wachten op een wat donkerder, diepzinniger musical. Ongecompliceerd doch kwalitatief hoogstaand vermaak was toen het devies, en dat levert Swing Time.

Wat een blij dans gedoe, wel redelijk oke maar je moet ervoor in de stemming zijn. Ik was dat duidelijk niet, want ik vond het te blij.

Mijn eerste Ginger en Fred

Heerlijk ouderwets escapisme. Het verhaal heeft weinig om het lijf, maar de chemie tussen Rogers en Astaire is mooi om te zien en de productie is tot in de puntjes verzorgd. Natuurlijk is het hele idee al leuk dat Astaire dansles gaan volgen. Maar de dansscenes zijn ook echt van bijzondere kwaliteit. En in tegenstelling tot de meeste dansfilms niet gemonteerd, maar worden juist in een lange wide shot getoond.

Prima vermaak voor een vroege zaterdagmiddag.

Kleine 4*

Uit de tijd dat dans en muziek nog veel meer centraler stonden dan het verhaal. Astaire was ook nog maar een paar jaar bezig, maar al snel in zijn films te zien met Ginger Rogers als danspartner. Beiden hebben dan ook een groot charisma op het scherm en maken het povere verhaal wel wat goed. Een film die het vooral moet hebben van de dansscènes en dan zit je meestal met Fred Astaire wel goed. Al is dat in deze film ook niet meer dan kwalitatief stijldansen. Het is pas later dan er meer aandacht gaat naar interessante choreografieën en een betere mix van humor en dans. Swing Time is nergens bijzonder en is vooral iets voor fans van het genre.