Holiday Inn (1942)

Dit is de orginele film met 'White Christmas', gezongen door Bing Crosby achter de piano.

Eigenlijk vond ik er niet zo veel aan. De uitvoering van het genoemde bekende nummer is natuurlijk wel mooi, maar de rest van de vele zang-en dansnummers kon me maar matig boeien; het was erg veel van het zelfde allemaal en na elk half uur leek alles zich weer opnieuw te herhalen. Ook doet het zwart-wit deze film geen goed; de film moet het echt hebben van de vele dansscènes, die wellicht nog iets aansprekender waren geweest als alles in kleur te zien was geweest. Tegenvaller.

Bing's beslommeringen.

Voor het flutverhaaltje hoeft men de kerstklassieker Holiday Inn niet te aanschouwen. De romantische beslommeringen van Bing Crosby doen zo'n zeventig jaar later nog maar weinig met het publiek. De humor, zij het in kluchtige en luchtige verpakking, weet af en toe nog wel een glimlach rond de lippen te veroorzaken. Hetgeen echter wel goed de tand des tijds kon weerstaan zijn de danspasjes van Fred Astaire en de honingzoete stem van Bing Crosby. Extra laag door de pijptabak klinkt de beroemdste kersthit ooit, White Christmas, nog steeds het beste uit zijn keel.

Goed.

Crosby & Astaire.

Beiden al wel eens tegengekomen naast Kelly en Sinatra, maar nog nooit als echte headliners. Ze laten hier in ieder geval zien dat ze een musical als deze ook best kunnen dragen. Geen al te moeilijke film, veel zang en dans en een film die het vooral moet hebben van het luchtige sfeertje (zoals wel meer in dit genre).

De danspasjes van Astaire zijn soepel en vlot, maar echt mooi vind ik het niet. Dan kijk ik toch liever naar Kelly. Wel grappig dat er een dronken dan inzit, als liefhebber van de drunken kungfu is dit een soort van verre voorloper. Ook Crosby heeft niet echt de charme van Sinatra, al is hij ook wel een héél ander type.

Mijn ding zal het nooit worden, al apprecieer ik ergens nog wel de vlotheid en goedgemutsheid van films als deze. Romantiek (en dan vooral de manier waarop, met meestal een lege doos die niks in te brengen heeft) vind ik nogal waardeloos en de zang en dans is ook helemaal niks, maar dan nog altijd liever dit dan een gefaalde lamlendige arthouse film die 150 minuten duurt.

1.0*

White Christmas is de gedeeltelijk nieuwe versie van deze film, zo staat in de speelfilmencyclopedie. Heb dat liedje nooit zo geweldig gevonden. Deze film nooit eerder gezien, leek me ook niks. Bij IMDb staat dat het Bob Crosby Orkest er ook in te zien is. Ik heb Bob (de broer van Bing) niet gezien, maar het orkest wel, en die dient meer als begeleiding. En dan die muzikanten, die ook nog verschillende outfits aan moeten meten voor zo'n film, een beetje vreemd wel, maar wel gangbaar voor meer van die films uit die tijd.

Ik vind die Bing ook maar een matige acteur. Het was toch meer een zanger? Fred is iets beter, maar het was toch meer een danser?

Toch ging het boven verwachting allemaal wel, ondanks die flauwe grapjes, hier en daar en ik zet toch liever een plaat op, dan ik die twee zie. Het vuurwerkdansnummer is wel wat gewaagd en grappig. Over het algemeen waren bijna alle muziek/dansnummers juist wel plezierig om te zien. Alleen als je die eruit knipt, blijft er niet al te veel van de film over.

Wel (steen)goeie liedjes van Irving Berlin in deze film zeg. De meeste had ik al eens gehoord. Ah ja, je moet er wel van houden, anders zou ik niet aan beginnen. Heel veel meer heeft de film ook niet te bieden. En op sommige momenten, heel slecht gemaakt, met die achtergronden.

Film 3.0 /

muziek/dansgedeelten 4.0 - 5.0 (o.a. I'll Capture Your Heart Singing, Easy to dance with, Happy Holiday, Easter Parade, I can't tell a lie).

Eigenlijk best wel voor herhaling vatbaar deze film over een tijdje. (Stem bij IMDb: 4.0)

Een film waar ik niet veel van verwachtte. Het is vooral bekend vanwege het nummer White Christmas en ik ging er dan ook van uit dat het enkel dat was wat de film bekend maakte. Een film gemaakt in oorlogsjaren op het randje van de Amerikaanse deelname in WO II. Tijdens de opnames zou Amerika via Pearl Harbor betrokken raken bij de wereldoorlog en daarom werden enkele scènes wat meer heroïsch gemaakt. Dat zie je aan de act bij 4th of July waar extra beelden te zien zijn op een filmdoek.

De film kent een bekend verhaal van 2 mannen die achter hetzelfde meisje zitten. Maar het is net dat wat hier wel goed werkt. Ik ben geen liefhebber van al die feestdagen. De meeste ervan worden bij ons niet eens gevierd. En al op voorhand ging mijn voorkeur sneller naar Fred Astaire dan naar Bing Crosby. Maar ik betrapte me er op hoe ik zo meeleefde met Crosby (Jim in de film) als hij in de Holiday Inn een eigen leven opstart en met Linda een mooie vrouw naast zich heeft waar hij die plannen mee kan delen en dan komt Astaire (Ted in de film) dat allemaal verprutsen voor een carrière en het verwerken van het verlies van zijn geliefde op koste van de liefde van zijn maat. Ik had echt met Crosby te doen.

Raar maar waar is het net dat spel tussen de drie figuren (en die manager als aanhangsel) de grote troef van de film. De liedjes van Crosby vallen wel mee, maar zijn gedateerd. En Astaire heeft ook al beter gedanst. Maar het is zeker niet slecht en past in het concept van al die feestdagen. De film is dan ook als muzikale komedie niet meteen memorabel, maar is wel een goeie romantische komedie geworden. Beter dan verwacht, maar zal denkelijk gezien het genre (de minder geliefde mix van romantiek, komedie en muziek) niet bij iedereen in de smaak vallen.

Het is een big budget musical lees ik bij IMDb, maar ziet er als zodanig helemaal niet uit. Bedoeld voor Bing. Maar eigenlijk meer een Irving Berlin musical, waarin Bing en Fred de liedjes aan de man mogen brengen en tussendoor grappig mogen doen. Nou... ...Astaire vind ik echt duidelijk beter zingen dan Bing. Verder zijn ze beide maar matig als acteur, vervelend zelfs, al is Astaire in deze periode toch wel weer leuker dan in de jaren '30. Verder veel muziek, moet je van houden, een aantal liedjes blijven goed. Veel van hetzelfde zoals Norma schrijft klopt best. Met wat uitzonderingen nogal matig decennium om die films vaak te bekijken. 3.0

Zoals de andere films van Mark Sandrich een op routine gemaakte musical met een mager verhaaltje en een paar mooie songs: “White Christmas” en “Easter Parade”. Bing Crosby heeft een prachtige omfloerste zangstem, maar van zijn acteertalent ben ik niet onder de indruk. En Fred Astaire zónder Ginger Rogers vind ik twee keer niks.

Kosten noch moeite leken gespaard te zijn bij deze zwierige musical met veel glitter en glamour, met prachtige, hartverwarmende liedjes (Irving Berlin) en wervelende danspartijen. Maar helaas was het verhaal over jaloezie en rivaliteit, ondermaats, afgezaagd en te onnozel voor woorden. Gezien in een mooie ingekleurde versie.

Dat is de nieuwere 1954 versie, het origineel was in zwart wit Holiday Inn (1942) - IMDb. Nooit geweten dat die is ingekleurd.

Roger Thornhill en Dick2008:

Van Wikipedia: Holiday Inn (film) - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

A colorized version of "Holiday Inn" was released by Universal on October 14, 2008. The colorization was done by Legend Films. The colorization company used Edith Head’s sketch artist, Jan Muckelstone, as a color design consultant for costume authenticity.[citation needed] There is a noticeable error in the "Abraham" sequence, as Crosby's and Astaire's makeup is brown, rather than the black of burnt cork.

Och natuurlijk, ik ben in de war met de film White Christmas zelf. Heren, vergeef uw nederige dienaar zijn stommiteit.

Geeft niks hoor!!!

Ik vond meer info en heb dat maar geplaatst.

Een heerlijke feelgood voor de kerstdagen.

Met èèn van de meest gekochte singles allertijden: White Christmas - Bing Crosby.

Circa 48 miljoen naar ik weet.

Ik heb deze komisch, romantische musical met veel dans en zang ooit vroeger (zo'n 30 jaar geleden denk ik) op de tv gezien en dus zojuist herzien vanuit mijn collectie. Heerlijk al die films uit de oude doos. Leuk luchtig verhaal. Goede dansscenes van Fred Astaire, maar zijn zangstem vind ik zelf niet bijzonder en dat geld voor al zijn films. Daarin tegen maakt de zang van Bing Crosby weer alles goed. Het klassieke nummer White Christmas was dan ook weer een genot om naar te luisteren. Ik heb mij wel weer geamuseerd met Holiday Inn. Een 3.0

2 Dvd set. Op disc 1 zwart wit versie + rijtje features (geen ondertitels!)/Disc 2 kleurversie + special over inkleuring (met Engelse ondertitels) van Universal maar het is een Paramount film.

De ingekleurde versie is goed gelukt en heeft nog Engelse ondertitels ook. (De twee dames Marjorie Reynolds en Virginia Dale komen nu ook goed voor de dag.) Niet veel anders dan vorige keer. Weinig bijzondere film met belegen humor. Astaire is hier in alles beter zang/humor (halverwege raakt hij het ritme kwijt) en dans natuurlijk

Voor de liedjes, Astaire en de extra's op de dvd prima aanschaf gedaan.

Feelgood romantische kerstfilm uit de oude doos die me ondanks de mierzoete liedjes en dito romance zeker kon bekoren .

Mooie decors ( zeker de Inn zelf )en de wintersetting is prachtig .

Er is wat humor in verweven en dat werkt goed verder een gedateerde film maar wat maakt het uit , als kerstfilm zeker geslaagd .

Leuk lichtgewicht met 2 zwaargewichten van het Amerikaanse entertainment: Fred Astaire en Bing Crosby. Ze worden mooi getypecast in een verhaaltje dat weinig om het lijf heeft en voldoende weet te amuseren. Hedendaagse wenkbrauwen kunnen gefronst worden bij het blackface gedeelte waarin Bing en Marjorie Reynolds zwart geschminkt hun act opvoeren. Een act waarin ook echte zwarten betrokken zijn. Dit onderdeel kan vandaag de dag shockeren omwille van het impliciet racisme dat een uiting is van de segregatie binnen de toenmalige Amerikaanse samenleving.

Daarnaast komt in deze film voor het eerst de Irving Berlin mega klassieker White Christmas boven water.

Als film is het een aangebrande classic zullen we maar zeggen.

Als je Bing Crosby White Christmas hoort zingen en Marjorie Reynolds met haar tedere stem meedoet, is het alsof je het liedje voor de allereerste keer hoort.

De film is niet zo interessant en dat komt vooral door het saaie verhaal. Het is erg bekend en het doorlopen van alle feestdagen gedurende het jaar voelde als een sleur.

Het enige positieve aan de film is de geweldige choreografie. Er wordt goed gedanst in deze film. De liedjes zelf zijn oké, maar absoluut niet revolutionair.

Het enige dat erger is dan het slechte script is het gebruik van blackface. Dat was onnodig en gewoon verkeerd.

2.5*