Blackboard Jungle (1955)

De voorloper van al die latere films waarin een leraar voor een echte bende les probeert te geven, met al het geweld van dien. Ik noem The Class of 1984 en The Principal. Glenn Ford straalt wederom weer kracht uit, in een van zijn betere rollen. Dit is ook de film waarin Sidney Poitier voor het eerst echt opvalt, want films als Red Ball Express konden je nog niet bewijzen dat hij echt talent had. 4 sterren

(moet de naam Didier uit de plot niet veranderd worden in Daddy O? )

Ik vond hem uitstekend in No Way Out, vijf jaar hiervoor uitgebracht.

Zou kunnen. Die heb ik dan weer niet gezien. Hoorde weleens wat mensen erover die nog meer van Poitier zagen als ik.

PS

DVD Blackboard Jungle is nu in aanbieding bij Rodisc (R-2NL).

Best aardige film, maar na films als Dangerous Minds en The Principal etc. gezien te hebben brengt het niet zoveel meer, ook al was dit natuurlijk de voorloper van dat soort films.

Ik dacht van tevoren dat de film tegenwoordig nogal oudbollig zou overkomen en de leerlingen doetjes zouden zijn naar maatstaven van huidige vergelijkbare films, maar dat bleek gelukkig niet waar.

Wat een ontzettende sentimentele draak is Blackboard Jungle met zijn avant-hip hop montage op vertelgebied. Enorme verhaalsprongen om indrukwekkend, maar storend incompleet, snel terecht te komen bij een volgende goedbedoeld opgestoken vingertje dat gespalkt is met een zuurstok vol vals-zoete moraallesjes. Wel leuk om een gevooisd, niet echt streetwise, voorlopertje te zien van West Side Story met zijn dansende en zingende gangs. Verhaaltechnisch steekt de laatste film, met de prachtige muziek van Leonard Bernstein, een stuk geraffineerder in elkaar zonder uitglijdende zedenlessen. Deze preken blijven in Blackboard Jungle na vijftig jaar nog steeds irriteren door een veel te veel aan opgelegd sentimenteel pandoer. Het gaat tijdens het vertellen om beschrijven, niet om de dubbelhartige vos uit te gaan hangen die telkens voor de eigen moraalmarkt reclame maakt. Wel goede rollen van Glenn Ford en Sydney Poitier.

Oorlogsveteraan Richard Dadier (Glenn Ford, ditmaal niet in een cowboyrol) kijkt uit naar zijn nieuwe baan als onderwijzer. De oude rotten om hem heen zijn cynisch en spreken weinig positief over de kinderen. Dadier leert snel dat de kinderen geen lieverdjes zijn. Op de achterstandschool zitten jongens van diverse rassen en vele begeven zich in het criminele circuit. Als Dadier buiten schooltijd een pak slaag krijgt moedigt zijn vrouw hem aan om op te geven. Dadier ziet echter wel potentie in enkele van de gasten en weigert het bijltje erbij neer te gooien. De film opent met Bill Haley and the Comets' Rock Around the Clock en is hiermee de eerste film die rock & roll gebruikt. Ook is de film zo ongeveer de eerste film die de problemen in de klaslokalen op een realistische wijze aan de kaak stelt. Rascisme, jeugdcriminaliteit en geweld op school worden open en bloot weergegeven. De film zelf oogt als een toneelstuk, omdat de film zich nagenoeg alleen afspeelt in het klaslokaal en het huis van Dadier. Het verhaal en onderwerp van de film is daarentegen meer dan interessant. Blackboard Jungle is namelijk een schooldrama dat de weg plaveide voor latere films in het genre

Goede film en Glenn Ford komt overtuigend over. Ondanks 1955 is het thema nog hedendaags als maar kan zijn.

De film toont de moeilijkheden die een ambitieuse, goedmenende en bekwame leerkracht ondervindt met zijn opstandige, zelfs misdadige leerlingen en deze uiteindelijk overwint door hun vertrouwen en interesse te verkrijgen en een tweetal te weren.

Dit gegeven wordt goed en spannend in beeld gebracht, verveelt geen seconde en men is vaak verbaasd om de vertoonde agressie.

Door deze extreme situaties wil de cineast aantonen dat de opvoeding van probleemjongeren kan lukken mits een betere aanpak. De film is dus ook een hekeling van het onderwijssysteem in de US.

De prent wekte bij zijn verschijnen heel wat aandacht. Iedereen ging de film bekijken; de jongeren ook om Bill Haley's "Rock around the clock" te beluisteren. Toen waren er immers nog geen videoclips.

Af en toe intense film over de strijd tussen een leraar en een stelletje (gewelddadige) etterbakken in zijn klas.

John Ford komt overtuigend over als bijna moedeloze docent die maar geen grip op zijn klas krijgt. Vooral de confrontaties tussen hem en zijn leerlingen, maar ook de confrontaties met zijn collega's zijn buitengewoon scherp, goed geregisseerd en goed gespeeld (vooral ook door Vic Morrow als opper etterbak Artie. Dezelfde Vic Morrow trouwens die begin jaren 80 tijdens het filmen van The Twilight Zone om het leven kwam).

Wat de film bijna de nek omdraait is de wat onwaarschijnlijke draai van de klas aan het eind, maar vooral ook de hoge mate van politieke correctheid. De film vertilt zich bijna door niet alleen disciplineproblemen in het onderwijs aan de kaak te willen stellen, maar ook even racisme in het algemeen aan de orde te stellen. Letterlijk een beetje teveel van het goede.

Interessante filmpje die overduidelijk voor een hoop bekende nakomers heeft gezorgt, neem bijvoorbeeld een Class of 1984. Ford zet een overtuigende rol neer en de film wist ondanks dat het me hier en daar best gedateerd en braafjes aandeed zijn punt goed te maken, ook het einde vond ik best sterk. Jammer echter dat ik de film (op tv) TCM zag en er een storing aan de gang was waardoor het beeld regelmatig haperde.

3 sterren

Deze film heeft jaren tot mijn favorieten gehoord. Eigenlijk komt dat ook omdat zo'n film helemaal niet meer op tv te zien is, zoals zo velen. In mijn gedachten gaat zo'n film dan een eigen leven leiden. Nu eindelijk na al die jaren weer eens gezien, voor de derde keer nu. Het moment dat dat rotjoch de hele 78 toerencollectie aan diggelen werpt kon ik me nog wel herinneren als de dag van gisteren, maar het meeste was ik toch wel kwijt.

Blijft een mooie boeiende film daar niet van. Glenn Ford speelt goed en Sidney Poitier doet het ook aardig. Eigenlijk wordt door iedereen wel goed gespeeld. Alleen het gespannen sfeertje was bij de derde keer zien toch wel weg. Beetje voorspelbaar, gedateerd en tam. Die jongens vond ik ook wel een beetje te oud voor de rol die ze moeten spelen. Heb hem op dvd, dus nog wel een keer kijken zit er wel in, maar helaas behoort hij nu niet meer tot mijn favorieten.

Leuke klassieker, maar hij kruipt nooit écht onder je vel vind ik. Wel zeker en vast behoorlijk bruut tijdens sommige scènes en goede rollen van onder meer Ford en Poitier. Echter vond ik dat de 'ommekeer' bij de leerlingen er iets te snel kwam; je slikt het, maar niet van harte. Er wordt zacht gefocust op de relaties tussen de leraar en de twee voornaamste leerlingen (de veronderstelde rotte appel en de echte), maar het kon toch net iets diepgaander voor mijn part. Een zwakke 3,5*


3,5*

Uitstekend lerarendrama dat zich afspeelt op een probleemschool in New York midden jaren '50. Deze film heeft ongetwijfeld als voorbeeld gediend voor vele soortgelijke films. De film zakt nergens in en het acteerwerk is bijzonder goed wat resulteert in geloofwaardige rollen van zowel de leraren als de leerlingen.

Deze film hoort in het rijtje thuis van films die gingen over de opstandigheid van de tieners zoals die in de jaren vijftig heerste in de VS. Behalve in films zoals deze en oa "Rebel Without a Cause" werd dat nog veel beter benadrukt in de muziek zoals in het openingsnummer "Rock a Round the Clock" van Bill Haley & the Comets. Dankzij deze film werd dat nummer een wereldhit en geldt dat nummer nu als een klassieker in de geschiedenis van de popmuziek. Wat dat betreft betreft heeft deze film onbedoeld waarschijnlijk een belangrijke bijdrage geleverd aan de doorbraak van de Rock 'n Roll die Elvis Presley later zo beroemd zou maken.
Over de film zelf; die vond ik niet onaardig maar toch wel behoorlijk over de top. Ik kan mij heden ten dage moeilijk dit soort extreme situaties voorstellen zonder dat het lerarencorps zich massaal ziek zou melden. Een scène vond ik zelf erg ongeloofwaardig. Dat was die van de leraar die zijn collectie platen mee naar school nam omdat hij dacht dat muziektherapie dat zooitje etterbakken wel in het gareel zou houden. Niet dus. Dat die belhamels die kostbare breekbare platencollectie in gruzelementen zouden gooien, dat had die leraar toch van te voren aan kunnen voelen. Geen sterke scène dus.

3,5*

Destijds controversiële film, die aanvankelijk niet in alle landen welkom was. Het verhaal is ontleend aan de ervaringen van Evan Hunter als leraar in de Bronx. (Hunter schreef later o.a. ook het scenario van Hitchcock’s The Birds).

Er zijn sindsdien weliswaar betere films gemaakt over deze problematiek (o.a. Stand and Deliver, 1988), maar voor die tijd is dit een knappe en gedurfde film. Jammer alleen dat men de hoofdrol aan Glenn Ford heeft gegeven, want dat is naar mijn bescheiden mening niet bepaald een topacteur. Aan de andere kant is het wel dankzij Glenn Ford dat de film onlosmakelijk verbonden is met het populair worden van rock ‘n’roll, omdat hij uit de platencollectie van zijn zoon met het nummer van Bill Haley kwam aanzetten. Wat zullen de ouders van toen geschrokken zijn. Zo’n rauwe film en dan ook nog eens die ‘wilde’ muziek...

Zo gevoelig en genuanceerd als Rebel Without A Cause is het allemaal niet. Een beetje simplistisch en makkelijk soms en de bijfiguren (vooral een paar leraren en de vrouw van Ford) zijn niet zo sterk. Maar met name de scenes in de klas met Ford zijn echt sterk. Knap opgebouwd, spannend en niet te kort gelukkig. Die scenes dragen deze film en maken het makkelijk om over de mindere kanten heen te stappen.

Kleine 3.5*

Een van de eerste oude films, die tegenviel, tenminste zo herinner mij. Maar durfde deze niet weg te doen. Het thema is interessant en Glenn Ford doet het goed, ook al is de hele situatie rond het lesgeven wel wat vergezocht. Die jongens zijn niet zo oud, late twintigers schat ik. Goed spel van o.a. Sidney Poitier en Vic Morrow. De film doet behoorlijk gedateerd aan, als je die schoolborden ziet en met die tekenfilm.

Het begin is matig, het middengedeelte is het beste, waarin Ford probeert, om het tuig één en ander bij te brengen, waarna hij weer afzwakt. Maar de finale confrontatie was toch best ook weer goed. Sommige gedeelten zijn dan ook best "heftig" danwel "gespannen". Het zijverhaal met Anne Francis is zwak. Het was toch best wel weer leuk om hem weer eens uit de kast te halen. 3.0/4.0

geen onaardige film met eigenlijk maar een bijrollletje voor Sidney Pointier.

naar mijn idee een beetje een voorloper van de vele jaren latere film van Sidney Pointier waar hij zelf de leraar speelt "To Sir With Love" part 1 &2 uit 1967 en 1996.

zeker geen straf om deze film, die inmiddels > 50 jaar !!! oud is te bekijken.

zeker de 3 sterren waard voor dit "öudje"

Glenn Ford speelt goed de leraar die worsteld et zijn geweldadige leerlingen waar hij maar geen vat op lijkt te kunnen krijgen .

Ik ken de films uit de jaren 80 die over deze problematiek gingen maar ik was niet op de hoogte van het bestaan van deze veel oudere variant die zeker niet onderdoet voor de anderen .

Sidney Pointier speelt nog een sleutelrol als 1 van de leerlingen .