A Cock and Bull Story (2005)

TRISTRAM SHANDY: A COCK & BULL STORY

When I walked out of the theater earlier tonight, I knew that I really liked this film. But now that I’ve had several hours to digest it, I think I sort of loved this film. It certainly reaffirms my belief that Michael Winterbottom is one of the most consistently interesting filmmakers working anywhere in the world today. Basically, he’s made his ADAPTATION here, a movie about the making of a movie based on an unadaptable novel. Anyone who knows me knows that one of my biggest pet peeves are movies about the making of movies or set against the backdrop of movie making. I can’t even explain why it bugs me so much... but it does. When LIVING IN OBLIVION came out, for example, I heard that it was hilarious and “really gets it,” and I went into it hoping for the best. Instead, it just irritated me pretty much start to finish. When I showed up at the Arclight tonight, I didn’t realize this was a comedy about filmmaking. All I knew was that Steve Coogan was in it, and Winterbottom directed.

Tristram Shandy is a bizarre nine-volume English novel that is basically one giant digression, the titular character setting off to make a point and following his own bumblebee-busy train of thought wherever it takes him, through family stories and philosophical flights of fancy. It’s absolutely unadaptable because it’s not about anything in particular. You could make a film of parts of it, certainly, but in a very strange way, you could only approach the essence of the novel by doing what Winterbottom and screenwriter Martin Hardy have done here: throwing it out almost completely.

This film is about Steve Coogan (played by, appropriately enough, Steve Coogan) and Rob Brydon (played equally appropriately by Rob Brydon), as well as the rest of the cast and crew who are attempting to make a film version of TRISTRAM SHANDY, and for the first 15 minutes or so, the film is simply a telling of the story. By the time Winterbottom finally breaks reality by including a camera crew in the shot, you’ve already bought into the fact that this is a credible movie they’re making. I would have watched the adaptation. What we see happening to Coogan as we follow him through a few days of production parallels the structure of the novel, one digression after another taking him further and further away from the things that are important. In this case, his girlfriend Jenny (an extra adorable Kelly McDonald) and his newborn baby are the things he can’t quite seem to find time for, and what makes this film so affecting is the way that relationship is never treated as a joke. At times, the film is fall-down funny, but there’s a reality to it as well, and Winterbottom seems determined to make this count. Coogan’s come a long way from his Alan Partridge days, and he manages to find real depth in what could easily have been another send-up of vacuous celebrity. Overall, this is a tremendous ensemble piece, and I loved moments like the introduction of Gillian Anderson, the late-night walk across the battlefield, and Coogan trying to soothe his baby to sleep with a song. It’s a wonderful, surprising film at every turn, and I have a feeling I’ll have to see it again to fully absorb why it hit me as hard as it did.

bron

trailer

Wat Winterbottom betreft, deed deze me denken aan 24 Hour Party People. Half docu, half film, half film in film. En één grote warboel.

Maar wel een gezellige. De review die aegron hierboven poste helpt ook wel een beetje te begrijpen waar Winterbottom naartoe wou met deze film. Maar los daarvan is het ook gewoon een erg leuke ervaring. Een trosje goeie acteurs bij elkaar, bij momenten erg grappig, erg fijne montage en tussendoor een paar aandoenlijke scenes.

Vooral die laatste zorgen ervoor dat het niet één grote farce wordt. Fijn filmpje, dat qua concept misschien een beetje aan Adaptation doet denken, maar totaal anders uitgewerkt is. Winterbottom blijft een groot talent, alleen mist hij nog steeds het echte genie. Houdt niet tegen dat ik nog geen slechte film van de man gezien heb.

Voor deze, 3.5*

Na twee missers (1 daarvan - 9 songs - een ENORME misser... Code 46 vond ik ook sterk tegenvallen. In This World heb ik niet gezien) eindelijk weer iets dat ik goed vond van Winterbottom.

***

Op basis van het eerste half uur even dit stukje (en mijn stem). De rest staat op de recorder en kijk ik vanavond.

Zoals bekend kan je met Winterbottom alle kanten op en wisselt de kwaliteit sterk. Deze viel bij mij in de categorie van de mislukkingen.

Een hoop onrustig gedoe, zonder enig inzicht, waarom het allemaal op zo'n manier moet. Hoogtepuntje tot nu toe de actrice Shirley Henderson die zoals vaker in dit soort film met haar hoge piepstemmetje druk loopt de doen. Ik mag haar graag zien.

Tóch afkijken vanwege Winterbottom en wie weet valt vanavond het kwartje bij mij wel.

Was nog vergeten mijn stem aan te passen (vol punt erbij), zoals beloofd. Het tweede deel van de film speelt eigenlijk helemaal op de set van de op te nemen film Tristram Shandy en daar is het allemaal iets interessanter.

Michael Winterbottom knipoogt wel erg overduidelijk naar de identiteitscrises van Fellini (Otto en Mezzo, Roma etc), zeker ook met het gebruik van Nino Rota muziek, maar het duo Coogan Brydon komt beter op gang. De amoureuze verwikkelingen daarentegen zijn minder interessant.

Blijft interessante regisseur, die Winterbottom. Altijd verrassend.

Aardige poging van Winterbottom om een, zo zegt men, niet te verfilmen boek toch te verfilmen. Ik ken het boek niet, maar blijkbaar geeft hij er een geheel eigen draai aan wat tot op bepaalde hoogte best geslaagd te noemen is.

De karakters staan centraal te midden van een verhaal dat niet zo veel voorstelt; eigenlijk gaat het over gedoe rondom een film. Het begin is een soort ludieke introductie op het verhaal, helaas werkt dit niet echt en is het langdradig. Al snel concentreert de film zich meer op de bekommeringen op de set, wat een stuk beter werkt. Dit is vooral ook te danken aan de acteurs, met Coogan voorop.

Luchtig, hier en daar komisch en vooral verfrissend.

Bijzonder grappige film die van de ene dwaze situatie naar de andere slingert. Weer een mooi staaltje Britse humor. Ik heb verscheidene keren tranen in mijn ogen gehad van het lachen. Goed geacteerd ook, het samenspel (lees: de rivaliteit) tussen Coogan en Brydon is gewoon hilarisch.

Ik had alleen wel medelijden met dat jongetje in het begin: Au!!

Moeilijke film om te volgen in het Brits. Zag hem op BBC. Heb eigenlijk nog het meest gelachen om de aftiteling, althans, die scene die daarnaast speelde tussen Brydon en Coogan. Briljant.

Erg grappig. Maar --en dit klinkt misschien zelfgenoegzaam maar is niet zo bedoeld-- vermoedelijk nog veel leuker als je het boek hebt gelezen.

Ik heb geen flauw idee waar ik naar gekeken heb, maar het was erg onderhoudend. Dit is de tweede film met Steve Coogan en Rob Brydon, maar ze hebben duidelijk chemie samen; 3,5*

Matige film over een filmploeg die de biografie van Tristam Shandy proberen te verfilmen. Deels documentaire, deels kostuumdrama en deels film in film. Dit maakt de film wat onevenwichtig en op het begin zelfs chaotisch. De droogkomische dialogen zijn hier en daar wel grappig en ook de cast doet het prima.

Dit is ook wel mijn ervaring. Het was erg leuk om de film te bekijken, maar had tegelijkertijd het gevoel dat hij niet zou beklijven. Maar een dag later merk ik dat ik er met een glimlach aan terugdenk en de film blijft wel echt hangen.

Ik wist overigens niet van te voren wat te verwachten. Ik had wel van het boek Tristram Shandy gehoord, maar wist niet waar het over ging. Ik ging er vanuit dat het een echte verfilming zou zijn en dat het dus een komische kostuumfilm zou worden, a la Tom Jones van Tony Richardson, waar ik niet bepaald een fan van was. A Cock and Bull Story is echter iets totaal anders, al ving ik al snel op dat het constant afwijken van de hoofdmoot van de film, namelijk het verhaal van Tristram Shandy, geheel in geest was van het boek. In feite geeft deze film je net genoeg informatie over het boek om deze grap te kunnen begrijpen. Veel anders zul je niet leren over de roman. Het concept doet wat denken aan Adaptation. Zo veel inzicht in het creatieve proces als die film geeft deze niet, maar het is een originele insteek.

Wel is het bijna jammer dat we niet een echte film krijgen over Tristram Shandy, want de pak 'm beet 20 minuten die hier wel verfilmd werden vond ik erg grappig. Geen idee hoe de rest van het boek is en of ze het enige verfilmbare deel eruit gehaald hebben, maar ik vond daar al de steeds verspringende structuur erg goed werken. Het steeds starten van overbodige zijlijntjes om op de meest chaotische manier een korte gebeurtenis te vertellen vond ik hilarisch.

Gelukkig is het gedoe op en buiten de set ook erg vermakelijk. Coogan en Brydon zijn twee komieken die mij erg liggen, niet op de laatste plaats omdat hun humor erg bij die van mij ligt. Het is ook erg Brits allemaal, op een manier die mij meestal wel pakt. Er zit ook een prettige balans tussen komedie en wat onverwachte, kleine, serieuze momenten in. Het voelt aan alsof je echt naar die mensen zit te kijken, ondanks surrealistische scènes, zoals een mini-Coogan in een baarmoeder of beschamend materiaal dat nooit een werkelijke making-of zou halen (Coogans ontrouw).

Michael Winterbottom vind ik zo'n fascinerende regisseur die ik moeilijk te plaatsen vind. Ik weet niet of er echt een eenheid in zijn complete werk zit, maar hij heeft in ieder geval nu al twee films gemaakt waarin Steve Coogan niet alleen de hoofdrolspeler is, maar ook zo'n beetje het hoofdonderwerp. Waarschijnlijk één van de vreemdste obsessies van een regisseur ooit. Niettemin, als ze zo leuk zijn als A Cock and Bull en The Trip mogen Winterbottom en Coogan (en Brydon) wel meer van zo'n films maken.
4*

Kon mij niet boeien, chaotisch en op wat sterke grappen na erg flauw..