Takeshis' (2005)

De minste Takeshi die ik heb gezien. Ik snap weinig van de films en ik stoorde me ook echt aan één actrice hoe die de hele tijd op Takashi zat te lullen, echt irritant. Niet echt een film waar ik vlug naar ga terug kijken.

Leuke film wederom van Kitano, die qua humor soms enigszins doet denken aan Sonatine. Lekker absurd soms weer, lekker hard soms ook en vooral ook weer lekker veel Kitano, aangezien hij maar liefst twee rollen op zich neemt en ze beide prima invult.

Het verhaal is ook behoorlijk vaag. Ik dacht het goed te kunnen volgen allemaal, tot ik na 75 minuten de draad op een gegeven moment wel enigszins kwijt was. Laatste halfuur is dan ook wel wat minder scherp. Neemt niet weg dat het verder best weer genieten geblazen is. Kitano slaagt er wederom in om een sterke sfeer te scheppen en vooral de humor, zoals bijvoorbeeld het stel bij de lift, waardoor Kitano steeds wordt uitgelachen.

Erg vermakelijk wederom al zorgt het laatste half uur er voor dat ik niet voor de derde keer op rij vier sterren aan een Kitano kan uitdelen.

3,5*

Fantastisch!
Al een tijdje geen Kitano meer gezien, deze was de enige resterende in mijn dvd-box die ik nog moest zien, maar ik had een beetje begrepen dat Takeshis' in het verlengde van Getting Any? lag die mij niet geheel bevallen is. Dit is echter totaal andere koek.

De droomscenes uit Kitano's films heb ik altijd erg bijzonder gevonden, heel erg surrealistisch. Neem nu zo'n scene, rek hem uit tot een hele film en je hebt Takeshis'. Een opeenstapeling van maffe scenes met veel droge humor: Dat vrouwtje dat hem overal dwars zit, de taxirit, de norse kok(s), Terajima die steeds maar opduikt om zijn vriendin terug te eisen, het vuurgevecht in de vorm van sterrenbeelden. Geweldig!
Er wordt voortdurend gespeeld met wat nou een droom is en wat niet. Ik moet zeggen, ik was er soms wel een beetje van in de war, zoveel droomlagen er blijken te zijn, maar uiteindelijk is het allemaal goed te volgen. Geen Hisaishi meer, toch erg geslaagde muziek, bijvoorbeeld bij de dansscenes. Bij de meer dromerige scenes inclusief de grote schietscene droeg de muziek erg veel bij aan de surrealistische sfeer.

Kitano heeft me echt verrast, veel beter dan ik had verwacht. Ik heb me ontzettend vermaakt. 4,5*

Begint leuk, wanneer de lookalike de echte Kitano ontmoet.

De lookalike is een grappig mannetje. Hele rare mimiek en manier van lopen. Net als de echte Kitano, maar dan wat extremer.

Jammer dat er niet meer scenes met de twee 'Takeshis' samen in zitten.

Helaas is de film een beetje teveel van hetzelfde.

Steeds een (andere) dominante japanner die een andere bange/kwetsbare japanner uitscheldt.

Het tempo hielp ook niet echt mee. Volgens mij is dit het soort film dat beter loopt bij snelle montage.

Het had van mij ook zeker een half uur korter gemogen. Door de herhaling van zetten was ik helaas op een gegeven moment wel uitgekeken op de film.

Wederom een bijzondere Kitano, ditmaal over een film in een film wat vanzelfsprekend surrealistische toestanden met zich meebrengt en dat is nooit helemaal mijn ding geweest.

Takeshis' begint erg leuk met de succesvolle Beat Takeshi in zijn nieuwe Yakuza-film. Een leuke scene volgt waarin hij zijn look-a-like ontmoet, de geblondeerde Kitano. Wat ik er nu van heb begrepen is dus dat Beat in een nieuwe film de blonde Kitano speelt die fantaseert hoe het is om Beat te zijn? Daarom ben ik nooit zo van de mysteries, ik kijk liever naar een duidelijke verhaallijn. Ik zie Kitano dan ook liever in een harde Yakuza-film spelen.

Neemt niet weg dat veel scenes geslaagd waren. Aangezien Kitano voor surrealisme kiest kun je de film vol onzin en knotsgekke personages stoppen, en dat heeft hij ook gedaan. Dit zorgt voor weirde, maar vaak droogkomisch vermaak. Kitano zet zijn dubbelrol weer prima neer. De film wordt na het middenstuk nog onverwacht zwaar, maar al met al kan Takeshis' in het rijtje van geslaagde Kitano-films.

Kitano op de hallucinante toer.

Absoluut een bijzondere film met een mooi concept. Leuk ook hoe Kitano zichzelf en de films die hij maakt of in speelt parodieert, en soms scenes en locaties of afgeleiden daarvan gebruikt in deze film.

Maar eigenlijk vind ik dat veruit het beste aspect van de film. Er zitten wel wat leuke scenes in, maar ook vaak genoeg is de film bijzonder repititief. Werd zo nu en dan toch wel aardig vermoeiend om weer een shot-out scene te zien, en het had ondanks het concept wel wat coherenter gemogen.

Echt hilarisch wordt het nergens, dat viel me ook wat tegen. Bepaalde scenes zijn wel de moeite waard qua opzet vooral, en dan valt het elke keer tegen dat er telkens niet echt optimaal gebruik gemaakt wordt van de mogelijkheden. De strandscene op het einde bijvoorbeeld.

Een van de mindere Kitano's wat mij betreft, al is het een moedige poging iets bijzonders neer te zetten.

2.5*

Blijft geweldig.

Een film die Kitano definieert. Het verhaal mag dan misschien niet zo coherent zijn, maar ook dat is deel van de man. Zowat alle aspecten van Kitano komen voorbij, van locaties tot personages tot de verschillende vormen van humor waar hij graag mee speelt.

Het is een film waarbij wel vereist is dat je wat van de man kent. Het is een ode aan zichzelf, maar hij zet zichzelf ook even graag te kijken in Takeshis'. Het laatste half uur is vooral geniaal, waarbij zowat elke vorm van verhaal finaal uit de film verdwenen lijkt.

Visueel mooi, knappe soundtrack, geweldig geacteerd en fantastisch opgezet. Ik zie zelf geen andere manier om de persoon Kitano in beeld te brengen dan dit eindresultaat. Moedig en uniek.

4.5* en een uitgebreide review

Takeshis' is echt een hele bijzondere film. Takeshi Kitano neemt zelf een dubbelrol op zich van enerzijds Beat Takeshi, een acterende superster, en anderzijds diens dubbelganger Kitano, een ietwat verlegen kleine winkelier die zonder daar echt in te slagen een carrière als acteur nastreeft. De regisseur zelf die de twee hoofdrollen op zich neemt en de personages ook nog eens naar zichzelf vernoemt. Verwarrend, zegt u? Dan heeft u de film nog niet gezien. De werelden van Beat en Kitano lopen dwars door elkaar heen, en ook de rest van de acteurs nemen dubbelrollen in beide werelden op zich. Het is meteen ook de grote kracht van Takeshi's: dingen uit het ene leven die vaak op een surreële manier terugkomen in de andere, flashbacks, een niet-chronologische vertelwijze. Het klinkt ingewikkeld, maar deze film is allesbehalve een breinkraker omdat de film helemaal niet aanvoelt alsof het zelf een ingewikkeld verhaal verteld dat in mekaar gepuzzeld moet worden. In tegendeel, deze film is een en al fun. Veel leuke grappen en geweldige, absurde scenes maken het allemaal zeer genietbaar, terwijl Kitano toch vooral de draak lijkt te steken met zichzelf.

Na afloop bleef ik met een raar gevoel achter, ik zal waarschijnlijk wat meer Kitano's en een herkijk nodig hebben om alles wat beter te kunnen plaatsen. Maar een ding weet ik wel zeker: deze film was boeiend van begin tot eind. 3.5*

Kitano’s 8 1/2

Voor het verhaal hoef je m niet te kijken, want dat zit er nauwelijks in. Het is een surrealistisch zelfportret waar Kitano de succesvolle acteur verward raakt in een web van dubbelgangers en alterego’s. We zien Kitano als de clown, de sul, de stand-up comedian, de danser en tal van andere theatervormen passeren de revue. Het is een reis door zijn carrière gelardeerd met vuurgevechten, Kitano regulairs en zijn bekende droge humor. Alle scenes op zichzelf zijn geweldig, met als hoogtepunt de lange dansscene op het eind. Maar door die te noemen doe ik vele andere scenes tekort.

Heb me hier enorm mee vermaakt.

4,5

Een film in een film, een film met een dubbelganger en lekker absurde verwarrende scènes waarvan het plezier van afdruipt. Dan met je bij Kitano's Takeshis' zijn. Voor de inhoud hoeft je het niet te doen want het is een potpourri van amusante bij momenten doldwaze scènes. Op de koop toe is ook alles niet even chronologisch. Het lijkt me vooral de idee omdat de inhoud totaal los te laten en je gewoon te laten onderdompelen in de wereld van Kitano.

Ik verwacht wel iets meer inhoud van een film, maar los hiervan is de film gewoon vermakelijk. Het is dan ook typisch een Kitano en hij komt hier dan ook zeer makkelijk mee weg. Het heeft meer weg van een parodie. Niet alles was even geweldig voor mij. Goed voor een keertje, maar een die hard fan zal ik nooit worden.