Bad Timing (1980)

Een duister portret van een gepassioneerde, doch psychisch zieke relatie, vol wederzijdse misverstanden (via flashbacks verteld), tussen een psychoanalyticus en een seksueel impulsieve en getroebleerde jonge vrouw, waarbij ik voortdurend dacht dat het uiteindelijke plot meer intrigerend, spannender en mysterieuzer zou blijken te zijn dan het uiteindelijke resultaat. Op acteergebied vond ik Theresa Russell minder goed.

Moviedrome - Bad Timing (Mark Cousins) - YouTube

Verbeelding van een klassieke, obsessionele verhouding, een machtsspel eigenlijk, tussen introverte controlfreak en impulsieve femme fatale, dat door de ‘vertelwijze’ - flitsende montage, fraaie cinematografie, veelvuldig gebruik flashbacks - een absolute meerwaarde krijgt.

Eén en ander komt mooi samen in het midden van de film, wanneer het Keitel-personage voor het eerst het appartement betreedt. Wat dan volgt, is, met de onzekerheid van het perspectief (een ‘objectieve’ flashback, de herinneringen van Linden, of het fantaserende geestesoog van de rechercheur), misschien wel de crux van Bad Timing.

De suggestie dat de rechercheur de neigingen van de psychoanalist maar al te goed kan begrijpen, is er al eerder, en op een gegeven moment zien we beiden achtereenvolgens in de weer met een ingelijste afbeelding van een labyrint. Wat maak jij daarvan, Badalamenti? Of zal het je worst wezen ?

De repeterende spiraal neerwaarts van de om elkaar heen draaiende geliefden, met steeds dezelfde woordenwisselingetjes omtrent de aard van hun relatie, is wat uitputtend, maar Keitel en Garfunkel zijn in het laatste half uur echt goed, en Russell is hier natuurlijk sowieso voortdurend de fraaie kers op de taart.

Tom Waits en Billie Holiday geven het geheel een zwart-romantisch kader, en ook de piano doet tussendoor goed werk.

You must understand, you see, it's not enough to love a woman when she's so... difficult. You must love her tremendously; more even than one's own dignity.

Mooie film, zeker voor meerdere herzieningen vatbaar.

De film speelt in Wenen, stad van de beroemde geestesdokter. Dat is uiteraard geen toeval...... ben verder niet thuis in de psychoanalyse. Maar het zou best kunnen dat er een dubbele betekenis achter zit Wat is de betekenis van een labyrint in deze ?

En ja, de film is zeker het herbekijken waard ! Heb hem drie maal gezien met telkens ongeveer tien jaar tussen en hij wordt steeds beter.....

Ferdydurke, ik heb zojuist de film bekeken, en lees hier jouw vraag omtrent het labyrint. Deze was mij ook al opgevallen, had 'm erop stopgezet, en als je dan, zoals je toch pleegt te doen bij een labyrint, probeert door de opening van de buitenste ring naar binnen te gaan kom je erachter dat de kern onbereikbaar is..

Toepasselijk; laten we het daar maar op houden. Hopelijk ben je er wel weer uitgekomen.

Goeie film over een relatie tussen man en vrouw, waarbij de vrouw uiteindelijk in het ziekenhuis belandt na een zelfmoordpoging. Het eerste gedeelte is wat langdradig, maar zodra de barsten in de relatie naar boven komen, wordt het zeker boeiender. Vooral op het begin is de montage wat ingewikkeld. Van de cast valt vooral Theresa Russell het meest op.

ps. mooie poster.

Toen we kennis maakten met bad timing was het een mooie zonnige lente dag buiten maar toen de eindcredits voorbij rolden, was het binnen in onze studentenkamer eerder kil en koud. We waren getuige hoe obsessie en paranoia een passionele liefdesrelatie volledig heeft verstikt. Personages flirten met zelfdestructie en op het einde wordt de sfeer donker, zeer donker. Terug naar het begin waar we worden verwelkomd op de tonen van Invitation to the blues van Tom Waits (jongens wàt een song ; we kunnen de dampende sigaretten en de walmen van liters alcohol ruiken – bruine kroegen waren ons toentertijd niet vreemd). De toon is gezet want blues is nog een eufemisme. Mensen kunnen klootzakken zijn in een relatie als hun ego aangetast wordt. We waren nog jong en onervaren maar ergens begon er bij ons een lichtje te branden dat relaties weleens serieus kunnen ontsporen, dat er een donkere kant aan vast zit, machtsspelletjes waarbij niemand gespaard blijft. Een treffende scene is wanneer Alex (een verontrustende Art Garfunkel) zich probeert te verzoenen met Milena (een wispelturige Theresa Russel) bij de universiteit. Eerst is er affectie (met een klassiek piano score als begeleiding) dan begint terug achterdocht en wantrouwen de kop op te steken (de score is nu scherper, grilliger) tot het eindigt in slaande ruzie. De onmogelijkheid tot liefhebben, we weten er nu meer van. Cineast is Nicolas Roeg, een Brit die nu in de vergeethoek is geraakt en die sinds de jaren 90 met moeite 2 films heeft kunnen maken waar geen kat kwam naar kijken. In de jaren 70 en 80 behoorde hij echter tot de masterclass van UK cinema. Performance (met co auteur Donald Campbell), Don’t look now, Eureka, Insignificance : allemaal knappe films, de moeite waard en inventief met een eigenzinnige narratieve structuur. De mis en scene van Roeg wordt in de filmboeken associatieve montage genoemd. Mengeling van flashbacks en heden, volgorde van scenes volgen de weg van het geheugen en niet van de tijd. Cross cutting van vb erotica naar een operatie tafel of van de kamer van Garfunkel naar de kamer van Keitel waarbij hetzelfde schilderij hangt. Zijn films baden dan ook in een roes van mysterie (wat betekent het laatste shot?) en desorientatie. Een imponerende Theresa Russel (vrouw van Roeg en 7 films samen – daarbuiten vreemd genoeg maar een handvol goede films) als de verleidelijke (het shot waarin ze met haar benen de weg verspert voor Garfunkel is hemels) vrouw die uiteindelijk ten onder gaat. Er is ook nog Harvey Keitel als de inspecteur die vermoedt dat de zelfmoord niet is wat het lijkt (en een obsessie krijgt voor het koppel – ook een courant thema bij Roeg). Als we ons baseren op cinematografische kwaliteiten is Don’t look now zijn zuiver meesterwerk maar Bad Timing was de eerste film die we te zien kregen van Roeg en die coup de foudre is altijd blijven hangen. Zoals de introductie van de alom geprezen Alex Cox (sorry moet zijn Mark Cousins) uit Moviedrome kernachtig samenvat : Whenever you think of bad timing you’ll freeze as if someone just walked over your grave; Bad timing can do that to you.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 97 - Bad timing

Prachtig omschreven cinemanukerke

Zeer herkenbaar. Vooral dat shot waarin ze de weg versperd, door het alleen al te lezen, spelen de hormonen bij mij op, zo ook de rillingen waar Cox het over heeft bij de rest van je schrijfsel. Moet m dringend weer herzien.

Waar is dat boek van jou te vinden?

Dat was Mark Cousins dacht ik.....

inderdaad. Mijn fout. Dank voor de rechtzetting.

Geweldige film. Schitterend geschoten en geconstrueerd. Een van de uitzonderingen waarbij ik het gespring in tijd echt een meerwaarde vond hebben. Inhoudelijk sterk, vond de dunne lijn tussen obsessie en liefde overtuigend. Wie wel eens in een destructieve relatie heeft gezeten herkent wellicht iets van de sfeer, die érg goed getroffen is. Dit gecombineerd met een prachtige en veelzijdige soundtrack, een heerlijke Theresa Russell en een spannend (voor mij uiteindelijk niet heel verrassend) plot maken dit bijna 4,5 sterren. De eerste 5 films van Roeg zijn van zeldzaam hoog niveau hoor.

Een van de weinige zekerheden in mijn leven is dat mijn 100 favoriete films nooit teleurstellen. Af en toe neem ik de proef op de som. Een gevaarlijk spelletje (living on the edge, nietwaar) maar met de wetenschap dat mijn leven nooit gevaarlijker zal worden dan dit.

Bad timing is een studie over een ontspoorde relatie waarin de personages emotioneel en fysisch aftakelen.

Het begint al zeer sterk met de introductie van de personages : eerst in tegenlicht (halfdonker) en dan cirkelt de camera waardoor het licht valt met cuts van de schilderijen van Klimt. Zo komen we aan één van de vele associaties die Bad timing rijk is.

Dan die eerste harde cut waar een loeiende sirene van de ambulance door het scherm scheurt. We worden meegesleurd in een rabithole waar demonen hun kop opsteken. Als een boot die richtingloos ronddobbert, worden we met Bad timing meegesleurd door een kolkende stroom en de bestemming lijkt ver weg. Net als Keitel kijken we mee over de schouders van een koppel dat heen en weer geslingerd wordt tussen aantrekking en afstoting. De grens tussen liefde en haart is nooit zo dun geweest als in de indringende scene op de trap van Russels appartement.

Het einde is even weerzinwekkend als fascinerend. We zitten dan reeds in de diepe krochten van de ziel waar donkere instincten zich roeren. Roeg weet binnen te dringen en dit toonbaar te maken. Het is vooral het fysische apekt dat doorslaggevend is maar ook qua vormgeving is Bad timing een boeiend brok cinema. Theresa Russel die door de niet chronologische vertelstructuur steeds switched van godin naar furie ligt op het paarse kleed lang uitgestrekt. De kamer heeft een Arabisch tintje en de score is een opzwepende sitar klinkende riff. De connectie met Marokka werd vroeger al gelegd door de reis, door de associatie met het zand maar ook af en toe in de beelden voelde ik die sfeer door een shot of score. Het is niet lukraak gekozen die scene in Marokko (net zomin als die vele close ups van het nagelknippertje dat ook op het einde nog een rol speelt in de gedoemde finale) want bezwering, transcendentie is de associatie die Roeg maakt met Garfunkel die de woorden ‘I love you’ uitspreekt op een moment dat we reeds met afgrijzen zijn mentale staat te zien krijgen. Nog voor THE END op het scherm verschijnt, weten we al dat we nog nooit liefde op dezelfde (onschuldige) manier kunnen bekijken. Nee, Bad timing komt inderdaad steeds op een slecht moment want van enig optimisme na de film is er al lang geen sprake meer.