Paper Moon (1973)

Aanrader, komt regelmatig s'middags op bbc of sbs of zo. opnemen dus, want hij is echt leuk

Ja en hier won Tatum O'Neil de Oscar van de beste bijrol mee. De jongste Oscarwinnaar ooit.

Niet helemaal.

'The youngest Oscar winner was Shirley Temple, who won a Special Award at the age of six for her outstanding contribution to screen entertainment during the year 1934'.

(Guiness Film Facts & Feats)

Tatum was negen.

Dat meende ik me ook te herinneren. Kon het helaas niet vinden; maar was dan ook een speciale Oscar (Special Award).

dat blijkt

Leuke tragische komedie; Tatum O'Neal was idd goed voor haar leeftijd.

Eat your Coney Island!

De film werd in 1974 verdergezet als tv-reeks met één van de grootste talenten in de vrouwelijke filmgeschiedenis: de toen 11-jarige Jodie Foster als Addie Pray. Volgens mij was La Foster in de serie veel beter dan de zeker niet slechte Tatum O'Neal die er een Oscar mee won. Aanrader...

maar soit,

ik vond dit wel een charmant verhaaltje, zeer mooi gefilmd in zwart/wit, 't lijkt uit de jaren 30 te komen. het komische gehalte vond ik wel ietsje tegen vallen, denk dat sommige grappige scenes toen grappig waren en nu niet meer zo. het verhaal is wel origineel en zeker niet cliché. de klassieker zag ik er niet echt in, maar zeker een vermakelijk tussendoortje goed voor een 3tal sterren

Ja, die oscar is een uiterst dubieuze zaak, een bijrol voor een hoofdrol, wel onterecht voor een hoofdrol verder.

Uiterst vermakelijke roadmovie, met een hele lichte toets, maar zeker geen hoogvlieger, lichtgewicht-acteur Ryan O'Neal slaagt er niet in, zijn rol enige diepgang te geven. Waardoor het allemaal teveel richting Komedie dreigt te schieten.

Voor de vermakelijkheid 3.5. Maar geen topfilm.

Van regisseur Bogdanovich heb ik met The Last Picture Show (te) weinig gezien. Ik ken hem eigenlijk meer als de psycholoog 'Elliot' uit The Sopranos. Toen ik Paper Moon ergens voor een schappelijke prijs zag staan hem ik hem blind aangeschaft. Wat een aanschaf is het gebleken. Een enorm emotionele, maar toch opbeurende film over een oplichter die een meisje van 9 een lift geeft naar een ander deel van de VS. Eerst kunnen de twee elkaars bloed wel drinken, maar naarmate de reis vordert beginnen de twee (die in het echt vader en dochter zijn) het beter met elkaar te vinden. Humor, spanning en emotie in 1 stemmig geschoten film gegoten. De acteerprestatie van de kleine meid is overigens niets minder dan briljant. En dat geldt misschien ook wel voor de film zelf. *****

Deze film nooit eerder gezien. Vind de depressiejaren ook niet echt een onderwerp om vrolijk van te worden. Toch word je daarmee in de film weinig mee gefronteerd. Het geeft het tijdsbeeld een beetje weer maar blijft vaak op de achtergrond.

Dat hij in zwartwit was opgenomen vond ik een duidelijk pluspunt. Voor een keer is het wel leuk film om deze film gezien te hebben. Op een gegeven moment echter gaan die oplichterspraktijken wel wat vervelen omdat het niet overal even geloofwaardig overkomt.

In het laatste half uur verandert de film toch verrassend goed richting drama. Ook is John Hillerman nog te zien, die hier een dubbelrol heeft maar voor mij vooral bekend is van de serie Magnum. Ik vond het acteerwerk van allen spelers best wel in orde.

Las bij afloop dat vader en dochter O'Neal in het echt geen al te goede band met elkaar hebben, daar is in deze film weinig van te merken. Vond de twee een prima chemie hebben, al is het natuurlijk vooral dochterlief Tatum die de show steelt, de oscar was dan ook wel verdiend. Verder wel een vermakelijk, luchtig filmpje, al kan het natuurlijk nergens tippen aan die andere twee (The Last Picture Show en Targets) die ik eerder van Bogdanovich zag.

3 sterren

Moze: I ain't about to leave some poor child stranded. I got scruples, too. You know what that is, scruples?

Addie: No. But if you've got them, it's a sure bet they belong to somebody else.

Misschien niet de beste, maar vast en zeker de leukste road movie.

En dat is vooral de verdienste van de piepjonge Tatum O'Neal, die werkelijk de sterren van de hemel speelt en terecht een Oscar in wacht sleepte.

Film geeft op de achtergrond bovendien een realistisch beeld van het troosteloze Midden-Westen van Amerika tijdens de Depressiejaren.

Naar mijn mening met voorsprong de leukste film van Peter Bogdanovich.

"I want my 200 dollar!" Tatum is innemend en briljant. Perfecte komedie met genoeg dramatische diepgang voor een komedie. Het moet wel een komedie blijven uiteraard.

Mijn tweede Bogdanovich na Mask. Lang niet gek, maar ik werd ook weer niet weggeblazen. Had iets meer misdaad/drama en iets minder luchtige komedie gehoopt.

Had van Bogdanovich eerder The Last Picture Show gezien en vond toen de vervallen sfeer van Texas erg pakkend. In Paper Moon is dat niet anders: Paper Moon speelt zich af tijdens de depressie van de jaren '30 en toont het mdiden van Amerika lekker mistroostig. Het had wat road-trips-achtig en vond het daarbij een opvallend vlot en geestige film. Vader en dochter O'Neal spelen uitstekend hun rollen als beroepszwendelaar en jong meisje wiens ouders onlangs zijn overleden. Al gauw ontpopt zij ook als doorgewinterde oplichtster die met gevatte acties en opmerkingen alles na haar hand weet te zetten. Prima vermaak hoor !

Deze sentimentele en tegelijk cynische komedie-achtige (voor de glimlach) feelgood familie roadfilm, boeide vooral dankzij de beide hoofdrolspelers. De film, geschoten in zwart-wit, ging over de ongewone vriendschap tussen een gewiekste en naïeve oplichter en een koppig meisje waar hij aan dacht te verdienen en speelde zich af in de dertiger (wereldwijde depressie) jaren. Opvallend was de slechts 10 jaar oude Tatum O'Neil: ijzersterk in stemmingen, van vrolijk tot treurig. Ik zag wel met gefronste wenkbrauwen het roken.

Erg charmante komedie, met een vleugje misdaad - maar genoeg van een vleugje voor een crime-label op IMDb. Moze is een zwendelaar die overleeft in het Amerika van de jaren '30 door verse weduwen op te lichten, en zo in de marge z'n bestaan bij elkaar te sprokkelen. Tot hij op de begrafenis van een ex-vriendin/vrouw van lichte zeden komt, om haar de laatste eer te bewijzen. En daar wordt hij opgezadeld met haar negenjarige dochtertje Addie, die echter net zo hebzuchtig en misschien nog wel manipulatiever blijkt dan Moze. De film gaat voornamelijk over de gezamenlijke zwendelpraktijken van dit vreemde duo, op een road trip door Kansas en Missouri. Tatum O'Neal doet het erg leuk als Addie, al is die Oscar misschien een beetje teveel van het goede - en een bijrol was het ook zeker niet. Leuke dynamiek ook met haar vader Ryan O'Neal, die Moze prima neerzet als rommelaar in de marge. Je kan het een stuk slechter treffen dan Paper Moon: 4.0*.

Fijne lieve film, naast drama en komedie is dit ook een combinatie tussen misdaad en een road movie. Op basis van de plotomschrijving dacht ik dat dit een soort van Matchstick Men (2003) zou worden, deze steekt echter wel wat anders in elkaar maar is zeker niet minder leuk. Het bijdehand meisje (gespeeld door Tatum O'Neil) kwam soms wel veel te volwassen over voor haar leeftijd. Haar rol leverde haar wel een Oscar en een Golden Globe op. Een heel vermakelijk tussendoortje die uitstekend wegkijkt. Een ruime 3,5*.

Met dank aan arno74 heb ik deze bekeken. Hij viel me eigenlijk goed mee. Leuke rol voor een nog erg jonge Tatum O'Neill. De wisselwerking met sympathieke oplichter Moses Prayer vond ik zeer geslaagd. Dat ze uiteindelijk in het echt wel vader en dochter zijn, zal ongetwijfeld wel hebben meegeholpen hoewel ik bij een van de reacties lees dat ze niet zo een goede band hadden. Daar heb ik in de film weinig van gemerkt. Zeer vermakelijk en Tatum kreeg die Oscar ook wel terecht. Fijn dat ze deze ook in zwart/wit hebben gefilmd zodat ik nog meer het gevoel kreeg dat het zich daadwerkelijk in de jaren 30 afspeelde. Het comedy gehalte was net goed, niet overdreven en gelukkig werd het nooit te sentimenteel.

Schitterende komedie met uiterst grappige scènes (de "gepersonailseerde" bijbelverkoop, de aftroggelarij in de winkel, de chantage...) en knap samenspel van de O'Neals.
Het wit-zwart verhoogt het sociaal aspect diat toch ook in de film huist (het troosteloze van de regio, het florerend illegaal "zaken doen", het meisje dat geen cent heeft om naar haar familie terug te keren, al wacht haar daar ook weinig geluk, is een zwartje...).
Te apprecieren is zeker ook de muzikale begeleiding, recht uit de dertiger jaren gegrepen. Erg passend bij het schalkse en soms trieste van het gebeuren.

Uitstekende film over een man en een kind die onderweg zoveel mogelijk mensen oplichten. Deze charmante roadmovie speelt zich af tijdens de grote depressie. Meer dan genoeg vermakelijke scenes waarbij de jonge Tatum O'Neal de show steelt. De interactie tussen haar en Ryan O'Neal (haar vader in het echt) komt ook goed uit de verf.

Deze film had ik tot nu toe altijd gemist. Peter Bogdanovich had al eerder het prachtige The Last Picture Show gemaakt, één van mijn all time faves. Deze is wat lichter qua toon. Een soort van licht komische roadmovie met ook hier prachtig camerawerk. Ryan O'Neal en de 9-jarige Tatum O'Neal als een soort alternatieve Bonnie en Clyde in de Amerikaanse crisisjaren. Zonder geweren, maar met colportage en wisseltrucs.

Het verhaal stelt eigenlijk niet zo heel veel voor, vader O'Neal vind ik niet indrukwekkend, en Madeline Kahn is beter op haar plaats in de Mel Brooks-films.

Maar de jonge Tatum O'Neal is echt wel indrukwekkend. Ook al zag ik bij de extra's op de dvd dat voor een aantal (langere) scenes heel wat takes nodig waren om haar teksten er helemaal uit te krijgen, maar: ze deed het toch maar. En straalt bovendien een overdosis zelfvertrouwen uit.

Nog een fijne vaststelling: net door de zwart-wit beelden is de film helemaal niet gedateerd. Het lijkt integendeel eerder een hedendaagse halve parodie op de oldies.

Leuke zit, 3,5*.

Een ander vroeg succes van Bogdanovich en tot zijn dood een van zijn bekendste films gebleven. Ik zag de film als een soort eerbetoon aan Ryan O'Neall van wie ik twee films keek, Dit was de beste. Al is de film wat mij betreft niet zo goed als Targets of The Last Picture Show.

De film is stilistisch een ode aan de helden van Bogdanovich. Mensen als Orson Welles en Howard Hawks.Veel deep focus beelden dus. Verder in zwartwit wat hier wel past maar minder toegevoegde waarde heeft dan in The Last Picture Show. De dialogen zijn snappy als in een oude studiofilm, al kon er in 1973 natuurlijk net wat meer. In die zin een aardige botsing tussen klassiek en new Hollywood.

Deze dagen bevestigden voor mij ook dat O'Neal geen groot acteur was. Hij had een goede regisseur nodig om er genoeg van te maken. Hier lukt dat vrij aardig. Het samenspel met zijn dochter is innemend en bevat veel mooie momenten.