Jarhead (2005)

Dat komt omdat je het IQ van een visstick hebt.

Opnieuw bekeken en heb niets toe te voegen aan mijn eerdere commentaar.

Prachtige film over de eerste Golfoorlog.

Man man, wat een geweldige film waarbij de realisme van de oorlog mooi in beeld wordt gebracht. En wat was jake Gyllenhaal weer geweldig. Een echte aanrader!

Schit - ter - rend!

Erg mooi tweede deel.

Sowieso wel leuk om een oorlogsfilm over verveling te zien. Toch een redelijk originele invalshoek, zeker omdat de film op het einde toch niet echt ingaat op de vraag van "het publiek". Hoewel de oorlog in het tweede deel wel van start is gegaan, blijft het voor de groep vooral vanuit de verte toekijken.

Het eerste uur vond ik alleen iets minder. Richt zich vooral op het psychologische aspect van huis weg te zijn, daarvoor vond ik het acteerwerk niet echt goed genoeg en maakt Mendes ook wat verkeerde keuzes. Echt menselijk worden de personages niet, waardoor dat allemaal wat in het water valt.

Maar het tweede deel is absoluut wel de moeite, vooral de nachtscenes zijn hallucinant. Met de brandende olievelden en de woestijn als setting levert het een aantal magistrale scenes op. Ook de scene met het feestje waar iedereen z'n geweer uiteindelijk maar in de lucht leegschiet is veelzeggend. Visueel sterk en het vat de film perfect samen.

Wanneer Mendes zich richt op sfeer is het erg sterk, jammer genoeg is dat maar een deeltje van de film. Het psychologische aspect komt veel minder goed uit de verf. Gelukkig eindigt hij sterk, dat laat altijd een betere indruk na.

3.5*

Tweede deel? Ik dacht dat Jarhead 2: Field of Fire (2014) het tweede deel is??

Hij bedoelt de tweede helft van de film.

Goed.

De waanzin van de oorlog komt in elk oorlogsdrama wel aan bod. Jarhead pakt dit thema vanuit een vrij originele invalshoek aan: verveling. En hoewel de 2 uur geen cirkeltjes zijn werkt de impact van desillusie niet echt. Met het einde doet men zichzelf de das om. Laten zien hoe elk personage terechtkomt had echt niet gemoeten. Het zorgt dat het gedesillusioneerde wat weg is.

De cast is aardig bevolkt, maar is een gevalletje van net niet. Jake Gyllenhaal is net te plat. De rollen die hij de laatste 2, 3 jaar neerzet zijn stukken beter dan wat hij hier laat zien. Peter Sarsgaard kan het hier wél laten zien, zij het slechts sporadisch.

Sam Mendes schotelt visueel heel wat lekkers voor, met de brandende olievelden als hoogtepunt, denk ik. Hij slaagt er trouwens ook in om de verveling "levendig" te houden, hoewel het in se maar voortkabbelt van niks doen en tijd verdrijven naar niks doen en tijd verdrijven. De soundtrack die hij eronder steekt is heerlijk cynisch.

3,5

We are still in the Desert.

Het kleuren pallet zet de wereld en de karakters perfect neer. De leegte die het en hun bevat is haast voelbaar. Dit ook nog eens geweldig geregisseerd door Mendes. Jarhead is niet een typische oorlog film, maar laat meer zien wat niet oorlog in een oorlog voeren met een marinier doet. De verveling, de frustraties het eindeloos trainen in de leegte, en uiteindelijk het niet kunnen loslaten van de oorlog. De beelden pracht is eindeloos. Het acteerwerk ontzettend sterk en de muziek maakt het geheel helemaal af.

Realistische film van wat oorlog werkelijk is. Oorlog is niet het avontuur van schietende helden en alle dagen de cowboy uithangen. Neen, oorlog is wachten op dat ene moment dat er echt toe doet. Elke minuut, elk uur, elke dag moet je klaar zijn voor datgene dat misschien niet komt. Verveling is je grootste vijand. Psychologisch moeilijk om dragen ... dit werd erg goed in beeld gebracht door Mendes. Toch miste ik iets in de film. Hij pakte me net te weinig om een 4,0* te rechtvaardigen.

Sfeer en omgeving was erg goed. Ook de cynische ondersteunende muziek kon ik best smaken. Het geeft ook weer wáárom jonge lui het leger of de oorlog willen intrekken, maar eigenlijk totaal geen idee hebben waarover het gaat of wat hen te wachten staat. Fijn om ook de censuur (wanneer de pers kwam of wanneer ze die pil moesten slikken) te zien te krijgen.

Interessant ook om naast de verveling ook het missen van het thuisfront vanuit psychologisch oogpunt te zien. Het hunkeren naar dat ene schot of die ene dode ... hoe gek kan je worden?

Mooie beelden ook van die brandende olievelden of die death road. Alleen maar positieve dingen dus, maar zoals ik al zei, ik miste iets: betrokkenheid? Voeling? ... Ik kan de vinger niet op de wonde leggen ...

Dit is een film die me positief verrast heeft. Ik had een vrij saai oorlogsdrama verwacht, maar eigenlijk kregen we een interessant psychologisch drama te zien die bovendien niet verveelt. De muziek is erg goed gekozen en de beelden vanuit de woestijn en de oorlog zijn echt beeldig. Ik vond het een heel sterke film, en het verbaast me niet dat Sam Mendes en Jake Gyllenhaal hieraan meegewerkt hebben.

“Welcome to The Suck.”

Sam Mendes laat een andere kant van de oorlog zien. Zet een groep militairen die niets te doen hebben tijdens de Golfoorlog bij elkaar en je krijgt dit. Uit verveling verzinnen ze de gekste dingen om toch maar bezig te zijn. En om de gekte en waanzin niet te veel toe te laten. Dat lukt niet echt, en de uitbarsting van Sarsgaard op het laatst maakt dan ook diepe indruk.

Je wordt getraind en gedrild om te vechten (in hun geval als snipers om te schieten) en dan mag je in de oorlog niets doen. De hitte en verveling doen de rest. Mendes weet de juiste sfeer te creëren en het blijft interessant om deze groep militairen te volgen. Een groot compliment ook aan Gyllenhaal, Sarsgaard en Foxx die heerlijke rollen neerzetten. Pas als de oorlog voorbij is mogen ze hun geweren gebruiken (om in de lucht te schieten om te vieren dat de oorlog voorbij is). Cynisme ten top.

Ik had een beetje gemengde gevoelens bij deze "oorlogsfilm" die eigenlijk nooit echt los komt en waarin feitelijk weinig gebeurt. Zelfs de vijand zien we heel mondjesmaat in beeld. Het is dan ook geen klassieke film waarin het kwaad moet worden bestreden. Het is vooral sit and wait. Verveling heel veel verveling. En wat doe je dan? Je maat pesten, lol trappen, filmpje kijken, gek doen en ja jezelf veel aftrekken met een geile foto. Kortom weinig verheffends. Het eerste uur komen de drills in beeld. Dat begint met seconde 1. Ik moet zeggen op een gegeven moment moest ik er om lachen. Sowieso had de film af en toe trekjes van een soort parodie.

De scene in de tent met geweer vond ik wat overdone. Dit soort beelden hebben we vaker gezien en vond ik niet echt boeiend in deze film. Het sterkste stuk vond ik toch vooral na zo'n 1.17 wanneer we eindelijk wat activiteiten zien. Daarnaast zien de beelden er voortreffelijk uit. Je waant je echt in zo'n gebied. Ook het geluid met fantastische soundtrack wisten het niveau op te krikken. De lugubere beelden van de zwart geblakerde lijken vond ik indrukwekkend in beeld gebracht.

Het is voor mij geen topfilm, maar alles is wel voortreffelijk in beeld gebracht. Daarbij heeft ie een heerlijke soundtrack. Ook Jake Gyllenhaal speelt hier weer een voortreffelijke rol. Vind 'm kaal beter staan, dan met haar. De naam jarhead vond ik wat vreemd voor deze film. Een marinier is vooral een zee/land soldaat zoals mijn vader ook is geweest. Overigens toen zonder drill. Het zee gedeelte zien we hier helemaal niet terug. Ook niet tijdens de drills.

Maar goed toch een dikke voldoende voor mij met name voor de laatste 45 minuten!

4 days, 4 hours and one minute... That was my war!

Doet wat aan Full Metal Jacket denken door het drilgedeelte; vond dit anders wel een goed oorlogsdrama. Het is een beetje als opgegeild worden zonder daarna seks te hebben en klaar te komen. De soldaten worden gedrild en klaargestoomd voor een oorlog die er uiteindelijk niet komt. De Amerikaanse aanwezigheid in Irak was vooral verveling en nog eens verveling. De film eindigt met desillusie en ontgoocheling. . De acteurs gaven het beste van zichzelf en de regie van Mendes mag er opnieuw wezen.

Een wat cynische (en licht anti-Amerikaanse) oorlogsfilm of eigenlijk anti-oorlogsfilm die als boodschap lijkt te hebben dat ook soldaten die geen schot hebben gelost met een trauma thuiskomen wegens de verveling, de paranoia over of je vrouw/vriendin je trouw blijft, de ongevoelige machocultuur in het leger en de doodsangst te sterven in de oorlog. Elke scene is de moeite waard maar nergens wordt de film echt geweldig. Er wordt naar mijn idee ook een beetje te makkelijk gesteund op of geleend van andere oorlogsfilms alsmede hoogstaande maar voor de hand liggende liedjes van o.a. Nirvana en Tom Waits.

Mendes is een absolute vakman, dat laat hij met deze film ook weer zien. Het is visueel gezien een pareltje, vooral het laatste gedeelte van de film. Je waant je echt in oorlogsgebied. Daarnaast is de cast prima verzorgd, Gyllenhaal staat meestal garant voor kwaliteit.

Het verhaal kon me minder bekoren. Ik snap de intentie van Mendes zeer zeker, maar het kon me gewoon niet boeien. Ik was op een gegeven moment net zo verveeld als de hoofdrolspelers in de film. Het pakte me gewoon niet, ook de laatste scene van de film niet. Toch kan ik hier geen onvoldoende voor geven, daarvoor is de film te goed geschoten.

3*

Mooi verhaal wel aan de saaie kant vooral het eerste uur.

Het tweede uur was inderdaad beduidend beter dan het eerste.

Prima.

Oorlogsfilms moeten eigenlijk een impact hebben, maar als ik dit zo zie, krijg ik meer het idee dat oorlog een feestje is. Op 1 scene na was er nergens oorlogsdreiging en blijft het meer een drama tussen de soldaten zelf die overigens wel goed neer zijn gezet.

Visueel helemaal top. Mendes weet de hete sfeer goed over te laten komen, en alhoewel je weinig oorlogsgeweld over je heen krijgt is er toch volop sfeer en mooie beelden van de zwarte, rode of bleke woestijn. Alleen hiervoor tilt Mendes hem al naar een voldoende.

Gyllenhaal speelt keurig, en de drama tussen de soldaten blijft menselijk genoeg om geen ongeloofwaardigheid te verliezen. Al had de oorlog aan het einde 0 impact en vond ik het allemaal wel best, terwijl de oorlog gruwelijk hoort te zijn.

Verhaal werd ook goed saai na enig moment, waar ik opeens moest worstelen om mijn hoofd erbij te houden. Het gebeurd best zelden dat ik bij een oorlogsfilm afdwaal, en dat is dus een groot minpunt. Ook voelde ik niet echt mee met de soldaten.

Uiteindelijk door het goede acteerwerk en mooie visuele omgeving toch maar een voldoende, maar ik had graag nog wat meer impact op het drama willen hebben.

Jarhead gisteren voor de derde keer gezien, en de film trekt in verschillende opzichten een behoorlijke parallel met O'Russels Three kings. Ook daar staat de verveling, irritatie, de gedachte wat voor nobody ze wellicht thuis geweest waren centraal. Waar Three kings natuurlijk opgeleukt is met een licht onwaarschijnlijk maar niet minder vermakelijk verhaal, blijft Jarhead dichter bij de waarheid. Het soldatenleven, zelfs in oorlogsgebied, kan een dodende saaiheid hebben en bijzonder geestdodend zijn waarbij je in een eindeloze herhaling van eat,sleep, repeat geraakt.

De training begint meer dan formidabel. Bepaalde scenes hebben een hoog FMJ gehalte en Foxx doet qua humor soms niet onder voor Hartman. Eenmaal in het buitenland en in die geestdodende cyclus boet de film nog niet echt in. De kerstviering heeft dan op zijn beurt weer een hoog Three kings gehalte. De wandeling langs de weg met alle uitgebrande wrakken is prachtig gemaakt en lekker sinister. De totale anticlimax is natuurlijk zondermeer Haysbert die hun feestje komt storen en dat ze niet mogen schieten. Het past perfect bij de film. De hele oorlog zonder op een vijand te hebben geschoten. Het is zoals Sarsgaard halverwege de film zegt dat het per oorlog steeds sneller gaat en zij eigenlijk ouderwets zijn en achter de feiten aanlopen.

Een meer dan prima anti-oorlog beeld, cynisch, direct, grof, surrealistisch, vooral wanneer ze door die branden olievelden lopen. Meer dan prima acteerprestaties van iedereen. Goede muziek eigenlijk. Het boek dat ik momenteel lees wordt in die zin prima gevolgd. Toch vind ik dat de film na een heel sterk en vermakelijk begin richting het einde een beetje doodbloed. Waar dat nu precies aan ligt kan ik niet zeggen. Verder meer dan prima film.

Gedegen oorlogsfilm van Mendes. Hij slaagt er goed in om de verveling bij de soldaten te laten zien. Eens een keer een andere invalshoek van een oorlogsfilm. Het acteerwerk is in orde, al blijven de personages allemaal redelijk oppervlakkig. De film beschikt over de nodige fraaie beelden en indrukwekkende shots. Vanwege de afwezigheid van een al te boeiend plot of intrigerende personages wat minder memorabel, maar wel de moeite waard.

Een heftige film die vertelt over een groep Amerikaanse soldaten die staan te popelen om twee weken lang oorlog te voeren maar totaal geen idee hebben dat ze maandenlang in de diepe woestijn zouden moeten wachten totdat er iets gebeurt.

Dit resulteert in het doordraaien in de extreme hitte en de bijtende humor die ze gebruiken om te overleven. Het wordt erger als ze erachter komen dat hun geliefden thuis het wachten zat zijn en besluiten om met een ander het bed in te duiken. En dat terwijl de soldaten een oorlog uitvechten die door een ander land is veroorzaakt. Diep triest.

Sam Mendes weet heel goed weer te geven hoe de soldaten langzamerhand gek worden maar elkaar blijven ondersteunen om de oorlog te overleven. Uitstekend gedaan.

De verveling van de soldaten blijkt heel aanstekelijk, want wat is het moeilijk om deze film uit te zitten. Lijkt niets toe te voegen aan de genre en wekt de indruk vooral een nietszeggend tussendoortje te zijn. 1 ster voor Gyllenhaal.

Een redelijke film met alles erop en er aan. We beginnen met Anthony Swofford, kortweg Swoff die in de opleiding van scherpschutter terecht komt, eentje waar een groot deel afvalt en Anthony wordt uitgezonden naar Irak om daar uit "zijn neus te gaan eten".

Tenminste, zo komt het op hen over! Ze moeten dagen, weken wachten voordat ze pas in actie komen.

Verveling was de eerste maanden in Irak een groot probleem en dat zie je in de film ook goed terug.

Jarhead 1 en 2 heb ik de afgelopen dagen gezien en deze 2 films hebben inderdaad niets met elkaar te maken. De eerste is qua verhaal, set en spel der acteurs beter, zeg gerust veel beter maar......ik kijk liever de 2e omdat deze mij meer aanspreekt. Let op, persoonlijke mening.

Voor deze eerste een 7+.

Sterk begin tot ze effectief in de woestijn zijn. Dan wordt de verveling en het wachten getoond, maar helaas is dat ook mezelf net het wat vervelende en weinig interessante stuk uit de film. De film eindigt wel terug sterk, maar helaas dus niet doorheen de gehele film. Wel enkele mooie shots in de woestijn. Gylenhaal en Foxx spelen ok, maar niet memorabel.

Een redelijk rauwe oorlogsfilm van Mendes, met een interessante invalshoek. Ik vond deze in ieder geval beter dan Mendes' meer idealistische en soms zoetsappige 1917.

De interessante invalshoek waarmee deze eerste Golfoorlog benaderd wordt, is er eentje van militaire verveling en ontgoocheling. Het bijna een uur durende middenstuk beslaat weinig meer dan de dagdagelijkse saaie routine van de marines, die actie hadden verwacht maar eentonige verveling voorgeschoteld krijgen. En dit op zulk een manier, dat het voor mij als kijker zelf niet saai werd, maar interessant bleef. De training in het begin en het actievollere laatste halfuur is meer volgens het boekje en brengt nergens iets nieuws, maar is wel gewoon degelijk in beeld gebracht. Mendes komt op mij over als een regisseur die het stilistische aspect altijd op de eerste plaats stelt, waardoor het inhoudelijk wat leeg is, maar dat viel hier goed mee. Er komen toch een paar interessante thema's aan bod. Stijl blijft niettemin wel overwegend het sterkste aspect van Jarhead; vooral de scènes met de brandende olievelden zijn een streling voor het oog. Acteerprestaties waren degelijk, al heb ik zowel Gyllenhaal als Fox het al meerdere keren veel indrukwekkender zien doen.

Mooie cinematografie, een interessante invalshoek en een realistisch rauwe sfeer leveren 3.5* op.

Een tegenvallende film tot nu toe en ik heb een uur gezien (ben moe ga naar bed , morgen de rest).. Wel realistisch en eerlijk. Mariniers in een oorlog die de hunne niet is. De VS is er vanwege de olie, meer niet. Aangezien de missie defensief is, is het wachten,...wachten, wachten op de Irakezen. Olievelden beschermen- ik heb er nog niet 1 gezien .En dat alles in de bloedhitte. Verveling volgt , met alles wat er bij hoort, cynische grappen, flauwe grappen, stomme drills, vechtpartijtjes, je gedragen als pubers, elkaar pesten, masturberen...en ga zo maar door. In een uur geen schot of bom gehoord, maar dat is de bedoeling van de film, die een eerlijke kijk op soldaten in zo'n situatie geven , en onderhuidse kritiek op de VS. Tja...wat moet je er mee als kijker? Twee uur naar verveling kijken en wat daar bij hoort?

Maar wat ik hier zo lees, is de tweede helft van de film de moeite waard, dus geef ik het een kans, een vervolg. Tot nu toe is deze kijker "tot in het bot verveeld"...net als de mariniers. En dat is de bedoeling van de makers.....

Mogelijk kom ik tot de eindconclusie: Een boeiende verfilming over verveling bij soldaten.....contradictio in terminus.

( wat heb ik het weer mooi verwoord... )

Tweede deel gezien zoals beloofd..Ik ben er niet kapot van. De verveling wel zeer goed gebracht in het eerste deel Het tweede deel "'gebeurt het 1 en ander Als kijker ben je er wel aan toe. Opvallend is de klungeligheid van het bataljon ( lege accu's in de radio/portofoon...........) 2 scherpschutters afsturen op 750 man Republikeinse Garde Zelf lopend terug moeten....Als oud- generaal- buiten -westen stelde ik mij steeds deze vraag; waarom als je olievelden moet beschermen ga je dat doen met een handje vol ongeregeld op kilometers afstand???? Waarom geen afweergeschut, straaljagers in de directe omgeving en 30000 soldaten direct in de buurt ??? Nee, ze sloffen door de woestijn en zien de olievelden in de fik...Missie geslaagd...of toch niet?

De film is zeker niet slecht, maar ook niet goed..Dat komt door het thema: Een half jaar verveling in het zand....4 dagen strijd.

Een zeer sterke Gyllenhaal en wat mindere Foxx ( oorlog is zijn hobby) geven de film nog wat cachet. Met mindere acteurs was ik al lang afgehaakt.

film die mijn (lage) verwachtingen toch wel heeft overtroffen. Geen overdreven heroiek of dom patriotisme, eerder een belichting van de zinloosheid van een enkele marinier in de woestijn op een "slagveld" die in toenemende mate beslist wordt door technologie en luchtaanvallen of op afstand gelanceerde kruisraketten. Niet te vergelijken met de meeste Vietnam films of WO2 films.

Graag gezien. Het is niet de eerste oorlogsfilm over de zinloosheid ervan (Hamburger hill). Het is ook niet de eerste die er een luchtig ietwat karikaturale stijl aan meegeeft (het weliswaar onbekende maar goede Buffalo soldiers bv maar ook een Mash); Doch waar Jarhead in uitblinkt en uniek is, is de vergelijking met het oer Amerikaans oorlogstrauma van Vietnam. Op het einde komt een - ik vermoed een Vietnam - veteraan de bus instappen van de Suck Compagnie en die denkt dat het een harde, wrede strijd was net zoals in zijn dagen. Voice over : elke oorlog is anders (hier weten we dat ze geen enkel schot hebben gelost), elke oorlog is dezelfde (het trauma is even groot). De Vietnam vergelijking zit ook elders. De score waar zowel jaren '60 songs (op een bepaald moment roept een personage of er geen eigentijdse songs hebben) zoals T rex en The doors als eigentijdse groepen zoals Nirvana te horen zijn. Er is die filmvoorstelling van Apocalyps now waarin iedereen zit mee te juichen met de acteurs (terwijl dit een anti oorlogsfilm was !).

Schitterende beelden van brandende olievelden, overbelichting die de woestijn benadrukken, stijlvol gefilmd en af en toe to the point (geen enkel schot gelost behalve de vuursalvo's tijdens het feest van de overwinning) maar eerder middelmatig in zijn geheel. Er zit een herhaling in door telkens hetzelfde te willen vertellen (de Golf oorlog is vooral verveling) en dat belet een 4 sterren notering.