Cremaster 2 (1999)

Eindelijk toegevoegd

Deze briljant mooie film heb ik samen met Cremaster 3 gezien. Dit is ondertussen alweer een tijdje geleden, dus is de film al enigszins weggezakt. Jammer dat dit niet een film is die je vaak zult zien, omdat hij niet op dvd uitkomt, nog veel in filmhuizen gedraaid wordt.

Hallucinerend mooi en mateloos interessant dit. Het is de perfecte cross-over tussen kunst en film. Prachtige sculpturen, schitterende muziek, geweldige shots, intense acteerprestaties. Alles in deze film klopt.

Het is een uniek, eenmalig project. Ik kan me niet voorstellen dat iemand ooit zoiets maakt. Een project dat voor mij vrij staat van alles wat ik voorheen gezien heb. Het fijne is dat je alleen al visueel helemaal kan wegdromen, dan komt er ook nog is de geweldige muziek bij. Die maakt alles zo gigantisch surrealistisch en groots. Het lijkt net of je naar een schilderij van Dali kijkt (alleen dan veel mooier, ben persoonlijk niet zo weg van Dali ). Een bewegend schilderij.

Wat ik in films soms mis, of zou willen zien, is dat er echt gespeeld wordt met ruimte, met composities. Sculpturen worden in bewegend beeld opgewekt tot organische wezens. Een man die onderuitgezakt in een soort constructie van twee auto’s die door buis met elkaar verbonden zijn. Het beeld alleen al is zo vervreemdend en raar, dat het voor mij uiterst interessant is.
Dan komen er ook nog is de geheimzinnige teksten bij, die zo nu en dan door acteurs gesproken worden. Deze blijven altijd zo vaag, dat je er eigenlijk niks van kan maken, maar wel van kan genieten. Abstracte poëzie, voorzover poëzie niet abstract is, af en toe, of zo.. Dan zijn er ook nog een paar geweldige natuur shots. Een van de mooiste scènes vind ik nog wel degene waar je een soort rodeo ziet, midden op een grote ijsvlakte.
Ik kan uren praten over wat ik gezien heb en wat ik ervan kan maken (wat ik ook doe, met mede kijkers).

Het is en blijft een opzienbarende film die nu nog steeds bijna dagelijks door me hoofd krioelt. Alleen al de scène waar je eerst een microfoon vol met bijen ziet, waarna je langzaam drum op hoort komen en een drummer onder de bijen ziet drummen (dit gigantisch snel) en nog verder uitgestoomd zit een zanger in een telefoon vol bijen te schreeuwen. Dit is op zo’n vreemde manier weergegeven dat ik met open ogen en kippenvel toekeek. Een fascinerend schouwspel. En dan nog te bedenken dat Matthew hier natuurlijk ook nog iets groots mee wil zeggen. Logisch natuurlijk, maar dit maakt het allemaal nog indrukwekkender.

Ware kunst, ware passie en echte schoonheid. Woorden schieten eigenlijk te kort. Ik kan niet wachten tot hij weer een keer in Nederland draait, ik zal erbij zijn. Dat is zeker. (Leuk trouwens dat dit de man van Björk is. Hij is nu met een nieuwe film bezig (Japans) waarvoor Björk muziek zal gaan componeren).

Ik kan niks anders dan 5* geven.

Edit: Ik denk niet dat ik spoilers geplaatst heb, omdat dit soort dingen ook verteld worden in kranten. Het doet niks af aan het verhaal.

Klinkt allemaal erg mooi Ik weet wel zeker dat ik hiervan extreem zal genieten. Laat het hier weten als hij ergens in Nederland draait

Ik kon hier weinig mee. Ik kan goed genieten van films met weinig woorden en mooie plaatjes. Vereiste is dan wel dat ik meegezogen wordt door de beelden. Jaren 20 films hebben dit vaak in huis, weinig spraak en mooie beelden. Deze film helaas niet. Pure pretentieusiteit, verwerpelijk en vooral lelijk, zelden een mooi beeld te zien gekregen, hopeloos anders willen zijn (op internet werd van "art oblique" gesproken...). Ik kon niks met de misschien aanwezige abstractie, omdat het gewoon puur lelijk is. Ik had het idee meer dan de helft van de tijd naar een of andere (lelijke) computeranimatie te kijken. Het verhaal wordt dan ook nog min of meer uit de doeken gedaan, of althans je wordt in een richting geduwd, dus tot zover het vrije associëren.

Hier en daar een leuk trucje en een mooi beeld, veel te weinig om dit te redden. Dit geld ook voor Dave Lombardo's drumkunsten, leuk maar zeker niet bijzonder.

Erg jammer dat je hier niets mee kon, bij mij zweeft hij namelijk nog dikwijls door het hoofd. Blijf dit een van de mooiste films ooit vinden. Prententieus? Misschien. Maar zolang ik het mooi vind, maakt het me geen ruk uit

Ziet er naar uit dat dit een 'love it or hate it'-film wordt.
Vraag me nogsteeds af wat je dan puur lelijk vond Heb ik nergens zo ervaren

Natuurlijk maakt het niets uit of het pretentieus is wanneer je het mooi vind.

Wat ik hier lelijk aan vind is de kitscherigheid. Zo'n discussie als deze doet me denken aan een quiz ooit bij theo en thea. De hoofdprijs was een drol met goudverf erop. Jij ziet het goud, ik ruik de stront

Trouwens iets te voorbarig om direct al van love it/hate it te spreken na slechts 2 stemmen.

Nah, kan hier toch ook niet veel mee.

Net als The Eye mis ik vooral schoonheid. Toegegeven, ik heb een VHS rip gezien, maar dan nog.

Er zaten inderdaad enkele leuke ideeën in, maar de uitwerking vond ik vaak erg mak. De hele film door krijg je trage pans en zooms. Tot zover het visueel palet. De editing was vaak brak en bijna random leek het wel. En ook de muziek varieerde van saai tot slechter. Weinig ondersteunend, weinig wisselwerking tussenbeiden. De acteurs staan er dan ook nog een beetje bij alsof het ananassen regent, en dan wordt het moeilijk voor een film om nog echt te gaan boeien.

Van filmische kunst uit 1999 verwacht ik gewoon veel meer. Dit leek mij meer een 70s project of zo. 1.5*, en da's eigenlijk nog relatief gul.

Ik vond het anders enorm boeiend.

Vandaag de hele cyclus in het Filmmuseum gezien, rustig van deeltje 1 tot en met 5. Samen met 3 is deze de mooiste. Het heeft niet echt zin om een verklaring aan de beelden op te hangen, want het is een pure droomervaring en Freud is een cliché . Bizarre scènes vloeien bijna opopgemerkt in elkaar over, neem alleen dat smurrie-ritueel dat wordt opgevolgd door die geweldige bijen-rock. Heerlijk surrealisme.

Het is soms wat te 'insert random surrealism here' (volgens mij was het Trouw die terecht schreef over het gebrek aan maat op Barney's ideeënstroom), maar over het algemeen is het prachtig. Uit schijnbaar gewone situaties ontstaan voortdurend de meest bizarre en associatieve beelden. Vind het ook verre van pretentieus (kuch), dat hangt vooral af van de pretentie van de kijker .

Begon en eindigde fantastisch met mooie landschappen, fraaie muziek en moeilijk te plaatsen flarden van 'iets'. Maar het middenstuk was gewoonweg niet interessant. Zogenaamd een verhalende mix van Gilmore en Houdini. Ik vond het meer Hypnos (zzzzz....). Echt tenenkrommend bij vlagen.

Deel 1 (vanwege de lengte wschl. niet op MM) vond ik juist prachtig met zijn methematische en stylistische vnodsten. Ook al gnig het redelijk lang door een heel fraai vorm experiment!

Erg mooi: toch wel mijn favoriete Cremaster. vooral de autoscene.

En ook deze gaat dus draaien tijdens de Cremaster marathon op 16 Juni in het Eye in Amsterdam. Hopelijk zijn er meer geïnteresseerden.

Klopt, hele serie eenmalig (op één dag - da's pittig): Cremaster Cycle part 1 + 2 - E*Cinema Special | - eyefilm.nl Start om 16.30u en duurt tot over 1 uur 's nachts.

jammer van de late start... op het IFFR was de marathon toen gewoon overdag (tot in de vroege avond als ik het me goed herinner) en dat was echt een PERFECTE dag.
Grote aanrader hoe dan ook , alleen al omdat het bijna "nu of nooit" is als je dit nog eens wilt zien!!

Ik wil ontzettend graag heen, maar, inderdaad, erg jammer van de late start.. is er hier toevallig iemand vanuit omgeving Arnhem die heen gaat met de auto?

De 4e Cremaster is opnieuw wat langer qua speelduur, maar valt gelukkig minder in de valkuil van de overmatige herhaling die deel 4 en 5 tot de middelmaat verbanden. Barney weet met deze experimentele biografie van de in 1977 geëxecuteerde massamoordenaar Gary Gilmore, wiens leven en dood de inspiratie waren voor Norman Mailers klassieke non-fictie-roman 'The Executioner's Song' waarvoor hij een Pulitzer in de wacht sleepte. Barney linkt dit met Harry Houdini en - min of meer - met Johnny Cash, maar wie denkt een verklaring voor die link te krijgen komt bedrogen uit. Dit is wel de meest prikkelende film uit de serie tot nu toe met scènes die je zeker zullen beroeren, waaronder de trashmetal zanger bedekt onder de bijen en een knap gefilmde rodeoscène met een intrigerend slot. Het is overigens ook de enige Cremaster met (verstaanbare) dialoog.