The Sheltering Sky (1990)

Buiten dat het de schrijver is en dat hij een veelzeggende vraag stelt aan Deborah Winger kan ik er eigenlijk niet anders over zeggen.

@mister blonde: Ik weet echt niet wat je bedoelt met gedragingen en waarom je ze ongeloofwaardig vindt. We zien dit blijkbaar heel anders.

Niet zo lastig toch? Ik geloof de manier waarop het stel Campbell op sleeptouw heeft genomen niet. Het voelt als een bedachte zet om hun stuk lopende huwelijk onder druk te zetten. Bijvoorbeeld. En zo zit de film vol bedachte keuzes voortkomend uit menselijk gedrag = gedragingen. Zoals ik al schreef heeft de film echt mooie scènes, maar het geloof dat zoiets ooit al ergens eens heeft plaatsgevonden of zou kunnen vinden ontbreekt bij mij.

Toch wel: teminste in het hoofd van de auteur, zou Harry Mulisch bijvoorbeeld hebben geantwoord...

Dat is dan ook mijn hele punt. Het is duidelijk een verzinsel. Ik wil niet de hele film kunnen merken dat dit bedacht is. Maar wie bedoel je met auteur? Peploe, Bertolucci, Bowles? Ik sluit namelijk helemaal niet uit dat het in het boek wel werkt.

Je bedoelt waarschijnlijk dat het plot te geforceerd en te gefabriceerd is? Ik heb het in ieder geval in deze film niet ervaren als een storend element. Heb ik wel met Harry Potter films.

Zo ongeveer ja, hoop dat dat inderdaad nu wel duidelijk is na een poging of 5 dat punt te maken. Met Harry Potter heb ik dat minder dan hier. Sowieso heb ik dat bij fantasy helemaal niet per definitie (waarbij ik HP niet het beste voorbeeld vind om dat punt te maken).

Voor mij is het net de "fabricatie" van een roman of film die hem de moeite waard maakt, mister blonde! Zowel stylistisch als inhoudelijk!

Wat bedoel je 'de fabricatie'? Natuurlijk is het de moeite waard om te zien wat de fabricatie oplevert, maar dat betekent toch niet dat de fabricatie per definitie de moeite waard is? En in de zin dat ik bereid ben dat woord van AC1 over te nemen is dat niet neutraal bedoeld. Een film hoort niet gefabriceerd aan te voelen. Stilistisch is dit de moeite waard, inhoudelijk w.m.b. niet. Ik kan in nog wel 18 posts dat gevoel proberen uit te leggen, maar mijn punt is wel duidelijk toch?

Het gevoel dat jij probeert te omschrijven herken ik vooral als ik denk aan Harry Potter films, dus is het voor mij alleen maar logisch dat ik het vermeld. Voor mij zijn ze het ultieme voorbeeld van het 'geforceerde plot'. Het is door Harry Potter dat ik enigszins begrijp wat jij bedoelt.

Maar is dat alleen omdat het fantasie is of zit er meer achter?

Elke nieuwe scène in Harry Potter is een excuus om nog maar eens toverkunstjes of SFX te laten zien en daarom voelen de verhaallijnen zo artificieel aan. Harry Potter kan niemand ontmoeten of gewoon eens naar toilet gaan zonder hocus pocus. Ik denk niet dat het met Fantasy te maken heeft want ik heb dit niet met Games Of Thrones. En met de eerste Star Wars film kreeg ik sterk de indruk dat alles heel spontaan en toevallig gebeurde. Het gebeurde wel maar het hoefde allemaal zo niet. Spielberg's A.I. vind ik dan wel weer behoorlijk artificieel. ( )

Ik denk dat ik het hier (The Sheltering Sky) niet zo ondervind omdat er vaak gewoon wordt geluld zonder dat ik het gevoel krijg dat het dringend ergens naartoe moet gaan.

Met andere woorden: het gaat om een boekverfilming waarbij het er eens niet vingerdik bovenop ligt dat de filmmaker hapklaar een roman moest inblikken... Voor mij een zeldzame kwaliteit!

Een sobere maar complexe roadfilm over een Amerikaans intellectueel echtpaar dat in de war was en, eind jaren veertig, in de afgelegen gebieden van Noord Afrika op zoek naar zichzelf. Het verhaal was vervuld van wanhoop (als kijker voelde ik de tragiek) en de camera leek het paar te volgen met bijna verwijtende blikken. De mystieke en exotische sfeer van de Arabische cultuur werd goed weergegeven, er werd goed geacteerd en vooral visueel was de film ijzersterk.

Beetje saaie film, maar wel schitterende beelden en kleuren!

...en vergeet niet: vooral ongelofelijk mooie muziek!

Langdradige film dat vooral op het einde in een doodsaaie zandbak afspeeld.
Weing zeggende film met matige dialogen. Wel leuke actrice.

Ik vond het wel de mooiste zandbak dat ik ooit heb gezien. Maar alles daarvoor en ook de scène erna zeiden mij wel degelijk iets. De dialogen waren best wel intelligent en zeker niet "matig".

Naar het boek van Paul Bowles, Amerikaanse schrijver die het grootste deel van zijn leven in Tanger, Marokko, woonde, één van de mooiste films aller tijden, geregisseerd door Bernardo Bertolucci, zijn cameraman Vittorio Storaro heeft fantastische beelden gedraaid in Marokko, de Sahara en Mali. De begingeneriek van de film geeft reeds de kwaliteit aan waarmee deze film werd geregisseerd, daarna volgt de scene in de haven van Tanger: wij zijn geen toeristen, maar reizigers zeggen Port en Kit. Alhoewel de film traag op gang komt en sommige sexscenes er eigenlijk niet bij passen, is het beeld alleen voldoende om je adem te stokken. Het is duidelijk dat deze film een fortuin heeft gekost, alleen al omdat hij op verschillende plaatsen in Noord-Afrika is gedraaid en dit met de grootste zorg. Je moet de film verschillende keren gezien hebben om hem goed te begrijpen. De schrijver Paul Bowles komt in het begin en op het einde van de film in beeld. De muziek van Ryuichi Sakamoto is prachtig, door deze film heb ik zijn oeuvre leren kennen, een meester pianist, mogelijk de beste ter wereld. Als je ooit Marokko hebt doorkruist, zul je veel plaatsen en gebruiken in deze uitzonderlijk mooie film herkennen. Ik raad iedereen aan deze film verschillende keren te bekijken en vooral naar de details te kijken. Amina Annabi speelt ook een schitterende rol in Mahrnia's tent, ooit won deze zangeres voor Frankrijk bijna het Euro-visiesongfestival. Nu laat ze hier haar mooie borsten zien. Kijken dus

Van de verwarring in de scherpte. Van de herrie naar de stilte. Van de rommel naar de zekerheid.

Wellicht de mooiste film die ik tot zover gezien heb. En dat is dan inclusief het wat onbevredigend aanvoelende eerste deel waarin we de hoofdpersonen leren kennen, met al hun beperkingen, nare karaktertrekken en al. Tot dan de wending komt, want dan verandert er ook iets aan de film - veel meer abstract, beschouwend en zonder oordeel liefdevol waarnemend - en dat op een van de mooiste plekken die je daarvoor uit had kunnen zoeken. Niet per ongeluk natuurlijk.

Waarbij het tweede deel niet zonde het eerste kan bestaan natuurlijk, want het is vooral het contrast wat het tot iets interessants maakt - in het beeld, maar ook in het gedrag van de mensen, het gebrek van dialoog en het verrassende gebrek aan het onbegrip, elkaar niet willen begrijpen en elkaar niet willen aanvoelen van de personen in de eerste helft. Maar toch geeft het ook aanleiding tot een interessante vraag - als het vertrek van het grootste deel van de cast, en het vrijwel niet meer in de traditionele zin 'acteren' van de hoofdrol, de film zo voelbaar beter maakt in de tweede helft. Geeft dat niet aanleiding om iets te denken in de richting dat films veel beter zouden zijn als er minder geacteerd werd - en dan bedoel ik, meer mensen in beeld die niet spelen maar zijn, misschien nog met wat uitzondering voor de 'echt' goede acteurs. Misschien moet ik die gedachte even rustig laten bezinken, maar het lijkt er nu even op alsof ik daarmee heel simpelweg een samenvatting geef van de films die me buitengewoon goed bevallen...

Buiten die mijmering is er zeker nog wel iets aan de hand in deze film. De cinematografie wordt dan wel een handje geholpen door de exotische en vooral ook erg, erg mooie woestijn en de onherbergzame dorpjes daarin, maar er is toch op zeker ook wel iemand aan het werk die daar het uiterste uit weet te krijgen. En even geniaal natuurlijk Ryuichi Sakamoto. Heeft toch wel een weekje of wat geduurd voordat ik dit muziekje niet meer te pas en te onpas in mijn hoofd had, het wilde er gewoon niet meer uit. En misschien ga ik het boek ook nog eens opzoeken.

Neuh, Kit zegt dat Port een reiziger is, (Turner een toerist) en zij zelf half om half. Wel essentieel voor de film. Port stort zich onnadenkend in het leven en verdrinkt, Turner blijft veilig aan de kant, en zij doet 'ervaringen' op en overleeft ook.

Mevrouw Lyle (toeristengidsschrijfster) staat voor de regelzuchtige en bedillerige maatschappij, en haar zoon Eric Lyle voor het 'klootjesvolk' dat zich aldus laat regelen en zo afhankelijk en gek gemaakt wordt.

Prachtige beelden en dito muziek. Wel irritant is de zogenaamde wijze schrijver die in het begin en aan het eind zijn 'wijsheid' ostentatief kwijt moet.