Shadows and Fog (1991)

De minste Allen die ik tot nu toe gezien heb. Het grootste deel van de film haalt hij wel zijn normale niveau, maar op het eind maakt hij zich er te gemakkelijk vanaf. 2,5*

Min of meer Woody Allens komische versie van The Trial en een van de mooist vormgegeven Allen films.
De titel geeft al aan wat je kunt verwachten. De film heeft een Europese uitstraling en doet soms zelfs aan Fellini denken, maar dat zal voornamelijk ook door het circus komen.
De film zit vol leuke bijrollen; met name de hoeren zijn grappige types; Kathy Bates en Jodie Foster genieten van hun rol.
John Malkovich excelleert weer in zijn spraakgebrek en in zijn maffe voorkomen. Woody Allen heeft in de film een ander montuur, waardoor zijn angstige muizenogen nog meer opvallen. Goed gekozen.

Een van de meest ondergewaardeerde Allen films. Misschien niet geheel geschikt voor een eerste kennismaking met Allen, maar voor zn fans is dit toch zeker een uiterst genietbare film. Gooi Woody's eigen werk, Kafka (met name Der Prozess), Fritz Lang & F.W. Murnau, en inderdaad zelfs een scheutje Fellini in de blender en Shadows and Fog is het resultaat. 4*

Ja, ik heb met deze dus wel het eerste keer Woody Allen leren kennen en het is mij inderdaad niet zo goed bevallen. Alles was zo saai, en het verhaal leidt nergens naar.
De bijrollen waren inderdaad wel leuk maar dat is het dan ook wel.
toch nog 2.5* voor een paar leuke bijrollen en een paar leuke scenes(voornamelijk bij de hoeren)

Een heel aparte Woody Allen film, zoals ik hem nog niet kende (na ongeveer 20 films van hem gezien te hebben).
Op zich een sfeervolle film als ware ik in de jaren 50 in een luguber mistig stadje, alwaar een moordenaar ronddwaalt. Dat is zeer treffend door Allen neergezet. Maar het wordt nooit een echte thriller (is ook niet de bedoeling, dacht ik) en humor is er gelukkig ook in aanwezig. Het is niet een film die ik snel voor de tweede keer wil zien, maar wel na verloop van tijd.
Mia Farrow speelt een heerlijke rol, gelukkig maar anders was de film voor mij minder interessant.
Zeker niet behorende tot de betere films van Woody Allen, maar altijd nog de moeite waard.
Een 3.5*

Volgens mij behoort deze film tot het genre: Film Noir

Gisteravond weer gekeken en ik moet zeggen, hij is briljant!
Ik verhoog mijn stem naar 4.0*

Mooie poster.

Wat een laag gemiddelde.
Erg stijlvolle komedie/parodie.

Het probleem van deze 'komedie' is dat ie niet grappig is. Woody Allen irriteert ontzettend, bah bah.

Mooie ode aan de expressionistische zwart-wit films van weleer. En ook aan de Dreigroschenoper van Bertolt Brecht en Kurt Weill. De muziek en vele gebeurtenissen zijn daaruit gekopieerd.

Behalve dan het einde....hier gaat Allen flink 'de mist' in. Teleurstellend.

En dit hoort zeker niet bij het genre film noir, kort0235...

Niet al te best inderdaad. De hele Fritz Lang/Murnau setting is leuk, maar na een half uurtje mooie beelden wil je toch wel iets substantieels zien en dat is er gewoon niet. Het verhaaltje is echt onzinnig en de hele rits bekende sterren kunnen er ook niet meer van maken.

Dat het verhaal onzinnig is interpreteer ik als een element van de comedy dat het geheel lekker absurd maakt.
Ik denk dat Woody nooit de bedoeling heeft gehad om van deze film een meesterwerk te maken dat psycho-analytisch op verschillende manieren interpreteerbaar is. Jullie nemen de man te serieus, vergeet niet dat het hij is die ook "Take the Money and Run" en "Everything You Always Wanted to Know about Sex * but Were Afraid to Ask" heeft gemaakt.
Shadows and Fog is gewoon een luchtige komedie/parodie met vele knipoogjes naar het verleden.

Het is inderdaad erg leuk om de uitgebreide cast te zien voorbijdraven.

Verwacht jezelf niet aan schaterlachen maar wel aan 85 minuten puur amusement.

Nee, dat vind ik niet. Tuurlijk is het een comedy maar wel eentje zonder leuke grappen. Hij begint met allerlei verhaallijntjes (circus, moordenaar, weggelopen Farrow, hoerenkast etc.) maar gaat op geen eentje wat meer in.
Het is enorm incoherent waardoor het wat flauw wordt.

De eerste zin van jou zou ik veranderen in:
Mijn probleem van deze comedie is, dat ik hem niet grappig vind.

Waarschijnlijk had je het zo bedoeld. Zo niet, dan is dit een zeer arrogante stelling.

Het is logisch dat als mijn naam er naast staat dat ik zaken als 'komisch' subjectief benader; onzinnig om telkens weer 'ik vind' of 'ik ben van mening dat' te schrijven. Wat daar arrogant aan is, is een groot raadsel, en een zeer betreurenswaardige interpretatie. Ik verkondig geen allesomvattend feit als 'de film is geregisseerd door Woody Allen die ook de hoofdrol voor zijn rekening neemt'.

Opnieuw een zeer aardige Woody Allen film, waarbij vreemd genoeg de bijrollen van grote acteurs mij juist flink tegenvielen. Woody en Mia Farrow doen hun ding, maar Madonna, Jodie Foster, John Cusack en Kathy Bates vond ik weinig tot niets toevoegen aan hun rollen. John Malkovich is hier naar mijn mening te zien in zijn allerslechtste rol. Gelukkig heeft hij geen hoofdrol, en kunnen de prachtige beelden, sfeervolle muziek en soms grappige momenten de film boven het gemiddelde tillen. De film is wel even wennen trouwens, omdat het anders is dan Woody's eerdere werk. Na ongeveer 30 minuten vond ik de film heel vermakelijk. 4/5

Niet mijn eerste Woody film. Om precies te zijn: Achtendertig
Woody´s - dat zijn ze bijna allemaal heb ik bekeken én er
mijn mening over geschreven (heb ze ook alle achtendertig
op dvd natuurlijk). In alfabetische volgorde ga ik ze op MM
zetten, zo objectief als maar mogelijk is, dit voor de Woody
Allen fanaten, maar ook voor hen die Woody nog niet kennen.
Hier gaan we:
Zeer aparte Woody, dat toont hoe goed en hoe variabel hij wel is als
regisseur. Maar de film beviel mij niet, dat mistige Italiaanse sfeertje zat er teveel tussen, ik kon mij d´er niet in vinden. Ik ben een Woody: de synicus, de ironicus, de sarcasticus, de humorist, de geslepen vos fan. Nee, deze beviel mij helemaal niet, maar van een ontgoocheling is geen sprake vooral omdat Woody meedeed en nog een hele trits bekende gezichten, maar de film werd er niet beter van. Deze behoort zeker tot de minst goede wat Woody heeft voortgebracht. En wat komt Madonna hier doen? Zal zeker een slip of the mind zijn geweest. Ik was van plan deze geen * te geven maar na wat getreuzel toch maar opgekrikt tot een halfje. Die hier niet mee akkoord is die ... bekijkt het maar.

Hele aparte Woody ervaring, door dat hij zelf de hoofdrol heeft en toch wel weer wat zwaardere gesprek´s onderwerpen door de film heen zitten voelde het wel aan als een Woody Allen film.
In het begin van de film erg veel moeite in het verhaal te komen(misschien kwam dit ook wel omdat ik anders gewend ben van Woody) maar toen de film eenmaal een half uurtje bezig was werd hij wat diepgaander en leuker.
De sfeer is hier erg goed gedaan! het zwart wit en de velen donkere scènes die heel mistig waren geven deze film echt een heel apart gevoel mee, aan de éne kant spannend aan de andere kant ook grappig.
Het einde vond ik zeker positief, het was zeker niet voorspelbaar en het houd de film een mysterie

Kortom: vreemde woody allen ervaring maar zeker genietbaar!

3,5 sterren

Had constant het idee te kijken naar een ietswat mislukte 'The trial'-rip- off. De elementen zitten erin (plus dan nog humor) maar ze zijn nergens zo goed uitgewerkt als in 'The trial'. Daar komt dan nog bij dat de mistige sfeer erg geforceerd overkwam. De vele bijrollen waren leuk en best oke,maar niet meer dan dat.
Toch, ondanks al de kritiek die ik had en heb, blijft de film erg helder voor de geest. Ben nog even zoekende waarom de film toch nog zo'n indruk maakte.Weet ook niet goed wat Woody met deze film wilde. Dat zou wellicht helpen om bij herziening een cijfertje eraan te plakken. Nu nog maar even niet........

Nu ik nog ongeveer tien films te gaan heb van Woody Allen, kwam ik in een dipje; Another Woman was wat saai en nietszeggend en Alice was al helemaal niks. Na een paar succesvolle herzieningen (Match Point en op tv een stuk van Sleepers meegepikt) waagde ik me aan Shadows and Fog, een erg laagbeoordeelde Allen. Ik was bang voor een tegenvaller maar ik werd weer aangenaam verrast.

De films die hij in zwartwit heeft geschoten behoren tot zijn visueel sterkste werk, maar hier overtreft hij zichzelf. Er wordt prachtig gespeeld met de mist en het licht, en met een aantal prachtige dynamische shots en klassieke schaduwen en schimmen is dit echt om je vingers bij af te likken. Waarschijnlijk is dit zijn hommage aan de oude film-noirs, maar zelf heb ik het zelden zo mooi gezien. Allen blijft me verrassen als regisseur!

De stijlen zijn wel een beetje een mengelmoes, misschien een reden voor de lage beoordeling; op de heerlijke zenuwachtige Allen na is het niet heel grappig, en hoewel het het uiterlijk van een mysteryfilm heeft wordt het nergens echt spannend. Wat ik ook niet verwachtte aan te treffen waren een paar van de mooiste Allen-dialogen over het leven en de dood, liefde en lust, magie en rationaliteit, en meer. De combinatie beviel mij heel erg goed! Wat ik jammer vind (maar vooral jammer aan mezelf) is dat ik dan toch een beetje zit te tobben over die magie, wat meer op tovenarij dan
op goochelen leek. Het hele verhaal is natuurlijk niet serieus te nemen, maar waarom kan ik dan niet tegen wat magie. Die ergelijke rationalist in mij moet echt een kopje kleiner gemaakt worden...

Een andere reden waarom dit een hele vermakelijke film is, is de cast; kleine of grote rollen, allemaal bekende gezichten komen langs. Ook al is het maar één zinnetje van een toen nog onbekende acteur, het is echt sterrenkijken; naast de gebruikelijke Mia Farrow zien we John Malkovich, John Cusack, Madonna, Jodie Foster, John C. Reily en William H. Macy. Ook om Allen zelf heb ik in geen tijden meer zo gelachen, heerlijk dat spartelende bange mannetje. Gewoon een topfilm weer waar ik echt van heb genoten, erg fijn om toch weer wat meer variatie in zijn films te vinden (naast de gebruikelijke relatieproblemen).

Dikke 3,5* met kans op verhoging.

Bij herziening kreeg ik door wat de film voor mij minder maakte: die scenes in het circusen met de gevonden baby. (Dacht ik toch dat malkovich een goed acteur is..........).
Heb me dan maar geconcentreerd op de gebeurtenissen in het stadje. Wat dan opvalt is dat de film werkelijk voorbij schiet. Het is een korte film, met 85 minuten, maar het lijkt toch veel korter te duren. En hoe het komt? De vlottedialogen? De snelle variatie in locaties in toch maar een paar straten? Derappe, panische paniek van Allen? Eerder maakte ik in een post de vergelijking met The Trial.Dit waseen beetje kul (wel dezelfde thematiek, maar een totaal ander verhaal en uitwerking en filmstijl) Ik ga deze nog eens kijken,maar geef nu een 3*.

Niet de grootste Woody, maar ondertussen flirt hij toch maar weer met vooral minkanten bij de mens als de kortzichtigheid van de massa, de maatschappelijke nietigheid van de kleine man, de hebzucht, de ontrouw, de liefde voor geld, principes ten spijt, de twijfel over bestaan en geloof.....dit in een zwart-wit prent die mij zo af en toe deed denken aan "La Notti bianche", Orson Welles, Fellini...

Een Allen die wat meer leunt op sfeer dan op dialogen. Niks mis mee, want de zwart/wit beelden van schaars verlichte steegjes en een circus zijn zeer stijlvol en doen het genre mystery eer aan.

Alle rollen worden prima ingevuld; Malkovich vond ik enorm geslaagd als clown, Foster en Bates zijn erg leuk in hun (helaas vrij kleine) rollen als prostituees en Farrow vond ik hier in tegenstelling tot andere films nu eens niet onuitstaanbaar. De rol van Woody Allen zelf kwam me vrij bescheiden over als je bedenkt dat hij één van de hoofdpersonages is, maar dat hij uiterst geloofwaardig is als bloednerveus opgejaagd mannetje spreekt eigenlijk voor zich

Voor een komedie zit er voor mijn gevoel iets te weinig humor in; niet dat de gebeurtenissen volkomen serieus te nemen zijn natuurlijk , maar vanwege het ontbreken van echt sprankelende dialogen valt er gewoon wat minder om te lachen dan bij sommige andere films van Allen. Geen probleem verder, want de combinatie van het geheimzinnige, duistere sfeertje en de goede cast maakt er een aangename film van!

Knap!

Duidelijk een van de mindere Allens. De film is een beetje doelloos en ondanks leuk acteerwerk werkt het niet. Wederom is het een herkenningsfeest van acteurs. John C. Reilly, William H. Macy, David Ogden Stiers en Kurtwood Smith zijn maar een paar voorbeelden van acteurs in kleine rolletjes.

Blijft een apart werkje van Woody Allen waarmee hij meer met sfeer probeert te doen als met pakkende dialogen.

Zelf zie ik het liefst een Woody film vol sterke dialogen maar omdat Shadows and Fog ook bij een 2de keer kijken een erg mysterieuze sfeer houd laat ik mijn stem staan op 3,5

Aardige poging van Allen om eens iets anders te doen. Ik dacht altijd dat dit zijn film-noir zou zijn, maar het is dus een expressionistische film, met meer dan één knipoog naar Duitse meesters als Lang en Murnau. Ik ben liefhebber van die regisseurs, maar het zijn ook bijna de laatste van de klassieke helden die ik zou linken aan Allen. Met reden zo blijkt, want je merkt aan alles dat dit niet het type film is die Allen natuurlijk afgaat.

Dat wil niet zeggen dat het echt slecht is. De sfeer is goed getroffen, met gewoon een geslaagde (hoewel niet bijzonder geïnspireerde) kopie van de schaduwen, lichten en kale gebouwen die bij het Duits expressionisme horen. Als komedie zitten er ook leuke momenten in, vooral de duidelijk op Kafka geijkte momenten waarin Allen in aanraking komt met de nachtbrigades. Die waren echt hilarisch, evenals de confrontatie met de baas. De scènes met de prostituees zijn ook zeer effectief, al kan ik met de beste wil van de wereld niet begrijpen hoe die in deze film zijn belandt, omdat ze echt geen raakvlak hebben met de hoofdlijn. En wie stopt Jodie Foster nou in een film en geeft haar vervolgens het minst te doen van iedereen?

Dat Shadows and Fog stampvol met verhaallijnen is de grootste zwakte, zeker als je kijkt naar de enorm korte lengte. De moordenaar, de prostituees, de relatieproblemen van Malkovich en Farrow, het komt nooit echt fijn samen of voelt als een geheel. Sowieso is Allen kennelijk erg slecht in horror. Nou gaat hij natuurlijk voor de stilering van een Nosferatu en Caligari, maar het overtuigd gewoon niet. Zelfs het onverwachte einde, waarin duidelijk wordt dat de moordenaar vooral gezien moet worden als een symbool voor het onbekende en het ongrijpbare, voelt teveel als een terzijde en interessant is het niet.

Gelukkig hebben we nog altijd de sfeer en een bijzonder grote reeks aan sterren die op een wat saaie Farrow na allemaal erg goed acteren. Vervelend is het niet en het is grappig om zoiets in Allens oeuvre aan te treffen, maar helemaal werken doet het niet.
3*

In tegenstelling tot September (1987) en Interiors (1978) was dit in ieder geval wel een komische film, wat voor mij toch een must blijkt bij Woody Allen. Maar een echt sterke film was S & F nou toch ook weer niet. Met name het verhaal was wel erg flauw en kwam zelfs ongeïnspireerd en bijna slaapverwekkend over.
En als er dan nog een verrassende ontknoping zou zijn die alles goed zou maken. Maar ook daar was helaas geen sprake van. Kortom een mindere Woody Allen, maar in ieder geval wel een komische.

Er worden hier verschillende vergelijkingen gemaakt met het werk van andere regisseurs/auteurs maar de belangrijkste lijkt te worden vergeten; Ingmar Bergman. Want dit is eigenlijk toch gewoon Allen's The Seventh Seal?

Mijn 25ste Woody Allen!

Vantevoren verwacht ik eigenlijk nooit zoveel van een Allen-film (ik heb tot nu toe nog maar een stuk of drie echt goede van hem gezien), maar deze was op zich best wel aardig. Komt deze keer natuurlijk ook door de cinematografie. Hij besteedt nooit bijzonder veel aandacht aan het uiterlijk van zijn films, maar dat is hier wel anders. Sfeervol, met veel knap schaduwgebruik, alleen af en toe op het randje van te donker.

Op zich weet ik niet echt wat ik met het verhaal aanmoet (probeer het maar eens na te vertellen), maar het is wel vermakelijk (hoewel het net een paar minuten te lang doorgaat) en in combinatie met de karakteristieke cinematografie wel goed voor een aardige voldoende.

kleine 3,5*

I don't know enough to be incompetent

Ik blijf het tempo waarin Woody Allen films maakt toch indrukwekkend vinden. Sinds A Midsummer Night's Sex Comedy in 1982 maakt hij per jaar één (of zelfs meerdere) films en dat doet hij tot op vandaag de dag. Het lijkt op massaproductie, maar je kunt altijd wel de hand van de regisseur ontdekken en hij behoudt toch praktisch altijd een zeker niveau. Natuurlijk zit er wel eens een misser tussen, maar om eerlijk te zijn verwachtte ik dat niet van deze Shadows and Fog.

Beetje jammer dan ook dat ik hier uiteindelijk niet zo erg veel mee kon. Allen baseert zich op een door hem geschreven eenakter genaamd Death (wat op zich dan weer een soort van parodie was op het werk van Franz Kafka) en laat zich visueel leiden door de Duitse grootmeesters van weleer. Toegegeven, de feel van een Fritz Lang of F. W. Murnau is inderdaad niet ver te zoeken, maar het is jammer dat de film voor de rest niet bijzonder veel voorstelt. Hoewel het uitgangspunt met een incompetente Kleinman weliswaar leuk is, en bovendien een kolfje naar de hand van Allen is, is de mix met Irmy en haar clown dat niet. Vreemd eigenlijk, want op zich zijn de stukken apart wèl erg leuk. Irmy die bij een stel prostituees terecht komt, de finale in het circus, ... Het is echter wanneer dit alles wordt samen gegooid dat de film iet of wat de mist (badum tss) ingaat.

Naar het schijnt de duurste Woody Allen productie tot nu toe. Meer zelfs, de studio Orion Pictures wou de film niet financieren tenzij Allen zelf een rol op zich nam omdat dan de film toch al meer succes ging hebben in de box office. De regisseur geeft zichzelf één van de leukste rolletjes, er is ook niemand anders die zo geslaagd een neuroot kan spelen, en besluit voor het overige veel bekende namen te gebruiken. Madonna als Marie (waar de clown een affaire mee heeft), John Malkovich (als diezelfde clown), uiteraard Mia Farrow en ook onder andere William H. Macy, John Cusack, John C. Reilly en zoveel meer zijn nog te zien. Het spot-de-acteur-in-een-kleine-rol is altijd wel een leuk spelletje.

Het is vooral een film geworden die het van het visuele moet hebben. Allen haalt hier alles uit de kast om zijn grote voorbeelden te eren en het is een mooi resultaat. Alleen jammer dan dat het verhaal niet mee wilt en erg fragmentarisch aanvoelt, zelfs als je een degelijke cast ter beschikking hebt.

2,5*

Een mindere Woody Allen.