Play It Again, Sam (1972)

Trouwens echt absurd dat ik, als groot Woody bewonderaar, tot voor gisteren nog nooit van de film gehoord had!

Dit is van zijn niet zelf geregisseerde films wel de bekendste ja.

Minder bekende Woody Allen films:
Front, The (1976)
Scenes from a Mall (1991)
Sunshine Boys, The (1996)
Picking up the Pieces (2000)

Aha. Van geen van die films ooit gehoord, dus thanks!

Indertijd was dit mijn kennismaking met Woody Allen. Ik had zelfs Casablanca nog nooit gezien. Nu heb ik een groot deel van Allens oeuvre achter de rug en Casablanca al vaak gekeken (hij staat ook in mijn top 10), dus het was wel leuk om deze weer eens te bekijken. Hij is niet geregisseerd door Woody Allen, maar niettemin blijft hij mijn favoriete Allen van vóór Annie Hall. Ook de film uit die periode die het meest op Allens carrière van na Annie Hall lijkt. Hier en daar misschien wat flauw (het gevecht met de föhn bijvoorbeeld), maar toch grotendeels geslaagde oneliners en slapstick (dat moment waarop hij die plaat door de lucht liet vliegen en de houding die hij daarna probeert aan te nemen was zo hilarisch dat ik het meteen terug spoelde en nog eens keek). Maar het mooiste is het Casablanca-einde, dat ook erg knap in het verhaal geschreven is zonder al teveel het voorbeeld te kopiëren. Een heerlijke film.
4*

Goeie film waarin een man verlaten wordt door zijn vrouw, en weer begint te daten. Woody Allen is uiteraard perfect als de eeuwige neuroot die nogal onhandig is met vrouwen. Goeie dialogen en de film komt hier en daar behoorlijk grappig uit de hoek. Ook de denkbeeldige Humphrey Bogart die hem advies influisterd is een leuke touch. Ondanks dat het verder een redelijk doorsnee Woody Allen relatiekomedie is, toch nog net 4.0 sterren.

Bijzonder eigenlijk, als je er bij nadenkt dat deze film veertig jaar oud is. Hij komt nog relatief fris en modern over (afgezien van die gast met zijn telefoonnummers, die zou baat hebben gehad bij een mobiele telefoon ).

Leuke film. Het gedrag van Allan is wel wat over de top op af en toe, maar ik heb soms echt letterlijk zitten schateren om zijn onhandige acties. Terwijl dat soort humor eigenlijk niks voor mij is.

Deze film heeft iets minder spitsvondige en boeiende dialogen dan Annie Hall en Manhattan (de andere Allen's die ik gezien heb, hoewel ik nu pas zie dat Woody deze zelf niet geregisseerd heeft), en is wat minder ‘sophisticated’. Het Humphry Bogard-gedoe wordt tegen het einde ook wat teveel van het goede vond ik. Verder gewoon weer leuk, kan me altijd erg vermaken met de manier van acteren van Woody Allen, en Diane Keaton is ook weer erg leuk om naar te kijken.

3,5*

Niet echt aan mij besteed. Komt vooral door het te neurotische personage van Allen en de te kluchtige situaties die er daardoor af en toe uitrollen. De föhn is dan nog een kort missertje, maar de eerste date gaat op deze manier helemaal om zeep. Het is ook al vrij snel duidelijk waar het zo ongeveer op uitdraait, alhoewel dat verder niet zo'n probleem is. De mood swings en sommige fantasietjes zijn best aardig, soepele dialogen maken het vlot te verteren en hoe Casablanca in het verhaal is verwerkt, is niet onaardig. De speelduur werkt mee, maar echt innemend wil het voor mij niet worden.

Dit is weliswaar een aardige relatief vermakelijke film... maar zeker niet zijn beste (al las ik hierboven dat het niet 'zijn' film was).

Het verhaal is flinterdun, niets is uitgewerkt, en... er is weinig overtuigend, of zelfs matig geacteerd

Toch kleine hilarische momenten die het altijd de moeite waard maken.... ; absurde zinnen als (opgetogen) 'vandaag poets ik ál mijn tanden!', of (bij versierpoging) 'wat doe je zaterdagavond?' antwoord: 'zelfmoord plegen'. Of, waarin alles samenviel ... ; 'wel eens librium met tomatensap gehad?'.
Het haarfohn-moment was zondermeer om te gieren.

Nog steeds zijn Manhattan Murder Mystery en Bullets over Broadway mijn absolute toppers...

Aardige Allen-klucht, gebaseerd op zijn eigen stuk, maar mist de scherpte van zijn latere films waarmee hij zou doorbreken als regisseur. Vond de Humphrey Bogart en ex-vrouw verschijningen eerder vervelend dan leuk. Wel aantal geslaagde grappen maar soms is het iets te makkelijk dat klungelige optreden van Allen, zonder de normaal wat meer aanwezige ironie.

Kijkt wel lekker weg- wat een verademing, een film van krap anderhalf uur.

2de keer bekeken en het blijft een leuk filmpje!
De film is niet geregisseerd bij Woody maar tegelijkertijd voelt het zo wel aan, misschien omdat Woody wel de schrijver is?
Inmiddels heb ik ook Casablanca gekeken(bij mijn eerste kijkbeurt niet) en vond het misschien daarom ook wel om die reden leuker om te kijken.
Play It Again, Sam voelt een beetje aan als een vroeg voorbeeld wat Woody later ging doen met Annie Hall.
Leuke film en een must see voor alle Woody Allen liefhebbers!

Van een 3,5 naar een 4!

Een Woody Allen film die geeneens een Woody Allen film is. Hij is geregisseerd door Herbert Ross.
Maar eigenlijk is het wel gewoon een Woody Allen film. In die tijd dacht hij waarschijnlijk dat hij nog geen twee dingen tegelijk kon doen. Én regisseren én acteren. Maar het is wel een leuke film, waar Woody Allen nog eens de onhandige kluns mag uithangen. En dan is hij altijd wel grappig. Maar het is zeker niet zijn beste film.

Leuke komedie en typisch Allen, ook al heeft hij deze zowaar niet geregisseerd.

Allen zelf is bijzonder goed op dreef als stuntelige man, die zich constant de nodige problemen op de hals haalt, door zijn onhandigheid. Ook leuk trouwens dat Diane Keaton hier in meespeelt. Niet alleen speelt ze leuk, maar net als in Allen’s latere film bewijst ze ook hier een sterke chemie met Allen te hebben. Dat werkt in bepaalde situaties ook net wat prettiger.

Ik moet zeggen dat niet alles even leuk is en er ook momenten tussen zitten dat het soms wel erg flauw wordt. Wat dat betreft lijkt dit ook erg op de vroegere films van Allen, want die hebben dat soms ook weleens. Gelukkig werkt het meeste wel en zijn vooral de links naar Casablanca en de bijbehoren verwijzingen naar de klassieker met Bogart erg geslaagd te noemen.

Vlot, grappig en soms wat flauw, maar verder een geslaagde romantische komedie.

3,5*

Met flinke tegenzin deze nog eens bekeken. Jaren '70-films zijn vaak ook zo lelijk om te zien. Neem alleen de mode.
Vroeger op school gezien. Eerst draaiden ze spoel 2 en toen spoel 1, lekker handig. Later op tv ook nog een stukje gezien. Woody Allen is ook helemaal geen leuke komiek. Diana Keaton viel dan nog mee. Stoffige film. Vaak eerder saai dan leuk. Voor de liefhebbers. 2.0

Net zoals in Manhatten en vooral in Annie Hall neemt W. Allen (screenplay), een personage dat moeite heeft in relaties met vrouwen en doet dat op uiterst komisch geslaagde manier.

Opvallend: net zoals in deze en de 2 die ik noemde zijn er vreemd genoeg (of juist niet) redelijk veel gelijkenissen te vinden met mijn soms ietwat miserabel liefdesleven en dat maakt de films eens te beter, ze krijgen mijn volledige aandacht en ga volledig op in de film.

Stukken beter als veel romcoms deze dagen, al moet ik toegeven dat er een paar verouderde grappen tussen de andere hilarische te vinden zijn.