The Night of the Iguana (1964)

Naar het toneelstuk van Tennessee Williams. En dat heeft Huston goed gedaan als je het mij vraagt. Richard Burton is goed als uitgebluste dominee en Deborah Kerr in haar ''die wil ik wurgen'' rol. Gardner heeft de stijl en de flair. Totaal bekend met het stuk ben ik niet, maar het kwam op mij over alsof de film alles textueel aardig trouw bleef. De uiteindelijke voltooing van de opa zijn gedicht met ingetogen rake score van Benjamin Frankel is het absolute hoogtepunt. Frankel's kleine bezetting in de speelduur is perfect geplaatst. 4 sterren

Alhoewel ik een klassieker op zijn tijd absoluut kan waarderen, kon deze film mij niet helemaal bekoren.

Richard Burton is wel goed op dreef maar de film is in mijn optiek te langzaam, te voorspelbaar en weinig opzienbarend.

Niks beter dan kindsterren die te zien zijn in controversiële films. Ik heb het nu natuurlijk over Sue Lyon. Ik ben ontzettend nieuwsgierig geworden naar Lolita (die een gelijknamig plot zou hebben?). Daarnaast leek ze een beetje op een blonde Natalie Wood. De film was erg mooi en ik geloof ook best controversieel allemaal in die tijd.

Heel geslaagde film, grappig met een leuk absurd tintje, uitstekende acteersprestaties en een verrukkelijke, broeierige sfeer. Sue Lyon slaagt er trouwens haast in nóg aanbiddelijker te zijn dan in Lolita, hoewel het wel de andere vrouwen zijn die uiteindelijk het meest de film dragen. Naast Richard Burton dan toch, die een verbluffende tour de force neerzet als getormenteerde, soms half waanzinnige maar eigenlijk compleet weerloze man. 4 sterren ook van mij.

Aardige film maar geen hoogstandje van Huston. De cast is wel goed maar toch kon de film me niet geheel boeien.

Heerlijke film. Helaas heb ik het begin gemist, toen ik hem gister op TCM zag. Stuk voor stuk markante personages, die goed uit gewerkt en neergezet zijn. De hoteluitbaatster was een soort Amy Winehouse-achtige verschijning, die bij tijd en wijle iets te theatraal overkwam. Zowieso was ze erg leuk om naar te kijken, zeker in combinatie met haar sterke persoonlijkheid waarmee ze in staat was iedereen op een naieve manier te domineren als ze het nodig voelde.
Wat me nog het meest amuseerde waren de dialogen, tussen de zeer uiteenlopende karakters. De loenzende vrouw die met haar grootvader bij "Winehouse" was gestrand intrigeerde me. Ze deed een paar mooie aforismen uit de doeken die af ten toe even te denken gaven. Haar tegenspeler, de vrijwel immer bezopen maar goed opgevoede (doch gevallen) geestelijke, kon ze te allen tijde van repliek dienen, ook tijdens zijn meest duistere dwalingen. Enfin, wellicht speelde mijn stemming en tijdstip (holst van de nacht) ook mee met de goede beleving van deze film.

Er broeit van alles maar het komt er niet uit. Het zal voor die tijd een schokkend epos zijn geweest, maar het kwam op mij watbraaf over. Die tang uit het gezelgschap dreigt met van alles maar het wordt nooit echt dreigend. maar goed, daar gaat het dan waarschijnlijk niet om. De wanhoop van de reisleider, het medelijden van de hotel-houdster en die dochter doen het hem. dat maakt deze film voor mij boeiend: die karakter-interactie.........

Miss Fellowes, honey, if paramour means what I think it does you're gambling with your front teeth

Na het enorm tegenvallende Blowup stond deze Night of the Iguana nog als tweede film op de decoder. Een film waar ik niet perse enorm veel van verwachtte maar waar ik wel benieuwd was geraakt naar de rol van Ava Gardner. In Mogambo en Bhowani Junction leek ze precies niet helemaal goed uit de verf te komen en ik vroeg me af wat het zou geven als ze in een degelijke film speelde. Vonken, dat gaf het.

Want wat een glansrol speelt ze hier! Ten tijde van deze film was ze zo'n 10 jaar ouder dan in bovengenoemde titels maar ze heeft nog altijd niets van haar touch verloren, meer zelfs want het lijkt er met de jaren precies op vooruit te zijn gegaan. Gardner speelt de interessantste rol van de vier vrouwen in Shannon zijn leven maar het is voornamelijk de manier waarop dat me deed watertanden. Ze deed me een beetje denken aan Saraghina uit Fellini's Otto e Mezzo (en ook Marshall's Nine) maar ze weet dit te overtreffen. Ik kan het moeilijk uitdrukken waarom ik haar hier zo geweldig vindt maar het is haar manier van doen, haar spraak die echt tot de verbeelding spreekt. Ik heb er drie films op moeten wachten maar eindelijk heb ik de mooie Gardner in volle glorie kunnen zien. Deborah Kerr is zo'n naam die je ook regelmatig ziet verschijnen op de TCM films maar ook één die me eigenlijk bitter weinig zegt. Niet moeilijk ook want ze wordt hier toch wel grotendeels weggespeeld door haar vrouwelijke kompanen waarvan Sue Lyon veruit de mooiste is. Hier is ze net 18 geworden maar het is een diva pur sang, ben in ieder geval nog benieuwder geworden naar Kubrick's Lolita waarin ze de hoofdrol speelt. Maar daar stopt het nog niet met al die vrouwelijke kracht want ook Grayson Hall heeft als Fellowes een nogal leuke rol die vaak voor erg sterke dialogen zorgt. Maar eerlijk is eerlijk, onder al dit vrouwengeweld zit één man die de film bijna op zijn eentje kan dragen. Burton staat bij mij vooral ten boek als echtgenoot (2x zelfs) van Elzabeth Taylor maar ook als spilfiguur in het geniale Who's Afraid of Virginia Woolf. Het wordt hoog tijd dat ik eens wat meer van hem ga opzoeken want hier is hij fantastisch als getormenteerde dominee die het toch niet kan laten om aan zijn zwaktes toe te geven. De paniekaanvallen zijn perfect gespeeld maar ook de vele dialogen zijn vaak om je vingers van af te likken.

Ik denk dat ik ondertussen wel wat verfilmingen van de toneelstukken van Tennessee Williams heb gezien en eigenlijk zijn die praktisch allemaal me erg goed bevallen, alleen Suddenly Last Summer viel me tegen maar daar staat dan wel dit ijzersterk werk en Cat on a Hot Thin Roof tegenover. Soit, iets dat me is opgevallen is dat er vaak een erg broeierige sfeer hangt en dat is hier ook overduidelijk het geval. Huston zet het stadje Puerta Vallarta compleet op de kaart, zeker wanneer Elizabeth Taylor er dan nog eens een aantal keer op bezoek kwam voor Burton, maar het is dan ook de perfecte plaats voor deze film. Qua sfeerschepping zit het hier enorm goed maar ook het verhaal zelf blijft boeien. De strijd van Shannon tegen de vier vrouwen is geweldig om naar te kijken en gecombineerd met de dichter geeft het zelf een zekere epische vorm aan heel het gebeuren. Film kent trouwens ook wel één van de sterkste openingsscènes die ik ooit heb gezien. Burton die er als dominee staat te preken en het dan opeens verliest, fantastisch!

Van Huston wist ik al dat hij mooie dames op een goede manier kon regisseren (The Misfits o.a.) en dat hij een degelijke noir kon regisseren wist ik ook al via The Asphalt Jungle maar dit is tot nu toe echt wel zijn meesterwerk. Ben nog aan het twijfelen tussen een 4* of 4.5* maar ik geef Burton en zijn dames het voordeel. Een erg sterke film.

4.5*

Het handvol (meestal verfilmde) stukken van de hand van Tennessee Williams die ik reeds zag, wisten me keer op keer te bekoren. Dat is ook het geval bij Night of the Iguana, dat ook weer die typische venijnige brutaliteit in zich draagt. Williams' personages verscheuren elkaar en dit leidt zeer vaak tot boeiende inzichten in de menselijke natuur.
John Huston heeft aan het verhaal een verzorgde visuele stijl gekoppeld en kon bovendien buigen op een schitterende cast. Af en toe laat de film wel een steek vallen, met bv. het idioot geënsceneerde gevecht in de strandbar en die twee hulpjes met hun maracas. Gelukkig vormen deze zaken slechts een minimale smet op een voor de rest zeer indringende filmervaring. Een ruime 3,5* die net geen 4* in de wacht sleept.


3,5*

Imdb trivia: Nearly half the film's $3 million budget was used to pay the three major star's salaries: Richard Burton ($750,000), Ava Gardner ($400,000) and Deborah Kerr ($250,000).

Een verfilmd toneelstuk van Williams, dat is in ieder geval boeiende dialogen en een interessant verhaal. Huston maakt er gelukkig meer van. Vier sterke acteurs (opvallend dat Lyon hier weer in een Lolita-rol gecast wordt trouwens) en een mooie setting. Bijrollen en karakters zijn minder en wat karikaturaal. Maar een fijne film is dit zeker. En ik moet hoognodig meer Huston zien, met name een aantal latere films.

3.5*

Verfilmde toneelstukken zijn niet echt mijn ding.
Doorgaans probeer ik die eerder te mijden dan te bekijken (op enkele uitzonderingen na)

Op Burton als acteur ben ik ook al niet echt dol, maar tot mijn aangename verrassing speelt hij hier een van de beste rollen die ik ooit van hem zag.

Vooral Deborah Kerr was de aanleiding om The Night of the Iguana toch te bekijken.
Een actrice met een klasse van acteren die mij zelden teleurstelde.
Ook hier weer in uitstekende vorm, en een van de drie pijlers waarop de film rust.
Alle drie even sterk en bepalend voor het verhaal.

De derde is uiteraard Gardner, die met haar aardse, wat grove personage goed uit de voeten kan.
Een enorm contrast met de lady-like Kerr.
Opvallend dat ze in de meeste scènes haar kin overdreven omhoog hield.
Ongetwijfeld om er wat strakker en jonger uit te zien, want haar befaamde uiterlijk was al licht tanende.
In enkele shots goed te zien.

Sue Lyon kon mij niet erg boeien.
Dan veel eerder de bitsig spelende Grayson Hall, die met deze rol overigens genomineerd werd voor een academy award, in de categorie beste vrouwelijke bijrol..

Het laatste dat ik wel verwacht had van deze film was de enorme portie humor die erin verwerkt zit.
De betiteling 'drama' vind ik dan ook wat zwaar.

Een beetje dom en uit de toon vallende vond ik de twee bruine "beach boys", die te pas en te onpas met sambaballen liepen te rammelen.

Fijne dialogen, adequaat verklankt door de actrices en acteurs, hielden mijn aandacht moeiteloos vast.

Een prettige film.

Goeie film waarin een aan lager wal geraakte geestelijke met een gezelschap vrouwen op reis gaat door Mexico. Duidelijk gebaseerd op een toneelstuk, speelt de film zich grotendeels op één locatie af. De personages komen uitstekend uit de verf en zijn allemaal op zoek naar menselijk contact. Vooral tegen het einde een aantal goeie dialogen en de cast is sterk.

De verfilmingen van Tennessee Williams’ vroege toneelstukken kunnen bij mij steevast op een hoge waardering rekenen. Die werken hebben door de bank genomen een licht filosofische inslag in een broeierige omgeving met elkaar gemeen. Daar houd ik wel van. Deze film over kwetsbare mensen, die voortdurend op zoek zijn naar zichzelf en de reden van hun bestaan, bevestigt dat nog eens.
Hoogtepunten vind ik het schitterende gedicht van Nonno en de daaraan voorafgaande dialoog tussen Mrs. Jelkes en dominee Shannon, culminerend in de bevrijding van een gevangen iguana: “ I just cut loose one of God's creatures at the end of his rope.” Een prachtig statement, dat feitelijk heel de film typeert.
Naast de mooie cinematografie moet ik vooral melding maken van de geweldige acteerprestaties van de hele cast. Enkel de overijverige Sue Lyon valt een beetje uit de toon, maar dat zij haar gezien haar jeugdige leeftijd te midden van zoveel zwaargewichten vergeven.

Ik had deze film al geruime tijd op mijn lijstje “te herzien” staan, aangezien het een halve eeuw geleden is dat ik ‘m voor de eerste (en laatste) keer zag. Naar aanleiding van een reactie van Metalfist op mijn commentaar op een andere Ava Gardner film (Mogambo), heb ik deze tweede kijkbeurt naar voren gehaald. Ik heb daar geen spijt van, want het is een absolute topfilm.
En Metalfist heeft tenslotte bij nader inzien gelijk, wanneer hij Ava Gardner’s rol in deze film als haar beste vertolking ooit bestempelt. Minder glamourous dan ik doorgaans van Gardner gewend ben, maar wel heel doorwrocht. ’t Zal al met al niet de laatste keer geweest zijn dat ik deze film heb opgezet.

Fijn dat hij deze keer beter bevallen is

Een combinatie van een vroom psychologisch drama en een zwarte komedie over lastige, gebroken mensen, die zonder het te weten, op zoek waren naar echt menselijk contact, waarin onder meer de ingrediënten identiteit, loyaliteit, levensdoelen, plichten, seksualiteit en geheime begeertes, voorbijkwamen. In dit sobere portret van menselijke zwakheid was een aan alcohol verslaafde ex- priester de gids van een bus vol Amerikaanse vrouwen door Mexico. Met name Richard Burton imponeerde.

Een gevarieerde film die qua verhaal toch wel wat gedateerd overkomt, maar dankzij John Huston en de acteurs is het toch nog genieten. Vooral Ava Gardner dan die er bovenuit springt. The night of the iguana is een film waarvan je je afvraagt waar die nu eigenlijk naar toe wil gaan, maar toch voldoende te bieden heeft. Het viel me op dat de film uit 1964 komt. Dit soort films verwacht je eerder in de jaren '40 en '50.

In de toneelstukken van Tennessee Williams kwamen onderwerpen voor die tot dan toe onbespreekbaar waren. Ten eerste zijn er de sexuele taboes; ten tweede is er de priester die twijfelt aan z'n geloof. Hij is niet atheïstisch, maar hij wil de bestraffende God vervangen door een barmhartige variant. Deze twee spanningsvelden leiden tot z'n labiele gedrag en z'n moeilijkheid om priester te blijven.

John Huston vermijdt dat deze bewerking te toneelmatig overkomt door op locatie te werken in Mexico, dicht bij de Grote Oceaan. Palmbomen zorgen voor een exotisch tintje. Het reptiel in de titel wordt symbolisch gebruikt. Er is een matchcut van de iguana aan een touwtje naar Shannon in een geïmproviseerde dwangbuis. Ze willen zijn innerlijke demon uitdrijven. Behalve letterlijk is hij ook figuurlijk vastgebonden door de eisen en verwachtingen van de gemeenschap, z'n beroep en z'n roeping.

Judith Fellowes (Grayson Hall) is een kwezel: iemand met streng religieuze opvattingen die alles wil verbieden wat leuk is. Het wordt niet getoond, maar blijkbaar urineert Shannon op haar reiskoffer. De maagd van bijna veertig (Deborah Kerr) hakt de kop van een vis af terwijl ze de naam Fellowes uitspreekt. Zijzelf heeft veel vrijere filosofische opvattingen, gebaseerd op menselijk contact in plaats van op dogma's. Maxine Faulk (Ava Gardner) is brutaal en vrijgevochten. Ze houdt er ongeoorloofde contacten op na met de "beach boys". Sue Lyon speelt opnieuw een lolita, verleidelijk maar huichelachtig als een succubus.

De nadruk ligt op de dialogen, de confrontaties tussen de personages en de filosofie die af wil het dogmatisch religieuze. De acteurs brengen niet slechts hun eigen tekst met overtuiging, maar reageren ook op elkaar met hun lichaamstaal.