Lola Rennt (1998)

Misschien wel meer een film over de liefde dan over misdaad. Achter de energieke, eclectische montagestijl en techno-soundtrack kleeft namelijk een romantische vertelling. Drie keer opnieuw moet Lola (Franka Potente) rennen om haar geliefde Manni te redden. Drie keer volgt het narratief precies dezelfde continuïteit, maar vormen kleine beslissingen of toevalligheden een katalysator die een andere wending geven in het ruimte-tijd-continuüm. Drie keer de opofferingsgezindheid van een jonge vrouw die haar mogelijke ondergang tegemoet rent, terwijl haar vader zich ook driemaal voorbereidt op het huwelijksverraad van moeder inruilen voor een jongere secretaresse. Twee keer liggen Manni en Lola in elkaars armen als ze trouw en genegenheid naar elkaar uitspreken. Een opvallend rustpunt in de hectiek, maar wat de kijker precies krijgt voorgeschoteld wordt nooit helemaal duidelijk. Is het een flashback naar betere tijden en daarmee een psychologische duiding bij waarom Lola rende voor haar Manni? Of is het een flashforward naar een hemelse versmelting waar de twee niks anders meer hebben dan elkaar en het noodlot hen niet uit elkaar probeert te drijven? Voor mij is 'Lola Rennt' (1998) dé film over dat achter elke liefde een tikkende tijdbom tikt, die soms maakt dat (tegen beter weten in) hard moet worden gerend om het samenzijn te redden. Maar is dat tijdelijke en het precaire ook niet ergens de schoonheid van jeugdige overmoed in de liefde!?

In al die jaren dat ik me had voorgenomen Lola Rennt te kijken heb ik altijd gedacht dat de film vooral een wat simpele actiefilm of thriller zou zijn. Maar als de film iets is dan is het wel een filosofische film, en een die alles op een zo vlot en fris mogelijke manier presenteert. Echt heel knap hoeveel er in een benauwde speelduur van 80 minuten gedaan kan worden. De experimentele visuele stijl en dat vleugje amateurisme hebben ook echt hun charme. 4.0*.

een meer geweldadige versie ( zou je enigsins kunnen zeggen ) van groundhog day maar een stuk minder geslaagd al zit het verhaal best aardig in elkaar .
Toch kon het me niet helemaal bekoren , ik vond het ook vreemd gekozen om specifiek die trappenscene
volledig in cartoonstijl te maken .
Verder is de film behoorlijk druk en werkten de personages me af en toe behoorlijk op de zenuwen ( dat gegil van haar ) .

Aardig concept, leuk uitgevoerd, drie films in 80 minuten

Prima prent met een fijne originele inslag. En met origineel bedoel ik niet perse dat het de allereerste film is die het timeloopconcept erbij pakt, maar de aanpak is 'prettig onbeholpen'. Het acteerwerk is niet zo denderend en op een of andere manier past dat juist in het plaatje. De editing, animatie, camerawerk en techno-light-score is dermate hip en flashy, dat het misschien wat geforceerd voelt, maar ook dat werkt. Net als de stijlkeuze boven logica gaat (pak toch een fiets of metro ipv dat rennen, wees helder naar je vader, waarom midden op de weg rennen/staan).
Eigenlijk is het dus best een gek filmpje. Het waant soms als een afstudeerproject, maar toch voelt het origineel en hapt het heel prima weg.

Deze film was een van de redenen om de prachtige 4K verzamel box van Sony aan te schaffen. Had de film al zo’n 20 jaar niet meer gezien en was het meeste dan ook vergeten. Dat was dus een leuke herziening. Film zag er prachtig uit. Lola’s haren waren nog nooit zo mooi rood geweest.

4*

Ook hier een herziening na dik 20 jaar, ik had eigenlijk gerekend op een film die destijds 'hip' was maar nu toch gedateerd, maar dat viel ontzettend mee. Een film met bravoure, low-budget maar vol vaart, met leuke visuele trucjes- het was natuurlijk niet meer nieuw, animatie in een live action-film, maar het voelt hier nog wel fris- en een fijne soundtrack, die dan wel wat gedateerd is maar ook wel heel erg die 90s vibe geeft.

Tykwer zou nog Perfume maken, die ik wel goed vond, en het rommelige Cloud Atlas, verder zag ik weinig van hem. Het oudere werk spreekt me op het eerste gezicht meer aan dan zijn meest recente titels. Hij lijkt nu ook een beetje uit beeld, het laatste decennium zie ik vooral TV-werk (wel met hoge gemiddelden).

Na 25 jaar nog steeds een frisse, snelle film. Niet gedateerd. Klassieker!

Visueel mooi in elkaar gezet. Verhaaltechnisch vond ik het wat minder, alhoewel het basisidee leuk bedacht is. De schreeuw van Lola en het daaropvolgende brekende glas was toch wel een knipoog naar Oskar in Die Blechtrommel (1979).