Lola Rennt (1998)

John Milton

Uitdaging aangenomen, had toevallig deze film al eens gedownload. Ik zal gewoon kijken (denk niet dat ik recensies had gelezen, of ik moet het alweer vergeten zijn).

Leuk. Ik houd het ook in de gaten.

Wat een film heb je ons getipt John Milton. Ik zal eens haarfijn uitleggen wat ik er van vond in basisschool termen, want over termen als cinematografie etcetera moet ik nog veel leren heb ik gemerkt na een aantal maanden hier rond te hebben gekeken.

In het begin wist ik eigenlijk niet echt wat ik ervan vond, ook omdat het best een unieke film is. Na een tijd wordt de techno er zo in gepompt dat je in zo'n heerlijke 'trance' komt, gedurende de rest van de hele film eigenlijk. Dat kon ik zeker waarderen. Vooral de letterlijke 'Lola rennt' scènes vond ik vermakelijk, zeker inclusief de animaties. Fijn feelgood-einde.

Het thema zelf, keuzes maken simpel gezegd, komt best binnen. Natuurlijk is het hier allemaal over-the-top, maar er zit wel een kern van waarheid in. Het zet me wel even aan het denken, wat denk ik de bedoeling is van de film.

Achteraf ken ik beide hoofdrolspelers. Franka Potente alleen uit de Bourne-trilogy, zo uit mijn hoofd, en Moritz Bleibtreu uit Goethe en Der Baader Meinhof Complex (ik moest het even opzoeken, beide films op school voorgeschoteld gekregen). Lola is een leuk, interessant en kleurrijk karakter en ik kon haar dan ook enorm waarderen. Manni doet zijn ding en meer is ook niet mogelijk met zijn geringe aandeel.

Zoals ik eigenlijk al heb gezegd vond ik de soundtrack wel lekker ja. Vlot en dromerig tegelijk noem ik het maar even. Visueel gezien lijkt het gewoontjes, waar niks mis mee is in deze film. Het camerawerk vond ik dan wel weer vrij positief opvallen. Weet niet of dat echt te noemen valt onder 'visueel'.

Ja, als geheel zeker niet mis! Ik geef hem 3.5*, waarmee hij eigenlijk gelijkwaardig is aan veel films die ik 4* heb gegeven.

(Ik heb altijd alleen hoge beoordelingen gebruikt omdat ik destijds dacht dat films het waard waren, maar inmiddels ben ik erachter gekomen dat dat gewoon niet klopt dus ik ben mijn manier van stemmen een beetje aan het omgooien. Zal in de loop van de maanden wel rechtgetrokken zijn.)

Tof!

Dat heb je snel gedaan Teejey. En prima onder woorden gebracht hoor. Leuk dat hij nog steeds behoorlijk gewaardeerd wordt voor de dingen die hij goed doet, ik was een beetje bang dat het iets teveel product van zijn tijd was misschien, maar wellicht valt dat dus mee! Nu Tornado nog

Product zijn van een bepaalde tijd kan ook positief uitpakken toch? Lola was misschien wel typisch die tijd, en ik vond haar juist leuk met die rooie bos haren, haha. Ik ben wel bang dat ik nooit in mijn leven een film als M. (perfect voorbeeld aangezien deze in jouw top-10 staat) hoger ga waarderen als nu (3*). Films uit die tijd vind ik dermate gedateerd dat ik hem maar niet compleet serieus kan nemen om eerlijk te zijn, hoe graag ik het ook wil. 1931 is natuurlijk ook niet zomaar wat jaartjes terug.

De 80 minuten vlogen ook voorbij trouwens. Dit is zo'n film die ik volgend jaar er waarschijnlijk nog wel eens opzet.

Best interessant eigenlijk hoe verschillende generaties tegen een bepaalde film aankijken, ik snap jouw idee helemaal.

Ik denk dat het ook veel heeft te maken met wanneer je een bepaalde film ziet (niet zozeer de generatie), maar op welk punt in je leven en ook welke andere films je daarvoor al hebt gezien (referentiekader).

Klopt scorsese, je verwoord het inderdaad beter.

Hoef je bang voor te zijn, kijk vooral wat je leuk vindt. Misschien kijk je er later anders tegenaan, aangezien je filmsmaak nog behoorlijk kan veranderen na je twintigste, mijne deed dat iig wel. Maar misschien ook niet. So be it, toch? Ik ga waarschijnlijk (de meeste) anime nooit helemaal waarderen. Dat zij dan zo

Een leuke verrassing

Echt heel fijne film dat je me aangeraden hebt John Milton. Qua stijl en verhaal is dit een film die misschien wel vergelijkbaar is met Victoria. Natuurlijk zijn er veel verschillen. Maar qua verhaal en het uitspringen op stijlgebied heeft het wel wat gemeen met die film. Leuk weetje dat de regisseur van Victoria in deze film acteerde. Wellicht heeft hij wel een deel van de inspiratie aan deze film opgedaan.

Het verhaal is natuurlijk misschien niet echt geheel realistisch, maar dat moet een film ook niet altijd wel zijn. Het is wel een verhaal dat zich in snel tempo afspeelt, en het is een goed pluspunt dat de film er letterlijk en figuurlijk de vaart inhoudt. Het idee van alternatieve tijdlijnen vind ik ook altijd leuk. Heel ons leven hangt vol met triljoenen scenario's, en onze voorzichtigheid probeert de mindere scenario's er van te elimineren. Leuk is ook dat niet enkel Lola andere tijdlijnen heeft, maar ook de personages die ze tegenkomt tijdens haar loopacties (dat wordt aangetoond door middel van de foto's).

Qua stijl springt dit er natuurlijk bovenuit. Ik vind dit echt zeer goed gedaan, zeker voor een film uit 1998. De loopscènes vind ik de sterkste in de film door de manier waarop ze opgebouwd zijn, en natuurlijk door de trance-achtige deuntjes. IK ben sowieso al een liefhebber van trancemuziek, dus op dat vlak beviel me dat wel. (hoewel wat verouderd, maar zeker nog altijd fijn om naar te luisteren). Dat vind ik misschien wel het sterkste punt van de film, want het ligt me persoonlijk wel. Verder zitten er ook leuke technische snufjes in de film die wel werken.

We lijken hetzelfde te vinden TornadoEF5 . Het verschil in cijfer hoeft niet altijd veel te zeggen.

Kom maar op met de volgende film die typisch is voor een bepaalde periode.

Teejey

Christiane F. - Wir Kindern vom Bahnhof Zoo

Deze misschien? Is van 1981, en ook uit Duitsland.

Kijk! Geen verspilde moeite dus

TornadoEF5, onze Duits leraar op de middelbare school heeft weinig Duitse films niet laten zien, ook deze was ooit aan bod haha, maar wil hem wel altijd nog herzien. In zo'n klaslokaal met vervelende kinderen, slecht zicht en verdeeld over meerdere lessen, valt er moeilijk echt in de film te komen. Ik denk dat ik hem nog wel eens veel beter kan gaan vinden dan ik nu denk.

Teejey Leuke Duitse leraar. Denk wel dat die film voor een deel van die generatie toch echt wel pure nostalgie moet zijn.

Klopt TornadoEF5, top kerel. Gaf ook altijd voldoendes voor wanprestaties

Best wel cult die film inderdaad, wat ik er nog van af weet. Zoals ik laatst in het RIP-topic al aangaf moet ik gelijk aan David Bowie denken bij die film, en vooral andersom ook.

Laten we erover ophouden en wachten op een nieuwe eventuele tip, dit wordt wel erg off-topic.

Zag laatst Victoria en moest ik ook aan deze film denken, terwijl ze eigenlijk maar weinig raakvlakken met elkaar hebben.
Had Lola Rennt sinds die uitkwam niet meer gezien en stond mij altijd bij als een heel tof en lekker vlot filmpje.
Maar ondanks het vele gerèn op een fijn deuntje, kwam het mij traag en saai over, matige dialogen en vreemde acties. Lola was altijd zo'n toffe meid, maar wat kan dat jaren later toch tegenvallen zeg.
Waarsschijnlijk zal ze bij jongeren dan ook beter in de smaak vallen.

Run Lola Run is een absurdistische misdaad\komedie uit 1998. De film gaat over Lola die voor 12 uur 100.000 euro moet zien te verzamelen, anders word haar vriend vermoord die (wegens een ongeval) schulden bij de maffia heeft.

Run Lola Run is een hele artistieke, hele bizarre & absurde film. Regelmatig kreeg ik het idee naar een drugstrip te kijken, en meerdere malen gebeurden er absurde dingen binnenin het verhaal waarvan ik niet zou kunnen zeggen waarom het gebeurde. Of het aan de opmerkelijke editing-stijl lag, aan de aparte hoeken waarvan het gefilmd is, de plotse stijl wisselingen of aan absurde dingen binnen het verhaal gebeuren: Run Lola Run weet zich zeker te onderscheiden van andere films die ik heb gezien. Voor het grootste gedeelte werkt deze stijl in de film zijn voordeel: ik kon regelmatig hardop lachen om de absurditeit, en het verhaal werd spannender naarmate de film langer duurde. Op andere momenten vond ik dat de film onprettig gefilmd was. De film maakt regelmatig gebruik van de shaky-cam, wat in de meeste scenes prima werkt, maar in deze film werd het zo vaak gebruikt dat het op gegeven moment storend werd. Op andere momenten vond ik het iets te absurd, dat het eerder averechts werkte en ik mijn interesse kwijt begon te raken. Maar voor het grootste gedeelte weet de film een logisch verhaal met absurditeit te balanceren. Daarnaast zijn alle acteerprestaties van hoog niveau en was er geen seconden dat ik de acteurs niet overtuigend vond.

Run Lola Run is een hele vermakelijke film die een fijne verfrissing is tegenover alle hollywood komedies die ik in de laatste paar jaar in de bioscoop heb gezien. De artistieke & energierijke editing stijl zorgt regelmatig voor humoristische beelden & het verhaal bevat veel spanning. Niet alles werkte evengoed, en het is geen type film die ik de komende tijd hoef te herkijken, maar voor wat het is heb ik me goed vermaakt.

4*

Vermakelijk, geestig en ietwat vreemd. Het idee dat zelfs de meest onbeduidende keuzes je leven een geheel andere wending kunnen geven is erg interessant. Dat hebben ze uitstekend vast weten te leggen. Voor nu 3*, wellicht nog hoger na een volgende kijkbeurt.

Zeer fijn!

Lola Rennt combineert absurditeit met vlotte actie en weet door middel van uptempo, los camerawerk en vage visuele vondsten dit aan de kijker over te brengen. Tevens is de subtiele humor in de film zeer goed te pruimen.

Met name enkele creatieve vondsten maken Lola Rennt uniek in zijn soort. De getekende scène op de trap is tof, evenals de flashforwards van de levens van de mensen die Lola onderweg tegenkomt. Overal is over nagedacht. Het verhaal is wat aan de magere kant, maar de manier waarop het verteld wordt maakt het een aangename ervaring.

Dikke 7.

Lola Rennt is een film die teveel ineens wil. Het idee van verschillende scenario's aan de hand van kleine wijzigingen is op zich wel leuk, maar evengoed is er geen samenhang tussen de 3 versies. Het tempo ligt er ook mooi in door de korte stukken en de rennende Lola. Maar evengoed gebeurt er te weinig binnen die tijdspanne. De animatie is wel leuk, de flashforwards dan weer cheesy. De muziek is wisselvallig, maar met Lola centraal en haar opvallende rode haar wordt je als kijker best wel wakker gehouden. En wat die schreeuw van Lola af en toe doet, is mij een raadsel en eerder irritant.

De film rammelt hier en daar, maar is wel opvallend en heeft vrij veel pit. Zo'n film waarvan je ergens wel hoopt op een remake, maar evenzeer weet je dat die remake al gedoemd is voor hij uitkomt. Een semi-cultfilm waar wat sleet op zit, maar die best te genieten is.

Vermakelijke cultfilmpje dat in een razend hoog tempo aan je voorbij gaat. Origineel concept, leuke uitwerking. Toch voelde het eindresultaat niet echt bijzonder goed aan. Het was leuk, zeker door de korte speelduur, maar dat was het dan ook wel. Visueel goed en de hippe muziek erbij werkt sfeerverhogend. Wel vond ik dat gekrijs van Lola storend.

3*

Lola Rennt

Fantastische film. Zo zie je maar wat je allemaal kan doen met weinig middelen. Een sterke visie van de regisseur, een inventief verhaal, originele visuals en uiteraard de weergaloze Franka Potente, meer heb je niet nodig. Het lijkt een best straight forward verhaal te zijn, maar door de snelle editing en de animatie weet je al snel dat je met een speciale film te maken hebt.

En daar komen de alternatieve tijdslijnen nog eens bij. Lola Rennt heeft een korte speelduur en iedere seconde telt en wordt benut. De casinoscene, de bankoveral (de film heeft ook humor), maar ook de rustige en roodachtige intermezzo's tussen Lola en Manni (Bleibtrue)… Alles klopt. En alles wordt ondersteund door opzwepende muziek die de film een geheel eigen vibe geeft. Een film als Lola Rennt is uniek en moet worden gekoesterd. Allemaal kijken deze film.

De snelle montage, het hyperkinetische sfeertje en de opgefokte elektronische muziek sluiten aan bij de jongerencultuur van de jaren '90. Franka Potente oogt atletisch, rebels en vurig met haar geverfde haar. Moritz Bleibtreu heeft meer geblokte energie. Er is bijna voortdurend beweging, al zijn er een paar momenten van stilstand, zoals wanneer de portier haar vertraging doet oplopen.

Er zit een filosofisch thema in: de verschillende mogelijke werkelijkheden. Het vlindereffect houdt in dat één kleine gebeurtenis een totaal andere toekomst kan veroorzaken. Hier zien we drie verschillende werkelijkheden achtereen. In tegenstelling tot bij Sliding Doors (1998) hebben ze gekozen voor drie werkelijkheden met een totaal verschillende ontknoping, dus geen voorbestemdheid maar contingentie. Tussendoor zijn er enkele fotomotages met een mogelijke toekomst van een nevenpersonage. Er zijn ook twee flashbacks als intermezzo, waarbij de twee hoofdpersonages samen in bed liggen, beschenen door rood licht. Eén interpretatie is dat alleen deze intermezzo's echt plaatsvinden; dat de rest gefantaseerd is. Het feit dat Lola tweemaal op rij wint in het casino doet die derde versie op een fantasie lijken. Ze wint met het getal 20, niet toevallig het aantal minuten dat ze heeft om het geld te verzamelen. Er zijn ook komische momenten, zoals met die zwerver en met die ruit die al dan niet aan diggelen gereden wordt. Je kunt het resultaat ondergaan als een sneltrein waar je op stapt, maar het kan ook aanzetten tot reflectie.

Lola rennt is een ideaal filmpje die je gauw eens wil meepikken. Tachtig minuutjes en je bent erdoor. Eenvoudig verhaal met een repetitieve plotlijn via drie verschillende scenario's. Het 'butterfly-effect' wordt op een ongecompliceerde wijze voorgesteld. Lola rennt is een originele film geworden, verfrissend, flitsend en rechttoe rechtaan. De aanpak om gedeeltelijk met cartoons te werken is hip en past perfect binnen de snelle montage en oppompende beats. Quasi de gehele film is Lola aan het rennen.

Het gevolg hiervan is dat de diepgang ontbreekt, zowel in het verhaal als in de personages. Het ontbreken van diepgang wordt echter ruimschoots gecompenseerd door het fijne camerawerk, regie, montage en het daarbij horende oog voor details. Lola rennt is een lust voor het oog met beperkte middelen. Geen CGI of wat dan ook, maar overdonderend door de creatieve hippe aanpak van Tykwer. Het is geweldig vast te stellen dat je alle tekortkoming van de film met de mantel der liefde worden bedekt omdat andere zaken de bovenhand nemen en je gewoon meezuigen in het concept. Ook de beperkte speelduur laat je geen ruimte om lang stil te staan bij eventuele tekortkomingen. Leuk!

al eerder kunnen zien
prachtig verfilmd
prachtig tijdsbeeld van 20 jaar geleden
prachtige muziek
weer met veel plezier bekeken!!

Wat een ADHD film zeg, echt vreselijk, daar moet een ritalin in.

Was heel lang geleden dat ik deze film nog eens had gezien, maar blijf hem nog steeds goed vinden.
Prachtige rol van Franka Potente, die het intussen tot een internationale carrière heeft geschopt, en in veel Amerikaanse films te zien is, onder andere de Bourne films, om maar één voorbeeld te noemen.
Deze film van Tom Tykwer is een wat experimenteel project, maar zeker geslaagd.
Heb er opnieuw met veel plezier naar gekeken, en ook wederom van de muziek genoten die ook heel goed is.

Lola Rennt blinkt vooral uit in de mooie en snelle montage. Het lijkt wel of Lola de gehele film aan het rennen is en de beelden daarvan zijn geweldig. De eenvoud van het verhaal wordt diepgang gegeven door de verschillende scenario's. De "butterfly effects", die daarbij aan de orde zijn, werken fantastisch. Door het gebruik van animatie en fotomontages in combinatie met hippe elektronische muziek, is de korte speelduur precies goed. Het is een verrassend frisse en rappe trip door de stad geworden.

Tof filmpje

Ok.

Veel meer ga ik hier ook zeker niet over zeggen, behalve dat ik het wel ok vond. Dit soort filmpjes blijven me altijd wel boeien, al viel het me wel een beetje op dat de film soms wel slordig kan zijn. Vooral de timing is soms een pijnpunt.

Maar wederom is het allemaal wel lekker snel, vlot en vermakelijk gemaakt. Alle flitsende momenten, keurig cameragebruik, split-screens en lekker snelle bewegingen zorgen hier dus ook voor. Alleen wat het nadeel daar van was is dat het op de rustige momenten gelijk saai wordt. Maar ook gelijk, want je zit net zo lekker in de snelheid.

Maar zodra de film dan weer in zijn pedaal trapt ben je gelijk weer terug. Potente acteert niet heel sterk, maar haal knalrode haar blijft toch wel iets dat een wenkbrauw omhoog trekt. Het verhaal is simpel, en eigenlijk haast niet aanwezig.

Soms wat slordige, maar toch wel een vermakelijke film die met voldoende tempo en snelheid gebracht is.

Misschien wel meer een film over de liefde dan over misdaad. Achter de energieke, eclectische montagestijl en techno-soundtrack kleeft namelijk een romantische vertelling. Drie keer opnieuw moet Lola (Franka Potente) rennen om haar geliefde Manni te redden. Drie keer volgt het narratief precies dezelfde continuïteit, maar vormen kleine beslissingen of toevalligheden een katalysator die een andere wending geven in het ruimte-tijd-continuüm. Drie keer de opofferingsgezindheid van een jonge vrouw die haar mogelijke ondergang tegemoet rent, terwijl haar vader zich ook driemaal voorbereidt op het huwelijksverraad van moeder inruilen voor een jongere secretaresse. Twee keer liggen Manni en Lola in elkaars armen als ze trouw en genegenheid naar elkaar uitspreken. Een opvallend rustpunt in de hectiek, maar wat de kijker precies krijgt voorgeschoteld wordt nooit helemaal duidelijk. Is het een flashback naar betere tijden en daarmee een psychologische duiding bij waarom Lola rende voor haar Manni? Of is het een flashforward naar een hemelse versmelting waar de twee niks anders meer hebben dan elkaar en het noodlot hen niet uit elkaar probeert te drijven? Voor mij is 'Lola Rennt' (1998) dé film over dat achter elke liefde een tikkende tijdbom tikt, die soms maakt dat (tegen beter weten in) hard moet worden gerend om het samenzijn te redden. Maar is dat tijdelijke en het precaire ook niet ergens de schoonheid van jeugdige overmoed in de liefde!?

In al die jaren dat ik me had voorgenomen Lola Rennt te kijken heb ik altijd gedacht dat de film vooral een wat simpele actiefilm of thriller zou zijn. Maar als de film iets is dan is het wel een filosofische film, en een die alles op een zo vlot en fris mogelijke manier presenteert. Echt heel knap hoeveel er in een benauwde speelduur van 80 minuten gedaan kan worden. De experimentele visuele stijl en dat vleugje amateurisme hebben ook echt hun charme. 4.0*.

een meer geweldadige versie ( zou je enigsins kunnen zeggen ) van groundhog day maar een stuk minder geslaagd al zit het verhaal best aardig in elkaar .
Toch kon het me niet helemaal bekoren , ik vond het ook vreemd gekozen om specifiek die trappenscene
volledig in cartoonstijl te maken .
Verder is de film behoorlijk druk en werkten de personages me af en toe behoorlijk op de zenuwen ( dat gegil van haar ) .