Adam's Rib (1949)

Nu weet ik waar Pinky zijn nickname vandaan heeft.

Leuke momenten in een verder saaie en nogal voorspelbare 'battle of the sexes', en dan ook nog een luie regie. Dus dat was een tegenvaller. Cukor kan beter en scriptschrijver Kanin ook. 2,5 uit 5.

Redelijk film, weinig bijzonders. Of het moet het feit zijn dat Spencer Tracy en Kathering Hepburn meedoen. Maar daarmee redt deze film het niet. 2.5*

Katherine Hepburn en Spencer Tracy zijn geweldige acteurs. En je kan ontzettend om ze lachen. Sommige van de grappen zijn een beetje voorspelbaar. Maar het is hoofdzakelijk een grappige film. Vooral het verloop van hun relatie was leuk en treffend; beter dan de rechtbank momenten die soms een beetje "over the top" waren. Ik vond de titel en de achterflap info niet boeiend klinken, maar deze film is zeker de moeite waard!

Vond het eigenlijk een erg leuke film. Tracy en Hepburn spelen hun rollen goed en de film balanceert aangenaam tussen komedie (wat toch duidelijk de overhand heeft) en een wat serieuzere (drama-) kant. Het einde is weliswaar wat voorspelbaar, maar het paste goed in deze lieflijke komedie met een serieus randje. Zo worden ze vandaag de dag niet meer gemaakt. 4*

Inderdaad!

En helaas bijna ook nooit meer uitgezonden. De good old BBC deed dit zaterdagmiddag wel en ik was blij verrast met deze film (tja, het foeballûh was afgelast, een mens moet toch wat?).

Adam's Rib heeft de tand des tijds zeer goed doorstaan en is nog heel goed te pruimen. Hepburn en Tracey schitteren echt als een elkaar liefhebbend paar (of ze daarvoor ook echt goed moesten acteren is maar de vraag!). Het verhaal komt daardoor erg natuurlijk over.

Ik verbaasde over bepaalde 'naughtinesses' in de film. Ik wist niet dat zoiets toendertijd al kon???

Ik vind de titel briljant bedacht en dubbelzinnig!

Ik heb ècht genoten van deze film en van mij krijgt ie zelfs 5* (en die geef ik niet vaak!).

Leuke momenten, maar als geheel niet helemaal overtuigend

Inhoudelijk gezien natuurlijk puur onzin. Ze bewijst dat vrouwen niet gelijk behandeld worden, dus daarom is het rechtvaardig dat ze haar man neerschiet? Ik vond het sowieso een iets te feministische film, maar ik kan niet ontkennen dat het wel heel leuk was.

Aardige film, waarvan ik me goed kan voorstellen dat mensen het nu niets meer vinden. Beetje achterhaald, maar ik heb me prima vermaakt. Een heel voorzichtige 4 sterren. Cuckor is een interessante regisseur, maar weet het nooit echt helemaal waar te maken.

Beetje verjaard misschien wel maar nog steeds een onderhoudende film met een aantal zeer sterke dialogen.

Adam's Rib handelt over de gelijkheid tussen man en vrouw en dat is voor Katherine Hepburn een leuke rol. Ze viel in Hollywood namelijk op door haar kledingkeuze (lange broeken ipv rokken) en uitgesproken liberale mening. Stoere actrive dus 8-)! In deze film is tegenspeler Spencer Tracy dan ook menigmaal het haasje. Van rechtbankscenes word ik nooit zo wild, maar hier zaten wel wat aardige stukjes tussen. Soms een beetje inkakkend, maar in totaal is Adam's Rib nog een aangename romcom geworden.

Catherine Hepburn is een heerlijke vrouw, maar de komedie voel toch een beetje te licht uit. De grappen en grollen waren niet echt grappig, het rechtbankgebeuren was een farce en dan was er nog die irritante 'Kio'.

Leuke outfits, leuk ook om onvervalste starquality aan het werk te zien et Tracy en bovenal Hepburn. Maar de tand des tijds heeft hier toch wel degelijk wat glans afgeknibbeld. Leuk tussendoortje, maar niet veel meer.

Licorice, mmmm. If there's anything I'm a sucker for, it's licorice

Vandaag is Hemelvaart dus dit betekent geen les dus dit betekend automatisch ook nog eens uitslapen. Gisteravond was dus de perfecte gelegenheid om nog eens film voor het slapen op te zetten en de keuze viel op deze Adam's Rib. Tot nu toe ben ik nog altijd geen grote fan van de films met Tracy en Hepburn in de hoofdrol maar vermits ze er zo'n 9 hebben gemaakt, vermoed ik dat er toch één goede moet tussen zitten. Plus ik zie Hepburn erg graag spelen dus dat is altijd mooi meegenomen. Jammer genoeg is dit ook weer niet de film geworden die me overtuigd waarom het duo zo succesvol was dat ze er nog veel 'vervolgen' van hebben gemaakt..

Adam's Rib is gebaseerd op het waar gebeurde verhaal van William Dwight Whitney en zijn vrouw Dorothy Whitney die Raymond Massey en zijn ex-vrouw Adrienne Allen verdedigde en met zo'n concept lijkt het me niet al te moeilijk om een film te maken die vol zit met snedige dialogen tussen het koppel. Jammer genoeg is daar maar bitter weinig van te merken en zijn er maar een paar handvol momenten die het verwachtte niveau halen. Deze battle of the sexes is daarentegen vrij voorspelbaar en de invulling zelf komt ook helemaal niet geloofwaardig over. Ik vond het in ieder geval een interessant uitgangspunt dat een overspelige vrouw erger zou zijn dan een overspelige man maar het komt gewoon niet echt over. Hoewel er vandaag de dag nog zo'n vooroordelen zijn (ik denk meteen aan het feit dat een vrouw vaak een slet wordt genoemd als ze met meerdere mannen sex heeft gehad terwijl dit voor een man een bepaalde status geeft) voelt Adam's Rib nogal oubollig aan. Ergens ook wel logisch natuurlijk want we spreken hier over een film van ondertussen meer dan 60 jaar oud maar toch, blijft jammer dat het de tand des tijds niet heeft doorstaan.

Gelukkig redt het samenspel tussen Hepburn en Tracy de film nog grotendeels. Hoewel mijn eerste kennismaking met de twee me erg slecht beviel (Pat and Mike was die film trouwens) wisten ze me in Sea of Grass toch wel weer te overtuigen. Hier doen ze op datzelfde niveau verder maar worden ze wederom weer compleet onderuit gehaald door het verhaal en de andere cast. Het is nochtans leuk om Tom Ewell nog eens te zien. Ik ken hem alleen maar uit The Seven Year Itch waar hij fantastisch is en hier is hij, in zijn voor de rest wel erg kleine bijrol, erg leuk. Ook Judy Holliday doet het erg leuk en heeft een paar amusante opmerkingen maar degene die eigenhandig voor een hele boel irritaties zorgde was David Wayne die de rol van Kip op zich nam. Man, wat een enorm vervelend personage was me dat! De rest van de bijrollen zijn nu niet meteen noemenswaardig doordat toch alle aandacht naar Tracy en Hepburn gaat.

Een wel erg feministisch getinte film die vooral door het trage tempo, het ietwat ongeloofwaardige en oubollige verhaal de tand des tijds niet heeft doorstaan. Hepburn en Tracy doen het leuk maar ik betwijfel of de film nog bekend had geweest mocht dit met andere hoofdrolspelers geweest zijn. Cukor blijft toch altijd een twijfelgeval bij mij.

Nipte 3*

Halfje verhoogd. De intieme momentjes tussen Hepburn en Tracy waren heel veretederend en om van te snoepen. De rest blijft licht en zeker niet onvergetelijk. Sterker nog: pas na een half uurtje had ik door dat ik 'm al gezien had.

Geheel was misschien niet altijd even boeiend, maar blijk na het kijken wel met het gevoel achter enkele onvergetelijke scènes te hebben gezien:

[Spencer Tracy stijgt boven zichzelf uit in de rechtbank];

[zoethouten pistool blijkt toch niet erg schietgraag];

[een traan blijft een traan, ongeacht het geslachtl]

In het voor mij bijna onfeilbare genre van de screwball comedy moest er uiteindelijk toch ooit eentje komen die hard faalde. Dat het de meest legendarische film zou zijn die Spencer Tracy en Katharine Hepburn combineert is extra onverwacht. Het is ook de eerste keer dat ik hun samen zie. De chemie tussen de twee is geen probleem. Of eigenlijk wel, want Tracy lijkt zo dol te zijn op Hepburn dat hij de hele film gemoedelijk speelt, lekker op zijn gemak en daarbij even vergetend dat het een strijd tussen de geslachten gaat en om een steeds bitter wordende rivaliteit. Hepburn stort zich vol overgave op haar rol, maar ze had hier iemand als Cary Grant nodig die ook op zo'n manier kon spelen. Tracy is te kalm, te lief in deze rol om de vurige tweestrijd werkelijk te laten ontbranden. Hij overtuigd dan ook alleen in de scènes waarin hij genegenheid moet tonen. Dit gaat allemaal erg ten koste van de humor. En er viel al verrassend weinig te lachen. Soms valt de humor uit de toon, zoals wanneer Tracy opgetild wordt door die sterke vrouw; een grap die niet had misstaan in een film van de Marx Brothers, maar te grotesk is voor Adam's Rib. Op andere momenten zijn de grappen gewoon wat flauw, zoals rond die verliefde buurman.

Het ergste is dat het verhaal niet werkt. Er had veel gehaald kunnen worden uit deze battle of the sexes waarin man tegenover vrouw in de rechtbank komt te staan, maar uiteindelijk krijgt deze hele rechtszaak een slechte uitwerking. Sowieso kon ik er niet veel mee dat de film bij voorbaat aanneemt dat Holliday's personage onschuldig was. Natuurlijk had ze een klootzak van een man, maar dat maakt het niet meteen normaal dat ze een pistool leegschiet op hem. De film doet alsof dit niets voorstelt. Daardoor is Hepburns hele argument simpelweg de gehele speelduur op gebakken lucht gestuwd, wat scherpte in de weg staat. De argumentatie waar ze mee aankomt is ronduit vreemd. Vooral het laten verschijnen van twee intellectuele vrouwen en een sterke vrouw is ronduit merkwaardig. Het argument is dat deze vrouwen bewijzen dat ze net zo goed zijn als mannen en dus gelijkwaardig behandelt moeten worden als mannen. Goed punt, maar deze vrouwen zijn gek genoeg allemaal vrouwen die een normaal voor mannen gereserveerde positie (naar de standaard van 1949 dan) behaald hebben en daarmee dus bewijzen dat vrouwen kennelijk al gewoon zo'n status kunnen verwerven. Ik vond alle monologen en ideeën rond mannen en vrouwen hier sowieso vrij zwak. Soms veroudert, maar vaak eigenlijk gewoon ook voor die tijd al wat idioot.

Het levert een ietwat vreemde film op, die mij eigenlijk nooit echt wist mee te krijgen. Zelfs Hollidays vrij legendarische ondervraging in de gevangenis vond ik niet meer dan aardig. Het voelt aan als een weinig doordachte komedie, die als satire scherpte mist, die net gek genoeg is voor een screwball comedy en die voor een romantische komedie te veel een man heeft die te lief doet tegen zijn vrouw.
2*

Adam’s Rib is een klassieker in het genre van de screwball comedy, maar werkte voor mij niet echt. Het moet duidelijk een strijd tussen de seksen voorstellen, maar qua verhaal en uitwerking vond ik het niet al te sterk. Ondanks dat Hepburn vrij sterk speelt en Tracy wat meer op de automatische piloot, hoopte ik toch wel dat Tracy zou winnen in de rechtszaal. Vooral de argumenten waarmee men de vrouw, die een pistool op haar man leegschoot, probeert vrij te pleiten vond ik ronduit zwak. Verder houd ik persoonlijk altijd wel van die stukken in de rechtbank, maar dat vond ik hier ook maar zwak uit de verf komen. Het werd nooit echt scherp en miste daarnaast toch ook wel een vorm van geloofwaardigheid.

Verder vond ik ook de humor wat tegenvallen. Soms is het leuk, maar vaak mist ook die de scherpte en daarnaast is het vaak wat achterhaald en komt het wat oubollig over. Iets waar andere klassiekers uit die tijd vaak (nog) geen last van hebben, maar hier viel het toch wel behoorlijk op. Overigens vond ik de bijrol van Judy Holliday nog wel goed. Die was sterk en vrij energiek gespeeld en daar zat in ieder geval meer dan voldoende overtuiging in.

Mocht men ooit nog eens een remake maken, dan zou ik als regisseur voor de optie kiezen om de hoofdrollen te verwisselen. Oftewel de man verdedigt en vrouw en de vrouw de man. Als Cukor dat hier ook had gedaan, was het in ieder geval allemaal wat afwisselender geworden en had er ook meer uitdaging in de rollen gelegen, zeker voor Spencer Tracy. Maar goed dat is nu eenmaal niet gebeurd. Het vuur ontbrak er af en toe aan, daardoor oogt het soms wat gemakzuchtig en is het ook lang niet altijd even leuk.

2,0*

Vandaag de dag komt deze typische, geraffineerde, smakelijke en vermakelijke "battle of the sexes" klucht wat gedateerd over. Maar het legendarische samenspel van het koppel Tracy en Hepburn wordt nog altijd gekoesterd: ze flirten met- en werken elkaar tegen dat het een lieve lust was. En toch stelen in deze productie Judy Holliday en David Wayne (bijrollen) de show. De "sterke vrouw" rechtbankscène komt nu, 65 jaar na dato, natuurlijk belachelijk over.

Vreemd dat de meningen zo verdeeld zijn. Heb me uitstekend vermaakt met deze film. Fijn tempo en lollig, geen moment het idee gehad dat de film al zo oud was.

Spencer Tracy, Katherine Hepburn, de “dellerige” Jean Hagen en de onvergetelijke Judy Holliday in één film; dan kan er niet veel fout gaan. Zeker niet wanneer de screenwriters met een script komen, dat een aaneenrijging is van vlijmscherpe dialogen. Dan hoeft regisseur Cukor alleen maar te registreren in plaats van te regisseren.

Een heerlijke, tijdloze film. Helaas worden dit soort kostelijke komedies niet meer gemaakt, maar wellicht hebben we daar tegenwoordig niet meer de juiste acteurs en actrices voor. Jammer, heel erg jammer.

Omdat ik enig verstand heb van rechten leek deze film me interessant. Het is ook interessant, daar de 2 hoofdpersonen het recht verschillend interpreteren. Naast de scenes in de rechtbank zie je ook hoe het er bij hen thuis aan toe gaat, in het begin proberen ze hun werk niet mee te nemen in hun privé leven, echter lukt dit gaandeweg de film steeds minder goed. Echt komedie vond ik deze film niet, het wordt nergens echt grappig meer een film om wat meer overna te denken en je kijkt deze wel met een glimlach.

Leuke komedie uit de oude doos.

Spencer Tracy en Katharine Hepburn (in het echte leven ook een koppel) zijn natuurlijk als vanouds weer zeer goed en prima op elkaar ingespeeld.

Altijd interessant om deze oude films eens terug te zien.

Aanvankelijk erg vlotte en gevatte conversaties maar stillekensaan wordt het wat eentoniger en moet spiritualiteit af en toe wijken voor burlesque. Eigenlijk een toch wel sprankelende komedie over .....flauwe kul, want hier moeten gelijke kansen voor vrouwen als mannen niet worden behandeld, maar wel op een veel hoger niveau en buiten het gezin. Het einde van de film is sentimenteel en precies "om er van af te zijn". Toen geapprecieerd, nu wat gedateerd.

De film heeft nog iets heel bijzonders, niet zozeer ivm de film zelf maar wel voor liefhebbers van pop- en croonermuziek uit voorbije jaren.

In 2002 werd een schitterende CD-collecite-album op de markt gebracht met al wat zanger Frank Sinatra ooit als soundtrack voor een film had gezongen, of hij nu in de film zat of niet.

De samenstellers vergaten er ééntje.

Het ontbrekende nummer zit in deze "Adam's Rib". Op een bepaald ogenblik legt Katharine Hepburn een plaat op en ge hoort Sinatra een stukje van "Farewell Amanda" zingen, song die hij trouwens nooit op plaat heeft gezet.

Kon niet nalaten dit even te vermelden.

Tracy en Hepburn ontmoetten elkaar toen ze samen speelden in “Woman Of The Year”. Tracy was al jaren getrouwd met Louise Treadwell en had twee kinderen. Toen zoon Johnny kort na zijn geboorte doof bleek te zijn, werd Tracy – die tijdens de zwangerschap een affaire had gehad – overmand door schuldgevoel. Hij besloot toen dat hij zijn vrouw en vooral Johnny nooit in de steek zou laten en die belofte heeft hij gehouden, ook al was zijn relatie met Katharine Hepburn (met wie hij nooit samen zou wonen) een ‘open geheim’ in Hollywood. Pas na de dood van Louise gaf Hepburn publiekelijk toe dat zij en Tracy een relatie hadden.

In “Adam’s Rib” is de chemie tussen de twee zo duidelijk aanwezig dat je meteen gelooft dat zij (evenals hun karakters) al jaren getrouwd zijn. Dat zit ‘m in de vele terloopse momentjes die zo herkenbaar zijn in een langdurige relatie: gedoe met een stropdas, de voorbereidingen op een diner met vrienden, geruzie wanneer Tracy Hepburn masseert en Hepburn hem plaagt door de tenenkrommende ode aan haar (geschreven door hun flirterige overbuurman) te zingen. Hun karakters lijken elkaar door en door te kennen en dat maakt deze strijd tussen man en vrouw zo memorabel.

In de film spelen ze het advocatenechtpaar Adam [Spencer Tracy] en Amanda Bonner [Katharine Hepburn]. Als openbare aanklager krijgt Adam de zaak toegewezen van Doris Attinger [Judy Holliday], een vrouw die haar echtgenoot Warren [Tom Atwell] heeft neergeschoten nadat ze ontdekte dat hij een affaire had met Beryl [Jean Hagen]. Adam is helemaal niet blij dat hij deze zaak krijgt toegewezen, mede omdat Amanda hem te verstaan heeft gegeven dat dit een typisch geval is van seksuele discriminatie: als het hier ging om een man die zijn overspelige vrouw had neergeschoten, zou hij er veel gemakkelijker van afkomen. Kortom: de vrouw krijgt altijd de zwarte piet toegespeeld. Wanneer Amanda het voor elkaar krijgt dat zij de verdediging van Doris Attinger op zich mag nemen, staan Adam en Amanda lijnrecht tegenover elkaar. Niet alleen in de rechtszaal, maar ook thuis.

Tracy en Hepburn zijn hier, zoals gezegd, fantastisch, maar de rest van de cast is ook voortreffelijk. Judy Holliday maakte hier haar doorbraak en zou het jaar daarop schitteren in “Born Yesterday”, een vertolking waarvoor ze een Academy Award won. Ewell is ook uitstekend als het ‘slachtoffer’ en Jean Hagen speelt een rol die een duidelijke voorloper is op haar beroemde rol als Gene Kelly’s vaste tegenspeelster Lina Lamont in “Singin’ In The Rain”. Let ook op David Wayne als de irritante Kip Lurie, de overbuurman die niet alleen constant irritante opmerkingen maakt tijdens een vertoning van Adam en Amanda’s (overigens zeer overtuigende) home movies, maar die ook nog die onuitstaanbare (of is het onweerstaanbare?) muzikale ode aan Amanda brengt. Niemand minder dan Cole Porter componeerde het megafoute “Farewell, Amanda” waarin hij het probleem van een woord dat op die naam rijmt op geweldige wijze oplost. Het is een geweldige grap in een stortvloed van momenten die je hardop zullen doen lachen. Een rechtszaak was nog nooit zo leuk en leuker zal het waarschijnlijk ook nooit worden.

Goeie film waarin man en vrouw als advocaten tegenover elkaar komen te staan in een rechtszaak. Een prima opzet over de battle of the sexes, echter is de inhoudelijke uitwerking hiervan wat simpel. Wel goed opgebouwde scenes met vlotte dialogen. Samen met het heerlijke duo Spencer Tracy en Katharine Hepburn, maakt dit wel een vermakelijke film.

Helaas moet ik me bij TOR en Spetie voegen qua waardering. Screwball ligt me zeker niet altijd, en dit is er zo eentje waarbij het niet zo was. Ook de rechtbankscenes deden weinig voor me, en dat ik niet veel heb met Hepburn en Tracy helpt ook niet echt mee. Dan beviel Born Yesterday gisteren me toch beter.

Ik probeer de komende maanden wat meer te zien van George Cukor, van wie ik overigens al best wat zag, maar wiens relatief nieuwere werk me maar matig bevalt. A Star is Born, My Fair Lady, en ook deze Adam's Rib- ik ben er niet kapot van. Doe mij voorlopig maar zijn jaren dertig werk.

Adam's Rib heeft een premisse die wellicht in de jaren 40 gold, maar nu toch bepaald niet meer, en dat is dat een man die een crime passionel begaat milder wordt beoordeeld dan een vrouw. Dat is dan tot daaraan toe, maar de wijze waarop Hepburn haar cliënte verdedigt is erg curieus, tenzij bedoeld als kritiek op het Amerikaanse rechtssysteem, waarbij als je de lachers maar op je hand krijgt dat leidt tot vrijspraak. Ik ben sowieso niet zo dol op de Tracy-Hepburn tandem, het is met alle respect toch een beetje een stoffig duo. De enige die me in deze film kon bekoren was de toch altijd wat ondergewaardeerde Jean Hagen, in haar eerste rol nota bene:

- Then I heard a noise, and I...
- What kind of a noise?
- Like a sound. Like a loud sound going off.