Now, Voyager (1942)

Bette Davis is schiterend in deze briljante film. Deze film komt trouwens vaak op TCM.

Supergoeie film, komt vaak op TCM maar ja, TCM is niet meer te ontvangen bij ons in de regio alleen vanaf 10 uur 's avonds tot 6 uur 's ochtends. overdag zitten er tekenfilms overeen, idioot gewoon.

Dit meesterwerk 20-11 op ARD.

Don't let's ask for the moon. We have the stars.

Superlatieven komen te kort voor dit dramatische meesterwerk. Bette Davis' transformatie is ongezien, maar zeker niet het enige wat deze film zo memorabel maakt.

De letterlijk en figuurlijk afgelegde reistocht van Charlotte wordt voortdurend aangevuld met rijkelijke details. Al is het maar op vlak van de dialogen, omgeving, kledij, belichting, ze zorgen er allemaal eigenhandig voor dat deze film naar ongekende hoogtes wordt gestuurd. Sigaretten krijgen in deze film pas echt een dubbele betekenis. Mensen die dus voortaan eens met hun partner onder de lakens willen kruipen, steken gewoon een sigaretje op en dan krijg je net hetzelfde genot.

Now Voyager is het perfecte voorbeeld van een film die handelt over identiteitsproblemen, van een vrouw die steeds twijfelt aan haar eigen kunnen en over de jaren heen weinig tot geen zelfvertrouwen heeft ontwikkeld.
Iets wat in het geval van Charlotte wordt veroorzaakt door een tekort aan de 'correcte' moederliefde. Ze krijgt het op één of andere wijze wel, maar het is de moeder die niet weet hoe ermee om te gaan en hoe ze te tonen.

De scene waar het dochtertje van Jerry van de trappen loopt, is zonder twijfel één van de beste. Jerry is blij zijn dochter terug te zien, maar wanneer hij zijn dochter knuffelt, knuffelt hij tegelijk Charlotte. Net hetzelfde, maar dan omgekeerd, wanneer Charlotte Tina knuffelt in bed.

Now Voyager (een toch wat vergeten klassiekertje) was een geweldige filmervaring en eens de Bette Davis-box in mijn bezit is, zal deze film ongetwijfeld aan meerdere kijkbeurten onderworpen worden.

5*

Aardige studiokitsch, met opgeblazen Steiner soundtrack. Zonder de als altijd enorm krachtige presence van Davis was deze film een stuk minder de moeite waard geweest; in haar tijd was ze echt een klasse apart. 3,5*

Geweldige film dit! Davis is briljant en ook Henreid en Rains zijn prima. Een heel mooi verhaal over een vrouw die verandert van een een lelijk eendje in een mooie zwaan.

4*

Wat was Bette Davis toch een geweldig actrice!

Knappe film met Bette Davis in de hoofdrol.

Glansrol van Bette Davis in tragische liefdesgeschiedenis. ZIj is samen met Katharine Hepburn de beste actrice van haar generatie.

Echter ook prima rollen van de andere acteurs, ondermeer van de altijd betrouwbare Claude Rains, maar bijvoorbeeld ook Paul Henreid, Gladys Cooper als Davis' moeder en ook Mary Wickes als de verpleegster van Davis' moeder.

Het verhaal zit niet overal even sterk in elkaar, met nogal wat toevalligheden, maar over-all zeer de moeite waard.

Romantische film met toch wel dramatische achtergrond en met Bette Davis (en ook anderen) in haar gekende klassestijl.

Het is wel interessant om dergelijke film te zien of opnieuw te zien.

Het lijdt geen twijfel dat heden ten dage zo'n product in de melodramatische romantiek zou worden ondergebracht, maar toen was dit gegeven, met gedachten van overspel, veel ernstiger.

Op te merken in de film is ook de romantische muziek van Max Steiner met o.a. een instrumentale versie van de song "It can't be wrong" (allusie naar de onmogelijke liefde ?), lied dat zowat door elke crooner uit die tijd werd gezongen.

Opmerkelijk is ook de verschijning van Mary Wickes (als Dora), een actrice die gans haar loopbaan de rol van een karaktersterke, eigenwijze meid of nurse heeft gespeeld.

Een slim geschreven script, met enkele geweldige dialogen (wat een laatste regel!), glamoureuze mode en interessante cinematografie. Aangevuld door de acteerprestaties van Bette Davis en Paul Henreid. Het is de ultieme makeover film, en beroemd om de scènes waar Jerry twee cigaretten tegelijk opsteekt.

Pure melodrama's behoren over het algemeen niet tot mijn favoriete soort films, maar Now, Voyager was tot mijn grote verbazing een van de betere voorbeelden van het genre en misschien wel de beste in zijn soort uit het klassieke Hollywood. Onvermijdelijk is het allemaal hier en daar nog steeds wat te melodramatisch en gekunsteld emotioneel naar mijn smaak, maar de verrassing is hoe weinig verkeerde stappen irving Rapper hier eigenlijk zet. Als je het verhaal kort samenvat is het volslagen belachelijk, maar als je het afgespeeld ziet worden als film werkt het ineens.

Het is moeilijk de vinger te leggen op wat het nu allemaal laat werken, maar dat Bette Davis een belangrijke factor is zal niemand kunnen ontkennen. Dit is eigenlijk nog steeds maar de tweede film die ik met haar zie, maar haar enorme acteertalent kan moeilijk gemist worden. Dit is een totaal ander soort rol dan ze in All About Eve speelt en volgens mij sowieso een a-typische rol voor haar; ik heb het idee dat ze voornamelijk valse krengen speelde. Hier is ze echter voornamelijk kwetsbaar. Vooraf meende ik dat de film erover zou gaan hoe een lelijk eendje een mooie zwaan zou worden, maar het gaat meer over het overwinnen van trauma's en het opkomen voor jezelf om je eigenwaarde terug te vinden. Dat spreekt me al een stuk meer aan dan en film die over uiterlijke transformaties gaat, al kan niemand ontkennen dat er flink bij de uiterlijke ontwikkeling wordt van Davis wordt stilgestaan. Hier zet de film ook zijn grootste misstap: ik vond het nogal lachwekkend hoe maar liefst tweemaal een bril van een vrouw wordt afgepakt omdat een vrouw die niet nodig zou hebben en het haar niet mooier maakt. Alsof niemand in de hele productie begrepen had dat het dragen van een bril niet zozeer een modekeuze is, maar vaak een praktische reden heeft. Eigenlijk typisch zo'n klassiek Hollywood-dingetje, waar ik ook wel om kan lachen.

Terug naar Davis, die is dus fantastisch en ze wordt geweldig ondersteund door Claude Rains en Gladys Cooper. Paul Henreid is weer wat saai, maar toch vrij goed te hebben. Dat saaie past wat bij de rol. Verder is er een zeer goed script dat niet zozeer alle valkuilen van het melodrama weet te omzeilen als wel dat die ze aannemelijk weet te maken, mede overigens ook gewoon door het hele verhaal wat meer overdreven te maken, waardoor niets er als overdreven kan uitschieten. Het werkt voor mij door de vaak vermakelijke dialogen, de fijne reissfeer van de eerste helft en de oprechte inbreng van de acteurs. Daarnaast is het fijn dat bepaald vervelende clichés hier opzij worden gezet. Toen Charlotte zich ging verloven met een man van wie ze niet hield zag ik de bui al weer hangen, maar ik vond het verfrissend dat ze gewoon die vent uiteindelijk nuchter opzij zet en ze samen voor het te laat is tot de conclusie kwamen dat ze met z'n tweeën vooral ongelukkig zouden worden. Uniek voor Hollywood in die tijd ook is dat de vrouwelijke hoofdpersoon helemaal niet hoeft te trouwen aan het einde, maar een surrogaatgezin sticht met Tina, de dochter van de door haar gewilde man en dat de man ook af en toe langskomt (met de hint dat hij meer komt doen dan slechts een kop koffie drinken). Dat had wel wat. De opmerking "Let's not ask for the moon, we've got the stars" kende ik al en vond ik vooraf vreselijk, maar hier werkt het wonderwel. Misschien omdat Davis het uitspreekt. Die actrice kan veel onzin zinnig laten lijken.


Erg fijn filmpje en wellicht het enige klassieke melodrama waar ik me van kan voorstellen dat ik hem vaker wil zien, alleen dan niet meer op TCM, want het barslechte geluid in combinatie met belachelijke ondertiteling kan echt niet.
4*

Twee films gezien en volgens jou speelt ze voornamelijk valse krengen... Dat heb je dan van horen zeggen, beeldvorming. Davis heeft daar tamelijk veel last van. Althans ik denk niet dat ze er letterlijk last van heeft momenteel.

Ik ken Davis (nu 20+ rollen gezien) vooral als de combinatie van kreng (ze heeft natuurlijk geen lieve, zachte uitstraling) en gevoelig. Maar juist die kwetsbaarheid is altijd in het oog springend - als je meer rollen ziet uit de periode (pakweg) 1936-1950. Ze is vals, OK, maar altijd zelfdestructief, tegen beter weten in (of eigenlijk: ze wil het niet, maar ontkomt er niet aan).

Ik zou vervolgens met bijvoorbeeld In This Our Life, Letter, Petrified Forest en All This, and Heaven Too. De combi met George Brent werkt vaak geweldig.

Na All About Eve ging ze vooral getypecast worden als sadistische Nanny of zoiets. Doet ze overigens uitstekend, maar misschien is ze daarom vooral als kreng de geschiedenis in gegaan.

Ook door haar publieke optredens natuurlijk. Ze kon nogal eens bitsig zijn in interviews. Wel altijd op een vermakelijke manier, overigens.

Now, Voyager, sail thou forth, to seek and find

Het is vreemd maar toen ik Bette Davis voor het eerst in een film tegen kwam moest ik niet veel van haar hebben. Dat was in All About Eve (een film die ik voornamelijk voor Marilyn Monroe had gekocht, wat ook een teleurstelling was maar dat terzijde) en ik weet niet waarom maar ik kon maar niet begrijpen hoe ze in godsnaam zo'n status verworven had. Het was echter via The Anniversary (tot nu toe nog altijd mijn favoriete rol van La Davis) dat ik me meer begon te interesseren in de actrice en ondertussen controleer ik TCM regelmatig op films met haar in de hoofdrol. Praktisch alles wat ze uitzenden heb ik daar al van gezien maar Now, Voyager was nog eens een uitzondering.

En dit is toch wel weer een degelijke film geworden. Vooral Bette Davis is hier wederom erg sterk in het merendeel van haar scènes. Alleen in het komische aspect komt ze niet altijd even goed over (dat autoritje met de anderstalige chauffeur was redelijk tenenkrommend) maar de breekbaarheid en de opstandigheid van haar personage weet ze toch maar weer erg goed in beeld te brengen. Degene die me echter het meest verraste was Claude Rains. Ik ken hem alleen maar van monsterfilms (de monsters hebben hier betrekking op het genre, niet op de kwaliteit) zoals The Wolf Man, The Invisible Man en Phantom of the Opera maar dit is een compleet andere rol en het gaat hem bijzonder goed af. Sterke rol ook voor Gladys Cooper die de rol van tirannieke moeder op zich neemt. Zeker de scènes tussen haar en Davis zijn erg geslaagd om te zien en getuigen van een geslaagde wisselwerking. Jammer genoeg komt Paul Henreid nogal zwakjes over en wordt hij regelmatig van het scherm gespeeld, iets wat me toch niet de bedoeling lijkt.

Ik ben nog altijd wat aan het twijfelen tussen 3.5* of 4*. Op zich is het verhaal redelijk atypisch voor de tijdsgeest waar hij zich in afspeelt. Zo trouwt Charlotte dan toch niet met Livingstone maar ze gaan uiteen op een volwassen manier die ik niet had zien aankomen maar de film heeft voor de rest iets teveel toevalligheden. Charlotte en Jerry lijken elkaar op de meest willekeurige momenten tegen te komen en het verbaast me ook dat dit zich allemaal zou afspelen in een tijdsgeest van een paar maanden, althans toch afgaande op een stuk dialoog van Jaquith die tegen Charlotte iets in de trant van 'dit had ik niet van je verwacht toen je een aantal maanden geleden hier aankwam' zegt. De cruise duurt al 6 maanden dus ik vraag me af wat er eigenlijk nog overschiet. Het maakt het in ieder geval allemaal nogal ongeloofwaardig en dat is toch zonde. Ook heel het aspect met de vrouw van Jerry wordt maar tussen de soep en de patatten aangehaald en daar had echt wel meer in kunnen zitten. Jammer trouwens dat er nooit een poging is gedaan tot het verfilmen van de rest van het verhaal want als ik het goed versta is dit eigenlijk een deel uit een reeks van 4 boeken over de familie Vale en ik had gerust wel meer willen zien.

Neen, ik ga het denk ik toch maar op een dikke 3.5* houden. Davis is erg sterk, net zoals Claude Rains en Cooper maar de film hangt me iets te hard aaneen qua toevalligheden en ik stoor me wat aan de uiteindelijke ongeloofwaardigheid om hier nog dat halfje extra aan te kunnen geven. Ondertussen al de 13e Davis film geloof ik en ben ze nog niet beu gezien dus laat maar komen.

3.5*

” Oh, Jerry, don't let's ask for the moon. We have the stars.”

Een sterke film dit, waarvan ik vooraf niet had verwacht, dat die zo goed zou zijn. Bette Davis is een prima actrice, maar ik kan haar niet altijd even goed op waarde schatten. Ondanks dat ik haar bekendste rollen al heb gezien, vind ik dit toch wel haar sterkste rol tot nu toe. Ze speelt een erg kwetsbaar personage, dat een zeer overtuigende en geloofwaardige ontwikkeling doormaakt. Ik vind haar geen knappe vrouw, maar het is vooral de uitstraling en het non-verbale acteerwerk dat ze hier uitstekend uitvoert.

Ook de andere rollen worden goed neergezet. Claude Rains vind ik sowieso een erg fijn acteur, maar Gladys Cooper speelt ook zeer sterk als de boze moeder van Davis. Het verhaal loopt van begin af aan erg lekker, zonder haperingen of storingen, waarbij gelijk gezegd kan worden, dat de regie ook prima in orde is.

Ook de sfeer is goed, maar het is vooral de combinatie van de uitdieping van de personages, het verhaal en het sterke acteerwerk, die mij deze film zo goed deed bevallen. Now, Voyager is misschien een wat onbekendere klassieker, maar verdient het zeker om bekeken te worden, want het is gewoonweg een zeer goede film.

4,0*

Teleurstellende Hollywoodkitsch. Het ligt er allemaal veel te dik op. De uitgangspositie vind ik van een haast karakturaal niveau en derhalve werkt de transformatie van Davis niet helemaal. Ook de 'romance' die centraal staat geeft me een naar gevoel; de liefde 'consumeren' via het kind van 1 der verliefden, terwijl de moeder helemaal buitenspel staat... werkt niet voor me. Davis lijkt eerder obsessief dan verliefd.

Wel goed spel van de gehele cast, fijne muziek, goede camerawerk... 2,5*

De psychologische onderbouw was op z'n minst twijfelachtig, maar wat een boeiend romantisch melodrama met alle pracht en praal die daarbij hoorde. Het verhaal over een ongetrouwde vrouw, die geterroriseerd werd door haar moeder en door toedoen van een psychiater opbloeide, verveelde geen moment. In deze vrouwenfilm stonden dominantie, plichtsbesef, zelfontdekking, onafhankelijkheid en emancipatie centraal. De gehele cast speelde uitstekend met glansrollen van een sublieme Bette Davis (kwetsbaar, gefrustreerd en boos), Claude Rains en Gladys Cooper.

't is even schrikken met Bette Davis en die ontzettende borstel-wenkbrauwen, maar dan gaan we een beetje de Love Boat-tour op een uur lang, dan krijgen we zowaar nog een half uur interessante film in de strijd tussen Davis en haar moeder om vervolgens het drama helemaal in de melo-dramatische sferen te brengen ... het glazuur spat spontaan van je tanden.
We zitten hier in 1942 dus het blijft ook allemaal sexloos, behalve de typische Hollywood-filmkus. Verder blijken meisjes met een bril per definitie lelijk, verkeren we in de upper-class en stel ik me toch wel heel ernstige vragen over de psychiatrische behandeling in deze film.
Wel heel duidelijk wat we sinds de verbanning van de sigaret uit het sociale leven missen op het giebed der sociale omgangsvormen.

Voor haar wat ongewone rol in deze film werd Bette Davis voor de zevende keer in een tijdspanne van acht jaar genomineerd voor een Oscar (dat jaar overigens terecht toegekend aan Greer Garson). Niet zo verwonderlijk want Davis brengt de metamorfose die zij in deze film zowel uiterlijk als innerlijk ondergaat met overtuiging over het voetlicht. Het is wel even wennen om haar in zo’n romantische rol te zien, allicht omdat zij te vaak getypecast is als feeks (naar verluidt was ze dat ook in haar omgang met collega's).

Met uitzondering van een formidabele Gladys Cooper vallen de andere vertolkingen wat tegen en ook het verhaal op zich is niet zo geweldig. Maar al met al is dit dankzij Davis een zeer genietbaar melodrama, sterk ondersteund door de muziek van Max Steiner, die in die tijd in Hollywood nauwelijks zijn gelijke kende.

Inmiddels behoorlijk wat jaren geleden, luisterde ik een audiobook van de mij totaal onbekende Raphael Shargel, Understanding Movies: The Art and History of Film. Een erg prettige, enkele voorbeelden uitlichtende blik op de filmgeschiedenis, die allesbehalve dekkende probeerde te zijn. De vijfde lezing ging over World War II and the Cinema of Community: Casablanca, Now, Voyager, and It’s a Wonderful Life. Het verwonderde me toen al dat bij die twee immens grote titels een derde zat, waar je eigenlijk veel minder over hoorde. Dat maakte nieuwsgierig. Maar mijn herontdekking van Bette Davis laatst, toen ik What Ever Happened to Baby Jane? (1962) herzag en me ruim een uur met YouTube fragmenten van haar vermaakte, bleek pas definitief het duwtje in de rug om meer van dit icoon te gaan zien. Het viel wederom niet tegen!

Ja, het is ontegenzeggelijk melodrama, maar van spattend glazuur had ik echt geen last. Het is heel denkbaar dat ik een dubbele maatstaf hanteer voor oudere films, want waar ik de romkoms en luchtige dramaatjes van nu niet kan luchten, heb ik met een film als Now, Voyager geen enkele moeite. Integendeel zelfs. Davis speelt daar een belangrijke rol in denk ik, maar ook Rains was erg genietbaar als psychiater, en Henreid als vlam. Net als Davis was ook Gladys Cooper genomineerd voor een Oscar, in haar rol van dominante moeder. Ik vond de muziek van Steiner ook wel aanwezig, en ik snap wat Davis bedoelde met haar opmerking dat het afleidt van de performances. Toch kon ik het als score zeker waarderen.

Het duurt even voor de film echt begint, wanneer Davis' karakter langzaam loskomt. Maar dan wordt het ook wel de moeite, zeker voor liefhebbers van Hollywoodvehikels als deze. Ik weet niet of ik mezelf daar al echt bij mag rekenen, maar meer films als deze en Casablanca (ook met Rains en Henreid, die eerste moest na de opnames meteen naar de set van Casablanca, de komende dag) mag je mij rustig aanraden. Feel free.

4*

Een Amerikaans romantisch (melo)drama dat sterk begint, maar uiteindelijk redelijk oppervlakkig aanvoelt, met enkele bordkartonnen nevenpersonages en een oninteressante laatste act. Bette Davis neemt de rol aan van onderdrukte dochter die op de rand van een zenuwinzinking staat. Haar moeder behandelt haar al jarenlang als een klein kind en ontzegt haar elke kans op een normaal bestaan. Om haar isolement en vervreemding van de maatschappij aan te duiden werd besloten om haar wenkbrauwen te bedekken met een halve kilo jakhaar, waardoor ze eruitziet als Max Schreck in Nosferatu. Ze wordt op aandringen van haar zus en psychiater Jaquith opgenomen in een instelling en niet veel later alreeds uit haar comfortzone geduwd. Van zodra Charlotte op het schip belandt ontmoet ze een getrouwde man, die haar al vlug het hof maakt. Er heerst een dromerige sfeer en scènes worden bijna altijd voorzien van vioolmuziek teneinde meer emotie op te wekken. De film verandert langzaam maar zeker in een echte 'weepie' en introduceert allerlei conflicten die naar een climax leiden. Het spijtige is dat ik op dat moment zo goed als al mijn interesse was verloren en bijgevolg enkel zat te wachten op de aftiteling. Charlotte zelf is een behoorlijk uitgewerkt personage, maar ik kon er met de beste wil van de wereld geen connectie mee maken. Het verhaal wordt tevens te sterk uitgerekt en voelt langdradig aan. Die hele affaire rond haar plotse verloving kon beter weggelaten worden en haar ontferming over de kleine Tina was niet de catharsis waarop ik had gehoopt. Zoals Ramon K opmerkte neigt dit eerder naar obsessief gedrag.

Het enige lichtpuntje was dokter Jaquith, treffend gespeeld alweer door Claude Rains, die ook te zien was The Wolf Man en Mr. Smith Goes to Washington. Ik zie deze acteur graag aan het werk; zowel zijn voorkomen, stemgeluid als intonatie vormen steeds een meerwaarde in elke productie. Jammer genoeg krijgt hij doorgaans weinig schermtijd toebedeeld. Ook de moeder speelt de rol van slechterik met veel overtuiging en de scène waarin Charlotte terugkomt van haar trip en bijna onmiddellijk wordt getiranniseerd was niet slecht. Misschien zou de film interessanter zijn moest ze haar pas verworven zelfzekerheid verliezen en terug veranderen in een verwilderde kluizenaar. Veel te riskant natuurlijk voor Hays Code Hollywood.

Goeie film waarin een vrouw na een cruise als herboren in het leven staat. De moeder-dochter relatie is goed uitgewerkt. Dat geldt ook voor de transformatie van de vrouw. De uitstekende Bette Davis is hier grotendeels verantwoordelijk voor. Ietwat melodramatisch hier en daar en de film had wat korter kunnen zijn (vooral de romance tijdens de cruise).

Het lelijke jonge eendje.

Een ongezonde moeder-dochter relatie, dat fascineert me enorm, moeder-zoon relatie ook trouwens. Psycho, Carrie, Herfstsonate, Madeo, La Pianiste, The Joker... om maar een paar voorbeelden te noemen. Jammer dat we van de schuchtere Charlotte niet zo heel veel te zien krijgen, geweldig neergezet door Bette Davis. Het is, in de naweeën van de stomme film, nog allemaal vrij theatraal acteerwerk, maar ik hou d'r wel van.

Met diamanten bezaaide avondjurken, enorme schaduwen tegen de muur (zie je ook niet meer in films, helaas), een prachtig licht..

De vrouw die zich losrukt uit de klauwen van haar tirannieke moeder en haar onafhankelijkheid doorgeeft aan een nieuwe generatie, als het ware. Film is gebaseerd op de gelijknamige roman van Olive Higgins Prouty; het plot van dit verhaal is van invloed geweest op de semi-autobiografische roman The Bell Jar van Sylvia Plath, eveneens over een geesteszieke vrouw die weer opknapt dankzij een meelevende psychiater. Prouty was overigens de geheime weldoenster die Plaths studiebeurs financierde.