Shakespeare.Ik ben er absoluut geen fan van en deze film bewijst weer waarom. Die dialogen zijn voor mij net iets te gekunsteld en bovenal veel te duidelijk gericht op het theater en niet op het medium film. Als iemand iets zegt in een Shakespeare-script gaat dat op de meest omslachtige wijze, met zoveel mogelijke paradoxen, poëtisch klinkende monologen en wat al niet meer. Zonder ondertiteling (Engels, maar hier toch wel liefst Nederlands) kan ik er vaak maar weinig van maken en helaas zag ik deze film zonder ondertiteling, waardoor ik maar de helft van de dialogen kan volgen.
Dat is echter een persoonlijk probleem. Vervelender is dat deze teksten schijnbaar niet anders gebracht lijken te kunnen worden dan op uiterst theatrale wijze. Nooit geloof ik dan ook dat ik naar een echt mens zit te kijken tijdens een Shakespeareverfilming. Het idee van interactie aan de hand van dialoog lijkt hier complete science-fiction. Sommige dialogen klinken op papier inderdaad mooi en ik kan me er in het theater ook iets bij voorstellen, maar voor mij persoonlijk werkt het maar zelden in een film.
Met name een actrice als Jean Simmons of die vent die haar broer speelt kunnen er weinig mee beginnen. In een dialoog tussen hen had ik niet het gevoel dat ze tegen elkaar spraken, maar ieder hun deel van de tekst individueel uitsprak. De teksten van de twee personen sloten bij elkaar aan, maar de manier waarop het gebracht wordt en de té bedacht klinkende woordkeuze zorgen ervoor dat er een afstand tussen de personages gaat ontstaan. Ik snap echt niet wat mensen hier toch in zien.
Gelukkig speelt Laurence Olivier de hoofdrol. Het is moeilijk uit te leggen waarom, maar hij weet wel ervoor te zorgen dat zijn personage tot leven komt. Overigens was ik ook verbaasd hoeveel bekende uitspraken uit Hamlet kwamen. Veel citaten bleek ik al eerder opgevangen te hebben; zelfs filmtitels lijken uit Hamlet voort te zijn gekomen (bijvoorbeeld Leave Her to Heaven). Van "To be or not to be" was ik me wel bewust uiteraard.
Toegegeven, het verhaal zelf vond ik nog best goed, al kreeg ik niet alles even goed mee, door de zoals gezegd vaak moeilijk te volgen dialogen. Laurence Oliviers regie vond ik echter niet zo geïnspireert. Het bleef overduidelijk een theaterstuk door de focus op de acteurs en verder weinig aandacht voor de andere filmische middelen. Toch zijn de twee momenten erg goed gedaan: het theaterstuk en de climax. De laatste scène wist me zelfs even mee te slepen.
Wellicht herzie ik deze versie in de verre toekomst met enige vormen van ondertiteling en kom ik dan hoger uit. Al met al viel de film me mee, maar dat wil niet zeggen dat ik hem echt goed vond. Misschien kon Kenneth Brannagh meer met dit materiaal?
2,5*