Charade (1963)

Onderhoudende, vrolijke whodunnit. Verhaal zit goed in elkaar, en de twists maken het interessant. Vond het eigenlijk te kluchterig en te vrolijk om het met een Hitchcock te vergelijken (deze zijn toch veel somberder en grauwer)

Hitchcockiaans misschien, maar toch ook wel duidelijk Doneniaans (of Doniaans?). Stanley Donen moet haast wel de meest zelfbewuste regisseur uit het klassieke Hollywood zijn geweest, want net als in het meer dan tien jaar oudere Singin' in the Rain is dit duidelijk een film die weet dat het een film is. Dat past niet echt in het klassieke Hollywood, maar het sluit wel aan bij de nouvelle vague die toen in volle gang was, zelfs al het had nog niet echt effect op Hollywood in 1963. Donen deed het echter al langer, dus ook hier weer erg gestileerde shots (bijvoorbeeld de introductie van de drie schurken, één voor één als silhouet in een deur) en personages die zich zelfs in de meeste benarde situaties gedragen alsof ze wel weten dat het allemaal wel goed komt. Dit is nauwelijks nog een thriller te noemen, want het is gewoon ontzettend luchtig allemaal, ondanks dat er aardig wat doden vallen.

Het is hoe dan ook een erg vermakelijke film en door zijn stijl en humor ook best origineel. Hepburn en Grant hebben daarnaast erg veel chemie (dat gezeur over leeftijdsverschillen vind ik vaak wat overschat) en hebben duidelijk plezier in hun rol, net als de bijrolacteurs. Hepburn is niet iemand die je in veel films kunt casten, maar in licht werk als dit vind ik haar vaak perfect.
4*

How do you shave in there?

Sinds een aantal jaren ben ik me gaan interesseren in het werk van Hitchcock. Het is alweer een serieuze tijd geleden dat ik nog een film van de Meester van Suspense heb gezien maar Charade trok meteen mijn aandacht omdat ik deze film al vaak was tegen gekomen onder de categorie: the best Hitchcock film that Hitchcock never made. Kan op zich wel tellen maar mijn interesse werd nog meer gewekt door de eenmalige samenwerking tussen Cary Grant en Audrey Hepburn. Zo'n maken ze er vandaag de dag niet meer, zoveel moge duidelijk zijn.

Want daar zit meteen ook de kracht van de film. Oorspronkelijk wou Cary Grant de rol niet accepteren wegens een te groot leeftijdsverschil tussen hem en Hepburn (hoewel het in de film duidelijk wordt dat ze wel vaker naar oudere mannen is aangetrokken) en het feit dat hij de romantic lead moest spelen. Peter Stone, degene die samen met Stanley Donen het script schreef, wou echter koste wat Grant in de rol hebben en werkte dag en nacht aan het script. Eens hij er voor had gezorgd dat het personage van Hepburn degene ging zijn die de eerste stap tot de relatie zette was Grant aan boord. En dat is sowieso een erg goede keuze geweest want ze vullen elkaar perfect aan. Grant blijft de eeuwige charmeur en Hepburn blijft de perfecte actrice voor dit soort rollen. Sowieso is Charade wel een geslaagde film qua acteurs. Zeker James Coburn (schitterend om te zien hoe hij toen al die geweldige smoel had uit Pat Garrett & Billy the Kid) steekt er met kop en schouders bovenuit maar ook Walter Matthau mag niet vergeten worden.

Maar toch had ik nog altijd iets meer verwacht en dat komt doordat het plot helemaal niet zo sterk aanvoelt als ik bij Hitchcock heb. Zeker met de climax gaat Donen een tikkeltje de mist in door de kijker teveel keer op het verkeerde been te willen zetten. Ik ben daar precies allergisch aan en er zijn maar weinig films waar ik dit soort twist op twist kan waarderen. Dat Bartholomew er voor iets tussen ging zitten, zie je al van ver aankomen, maar wat me eigenlijk nog het meest stoorde is dat het einde totaal niet bevredigend aanvoelt. Grant blijkt opeens een hoge pief van de regering te zijn en dat haalt imho de film compleet onderuit. En dat is erg jammer want de film is voor de rest wel erg goed. Ik heb de eerste 100 minuten genoten van het vlotte verhaal en de sterke chemie die tussen de personages hing maar dit is toch wel een koude douche te noemen. Vind het trouwens in het algemeen toch nog net een gradatie minder dan wat Hitchcock heeft geregisseerd. De man heeft natuurlijk ook zijn slechtere films gehad maar dit kan niet tippen aan bijvoorbeeld een North By Northwest, toevallig met diezelfde Cary Grant in de hoofdrol.

Goh, Charade is een film geworden die zijn status toch niet geheel kan waarmaken. Misschien verwachtte ik er uiteindelijk teveel van maar verder dan een (erg) vermakelijke film kom ik niet. Een sterke cast draagt hier sowieso aan bij want hier zitten toch wel een paar degelijke acteurs tussen maar het einde nekt de film. Wel geamuseerd, daar niet van, maar toch een tikkeltje teleurgesteld.

3,5*

Wanneer de man van Regina dood gevonden word dan zijn de poppen aan het dansen, blijkbaar heeft hij nogal wat geld achtergelaten waar meer boeven achteraan zitten. Spannend is de film redelijk en het is natuurlijk de vraag hoe alles in elkaar steekt. Prima film vol leugens en kluchten. Al is de combinatie Cary Grant en Audrey Hepburn wat vreemd in mijn optiek want er is totaal geen chemie.

Zeer sfeervol.

Charade doet inderdaad erg aan Hitchcock denken. Ik lees het hier talloze keren, maar tijdens het kijken van de film, kwam die gedachte bij mij ook een paar keer om de hoek zetten.

Het haalt overigens niet het niveau van de beste Hitchcocks. Het is allemaal behoorlijk vermakelijk, maar het plot is soms net wat teveel doorgevoerd metal die twists. Ik vond het verder best leuk om naar te kijken. Cary Grant kost het nooit enige moeite om een spraakzame charmeur te spelen en Audrey Hepburn ga ik naarmate ik meer van haar zie ook steeds meer waarderen. Beiden hebben ook een prima chemie met elkaar en van het grote leeftijdsverschil tussen de twee merk je bijna niets. Verder zitten er ook erg prettige rollen in van James Coburn en Walter Matthau.

De dialogen zijn behoorlijk goed en zeker in de eerste helft wordt de spanning goed opgebouwd doordat alles nog redelijk mysterieus blijft. Het sfeertje is daarnaast wel leuk. Donen kiest af en toe voor opvallende humor, waardoor de spanning dan wel wat wegebt en het allemaal een beetje te luchtig wordt. Al moet ik dan aan de andere kant ook wel weer toegeven, dat dit laatste wel bijdraagt aan de leuke sfeer die Charade uitademt. Vlot en fris, maar net niet helemaal top, zo kan ik Charade wel het beste samenvatten denk ik.

Het past qua scenario zeker tussen het werk van Hitchcock, maar tijdens het kijken merk je duidelijk dat Hitchcock dit niet geregisseerd heeft. Het wil trouwens ook niet automatisch zeggen dat Charade dan beter was geweest, want ook Hitchcock heeft in die tijd mindere films gemaakt, die dit niveau niet eens haalden. Maar goed, die vraag kan nu eenmaal ook niet meer beantwoord worden…..

3,5*

Veel te frivool naar mijn zin, dusdanig dat het storend wordt voor de loop van het overigens (in de basis) prima verhaal. Gemiste kans, er had zoveel meer in gezeten.

Hier hadden we een hele fijne thriller van kunnen maken, maar helaas gaat ruim de helft van de film op aan al dan niet romantiek tussen Grant en Hepburn...en dan zijn we nog niet klaar want er moet ook nog wat komedie in.
Thrillerplot heeft voldoende potentieel, maar wordt zo verwaterd dat het maar bijzaak wordt.
Paar spannende scenes, een geweldig begin-energiek en veel fijne acteurs, maar 't is allemaal vluchtig.

Een typische, knusse jaren zestigfilm. Ik zie de connectie met Hitchcock wel. Het had me niet verbaasd wanneer deze prent op zijn naam zou staan. Cary Grant speelt hoe dan ook weer een leuke rol en blijft een ongelooflijk charmante man. Je zou bijna vergeten dat zich hier een thriller speelt, waarin een stel mensen proberen makkelijk rijk te worden, terwijl er op mysterieuze wijze mensen sterven. Grappig dat ik af en toe meega in het romantische gezwijmel om vervolgens weer in een achtervolging gestort te worden. Echt spannend wordt het nauwelijks. Daarvoor moet je echt bij de ontknoping zijn, maar de meeste deelnemers sterven op vrij gruwelijke wijze en Charade houdt goed verborgen wie de mol is. Verder is Charade vooral een film die laat zien hoeveel geciviliseerder de wereld er vijftig jaar geleden uitzag. Wellicht ook schone schijn hoor, maar de Parijse metro is op het vuil na weinig veranderd en ik herkende wat specifieke stukken van de Champs Élysées. Leuk om eens gezien te hebben, maar een klassiekerstatus lijkt me wat overdreven.

mooie hitchcockiaanse film.
jammer genoeg is deze film hopeloos gedateerd en het acteerwerk is theateraal en stijf...

Spannend noch grappig. Grant staat bijna tegen zijn zin te spelen, maar het was dan ook een verhaaltje van niks en van romance en vonken is er ook amper sprake. Enfin, ze proberen het wel, maar ik geloof er geen sikkepit van. De begingeneriek was leuker dan de film zelf, maar een hele film kijken hoe Audrey Hepburn haar Givenchypakjes één voor één showt, heeft ook wel iets.

Een leuke verrassing en een heerlijk tussendoortje! Charade weet voor mij de perfecte balans te vinden tussen een comedy en een Hitchcock film en weet zowel de humor als het mysterie op een interessante manier uit te werken.
Het who done it verhaaltje is door de jaren heen natuurlijk al vaak gebruikt maar in het geval van Charade is het helemaal niet zo voorspelbaar als dat de kijker in eerste instantie zou kunnen denken.
Zelf werd ik best wel op een dwaalspoor gezet en vond ik deze film zelfs een paar raakvlakken hebben met North By Northwest, niet dat het ooit het zelfde niveau haalt maar het is op zijn minst een very nice try!

4 sterren zijn zeker op zijn plaats.

Leuke film, met name door het acteerwerk van Cary Grant en Audrey Hepburn. Hepburn is een zeer charmante verschijning en Grant komt af en toe wat houterig over, maar weet toch wederom een leuke rol neer te zetten. De film doet een beetje denken aan North By Northwest, maar wellicht ligt dat ook aan de aanwezigheid van Grant. Verder een vlot en leuk plot met enkele aardige wendingen en prima setting (in Parijs). Een mengeling van avontuur en humor, waardoor de film ook steeds iets luchtigs heeft. Zeer de moeite waard.

“How about making me vice president in charge of cheering you up?”

Leuk. Audrey Hepburn en Cary Grant samen in een film, meer hoefde ik niet te weten om Charade te gaan zien. Het is fijn dat er ook chemie is, en het knettert tussen deze acteergrootheden. Charade is voor de rest een vlotte en vermakelijke film waarin niets is wat het lijkt. Hoeveel namen Grant in deze film heeft is bijna niet bij te houden, en dat is maar één van de vele running gags. Charade is een romantisch en komisch mysterie met veel humor, scherpe dialogen, twists en zelfs een vechtpartij met Cary Grant.

Van de ene plottwist in de andere. Een stuk of wat teveel, eigenlijk, en er is wel een tikkeltje suspension of disbelief nodig om tot het verdiende bittere einde van de dader te komen. Het verhaal is in ieder geval echt niet wat deze film de moeite waard maakt. Dat is alleen Hepburn met haar schattige uitstraling, de rest is volledig bijzaak. Cary Grant heeft indertijd wellicht mijn moeder nog een plezier gedaan met zijn verschijning, maar voor mij is ook hij volstrekt inwisselbaar met de rest van het gespuis dat de film bevolkt, en met weinig meer reden dan om een contrast met hare Hepburn te laten zien. Wellicht met als enige uitzondering Coburn, maar of die in deze rol nou zo senang is vraag ik me dan ook nog even af.

Bref. Hepburn, daar gaat het om, maar ik zie haar liever in een film als Breakfast at Tiffany's.

De beste Hitchcock film die nooit door Hitchcock... eh, never mind. Velen schijnen bij deze romantische komedie thriller aan Hitchcock te denken, mij deed de film vooral denken aan een Pink Panther film, door de prachtige muziek van Henry Mancini waarschijnlijk maar ook door de luchtige verteltrant en het toneelachtig acteren. Vooral Hepburn doet erg aan overacteren en hangt het onnozele gansje uit, met haar grote ogen en ogenschijnlijk kinderlijke onschuld. Na een tijdje gaat ze mij toch wat tegenstaan. Sommigen vergelijken deze film met North by Northwest (1959), maar ik vind die laatste film toch spannender dan Charade.

Charade heeft een echte sterrencast met de elegante charmeur Cary Grant, Audrey Hepburn, James Coburn, George Kennedy en de fabuleuze Walter Matthau. De nadruk ligt in deze film vooral op de romantiek en de leuke dialogen, en minder op het mysterie en de actie. Wel een leuk gegeven dat iedereen zich verdacht gedraagt in deze film en dat Regina Lamperts (Hepburn) niemand schijnt te kunnen vertrouwen.

Een heerlijke mix van spanning, humor en romantiek. En daar zorgen Cary Grant en Audrey Hepburn excellent voor. Dat Grant al wat ouder geworden is (59 jaar op dat moment) is met momenten ook al goed om er even mee te lachen. Denk aan het leeftijdsverschil met de 25 jaar jongere Hepburn. Maar ook de scène onder de douche helpt zijn ouderdom op een sublieme manier te verbergen zodat het niet gênant wordt.

De film kan rekenen op een sterrencast en dat helpt wel. Het is een film dat draait over de vraag wie je eigenlijk kan vertrouwen en wie niet. Namen als James Coburn, George Kennedy, Walter Matthau en ook Jacques Marin zijn hier best in vorm. En ook achter de schermen zien we vakmensen. Regie van Stanley Donen (Singin' in the rain, Royal Wedding en Funny Face), cinematograaf Charles Lang (Some like it hot en Sabrina), editor Jim Clark (Midnight Cowboy en Marathon Man) en de heerlijke muziek van Henry Mancini (Pink Panther en Breakfast at Tiffany's).

Charade is niet de klassieker geworden helaas. Met de mix van spanning, humor en romantiek wordt het vergelijk al snel gemaakt met andere films. De verwijzing naar Pink Panther en Hitchcock is al een paar keer gemaakt. Nochtans verdient de film beter. Het is geweldig om te zien hoe alle personages zich verdacht maken en je als kijker toch ook met de vraag zit hoe de vork in de steel zit. En de humor werkt wel. De scène met Grant en de appelsien is hilarisch. En kleine dingen als Hepburn die het ijsje tegen Crant gooit of de douchescène zorgen steeds voor een glimlach. De romantiek valt ook goed mee. Beiden hebben een groot charisma en tegelijk nemen ze zichzelf ook niet al te serieus.

Onderschatte film, maar gewoon genieten van begin tot einde. Heerlijk om te zien.

Misdaad en humor gaan vaak goed samen. De openingssequentie met animatie van Maurice Binder en swingende muziek van Henry Mancini brengt er meteen de nodige schwung in. Het tempo ligt hoog, met snelle dialogen en achtervolgingen. Daarbij dalen ze steeds verder af, van de Franse Alpen naar hotelkamers naar de Seine en Parijse straten, om onder de grond te eindigen met een achtervolging in de metro. Telefooncellen, liften en zelfs een souffleurshokje houden personages tijdelijk vast, terwijl treinen, trams en taxi's er beweging in houden.

Het verhaaltje is zo luchtig als een meringue. De drie hoofdrolspelers zijn door de wol geverfde komieken. Audrey Hepburn is de in modieuze Givenchypakjes gehulde weduwe die moet beslissen wie ze kan vertrouwen: Cary Grant of Walter Matthau, die haar allebei een hoop leugens op de mouw spelden. Het mysterie maakt gebruikt van een oude truc: het gezochte fortuin is verborgen in open zicht. Valse identiteiten, woordspelingen en drie lompe schurken maken het plaatje compleet. Niet ernstig te nemen, maar wel uitstekend entertainment.