Stagecoach (1939)

Deze nog in TC telecine even ingelegd ,beeld als een plaatje haarscherp,
Maar de film zelf kan ik niks mee , ook in vroegere tijden slappe western, snel
afzetten en kijken voor een andere.

John Ford mag dan een regisseur zijn met de nodige palmares, met Stagecoach zet hij een simpele en vrij nietszeggende film neer.

Het verhaal mag dan dun zijn en de standaard (bij)plotjes bevatten, van ergerlijke aard is pas de cast. De stereotiepe en bordkartonnen personages welke zij neerzetten zijn van dien aard dat zij enkel ergernis opwekken. Comic relief Andy Devine met zijn karakteristieke stem, John Wayne die blijkbaar slechts één personage kan spelen, ...
En natuurlijk krijgt eenieder (de "outlaw" Ringo Kid, de Southerner Hatfield, de hoer Dallas, zelfs de alcoholische dokter Boone) zijn/haar moment van glorie. Kom op zeg, verzin eens wat beters.

Er wordt nog gepoogd de film wat gewicht mee te geven door de toevoeging van wat symboliek en thematiek doch deze pogingen zijn op zijn best erg doorzichtig. En in plaats van de film te laten eindigen als ze in de stad aankomen, krijg je ook nog eens een verlengde einde voorgeschoteld. Het moet toch niet gekker worden met die John Ford.

2*. Lijkt mij een mooie score.

Bij Jpc.de is de blu ray voor maar 6,99 te krijgen en verzendkostenvrij. Met Engelse audio en geen subs.

Uitstekende western van Ford, die wellicht de belangrijkste western aller tijden is? Tijdens het kijken zelf heb je geen idee waarom dit de blauwdruk is, deels doordat je niet anders gewend bent en deels doordat ik in elk geval geen western van voor 1939 heb gezien. Maar goed, het zit dus vooral in Monument Valley en de psychologische uitdieping en volwassen behandeling van de western.

Ditmaal dus een aantal uiteenlopende karakters die gezamenlijk met de postkoets rijden, elk met een eigen reden. Onderweg kunnen ze ook nog eens indianengevaar treffen. Dat klinkt allemaal niet zo spannend, maar het is vooral wat met dit gegeven gedaan wordt wat de film goed maakt. Elk personage heeft zijn onhebbelijkheden en ze worden allemaal wel iets uitgewerkt, waardoor ze aan het eind allemaal hun eigen smoel hebben en je denkt ze allen beter te kennen. De acteurs helpen ook door allemaal redelijk naturel te blijven, en niet zo hysterisch aan het overacteren zijn in pakweg The Searchers.

Inhoudelijk zitten er daarnaast nog wel diepere lagen. De indianen (de savages) worden heel karikaturaal en eendimensionaal neergezet. Zij zijn gevaarlijk, zij doen niets anders dan blanken lastig vallen. Maar de geciviliseerde witte man, is die wel helemaal schoon? Want Ford zet een corrupte bankier, een dronkenlap, een prostituee en een moordenaar tussen die nette blanken. Dus wie zijn er erger? De indiaan die alles kwijt is en ogenschijnlijk instinctief reageert (wraak? overlevingsdrang?) of de bedachte blanke die net zo min zuiver op de graad is.

Verder zijn het de sfeerzetting en mooie plaatjes en fijne muziek die de rest doen. Een enkele scène is spannend en de actie is knap en overzichtelijk geregisseerd, en dat zonder CGI (of wellicht daardoor juist). Ook de laatste akte voelt wat aan als mosterd na de maaltijd, maar is wel ijzersterk, vooral met de sfeer van het nachtleven in een stadje.

Maar goed, dit soort films kan ik wel hebben uit die tijd, waarin een bepaald plezier in filmmaken echt van het scherm spattert. En dat kijkt wel zo prettig. 4,5*.

Voor mij een goede western maar ook niet meer dan dat.
De negen personen in de postkoets daar had ik niet zoveel mee.
En wat ze al te vertellen hadden of wie dat ze waren was niet echt boeiend genoeg .
Het ergste was wel de koetsier deze was nogal over de top en was daardoor best wel irritant.
Wel levert de film mooie plaatjes op en ook de actie scene de aanval van de Apache op de postkoets zag er zeer goed uit.
Maar dat heeft ook een keer zijde omdat ze bij de paarden een klem om de benen deden met een kabel die vast zat aan een paal in de grond.
Als het paard dan in volle galop rijd en uit eindelijk de maximale lengte heeft bereikt . Tuimelt het paard met volle vaart voor over.
Dat dit niet zonder gevaren ging voor het paard mag voor zich spreken vele gingen er dan ook aan dood.
Al met al een goede western ook al waren de personages niet altijd even boeiend .

De tweede film die ik van John Ford bekijk. En deze beviel me een stuk beter. Echt een heerlijke film die het vooral moet hebben van het acteerwerk en de flamboyante personages. En die zijn er! De dronkaard Dr. Boone, Dallas, een prostituee, Hatfield, een oplichter en valsspeler, drankhandelaar Peacock, sheriff Willcox, corrupte bankier Gatewood ,de gezochte outlaw Ringo Kid en natuurlijk de koetsier Buck. Al deze personages bezitten zowel hun goede als foute eigenschappen en hierdoor ontstaan er fijne situaties. Daarnaast zijn de achtervolging scene's met de koets prachtig. Ook bijzonder is het feit dat de film uit 1939 komt maar eigenlijk alle elementen van een klassieke western anno nu in zich heeft. Sterker de scene's in de kleine ruimte van de postkoets en de daarbij horende sfeer kunnen zo in een horrorfilm verschijnen. Prima film die filmhistories ook intressant is.

Een teleurstellende western van Ford. De film bezit louter bordkartonnen personages, die geen van allen enige indruk weten te maken. Ook het plot van deze western is weinig bijzonder en op hoofdlijnen vrij voorspelbaar. De uiteindelijke confrontatie met de Apachen levert enkele aardige scènes op, maar heel erg spannend wordt het nu ook weer niet. De romance tussen twee passagiers van de postkoets mist de nodige overtuiging en had beter achterwege kunnen blijven.

Stagecoach zou de blauwdruk geweest zijn voor de latere Hollywoodwesterns. Dat maakt de film vooral belangrijk in zijn genre, maar wil niet zeggen dat het meteen ook de beste western is natuurlijk. Voor de liefhebbers zijn er in de komende decennia zeer sterke klassiekers gemaakt in dit genre.

Stagecoach heeft een gekend verhaal met wat stereotiepe figuren, maar dat komt omdat die later veel werden nagedaan in westerns natuurlijk. Toch valt het best mee en is dit een vermakelijke avonturenfilm. Best wel genieten, al zijn er betere westerns.

Niet best.

Niet dat ik er erg veel van verwacht had. De cinema van John Ford doet mij doorgaans zeer weinig, westerns zijn verder mijn minst geliefde genre. Het is dan ook niet zo heel vreemd om dé blauwdruk van wat we ondertussen kennen als de stereotype western aan te vangen met enige scepsis.

En dan bleek ook redelijk terecht. Hier en daar zijn er scenes die net wat interessanter lijken te worden, vooral wanneer de film zich niet bezighoudt met typisch cowboys en Indiaantjes geleuter, maar het zijn relatief kleine opflakkeringen in een verder povere film.

Personages zijn erg plat en karikaturaal, de actie is niet om aan te zien en het hele plot wist mij voor geen meter te boeien. Het is dat de film verder niet zo heel lang duurt, maar het was toch een redelijke martelgang om tot het eind te raken. Denk niet dat het ooit nog wat gaat worden tussen mij, Ford en de western.

1.0*

Als Westernliefhebber is het bijna onmogelijk om je niet bewust te zijn van de klassieke status van deze Western als centrale film van het genre, maar ook als ik daaraan voorbij ga zie ik een oude maar nog altijd springlevende film die qua plot, clichématige maar ijzersterke karakteriseringen met momenten voor iedereen, knappe vertolkingen, sfeervolle interieurs, fotografie en tempo (zowel vaart als pacing) nog altijd met de beste meekan. Die eerste pijl komt nog altijd als een briljante schok, en het is leuk dat ik steeds zat te wachten op de scène waarin Hatfield zijn ware aard zou tonen, terwijl hij tot en met het (zijn) einde nobel blijft. De climactische shoot-out is misschien net wat te summier. Mooie chemie tussen Wayne en Trevor, terechte Oscar voor Mitchell, en het begin van de gouden periode van de Western met Ford en Wayne als centrale figuren aan de twee kanten van de camera.