5x2 (2004)

Ik vind toch dat je een film volledig moet hebben gezien om te kunnen stemmen.

WAT EEN K*TFILM ik ben helemaal op Ozon uitgekeken!!!
0.5*

Ik vond hem wel beklijvend. In het begin van de film bergijp je het splitten van de relatie niet zo goed. Hoe meer het verhaal vordert, hoe meer je de ontwikkelingen in hun relatie kan plaatsen.
Het tegenstrijdige aan deze film vond ik heerlijk. In de werkelijkheid eindigt dit verhaal in mineur; in de vertelwijze van Ozon eindigt de film op een feelgood-manier. Heel knap gedaan. Ozon blijft top voor mij!

Klassiek thema, niets nieuws onder de zon (laatste scene....paar gaat zwemmen in zee met ondergaande on- wel heel cliche). Maar wel prachtig gefilmd met goede acteurs. Zeker niets mis mee, zelfs beklijvend. Ik geef deze film een 4.

Deze film kreeg ik aangeraden van iemand die laaiend enthousiast was door de interviews die tijdens de opnames zijn gehouden met de acteurs. Zo zie je Stephane Freiss aan het eind met tranen in zijn ogen zitten omdat hij zijn personage los moet laten. Vrij vreemd.

Verder geven de interviews wat diepte aan de film. Door de expliciete scenes lijkt 5x2 soms wat hard en banaal, maar de emoties van de personages zweven ondertussen door de lucht. Als kijker weet je wat de personages voelen, zonder dat dit duidelijk wordt getoond (en door de interviews wordt je daar nog meer van bewust gemaakt). Het geweldige acteerwerk, met name van Valerie Bruni-Tedeschi, draagt hier sterk aan bij. Daardoor is het ook niet moeilijk de tijdstappen in het verhaal op te vullen.
Het thema kan wat mij betreft nooit afgezaagd worden, omdat elke relatie weer uniek is. Dat neemt niet weg dat er wel wat onorginele en minder goeie momenten inzitten. Zo vond ik de dansscenes allemaal niet bijzonder genoeg. De vertelstructuur pakt dan weer wel goed uit en is bepalend voor de sfeer.

Een boeiende film dus, die wat mij betreft een hogere score verdient.

3,5*

Ik vond het wel een beetje apart om de gebeutenissen precies tegenover gesteld te zien, maar het had ook wel weer iets.

Wat ik wel erg vond is de scene dat ze verkracht wordt door haar eigen (ex)man.

Al met al een dikverdiende 3.5*.

Het zit eigenlijk heel erg tussen 3 en 3.5, voorlopig 3*. Het is een mooi vertelde en geregisseerde film die expres wat vragen openlaat - maar die zijn al genoemd. Een tragisch liefdesverhaal, waarvan het niet erg is dat je meteen weet dat het niet goed afloopt. Toch werd het soms een tikkeltje saai en was er nooit sprake van heel erg mooie beelden, enorme originaliteit of superieur acteerwerk. Dus; voorlopig 3 sterren, met een kans op 3.5*

Dat stoorde mij totaal niet als clichématig gebeuren. Vond het zelfs een geweldig mooie scene. Hoe dan ook, het valt me op dat bij bijna elke film van Ozon de zee een rol speelt. Weet iemand de achtergrond daarvan?

In bijna elke film van Gus Van Sant zitten versnelde beelden van voorbijdrijvende wolken, daarvan weet ik ook niet waarom ze erin zitten, behalve dan omdat ze geweldig mooi zijn. En dat geldt voor de zee ook.

De laatste oftewel eerste fase van hun liefdesverhaal nog maar met een half oog bekeken. Het idee van de vijf fases en de montage belooft een heel interessant verhaal, maar ik vind doordat Ozon er hoogtepunten uitpakt (onmoeting, huwelijk, bevalling, en scheiding) te weinig doet met de speelruimte die dat biedt.
Vind de liefde niet prikkelend en de situaties borduren op elkaar voort ondanks de omgekeerde montage. Ik had gehoopt op een schreinend verhaal waarbij je aan het eind van de film treurt om die passievolle liefde die zoveel leek te beloven in het begin. In plaats daarvan denk je de hele tijd: wat doen die twee bij elkaar, logisch dat ze scheiden.
Bruni-Tedeschi en de muziek waren echter prachtig.

Op het eerste oog een dodelijk saaie film.
Ik vind Valeria Bruni-Tedeschi een fantastische actrice.Dus een makkie om de film uit te kijken voor mij.Maar voor een ander? Oei.
Wie goed oplet vallen een paar raadsels op.De eerste scene in bed.Niet zo leuk.Waarom? De scene met broer en vriend en wat er dan wordt verteld!! Let op wat Gilles verklapt!! Zat daar de clou van de film? De gebeurtenis tijdens de huwelijksnacht en de reaktie op de geboorte van hun? kind.
Heeft Ozon hier nou een zooi raadsels stiekum ingemetseld of is het mijn eigen fantasie en is het gewoon een doodsaaie film waarin totaal niks gebeurt.?
Feit is:na 8 femmes en Swimming Pool is dit de laatste film van Ozon die ik koop/zie.Als dit is bedoeld als "doordenk" film zie ik toch liever een film met een tikje meer transparantie.Een cryptogrammenboekje heb ik al.
Een cijfer geef ik niet.Nou,ok,een vette 2,5 voor Valeria.Want van haar ga ik wel meer films kopen.

Interessante analyse van een relatie, in omgekeerde volgorde verteld. Mede door de structuur is het wat moeilijk je in de personages in te leven, maar de film zit knap in elkaar. Vooral goed gedaan is de sfeer; naarmate de film vordert wordt alles steeds meer gemoedelijk en romantisch. Dat bepaalde zaken niet worden toegelicht en/of uitgelegd vond ik nu juist een pluspunt.

Ook bij mij een toenemende interesse te bespeuren naarmate het einde dichterbij kwam. Feestjes, strand, zee, het buitenleven in combinatie met een frisse, humoristische kijk op bepaalde zaken...Zo zie ik Ozon graag. Hier waren enkel een paar van deze elementen en dan slechts aan het einde present.

Het begon allemaal veel te standaard. Als je er bij de opening van een film voor kiest om te starten met ellenlange gesprekken die met een echtscheiding van doen hebben, dan moet het gewoon boeiende praat zijn of wat interessante beelden en een lekker muziekje bevatten. Qua emotionele impact was ik immers nog niet warmgedraaid en na afloop werd ik ook niet warm van het begin.

Misschien had ik ook wel teveel een romantische film verwacht, maar dan nog. Het drama bleef te ondermaats voor mij omdat het mij simpelweg gewoon geen moment raakte. Qua muziek en beeldenpracht vooral in het begin ook ver onder de maat. Ozon begon zo lekker met leuke concepten en sfeervolle films, maar zijn recente films zijn van erbarmelijke kwaliteit, omdat het de films ontbreekt aan lef en meestal aan een eigen smoel. Magere 2,5*

Voor mij een van de betere films van Ozon over twee mensen die in gevecht zijn met elkaar en met zichzelf. Doordat het verhaal achterstevoren wordt getoond krijg je een happy-end en aan het begin de echtscheiding.

Ook al achterste-voren afgedraaide speelfilm is toch een aangename film van buitenbeetje Ozon. De enige die plezier lijkt te hebben in de Franse Cinema.

Geslaagde film over een relatie. De interesse voor de personages wordt goed opgewekt en daarbij werkt de vertelstructuur erg verfrissend. Jammer dat de film, vooral tegen het einde, steeds minder verassend is. Veel aspecten van de personages worden achterwege gelaten en niet verklaard, wat niet erg prettig werkt omdat ze mijn aandacht erg trokken. Hoe dan ook; zeker een entertainende film.

Een tikkeltje afstandelijk door de wel erg gekunstelde structuur van vertellen, maar inhoudelijk is het wel een aardige kijk op het instituut huwelijk.

Aardige film van Ozon over een relatie die van achteren naar voren wordt geobserveerd. De schoonzus van president Sarkozy speelt haar rol erg goed.

Een zwartgallige kijk op relaties ! Ozon heeft ervoor gekozen de film bij het einde te laten beginnen en te laten eindigen bij de kennismaking. De beelden worden ondersteund door romantische Italiaanse muziek. De film wordt steeds lichter en het einde is eigenlijk de start van een prachtig mooi liefdesverhaal. "Hand in hand loopt het verliefde paar de zee in".

Interessante film. Manier van vertellen hebben we wel vaker gezien, maar 't pakt toch aardig uit. De eerste 2 hoofdstukjes deden me op een of andere manier een beetje aan 'Festen' denken. De gebeurtenissen neigen dicht tegen gestoordheid aan, wat ik bij aanvang niet van deze film verwachtte. Personages zijn wel aardig, al ergerde ik me soms wel wat aan Marion. Na de film zit je wel met een hoop vragen opgescheept.
Verder vielen enkele dingen op:
-Ik vond het bijvoorbeeld wel frappant dat je Marion en Gilles op bijna geen enkel moment gelukkig ziet, op eerste hoofdstuk na dan.
Verder lijkt de relatie van Gilles met de vrouw in het vakantieresort verdacht veel op de toekomstige relatie met Marion.

3,5*

Niet de som der delen. En ook niet alle delen waren even sterk. Wat we wel krijgen, zijn twee absoluut sterk spelende hoofdacteurs, soms prachtige momenten (het feestje, en dan hoe de camera beelden laat zien, had iets poëtisch). Ook de openingsscène, rauw, kil, hard. Zo zakelijk als alle voorwaarden genoemd worden, met wetsartikelen erbij, en dan soms secondenlang de camera op de bijna ex-man en ex-vrouw. De latere vergelijking bij de bruiloft is dan ook cynisch komisch. Maar het achterstevoren spelen diende in dit geval geen doel. Bij Irreversible voor de shock en emotie, bij Memento om als kijker net zoveel te weten als de hoofdpersoon, maat bij dit werkje, nee. Tuurlijk, af en toe komt er een aardig moment voorbij dat gebruik maaktvan die chronologie, maar niet meer dan dat. Het zorgde zelfs voor afstandelijkheid, liet je niet meeleven in het verhaal (ook door de facto slechts 5 scènes te pakken. Toch, vaak genoeg vermaakt, dus allerkleinste voldoende.

Natuurlijk wel. Vergelijk deze film eerder met Het Rookoffer van Tessa de Loo. Door bij de scheiding te beginnen krijg je een heel ander beeld van het relatiedrama dan bij een normale chronologie. Je weet dat het slecht 'afloopt' en dat maakt de gelukkige scenes haast pijnlijk.

Vrij oninteressant verhaaltje dat nog net op het randje boeiend blijft door de omgekeerde volgorde van vertellen. Maar dan wel weer prachtig gefilmd, en dat maakt het tot een film die toch nog wel de moeite waard is. Verder kan je er - ook door de omgekeerde structuur - bij het herzien vanalles in zoeken of in zien, maar dat hangt denk ik wel heel erg van je eigen interpretatie af, en een betere film wordt het er vind ik eigenlijk niet van.

Was het maar waar. De film vond ik daarvoor te verknipt, dus met te weinig scènes. En diegene die ze hadden waren vooral belangrijke scènes, waarin ook toen al het één en ander speelde. Nooit heb ik ze beide intens gelukkig gezien (zoals wel in Irreversible of zelfs een Eternal sunshine of the Spotless Mind. Het enige waar dit voor zorgt is dat je tijdens latere (of eigenlijk eerdere) scènes vooral ziet dat het nooit wat is geweest. Maar steeds is dit hetzelfde. Ze lijken gelukkig voor de buitenwereld, maar niet voor jou als kijker. Ik zag geen verschil in hun relatie in de verschillende tijden, altijd wat kil geweest (zelfs hun ontmoeting op vakantie). Ik blijf erbij dat dat is door te kiezen voor enkele gebeurtenissen, en niet door kleinere scènes of echt geluk te tonen. En dat is jammer, want het idee en de eerste scène zijn wel goed.

Geeft weinig antwoorden, maar stelt ook weinig vragen. Aardig geacteerd, maar te weinig diepgang in het plot en personages om echt te boeien.

Prachtige soundtrack.

Mooie film met een fraaie hoofdrol van Sarkozy's schoonzuster Valeria Bruni-Tedeschi, maar ook de vertolking van Stéphane Freiss mag er zijn.
De chronologie van het verhaal geeft een heel apart cachet. In elk van de vijf episodes (scheiding, vriendenbezoek, bevalling, huwelijk, kennismaking) gaat er wel wat mis.
De vraag is of de opstelsom van de episode 2 t/m 4 voldoende is voor de conclusie in episode 1, waarin de nodige twijfels doorklinken.

Een geslaagde film die een begin maakt bij het einde.
Een einde dat ons naar het begin leidt waarin duidelijk wordt hoe ver het zo heeft kunnen komen.
Vooral mannen rond mijn leeftijd die met een verloving, trouwen en kinderen krijgen bezig zijn, zullen zich heel goed in het verhaal kunnen verplaatsen.
Het laat duidelijk zien hoe je de meeste dingen kunt voorkomen. (Hoewel dit uiteraard nooit de volle 100% garantie geeft binnen een huwelijk).
De verkrachtingssène was ontzettend heftig waarop ik bijna wilde doorspoelen naar een volgend hoofdstuk.
Verder deel ik de mening dat er het een en ander is blijven liggen waarmee Ozon meer had kunnen doen.
Best wel jammer, maar dit rekenen we hem maar niet te zwaar aan.
Je krijgt er namelijk veel voor terug.

Een absolute aanrader!!

3,5 *

Mijn eerste (bewuste) ervaring met Ozon was het naar mijn aanvoelen nogal flauwe Ricky. Maar het schijnt ben je er voor of ertegen. Potiche wist me zeer te charmeren. En met deze film ben ik ervan overtuigd. François Ozon is een filmer van formaat.

Het verhaal gaat over een koppel dat net gescheiden is. Via 5 episodes uit hun leven krijg je een zicht op het ontstaan ervan, of kan je er op zijn minst interpretaties aangeven. Eigenlijk weet je in het begin niet echt wat er gebeurd is en voor wie je sympathie zou moeten kunnen krijgen. En ook doorheen de film lukt dat niet. Maar moet dat? Eerder lijkt Ozon een aantal mechanismen in zo een breuk te willen blootleggen. Registrerend en zonder waardeoordeel. De kijker beslist het maar.

De film zou interessant voer kunnen zijn voor een opleiding in de systeemtherapie. Niet als core business natuurlijk, maar wel als leuke afwisseling. Heer en dame in het koppel zetten goede vertolkingen neer.

Na het geweldige Swimming Pool is dit de 2e film van deze regisseur. Ondanks dat de bedoeling van de film veel goeds beloofde, en ook het acteerwerk en cinemathografie er goed uitzien (incl. de hoofdrolspeelster!!), bleek achteraf de film niet helemaal uit de verf te komen. Alsof er lukraak maar wat scenes in de film gegooid zijn, zonder écht met een kloppend verhaal te komen.

En naarmate de film vorderde, vond ik de film wat killer, wat afstandelijker worden, al is de allerlaatste scene wel erg mooi natuurlijk.

Wat ik zo bijzonder vind aan dit soort films, is inderdaad die knappe paradox tussen het aangename, haast luchtige feel-good-uiterlijk en de schrijnend-pijnlijke inhoud, en dat dan met een voortdurende knipoog naar de kijker. Dat is voor mij trouwens typisch Frans-Italiaans.
Daarnaast trof mij ook de cast, het acteerwerk en de muziek.

Romantiek in omgekeerde volgorde gebracht met het accent op de menselijke zwakheden. Alhoewel het scenario een beetje schokerend is en wellicht niet voor iedereen aanvaardbaar, noteer ik toch een zeer sterke prestatie van de acteurs. Valerie Bruni Tedeschi is geknipt voor dergelijke romantische, ondeugende, soms wulpse rollen en doet het uitstekend.

M’n zesde Ozon. Erg stabiele filmmaker, zit vaak rond de 3,5* en 4*, zo ook bij dit mooie maar trieste filmpje. Fijn dat er slechts 5 grote stukken uit de relatie worden gepakt en de rest voor eigen invulling bewaard wordt. Met name het laatste stuk daarvan was schitterend.